naar het hoge noorden

In de rubriek “waar heb je je vandaag aan geërgerd?” deze keer twee onderwerpen. Allereerst het feit dat door nieuwe wetgeving (Europese SUP-wetgeving) doppen per 3 juli 2024 moeten vastzitten aan fles of pak. Fabrikanten voeren dit nu langzaam maar zeker in. De wet moet zwerfafval in de natuur tegengaan. De vastgemaakte doppen helpen hierbij, omdat de doppen hierdoor minder in de natuur belanden, zegt men. Doppen die in de natuur terechtkomen, vormen vooral een gevaar voor dieren. De dieren zien het vaak aan als eten en kunnen hieraan doodgaan. Tot zover de theorie, het is namelijk zeer discutabel of de vastgemaakte doppen een grote bijdrage leveren aan het tegengaan van zwerfafval. Uit de Landelijke Zwerfafvalmonitor van 2022 blijkt dat doppen slechts 6 procent van het totale zwerfafval uitmaken. Ter vergelijking: snoeppapiertjes zijn verantwoordelijk voor 21 procent van het zwerfafval in Nederland. De maatregel levert mogelijk een (kleine) positieve bijdrage voor het milieu, al is er nog geen bewijs van causaliteit tussen vastgemaakte doppen en minder zwerfafval. Ik zit eigenlijk meer met de nadelen: steeds vaker vraagt W mij om een dop van een fles te draaien: blijkbaar heeft ze minder kracht in haar handen. Als een gezonde W er al moeite mee heeft, hoe moet het dan niet zijn met mensen met reuma. Komt nog wat bij: ik vind het geknoei, want heb je de dop eraf en ga je gieten, dan ga je lekken. Kortom: het wordt een knoeiboel als je de fles (of het pak) eenmaal open hebt. En dan nog: betrap me erop dat ik die rotdop er gewoon afdraai. Ben niet de enige: uit een peiling van Kassa onder zo’n 6.000 mensen blijkt dat bijna 73 procent van de respondenten de dop soms alsnog van de fles aftrekt. Maar zolang je de dop ook maar in de kliko gooit is het milieutechnisch niet erg als de dop loskomt.

Ergenis twee: Zo eens per jaar moet ik een nachtje doorbrengen in Noordpolderzijl, het mooiste plekje van Nederland. Het “gat” bestaat pas een eeuw of twee: in 1811 werd de Noordpolder bedijkt (met dank aan Napoleon) en toen is de buurtschap Noordpolderzijl ontstaan. Belangrijk punt voor Usquert en Warffum: door de inpoldering verdwijnt voor die dorpen de open zeeverbinding, Noordpolderzijl wordt voor de (voornamelijk) garnalenvissers de nieuwe thuishaven. Inmiddels zijn de vissersboten uitgeweken naar Lauwersoog en Eemshaven. Toen er nog op het wad op robben gejaagd mocht worden stond Noordpolderzijl vooraan. Dat mocht tot 1962. Tot die tijd werden zeehonden beschouwd als schadelijke dieren, want ze beschadigen netten en vreten kostbare vis die de visser niet meer kan vangen. Tot 1942 kon je zelfs een premie krijgen voor elke afgeschoten zeehond en voor toeristen is er tot ver in de vijftiger jaren van de vorige eeuw een speciaal uitje: “safari op het wad” ook genoemd “robbenjagen”. Vertrekpunt: Noordpolderzijl en na afloop een borrel bij 't Zielhoes. Wat vind ik nu zo mooi aan Noordpolderzijl? Allereerst het uitzicht op het wad, waar ik goede herinneringen heb liggen op de verschillende platen waar we eerst met de Nieuwe Zorgen en later met de DC2 droogvielen. Gewoon een paar uur dom kijken naar het water dat eerst helemaal wegtrok en later weer terugkwam. Kijken naar de vogels vanaf de boot op het wad en vanaf het land op de kwelders: steltlopers, ganzen, scholeksters, kieviten en tureluurs. En dan later, als de zon is verdwenen, gewoon niks, helemaal niks. Tot zover alleen maar positieve dingen. Het negatieve komt in het dagverslag. Foto uit de oude doos.

