terschelling - 3: in de bejaardenbus over de boschplaat

Wat dat voor vreselijke afbeelding was in het vorige blog (zie afbeelding hiernaast). Vraag kwam van verschillende kanten. Volgens mij is het een kaststuk, zo’n beeld dat je boven op een kast zet, maar kan ook gewoon een tafelstuk zijn. Vaak bestaat een kaststel uit meerdere delen, bijvoorbeeld met vazen aan de buitenkant. Dit stuk is bijna net ze lelijk als een driedelig stel uit 1799 dat ik onlangs voor het Achterhoeks Openluchtmuseum heb aangenomen zonder ruggenspraak met andere collectiecommissieleden (zie plaatje onder deze alinea).

Soms lees je iets heel vreemds: “Jumbo Terschelling heeft altijd de laagste prijzen en medewerkers [....]“. Bij het doorlezen blijkt het niet om de laagste medewerkers te gaan maar om werkkrachten die allemaal beschikken over het 7-Zekerheden-certificaat. Geen Lidl op het eiland, ook geen Aldi, maar een Plus, een Jumbo, een paar Sparretjes en hier en daar een verdwaalde campingwinkel. Aan de prijs dus en de goedkoopste is dan de Jumbo in Formerum, krijg je een blik op de dorpsmolen er gratis bij. We moeten later deze week een paar dagen zeven personen voeden en de kleinkinderen zitten in de groei. Opa ook, maar dat is een totaal ander verhaal.

woensdag 11 juni: @ hee bij midsland

De wind is gaan liggen, het is meteen een stuk rustiger “buiten“. Van een straffe 5 à 6 naar een magere 1 tot 2. Morgen draait hij door naar het oosten en dan vliegt het kwik omhoog. Vandaag moesten we het nog doen met zo’n 16 graden, best vol te houden overigens. Deze woensdag stond in het teken van de strandexcursie vanaf Oosterend. Verzamelen bij het parkeerterrein van het Heartbreakhotel aldaar. Beetje gezapig tochtje, maar dat mag toch op onze leeftijd. Daarbij komt: W wilde graag naar de Boschplaat maar volgens sommigen is dat alleen te voet toegankelijk. De meningen zijn verdeeld over het wel of niet mogen en kunnen fietsen naar het Drenkelingenhuisje. De Boschplaat zelf is streng verboden, maar Komoot laat een zeer zware tocht zien naar het oostpuntje van het eiland en ook de VVV van Terschelling vertelt dat je er met een mountainbike kunt komen. We zagen iemand over het strand vlak langs zee fietsen, dus zo zou het in ieder geval kunnen. Het Drenkelingenhuisje is een houten vluchthuisje op hoge palen dat staat op het Noordzeestrand. Het is het meest gefotografeerde huisje van het eiland. Vroeger, voordat de scheepvaart goede dieptemeters en apparatuur had, was dit huisje voor tal van schipbreukelingen hun redding. Wie dit onderkomen door de kolkende branding wist te bereiken, hees de sjouw, een soort opengewerkte mand, als roep om hulp. Aangezien op deze plek de meeste schipbreuk werd geleden was het noodzakelijk dat de overlevenden zich de eerste uren konden redden. 

In 1953 werd het huisje zwaar beschadigd en dreigde het verloren te gaan. De toenmalige VVV (Terschelling Vooruit) vond echter dat het nog wel degelijk een functie had (als schuilgelegenheid) en werd voor 1 gulden eigenaar. Het gebouw werd door de VVV grondig opgeknapt, maar in de storm van 16 februari 1962 verdween het voorgoed van het toneel. Het huisje werd op initiatief van de Cultuur Historische Vereniging weer herbouwd in 2000 bij paal 25, compleet met seinbol en wegwijzer. Later is het huisje 1,5 kilometer naar het westen verplaatst. En dat alles werd verteld door onze chauffeur, tevens eigenaar, Chris Scheepstra. Hij stelt zich voor als een van de laatste echte bewoners van Terschelling en zegt tussen neus en lippen door dat hij ook bijbelkenner en strandjutter is. Mooie combinatie (hij vond onderweg nog een pikhaak van een paar meter en die moest op de terugweg in de bus). Chris vertelde onderweg boeiend en bevlogen over zijn geliefde strand, ook over wat er de afgelopen jaren allemaal aanspoelde om te jutten; schoenen (een hele kunst om weer paren te maken links/rechts/zelfde maat), bananen (moesten nog een behoorlijke tijd op de fruitschaal want groener dan groen), borrelnootjes, hout en natuurlijk over de ramp met de overboord geslagen containers.

We deden nog even een supermarkt aan want de koelkast èn de voorraadkasten boden een troosteloze aanblik en al is de hoeveelheid bier 0% en Radler enorm, de echte maagvullende spullen ontbraken. Dus de terugweg zo gepland dat we via de Jumbo fietsten.

 

W vindt dat ze het eiland niet kan verlaten zonder “iets van cranberry“ mee te nemen. Maakt niet uit wat, als het maar rood is: van cranberryjam tot cranberrybier, deze kleine vruchten zijn op alle mogelijke manieren verwerkt in de lokale gerechten en producten en vooral in toeristensouveniers. Maar waarom? Volgens de legende spoelde in de negentiende eeuw een vat met cranberry’s aan na een schipbreuk. De vruchten overleefden en gedijen op de vruchtbare grond van Terschelling en sindsdien zijn ze niet meer weg te denken. “Helemaal niet verkeerd voor je om dat spul te eten“, zei W, toen ze een potje zuur grei gescoord had, “Cranberry‘s kunnen ook de prostaatgezondheid verbeteren“. Niks aantrekken van zo’n opmerking, denk ik dan: ze zal wel jaloers zijn omdat ze niet zo’n ding heeft.

Even tegen drieën een broodje op de camping en daarna opnieuw op de fiets: de wind stond anders dan maandag, dus het rondje eiland tegen de klok in werd nu met de klok mee. Zelfde idee, maar dan van de andere kant. Volgens Buienradar was het 16 graden vandaag, het voelde veel warmer. Volgens W echt eilandweer en ze kan het weten: ze kwam eeuwen achter elkaar jaarlijks op Terschelling met een groep collega’s. Zon op/onder: 05:10/22:10. Hoogwater: 10:14 en 22:29; laagwater 03:58 en 16:23. Dat het eb was was goed te zien aan de Waddenkant. Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. Ik wil wel heel graag ervaren hoever je naar het oosten kunt fietsen voor je niet verder kunt. Vanavond scheepsraad.