ik zie de zon (weer) – 1: het oog wil ook wat

En dan lig je, klaar om geslacht te worden. Tenminste: zo voelt dat. We lezen donderdag 23 mei van de kalender af. Je probeert eerst nog aan tuinhuisjes te denken, die van www.1001tuinhuisjes.nl bijvoorbeeld. Maar helaas, de gedachten dwalen al snel af, richting nervus vagus. Iets van “ze mogen alles raken met dat scherpe mes, behalve mijn nervus vagus”. Snap ook niet hoe ik op dat ding kom: de nervus vagus is een belangrijke zenuw die vanaf het brein naar de dikke darm loopt. Een beschadigde nervus vagus kan onder andere auto-immuunziekten, een verzwakt immuunsysteem, misselijkheid en angststoornissen veroorzaken. “Zwervende zenuw” noemt mijn zwager dat ding. Hij schijnt iets van de materie te weten. Belangrijk te onthouden: “de zenuw helpt ons om te reageren in stressvolle en gevaarlijke situaties. De zenuw helpt ons lichaam in balans te zijn en zijn 'kracht' maakt het verschil tussen ons vermogen om effectief te reageren, controle te behouden, te beheersen en, of integendeel, een reactie te geven die niet georganiseerd is.” Och je denkt ergens aan als je hoofd in een klem zit (een paar stroken tape), je helemaal niks kunt doen en wacht tot het afgelopen is. En je ziet mooie kleuren en patronen. “En wanneer je denkt dat je vrouw eruit ziet als een konijn in de koplampen moet je geopereerd worden aan je ogen” volgens buurman T. Nou bij dezen. “Niet bang geweest?” Jawel, schoot voor, tijdens en na de ingreep drie kleuren str.... Deed me denken aan een andere vraag die ik deze week kreeg: “Je komt altijd zo zelfverzekerd over, ben je wel ergens bang voor op reis?” Even diep nadenken, beste S te W. Eigenlijk ben ik maar voor één ding echt bang: je zult maar aan de schijt raken wanneer je in je bus woont.

En toen het grote herstellingsproces. Elke dag kwam er een beetje meer licht in het oog en werd de wereld een stuk minder troebel. Kwestie van een gasbelletje dat moest slinken volgens de geleerden. Aan de verkeersexamens van Veilig Verkeer Nederland kon ik wel deelnemen, maar met een iets andere rol (niet fietsen, bukken, tillen; dat soort werk). Wel de jaarlijkse peptalk aan het begin van de fietstweedaagse, deze keer met als basis het verhaal over de tien kleine negertjes (je weet wel: ze begonnen met tien en er bleef er uiteindelijk maar eentje over, maar “Dat ene kleine negertje, dat had je moeten zien: dat trouwde met een negerin, toen waren er zo weer tien”. Het aantal aanvragen om crematies en begrafenissen te voorzien van passend commentaar is sinds die speech, waar ook het woord “nikkertjes” werd gebruikt, drastisch toegenomen.

Foto hiernaast was maar één dag geldig. Een dag later mocht het lappie er al weer af en een week na de operatie een voorzichtig ommetje op de fiets. Mocht want “je mag weer op de fiets wanneer je over de gasbel heen kunt kijken”. Dus elke dag, op de porseleinen troon, wanneer ik mijn gedachten laat gaan over het verleden, het heden en vooral de toekomst, zie ik weer wat beter en denk ik: het gaat de goede kant op. Ieder doet het zo op zijn eigen manier: de Vietnamees zaait het koren, de Cambodjaan die kijkt hoe het groeit, de Laotiaan luistert naar het groeien van de halmen en ik zie dat het allemaal goed gaat en me nergens mee hoef te bemoeien. Niet mogen rijden betekent dat W de bus even “elders” moest parkeren. Had ze ook geen moeite mee, maar de Prima Donna van ons puzzeltje was wel blij dat ik er niet naast zat. Alsof ik de grote boeman ben!

zaterdag 1 juni: @ de heurne

Ze deed het wel eens eerder: in het busje rijden. Laatst nog Puzzel weggebracht naar Kotten waar het een paar dagen mocht staan buiten het spiedende oog van de boa's van Oost Gelre. Ook weer opgehaald. Alleen: ik zat er nooit bij in. Vandaag gebeurde dus iets unieks: W achter het stuur van de camper en ik ernaast. Mag nog niet rijden, dus je moet wat. Hadden we veel eerder moeten doen, maar de woorden van W zijn: “Elk kunstje dat je kent moet je ook uitvoeren”. Kan ik me ook wat bij voorstellen: ik kan ook niet stofzuigen en ramen lappen. Gewoon een paar dagen het huis uit, te lang niks gedaan. Naar de Heurne, da's niet te ver en de fietspaden in die buurt kennen we nog niet zo goed. Geen sanitaire voorzieningen op camperplaats De Haar, behalve “laden en lossen”; wel stroom en wifi. Voor € 15,00 aardig aan de prijs dus.