donderdag 28 maart: @ oude pekela

Noorpolderzijl was de bedoeling. Ben er ook gekomen: steeds de grote regenbui voor. Graad of 10 tot 12 en verrassend via de N48 (Ommen) en A28. Zal wel een minuutje sneller geweest zijn. Noordpolderzijl: er stond niemand, maar dat is geen probleem. Slagboom ging fijn open (gaat via internet). Alleen geen stroom, op de camperplaats zelfs geen 4G-verbinding. Kan nog wel zonder stroom, maar zonder 4G? De grote regenbui had me ingehaald, temperatuur was inmiddels van 12 naar 8 graden gedaald. Zit je daar in je busje in de regen en niks niet uitkijken over het wad, want te nat. Keuze was al snel gemaakt: gaskraan dicht en stoel weer omdraaien, richting Oude Pekela. Ben benieuwd of AanUitNet kosten in rekening brengt voor mijn bezoek van een half uurtje aan het mooiste plekje van Nederland dat vandaag toch wat minder mooi bleek te zijn. André van de Turfstee was nog steeds André van de Turfstee en na afdracht van 2 x € 13,75 (voor twee personen is het € 15,00) had ik stroom en internet. Wel regen, maar die werd door het dak van het busje tegengehouden. Kon ik me weer verdiepen in het wel en wee van bloggende en vloggende camperaars. Vrijdag, dus een nieuwe uitzending van Endless on Wheels, maar ook een nieuw weekverslag van Thole en Everdien. Zij weten altijd interessante feitjes op te disselen, wat vind je van dit verhaal: “Over ramadan gesproken, het stond gisteren ook in Bladna.nl (Marokkaans nieuws in het Nederlands) maar tijdens de ramadan wordt er in Marokko meer porno gekeken dan buiten deze maand. En dan pas na de avondmaaltijd, seks is verboden tussen zonsopkomst en -ondergang, kennelijk ook soloseks.” Everdien maakt altijd prachtige foto's. Bij dit item ontbraken ze. Je bent weer op de hoogte. Iets gemakkelijks met mie, wokgroente, camenbert en een klein potje carbonarasaus zorgde voor een voedzame maaltijd (en nog genoeg voor zaterdag ook). W was er niet bij deze keer, maar dat had je ongetwijfeld al door.

vrijdag 29 maart: @ oude pekela

Eigenlijks niks te melden: kachel aan bij het opstaan om de ergste kou te verdrijven en drie gebakken eieren, twee koppen koffie en de laatste aflevering van 2 voor 12 later was het tijd voor een voorzichtig tochtje op de fiets. Voegde niet zoveel toe, ken de buurt inmiddels wel. Ook Graaf Adolf van Nassau stond nog mooi te wezen als onderdeel van het monument dat aan hem gewijd is. Je weet wel die van “Graef Adolff is ghebleven, In Vriesland in den slaech”. 

Sinds de uitzendingen van Daan Schuurmans over de geschiedenis van de Oranje-Nassaus kijk je met andere ogen naar bijvoorbeeld de teksten die zijn aangebracht in de sokkel van het monument:

• 25 mei 1568 De eerste zege in de Tachtigjarige Worsteling voor de vrijheid der Nederlanden.
• Graaf Adolf van Nassau bleef in den roemrijken slag.
• 25 mei 1868 Door het nageslacht den vaderen gewijd.

zaterdag 30 maart: @ home

Tijd om het Achterhoekse land weer eens op te zoeken. Eerst nog wat mistig en heiïg, maar dat werd steeds beter. Via de A31: schnell und bequem. Alleen ging je vroeger ook het laatste stuk van de route door het Duitse land en kwam je bij Zwillbrock Nederland binnen, sinds de aanleg van de nieuwe N18 heeft Miep van Google Maps een snellere route gevonden. En: hoe zuidelijker ik kwam, hoe warmer het werd. Tikte nog even de 18 graden aan, bijna Spaanse temperaturen. Zal wel niet zo lang duren.

