met drie werkende ogen naar het zuiden – 8: oog in oog met een draak

Dacht dat ik een prettige 4G-verinding had hier in Frankrijk en toch meldt NPOstart regelmatig dat er problemen zijn met de internetverbinding. De serie “De Joodse Raad” hebben we inmiddels helemaal afgekeken: een must-see. Eergisteren begonnen aan Het Verhaal van Nederland, met Daan Schuurmans, over het wilde en woeste leven van de Oranje-Nassaumannen en -vrouwen. Meende altijd dat ik veel over geschiedenis wist, blijkbaar nog niet alles.

Tekst op het scherm gaat overigens vrijwel altijd goed, dus maar wat minder bewegende beelden kijken. Op één van de nieuwssites kwam ik tegen hoe Frankrijk naar kernenergie keek en kijkt. Zijn ook geen lieverdjes die Fransen: “tussen 1966 en 1996 voerde Frankrijk bijna tweehonderd kernproeven uit in Frans-Polynesië. De eerste acht jaar gebeurde dat in de atmosfeer, daarna ondergronds. Meer dan 100 duizend inwoners van de eilandengroep zijn blootgesteld aan radioactieve straling. Destijds was dat vrijwel de gehele bevolking. Ook Franse militairen op de marineschepen liepen gevaar. Na de tests zijn bij veel mensen verschillende vormen van kanker aangetroffen. Frankrijk heeft de stralingsniveaus dertig jaar lang bewust te laag voorgespiegeld, zo bleek eerder dit jaar uit een rapport van Disclose, een Frans collectief van onderzoeksjournalisten. Het onderzoek baseerde zich op documenten die het Franse leger in 2013 onder druk van belangenorganisaties heeft vrijgegeven.” Bron: Groene Amsterdammer, maar dat weet ik niet zeker.

Heb ik al verteld dat ik zeer tevreden ben over mijn bijrijdster? Niet omdat ze af en toe het stuur overneemt (hoor haar af en toe iets mompelen van blij-dat-ik-hier-niet-hoef-te-rijden) maar omdat ze “ontzorgt”. Neem nu gisteren toen we eigenlijk in de verkeerde navette zaten en bij het ziekenhuis dreigden te worden gedumpt. In misschien niet vlekkeloos, maar zeker begrijpelijk Frans, wist ze elementaire informatie uit de chagrijnige buschauffeur te wringen. Chapeau!

woensdag 20 maart: @ tarascon

Was vannacht weer kouder dan gisteren: vanmorgen wees de thermometer bij het SOPje (het Snelle OchtendPlasje) maar 7 graden aan. Verwarming aan en nog een half uurtje onder de lapjes. Simpele oplossing toch? Zei onze grote filosoof met rugnummer 14 niet “Je hebt het pas door als je het ziet” of zoiets? Hebben weer uitstekend geslapen. Eén van mijn volgers schreef dat we maar altijd maar spannende dingen doen. W is een andere mening toegedaan: “Vroeger was je wild en avontuurlijk. Op een bepaald moment hebben ze bij jou de R uit het woord revolutie gehaald”.

Aan het lijstje zeer-mooie-wegen hebben we vandaag een nieuw item toegevoegd: de N102. De weg begint bij Lempdes-sur-Allagnon op de A75, ongeveer 50 kilometer ten zuiden van Clermont-Ferrand. De route voert zuidoostwaarts door het Massif Central naar Le Puy. Bij Le Puy is de N102 onderbroken door de N88. Laten we nu daar de route hebben opgepikt! Eerst dus zo'n 30 kilometer op de N88 (ook mooi). Daarna een eindje ten zuiden van Le Puy begint de N102 weer, die zuidoostwaarts loopt, waarbij het Massif Central overgaat in de Ardèche. De weg stijgt tot 1.325 meter hoogte bij l'Auberge de Peyrebelle (hoera: rijden in de sneeuw!) en daalt dan af naar de meer mediterrane Ardèche. De weg daalt naar zo'n 300 meter en bereikt de stad Aubenas. Daar hebben we de N102 verlaten, deze loopt nog door tot Montélimar. Mooie weg waarvan de basis is gelegd in 1824.

