met één werkend oog naar de zon – 1: het uiterste zuiden van Nederland

Mijn verhaal over cognitieve dissonantiereductie van maandag heeft wat stof opgewaaid. R te K wees mij op het boek van Leon Festinger uit 1957 waarin hij zegt dat cognitieve dissonantie de onaangename spanning is die iemand ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen of bij handelen in strijd met de eigen overtuiging. Mensen streven naar het verkleinen van dissonantie en passen daarvoor hun opvattingen of gedrag aan. J te H komt met een ander voorbeeld op de proppen: een vrouw wil een nieuwe auto kopen, ze heeft al een keuze gemaakt voor een merk maar aarzelt tussen twee verschillende kleuren, rood en blauw. De blauwe kan wél in metallic geleverd worden maar de rode níét. Zij vindt daarbij de rode het mooist, maar wil ook metallic om de lak beter te beschermen. Na lang aarzelen laat zij de metalliclak ten slotte de doorslag geven, ook omdat de garagehouder haar dat aanraadt en zij kiest dus voor de blauwe auto. Na een paar weken in de nieuwe (blauwe) auto gereden te hebben merkt zij dat als zij een rode auto van hetzelfde merk ziet rijden, zij die minder mooi vindt dan zij eerst dacht. Onbewust heeft zij haar mening herzien. Er is niet langer een strijdigheid van een verlangen naar een rode auto door het feit dat zij voor een blauwe gekozen heeft.

woensdag 13 maart: @ maastricht

Waarom we niet een dag eerder vertrokken, kreeg ik van verschillende kanten te horen. Simpel: mocht gisteren nog naar een cursus met de mooie titel “behoud en beheer”, ja ging weer eens over museale voorwerpen al of niet aangetast door één van de tien boosdoenercategorieën. Wees gerust: zal je er verder niet mee lastigvallen. Niet dat ik ruzie kreeg met een boa omdat ik mijn medestudiegenoot-met-gipsen-poot-en-op-krukken liet instappen op een plek waar een stopverbod gold. Volgens die blauwhannes moest Ben maar eerst 300 meter strompelen en dan aan een drukke straat de auto aantrekken; dat daarbij al het verkeer moest stoppen was schijnbaar niet zo belangrijk. Heb het niet zo op boa's maar dat wist je al uit eerdere verhalen. Overigens vond ik dat een mankepoot niet 300 meter moet hinkelen en dat je je een beetje in de situatie moest inleven en hebben we onder de dreiging “ik geef u een bekeuring van € 192,00” de pennenlikker laten kijken hoe wij ons ding deden. Ga je ook niet lastig vallen met de juiste schrijfwijze van woorden als “boeddhist” en “macadamianoten” (spelletje Beter Spellen dat elke werkdag in mijn digitale brievenbus ligt). Nee we gaan het hebben over onze "wereldreis" van ruim twee weken.

Tegen elven vertrokken en om een uur of twee op de plek van bestemming: https://www.campercontact.com/nl/nederland/limburg/maastricht/41369/camperplaats-maastricht; vlakbij het Belgische Smeermaas. Een paar jaar geleden hebben we hier ook gestaan, nu zag het er wat “rommeliger” uit, heeft ongetwijfeld te maken met de enorme hoeveelheden water die hier ook gevallen zijn.

Ruim tijd voor een “verkennende” fietstocht (34,1 km in 1:54 uur), deze keer door het Belgische achterland. De route kreeg van Komoot (en mij) de naam “Maasmechelse heide en Vallei van de Kikbeekbron, rondtocht vanaf camperplaats” mee. Een tocht met veel water en ook het nodige bos-en-heidegebeuren. Vraagt natuurlijk om de nodige toelichting.

We begonnen in het dorpje Smeermaas net over de grens bij onze camperplaats. Volgens de geleerden (men noemt dat Wikipedia) is het een “straatdorp” langs de weg van Maastricht naar Pietersheim. Nu had ik tot vandaag nog nooit van Pietersheim gehoord en dat schijnt volgens de Belgische en Nederlandse Limburgers een doodzonde te zijn: Pietersheim (bij Lanaken) was een belangrijke burcht in de grijze oudheid. Als je aan Smeermaas denkt, denk je aan water: natuurlijk de Maas, de Zuid-Willemsvaart (aangelegd 1824 – 1829), het Kanaal Briegden – Neerhalen (gegraven in de jaren dertig van de twintigste eeuw; het moest het Albertkanaal verbinden met de Zuid-Willemsvaart) en dan hebben we nog het Albertkanaal zelf. Bestudeer bijgaand kaartje maar eens.

Na aanvankelijk behoorlijk wat geploeter om uit het Maasdal te komen (de stroom vloog uit de fietsaccu's tijdens onze klimmetjes) kwamen we op hoogte en konden in de diepte de Vallei van de Kikbeekbron zien, dit is een een natuurgebied van 120 ha in en rond een voormalige zand- en grindgroeve in Maasmechelen (Belgisch Limburg), waar kwellen een waterplas van water voorzien, die vervolgens de Kikbeek voedt en naar de Maas stroomt. Was een beetje een bizarre plek: een steen gaf aan dat we op het hoogste punt waren aangekomen en een paar kruizen vertelden dat fietsen eigenlijk niet gezond, zo niet levensgevaarlijk is. Toen we ook nog een bordje zagen met “gevaarlijke afdaling” was onze dag compleet. W opperde nog om het water op te zoeken voor een koele duik, maar ik kon vertellen dat het zwemwater waarschijnlijk (noem het maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) de gemiddelde temperatuur benaderde van de Noordelijke IJszee en de Antarctische Poolzee. W was onmiddellijk overtuigd.

Na de afdaling (wel regelmatig in de remmen) kwamen we de Mechelse Heide tegen, een natuurgebied van zo'n 700 ha groot bij Maasmechelen en onderdeel uitmakend van het Nationaal Park Hoge Kempen. Mooi, maar uitwisselbaar. Foto van de hei geleend, het plaatje laat de Mechelse Heide in de zomer zien.

De kop is eraf. V: 203.871; A: 204.102. Rijtemperatuur tussen 11 en 14 graden. Fietsen met winterjas en handschoenen aan. De natuur begint weer mooi te worden, kijk maar eens naar bijgaande afbeelding van een tulpenboom onderweg. En het thema voor morgen? Bestudeer  het tegeltje.