met drie werkende ogen naar het zuiden – 13: geroken aan de lente

Kort maar hevig, dat was ons voorjaarsreisje. Beperkt in de tijd in verband met een afspraak met een ogendokter in Deventer. Nog wat korter geworden dan de bedoeling was vanwege het weer. Hadden we meer tijd gehad dan waren we de bulten overgekropen en in Spanje het mooie weer opgezocht. Zat er deze keer helaas niet in. Toch nog een aantal heel mooie dagen gehad. Hadden we in Maastricht nog de winterjas en handschoenen aan op de fiets, uiteindelijk in Tarascon met blote armen, nog net geen korte broek. W deed het al met sandalen, ik hield mijn zapatos, zeg maar schoenen aan. We hebben in Zuid-Frankrijk aan de lente geroken en aan het voorjaar geproefd. Om je een beetje een idee te geven van de verschillende weertypes in anderhalve week druk ik hier drie keer W af.

Maastricht was ons eerste doel, we hebben er twee nachten doorgebracht op de camperplaats. Beetje een modderboel, maar het was nog te doen: we konden een relatief schoon plekje vinden. Veel gefietst door België en dat leverde mooie plaatjes op van busjes en kruizen langs fietspaden.

Daarna hebben we drie nachten gestaan bij een kasteeltje van een Nederlands echtpaar met vier dochters (drie met rood haar en één zwartgelokt). De ruïne die ze een paar jaar geleden gekocht hebben begint nu een beetje kleur en fleur te krijgen, maar er valt voor hen nog veel te doen.

Le Puy-en-Velay stond al jaren op mijn verlanglijstje want de stad is één van de belangrijkste startplaatsen van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella in Spanje. De Sint Jacobschelp, het symbool van pelgrims, zie je dan ook overal terug. Iedere dag, na de ochtendmis, vertrekken er tientallen wandelaars. Blikvanger is het indrukwekkende standbeeld van Maria met kind dat met 23 meter hoog boven het stadje uitsteekt. Pronkstuk van de stad is de kathedraal Notre-Dame. Dit middeleeuwse monument heeft zelfs een plekje op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Voor we door de smalle straatjes van de schilderachtige oude binnenstad konden slenteren moesten we behoorlijk klimmen: onze bus stond in de lage stad, de monumenten daarentegen in de hoge.

Tarascon en Beaucaire, twee plaatsen met middeleeuwse kernen door een brug over de Rhône van elkaar gescheiden. Laat nu in het Kröller-Müllermuseum een werk hangen van Paul Signac met als titel “Le pont Beaucaire à Tarascon”. Volgens mij is dat dezelfde brug die door de geallieerden naar de filistijnen werd geholpen door een kudde bommenwerpers. Kan ook wat bruggen door elkaar halen want tegenwoordig ligt er drie bruggen: een spoorbrug en twee voor het overige verkeer: wegnummers D90 en D999.

Vanuit Tarascon hebben we een paar mooie fietstochten gemaakt. Één ervan ging via de voie verte naar de Pont du Gard, waar we de restanten van een oud Romeins aquaduct hebben bekeken.

Een tweede fietstocht bracht ons in Arles, een stadje dat we ooit nog een keer beter moeten bekijken: er valt zoveel te zien. Er schijnt in het seizoen een toeristentreintje te rijden!

Toen besloten om in een paar stevige ritten terug te gaan naar Nederland. Hebben we goed aan gedaan wanneer we kijken naar het actuele weer in Zuid-Frankrijk. Bijgaand kaartje geeft de situatie van maandag 25 maart 19:00 uur weer. 

Verschillende soorten overnachtingsplekken gehad. Omdat campings in deze tijd van het jaar nog vaak gesloten zijn (vele gaan pas met Pasen of nog later open) relatief veel camperplaatsen bezocht. Trekt altijd een speciaal soort volk, vooral in deze tijd van het jaar: vele schijnen terug te keren van hun winterverblijven. Regelmatig kom je van die grote bakken tegen waar in het achteronder een klein autootje is verstopt. Als de camperbewoners vertrekken vindt er eerst een soort omgekeerde bevalling plaats: het autootje moet naar binnen gewerkt worden. Grote klep open, Smart naar binnen en de klep weer dicht. De iets kleinere jongens (maar nog groot genoeg!) hebben hun extra vier wielen op een aanhanger staan. Misschien best praktisch zo'n auto erbij, maar wij nemen met veel genoegen genoegen met de fiets. Tel je die wielen op, kom je ook aan vier! Bijgaande foto is van CampingTrend. 

