romantiek op de oude dag – 7: bijna maar nog niet helemaal

Heb blijkbaar wat losgemaakt met mijn opmerking dat er geen plaats meer was in de herberg. De vraag is “moeten we er maar aan wennen dat reserveren noodzakelijk wordt op een camping en zelfs op een camperplaats?”. We hebben het inmiddels een paar keer gedaan (reserveren dus) in Nederland, eigenlijk meestal uit noodzaak omdat we op een bepaalde plek op een bepaald tijdstip moesten zijn. En ja: afgelopen jaar een paar keer de neus gestoten, want “vol”. Las ergens dat camperaars steeds vaker een plek “willen” reserveren, volgens mij begint het steeds meer op “moeten” te lijken, omdat er anders geen plek is. Gulden middenweg misschien: campings reserveren en camperplaatsen niet? een camperplaats zou die mogelijkheid helemaal niet moeten hebben. Waar blijft het vrij rondtrekken dan, het leven waarbij je echt niet weet waar ik morgen heen wil en het de vraag is of ik überhaupt wel weg wil van het plekje waar ik nu sta. Afgelopen jaar ook twee keer gehad dat je voor het reserveren moest betalen. Eén keer was het zo erg dat Campercontact ons een bedrag in rekening bracht voor de boeking en ook de camping nog een percentage van de omzet liet betalen. Wat ik overigens wel erg prettig vind is wanneer een camperplaats op hun site aangeeft hoe druk het is, dan weet je of het nog interessant is om naar die plek af te reizen. Reizen met de camper is in de ruim twintig jaar dat we dat doen behoorlijk veranderd: de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt is er (bijna) niet meer. Door overnachtingsverboden, slagbomen en dergelijke wordt dat steeds moeilijker. Komt natuurlijk ook omdat er steeds meer campers bijkomen. Toen we in 2003 begonnen met ons groene monster liepen er zo'n 30.000 rond in Nederland, nu enkele decennia later zijn het er al over de 200.000. Bovenstaande foto van onze T5 is gemaakt in 2005 ergens in Noorwegen. En ja: ik geef toe dat we toen heel anders camperden dan tegenwoordig, kijk maar naar onderstaand plaatje (ook uit 2005).

donderdag 3 oktober: @ 't rooth bij maasbree

Was overigens vergeten te vertellen dat we aan de Rijn stonden afgelopen nacht, wel dat we ruim 11 meter boven de waterspiegel stonden. We hebben dus de Romantische Strasse ingeruild voor de Romantische Rijn. Niet zo heel veel van meegekregen, het was al snel donker nadat wij aankwamen en onze noodzakelijke verplichtingen hadden afgewerkt (vooral een uitgebreide douche in een uitstekend nieuw en vooral verwarmd toiletgebouw. Alleen vervelend dat tijdens het douchen de verlichting uitging, bewegingssensors of zo. Bewegen met mijn armen hielp niet, moest de deur van het douchehokje open en dicht doen). We hoorden wel de hele avond de rijnaken in de verte tuffen, ook romantisch. Het enige wat ik eigenlijk over Leutesdorf weet te vertellen is dat we een paar weken te laat zijn voor het wijnfeest: elk tweede weekend van september wordt het traditionele wijnfestival gehouden. Je moet er wel van houden: “[...] een climax voor vele toeristen. Vrolijke klanken klinken door de straten, kruidige geuren komen uit bakkerijen en winkels en de pergola’s verspreiden heerlijke bloemengeuren. De grote wijnmakers uit de stad en streek komen tezamen en gasten kunnen aanschuiven aan de gezellig gedekte tafels”. Waarschijnlijk zou er tijdens dat feest toch geen plaats voor ons in de herberg zijn geweest. Wel een mooie omgeving met veel geschiedenis: “een indrukwekkend en gevarieerd landschap dat gevormd is door de kracht van het water” en als je van burchten en kastelen, oude steden en wijngaarden houdt kun je helemaal de lol op. Nog een beetje oude (en nieuwe muziek) erbij, een spannend verhaal over bijvoorbeeld de Lorelei en je bent zo een paar weken van je leven kwijt. Wij niet: we bleven maar één nacht en reden door naar Maasbree. Wel even afrekenen. De schade viel in eerste instantie nog mee want het was een ACSI-camping: € 25,00, maar toeristenbelasting (2 x € 1,50) en Müllgebühr (afvalstoffenheffing € 1,50) zorgden voor een totaalbedrag  van € 29,50 en dat is best aan de prijs in het naseizoen.