Fietsen, afgelopen twee dagen heel voorzichtig begonnen, nu met de botte bijl erin: 43 kilometer. Geschat, want op het eind was de batterij van de telefoon leeg en de powerbank was niet opgeladen. Als je naar bijgaand routekaartje kijkt is de B de plek waar de foon het uiteindelijk begaf en dus niet het eindpunt.

Verharde en onverharde paden brachten ons naar het Monument Rademakersbroek. In de vroege ochtend van 2 maart 1945 was Varsseveld getuige van een massa-executie: 46 mensen werden doodgeschoten als vergelding voor het ombrengen van vier Duitse soldaten door verzetsgroep de Bark. De Bark was een oude boerderij tussen Aalten en Dinxperlo, waar een verzetsgroep/knokploeg regelmatig samenkwam. Eind februari komen de vier Duitsers bij toeval op de boerderij terecht. Ze waren aan het kijken waar ze geschut het best konden opstellen voor de verdediging tegen de oprukkende geallieerden. Of beter gezegd: om de terugtocht te dekken, de oorlog was bijna voorbij en iedereen wist het. In 1949 is het monument opgericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de executie.

Ruim halverwege onze tocht kwam Schloss Anholt in zicht, een mooie waterburcht waar men al in de twaalfde eeuw mee begon te knutselen. De donjon (de zogenaamde Dikke Toren) dateert al van vóór 1169 evenals een klein woongedeelte en een stukje muur. Het moet een heel karwei geweest zijn want er werd gebouwd in een moerassig gebied, dus er moesten eerst flink wat houten palen in de grond geslagen worden om de gebouwen van tufsteen te kunnen dragen. In latere eeuwen werd het kasteel enkele malen aanzienlijk uitgebreid, de donjon kreeg een petje (het huidige hoge helmdak) en na 1700 kreeg het geheel een barokken sausje.

De lijst met “heren van Anholt” bevat bekende namen, tenminste bekend in onze regio. Het begon met de familie Van Zuylen, later kwamen de graven Von Batenburch en tenstotte (vanaf 1743 tot heden) het huis Salm-Salm. Ook al waren de muren dik en het landgoed groot, niets was bestand tegen een bommentapijt: in het voorjaar van 1945 werden kasteel en landgoed zwaar beschadigd, van het kasteel was slechts 30 procent intact gebleven. Na het herstel van het kasteel werd het opnieuw door de familie Salm bewoond, maar tegelijkertijd werden veel delen van het landgoed openbaar toegankelijk gemaakt voor het publiek. In 1966 werd in het kasteel een museum geopend, het Museum Wasserburg Anholt. Het geeft de bezoeker een inzicht in het sociale leven en de hofcultuur op Anholt. Het bezit de grootste privéverzameling schilderwerken van Nordrhein-Westfalen met talrijke werken van Hollandse meesters. Er schijnt zelfs een Rembrandt te hangen en ook Jan van Goyen en Gerard Borch hebben wat leuks laten ophangen. In het museumgedeelte vind je ook een porselein-, meubel- en wapencollectie. Naast het museum bezoeken kan men ook in de tuinen wandelen. Daarnaast herbergt het kasteel een hotel met restaurant en golfclub. We mochten onze fietsjes in de stalling plaatsen en over het voorterrein wandelen, zonder (dure) kaartjes te hoeven kopen.

Mooi fietsweer: 21 graden, wind uit het noorden met af en toe kracht 3, half bewolkt. Om half vijf konden we onze stoelen opzoeken en denken aan het driegangendiner. W wilde graag het zweet van alle bovenmenselijke inspanningen van haar lijfje spoelen, maar helaas: geen douche op de camperplaats en die van de bus had nog geen warm water. Vroeger gingen we ook maar eens per week in het teiltje. Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We zien wel. We hebben in ieder geval een volle-batterijendag.