De kop van het camperseizoen is er af. Ik wens iedereen een fijne lente, een goede zomer en daarna een prettige herfst. Of je nou in Nederland blijft omdat je moet werken, omdat je een kleinkind krijgt, omdat Nederland ook prachtig is, omdat je geen zin hebt in lange stukken rijden of omdat reizen er dit jaar helemaal niet inzit om wat voor reden dan ook: geniet ervan. Dat hebben wij nu anderhalve week gedaan en zullen het ongetwijfeld tussen oogartscontroles en operatie(s) weer doen. Waarschijnlijk worden het voorlopig korte reisjes. Wat ik zeker van plan ben is jullie zeer regelmatig lastig vallen met mijn verhalen, want: wie schrijft die blijft!

met drie werkende ogen naar het zuiden – 12: en weer terug (2)

Op reis lees ik wat af, onder meer een aantal reisblogs. Daarnaast zijn er een paar andere campergerelateerde sites die op mijn lijstje staan. Wat ik graag mag lezen op campergebied zijn de zeurverhalen van Abram: 

http://www.camperverhalen.info/Prikboard.htm. Een oude, grijze man (denk ik) die al jaren in zijn oude camper (vermoed ik) door de Europese landen crost (weet ik) en net als ik alle wereldproblemen van zich afschrijft. Het grote verschil: ik probeer er een reisverslag van te maken, hij geeft alleen zijn (meestal) ongezouten mening. Bram heeft het vaak over het (vaak) normoverschrijdend gedrag van camperaars. Een paar citaten uit zijn laatste twee stukjes:

• In het pantoffelregiment die in de winter in een camper overwinteren zijn er veel mensen die ik huisduiven noem. Dat zijn mensen die het liefst de hele dag bij en in hun camper verblijven. Nooit eens ergens naar toe gaan. Soms denk ik wel eens dat het geldgieren zijn, om het bij vogelsoorten te houden.

• Je ziet steeds meer mensen, vooral degenen die kwaliteit vakanties zoeken, afhaken van de basis, hoe op vakantie gaan in een camper, ooit eens begon. Die gaan uitsluitend nog naar wellnesscampings etc. Willen absoluut niets met het vroegere camperen te maken hebben. Willen wel reizen van A naar B, in een mooie camper maar dan ook luxe ergens verblijven, ongeacht de kosten. Prima als hun geluksgevoel daardoor stijgt, wie ben ik dan om dit te bediscussiëren. Jammer vind ik dat door dit gedrag wel de camperplaatsen duurder worden, door de aanwezigheid van allerlei luxe, Die een basic camperaar niet nodig heeft.

zondag 24 maart: @ am kötteldiek

De hele nacht heeft het gekletterd, al hebben we daar geen last van: W heeft altijd al oordopjes in, niet vanwege de herrie van de regen, maar omdat er een andere stoorzender het bed deelt. En je weet het: met mijn gehoor is helemaal niks mis, de wereld is alleen zo geruisloos.

Eigenlijk was onze opzet voor vandaag Ittervoort, het bekende laatste station als we uit het zuiden komen. Chineesje pakken, beetje poetsen, dat soort werk. Het lokte niet: in de kou in een nat weiland gaan staan en je zegeningen tellen (één voor één, dat dan wel) en met natte kleren de blauwe hap naar binnen werken omdat de weersverwachting niet veel goeds belooft en de Chinees 750 meter van de camperplaats zijn nering drijft? We keken elkaar even kort in de ogen en het besluit was genomen: wij brengen de nacht door in ons vaste huis. Google Maps vond het wel goed, kwam met een paar prachtige voorstellen waarvan we er eentje zonder tolgeld hebben gekozen. Gisteren de autosnelwegenmaffia al met ruim 60 € gesponsord.