Daarna mooi door het gebied van de Cêze: Barjac, Bagnols-sur-Cêze. We zagen zelfs nog een bordje die verwees naar de camping aan de Cêze waar we vroeger regelmatig geweest zijn. Om drie uur was de fut eruit en parkeerden we de bus op camping Tartarin in de schaduw van het oude kasteel van Tarascon (tenminste als de zon goed staat). Het kasteel is een zeer zwaar verdedigd kasteel met muren van bijna vijftig meter hoog en staat bekend als een van de mooiste middeleeuwse kastelen in heel Frankrijk. Maar morgen meer over ons châteautje.

Tarascon, we waren er een aantal keren “bijna”, omdat het op 23 kilometer ten zuiden van Avignon en 20 kilometer ten noorden van Arles ligt. Op fietsafstand zou je zeggen, maar dat valt tegen. Hemelsbreed is wat anders dan werkelijk te overbruggen kilometers. Volgens mij waren ze toen ook nog aan het knutselen met de ViaRhôna, dat mooie fietspad dat toen nog voor grote delen hier niet langs het water ging. W heeft nog even Tarascon verkend. À pied wel te verstaan. Ik had daar even geen behoefte aan na al dat draaien aan het stuur en vooral omdat ik alle spieren in mijn benen kon voelen na het geklim en gedaal van gisteren in le Puy.

Het grote voordeel van wat minder bewegend beeld en meer tekst op je scherm is dat ik wat meer achtergrondinformatie voor je kan opduikelen. W heeft het overigens over een nadeel in deze situatie, maar dat is gewoon een kwestie van perceptie. Met “bewegend beeld” had ik toch nooit ontdekt dat Tarascon zijn naam heeft te danken aan een fabeldier, de tarasque? Tarasques zijn afzichtelijke draken die in het Rhônedal leven. En nu komt het: ze zijn groter dan een os, hebben zes poten als van een beer, een kop van een leeuw en geschubd lijf met een lange, spitse staart. En om het plaatje compleet te maken: hun leerachtige rugschubben zijn bedekt met stekels. De bekendste tarasque leefde in het water van de Rhône vlak bij het dorp Nerluc. Probeer dat gat niet op te zoeken, je vindt het niet. Als je mijn verhaal verder leest wordt het evenwel helemaal duidelijk. Deze draak was berucht doordat hij schepen zou laten zinken en vervolgens de bemanning opat. Tevens doodde hij reizigers in het nabijgelegen bos. 

Op een dag liep het beest het dorp binnen en sleurde dorpelingen mee. De overlevenden smeekten Sint-Martha om hulp, daar heb je toch heiligen voor? Onze Martha vertelde hen dat ze met opgeheven kruis en met zakken en flessen vol wijwater achter het beest aan moesten gaan. Het wonder gebeurde: eenmaal gevonden werd de draak volkomen tam. De dorpelingen bonden hem een riem om, brachten hem naar het dorp en doodden hem daar met stenen en speren. Ze noemden het beest tarasque en wijzigden hun dorpsnaam in Tarascon. Zoals bij alle sprookjes het geval is: het moet herdacht worden. Elk jaar wordt de Tarasque bij feestelijke processies uitgebeeld in Tarascon, voortgeleid door een jonge Sint-Martha. Het verhaal moet wel waar zijn, waarom anders heeft Tarascon een draak in haar wapen staan? Foto van het beeld geleend, maar dat zie je ongetwijfeld aan het gebladerte.

V: 205.017; A: 205.249 ; rijtemperatuur: 10 – 19 graden, in het dal van de Ardêche werd even de 20 aangetipt. Relatief zonnig. Een mooie rijdag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven hier een paar dagen. Het schijnt mooi te blijven in deze regio tot aan het weekend.