Weinig te vertellen over de rit: W met de dopjes in een luisterboek “lezen”. Even bij Wasserbillig (Luxemburg) de tank billig aanvullen: € 1,574/ltr is inderdaad relatief goedkoop. En toen we de twee torens van de Dom in Köln zagen begonnen we spontaan te zingen: “Mer losse d'r Dom en Kölle, denn do jehööt hä hin”, vrij vertaald: we laten de Dom in Keulen staan, want daar hoort hij thuis. Karnavalskraker van Bläck Fööss. Kraken deed het wel in de bus want beiden waren we het er over eens dat de ander definitief het stempeltje “uitermate gebrek aan zangkunst” krijgt.

De tekst is eenvoudig maar uit het hart gegrepen, vertalen is niet nodig denk ik:

Mer losse d'r Dom en Kölle, denn do jehööt hä hin
Wat sull di dann woanders, dat hätt doch keine Senn
Mer losse d'r Dom in Kölle, denn do es hä zo huss
Un op singem ahle Platz, bliev hä och joot en Schuss
Un op singem ahle Platz, bliev hä och joot en Schuss .

Wil je het versje beluisten: klik hier maar.

V: 205.824, A: 206.357. We vertrokken met een buitentemperatuur van 4 graden. In de loop van de dag hebben we alle getallen tussen de 2 en de 11 gezien. Soepkippenweer met af en toe natte sneeuw en om het feest compleet te maken een hagelbui. Een rijdag, maar we zijn weer thuis. De was hangt inmiddels aan het rek. En morgen? Morgen is er weer een dag, maar we zijn en gaan niet op reis. Misschien met Pasen?

met drie werkende ogen naar het zuiden – 11: en weer terug (1)

Vaste lezeres E te Z zit met twee vragen: allereerst waarom we bijna een week eerder dan verwacht terugkomen; tweede vraag betreft Vincent van Gogh. Vraag 1 is simpel te beantwoorden: vanwege het weer (zie afbeelding van Meteo France hieronder, geeft de situatie van morgen weer). Vraag 2 is eveneens niet moeilijk te beantwoorden: Vincent mag dan wel ruim een jaar in Arles gewoond hebben en daar veel hebben geschilderd, we zijn niet naar hem op zoek geweest. Daarbij komt dat veel gebouwen waar hij gewoond, gewerkt en geschilderd heeft niet meer bestaan. Er schijnt wel een speciale Vincentwandeling te zijn door Arles. Gaan we een volgende keer doen en misschien vangen we dan een glimp op van hotel-restaurant Carrel, Café de la Gare en het Gele Huls. Al is het maar een verwijsbordje.

zaterdag 23 maart: @ goncourt

De ABN schreef € 56,16 af voor drie dagen verblijf op Camping Tartarin. Da's € 17,00 per nacht, plus een paar cent toeristenbelasting: € 2,56/6 = iets van 43 cent per nacht; ergens een afrondingsfout of zo? Oost-Gelre rekent iets van het drievoudige. Toiletten en douches waren schoon, water was redelijk warm al hoefde je niet bang te zijn om blandblaren aan een wasbeurt over te houden. Gisteravond was het de bedoeling om als afsluiter een vorkje te prikken in het restaurant op de camping. Om nu een diepvriespizza in een karaokesetting te smikkelen bekoorde ons niet zo. Ons gehoor kent grenzen, onze smaak ook – maar wat minder al is honkerdebonkmuziek niet ons kopje thee. De aardige juffrouw van het restaurant werd even wat minder aardig en riep haar min-of-meer-Engels-sprekende-collega erbij. Die had wat vaker met bejaarde bijltjes gehakt en begreep dat we een deurtje verder gingen. Het werd vervolgens een typisch Frans tentje met een zeer beperkte menukeuze op een krijtbord gekalkt. Het driegangenmenu was goed binnen te houden, alleen was ik vergeten dat canard (eend) in Frankrijk altijd vet hoort te zijn. W had te maken met een stukkie koe dat erg lekker was maar nogal wat pezen had. Voor de rest hebben we niks te mekkeren (de Camentbert van W – voorgerecht – was niet van de geit).

Vanmorgen voor negenen stonden we bij de Auchan al de dieseltank af te toppen: € 1,759/l is ruim drie dubbeltjes goedkoper dan de gemiddelde literprijs bij tankstations aan de peage. Ergens tot aan Avignon binnendoor en tot de ontdekking komen dat je maar een paar soorten fruit hebt (als je kijkt naar de kleur van de bomen en de struiken): rose, donkerrood, wit en groen. Schreef ik een paar dagen geleden niet “Je ziet het pas als je het doorhebt” (of zoiets)?

We begonnen met 15 graden in Tarascon en tot Lyon kwam daar weinig verandering: af en toe een puntje meer, soms eentje minder. Maar vanaf dat moment werd het anders. De luchten werden Oudhollands grijs, de temperatuur kelderde naar 7 graden en toen de zon een vloeibare vorm had aangenomen kwam er een fijne wind opzetten. We voelden ons als de martini van James Bond: shaken, not stirred. Alle ingrediënten aanwezig om zeeziek te worden: pal aan de wind op deinend water. Zoiets, maar dan op de weg met wind van achteren. Vannacht staan we lekker goedkoop: Aire Municipale, Bourmont-entre-Meuse-et-Mouzon, Haute-Marne, Grand Est, Frankrijk. Volgens Google Maps is het gewoon Goncourt, ergens aan de D74. Vrijwillige bijdrage (je wordt getipt om € 3,00 te geven). Voor ons een prima plek om de nacht door te brengen: koelkast op gas en niet te onbenullig met stroomslurpers.

V: 205.249, A: 205.824 ; rijtemperatuur: 16 dalend naar 7 graden. Een mooie rijdag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We proberen Nederland te halen.

met drie werkende ogen naar het zuiden – 10: op de fiets naar arles

Eigenlijk zijn het twee vergelijkbare stadjes: Tarascon en Beaucaire, tegenover elkaar gelegen, gescheiden door het water van de Rhône en verbonden door een lange brug. Beide hebben een oud centrum en de twee middeleeuwse kastelen proberen elkaar de ogen uit te steken. Het middeleeuwse kasteel gelegen op een rots boven de Rhône van Beaucaire doet niet onder voor het Château du Roi René van Tarascon dat juist weer pal aan de Rhône ligt. Tarascon heeft de middeleeuwse kerk Collégiale Sainte Marthe, je weet wel die van de drakentemster en aan de overkant ligt de ondergrondse Abbaye Troglodytique de Saint-Roman et l'Aiguille. Wil je boten zien, dan moet je echt naar Beaucaire.

Misschien heb ik wel wat meer met Beaucaire. De stad krijgt van de VVV de ondertitel “Ville d'Art & d'Histoire” mee. Zal ongetwijfeld wel kloppen. Ik vind Beaucaire vooral interessant omdat hier het Canal du Rhône à Sète begon. Inderdaad: verleden tijd. Wil je nu via het water van de Rhône naar Sète, zul je een omweg moeten nemen. Bij Beaucaire kun je de Rhône niet meer af aangezien de sluis gesloten is sinds de bouw van de stuwdam een eindje verder, ja dat complex dat we gisteren hebben bezocht: de Barrage de Vallabrègues et le petite centrale hydroélectrique et passe à poissons de Vallabrègues. Van Beaucaire naar het kanaal? Als je naar bijgaand kaartje kijkt zie je dat Saint-Gilles je doel is. Toen W dit las sprak ze de gedenkwaardige woorden “Voor wie schrijf je dit nu eigenlijk? Denk je dat er onder je lezers ook maar één malloot is die met een bootje van de Rhône via Sète naar de Middellandse Zee wil?” Mijn deemoedige antwoord was “Misschien, je weet maar nooit” en ik maakte mijn verhaal af.

vrijdag 22 maart: @ tarascon

Het kan verkeren: vanmorgen om kwart over acht was het tien graden warmer dan gisteren om die tijd. Dat is fijn opstaan. Tien uur slaap moet ook genoeg zijn toch? Rustig aan beginnen, niet te vroeg starten met ons tourtochtje. Vandaag eens geen heen-en-weertje, maar zoals de Fransen zeggen: een boucle. Misschien onze laatste lange fietstocht voorlopig een Zuid-Frankrijk? De weergoden gaan de dekens opschudden: er komt vooral kou aanzetten hier. Net nu we met blote armen kunnen pedaleren wordt het anders. Op het routekaartje kun je zien dat we eerst een lang stuk jaagpad langs het Canal du Rhône à Sète mochten wegwerken. In de haven van Bellegarde ging de neus meer naar het zuidoosten tot aan Fourques, waar we de Vieux Pont sur le Petit Rhône in zicht kregen. Het is een hangbrug uit het begin van de 19e eeuw en inmiddels autovrij. Het bruggetje verbindt Fourques met Arles. Het biedt een landelijk uitzicht op beide oevers van de Petit Rhône. Foldertjestekst (ik kan het niet laten): “Niet erg lang en een beetje verdwaald in het midden van het groen, voordat ze boven de Petit Rhône vliegen, geven de bogen een kleine plechtige kant aan een zeer lichte constructie.”

En toen kwam Arles, al een belangrijke stad in het Romeinse Rijk (doe maar 150 v.Chr.) met de naam Arelate. Julius Caesar herstichtte de stad honderd jaar later in 46 v.Chr. als Colonia Iulia Paterna Arelatensium Sextanorum (een hele mond vol). Arelate (of die moeilijke naam als je dat liever wilt) kende toen al 50.000 inwoners. Arles heeft zo'n belangrijke rol gekregen omdat het aan de Rhône ligt, op het punt waar de delta begint, bij de splitsing van de Grote Rhône en de Kleine Rhône. Daardoor ligt de stad "aan de poort van de Camargue". Later (in 308) maakte Constantijn de Grote van Arelate tijdelijk zijn hoofdstad, tot hij in 312 erin slaagde om Rome in te nemen. Toen het christendom werd ingevoerd, werd Arles een belangrijk religieus centrum. Daarna ging het een beetje op en af met als dieptepunt 1348 toen Arles werd getroffen door de pest. De Zwarte Dood kwam in 1720 opnieuw op visite. Intussen werden er veel stenen gestapeld die allerlei vormen aannamen. Een groot aantal van die (vooral Romeinse en romaanse) monumenten kwamen op de werelderfgoedlijst van de UNESCO terecht. Ga ze echt niet allemaal opsommen of weergeven. Een paar foto's (zelf gemaakt en “geleend”) moeten het verhaal maar vertellen. Een verschrikkelijk mooie binnenstad.

Arles is ook bekend als woonplaats van Vincent van Gogh, we hebben er niets van gemerkt. Om eerlijk te zijn: ook niet echt naar gezocht. We kunnen natuurlijk de VVV de schuld geven: elke dag open, behalve (bij hoge uitzondering) op vrijdag 22 maart tot 14.00 gesloten! Echt: ik verzin het niet ter plekke! Er hing een briefje aan de deur.

Nog wel even een paar blikken geworpen op Luma Arles, een multidisciplinair centrum voor moderne kunst en cultuur. De toren is ontworpen door ene Frank Gehry. Wil je meer weten over LUMA, volg dan even deze link: https://nl.wikipedia.org/wiki/Luma_Arles.

Een mooie dag. Ruim 55 kilometer op de fiets. Prettige temperatuur, graad of 23, blauwe luchten met af en toe een wit wolkje. Mooi dat je op je computer een paar fietsjes aanklikt op een kaart en Komoot maakt er een prachtige route van. Meestal! Vandaag was Miep van Komoot waarschijnlijk ongesteld, ze liet een paar steekjes vallen. Heb vergeten een foto van W te nemen terwijl ze met fiets en al ONDER een slagboom door moest. En W heeft geen foto gemaakt van een dik lijf dat door een smal poortje moest (met fiets). Gelukkig maar misschien. En morgen? Morgen is er weer een dag. We gaan verkassen, het pionnetje staat al gereed om onze plek te markeren voor een volgende bezoeker op plek 4 op camping Tartarin. Zoals het er nu naar uitziet gaat het in een paar etappes huiswaarts: de temperatuur zakt in en er komt veel regen. Nee, we hebben geen problemen, voor problemen hebben we een probaat middel.