Rustige weg aan de rechterkant van de Rijn (links en rechts worden bij een rivier stroomafwaarts bekeken) op de B42. Om te fietsen wat minder want je zit hier op een fietspad regelmatig pal naast de weg. Met ons busje prima te doen. Beetje oude herinneringen ophalen: brug van Remagen, het pontje bij Linz, de Drachenfels bij Königswinter. Dat soort werk. Vanaf Bonn werd het autosnelwegwerk tot aan Venlo. Tegen twaalven draaiden we camperplaats 't Rooth (bij Maasbree) op, winnaar NKC-camperlocatie 2022. Niks mis mee, behalve te lang gras waardoor ik natte voeten kreeg bij het aansluiten van het elektriek. € 14,00 voor twee personen en € 2,50 voor de vonken. Wil je elektrisch verwarmen of in de zomer de airco aan dan mag dat tegen een vergoeding van € 3,00 per nacht. Toiletten, douche, afwasplek en alles kwaakhelder. Gratis wifi, maar hield niet over, dus grotendeels op mijn 4G van KPN gedraaid.

Maasbree dus, de inboorlingen noemen het gewoon “Bree”: we zijn dan terug in Nederland en om met W te spreken “We zijn er bijna” en daarmee bedoelt ze ongetwijfeld de kleinkinderen. Gemeente Peel en Maas sinds 2010, daarvoor een zelfstandige gemeente. We zitten in de buurtschap 't Rooth. We hebben dit gebied al veel vaker onveilig gemaakt, onder meer vanuit Kessel. Tegelen en Reuver liggen om de hoek. De Maas ligt overal dichtbij. We houden wel droge voeten want Maasbree ligt op een hoogte van ongeveer 30 meter, stukje hoger dan afgelopen nacht toen we 11 meter boven de Rijn bivakkeerden. Mooie vlag en wapen van het oude Maasbree: “Een schild van lazuur met een links gaand gevleugeld hert sommé van een kruis tussen de hoornen, alles van goud, parti van keel met een springend hert van goud sommé van hetzelfde, het chef van het schild van goud met eenen adelaar van sabel". Heb het drie keer overgelezen maar het blijft een duister gebied die heraldiek.

Al snel hadden Komoot en ik een mooie fietstocht gefabriekt met als titel “Fietstocht naar de Lidl”, dus dan weet je wel wat de grootste highlight van de tour van ruim 30 kilometer was, inderdaad: die in Panningen. Al snel kwamen we in de Heldense Bossen (natuurgebied van zo'n 1.100 hectare gelegen tussen Helden, Kessel, Baarlo en Maasbree). De stuifzandheuvels hebben we gemist, maar we kwamen in het Raayerbos, op een kruising van paden, wel een monument tegen: het silhouet van de oorspronkelijke Heilige Familiekapel die tot het einde van de oorlog in buurtschap de Vergelt stond. Tijdens de oorlog is deze kapel volledig verloren gegaan door granaatvuur. Het monument fungeert als een herinnering aan de gebouwen in Baarlo die tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren gingen; de familiekapel, de parochiekerk, de twee molens, het oude veerhuis en de Boekenderhof. Een keer eens een ander soort kapelletje, is het niet C te L? We waren intussen heerlijk aan het “gravelen” over een super stevig pad en dat ging door tot vlak bij Panningen, dat zichzelf aanprijst als “winkelhart van Peel en Maas”. Beetje te fris om een terrasje te pikken, maar neem van mij aan dat er stoelen genoeg waren. Wij vonden de Lidl genoeg. Moesten wel weer even aan fietsen in Nederland wennen. We waren in Duitsland gewend geraakt aan automobilisten die voor je stoppen als je de weg wilt oversteken. Werkelijk allemaal! Hier in Nederland kijken die bestuurders je aan en geven een dot gas. Werkelijk ook allemaal!

Minder bos, zeg maar geen bos, op de terugweg van Panningen naar 't Rooth, maar wel ontzettend veel landbouwactiviteiten: aardbeien, prei, uien, asperges, maïs en velden vol met groen, een soort gras. Volgens PlantNet opgeschoten Engels Raaigras. Zou maar zo kunnen. Graan zal het wel niet zijn omdat er geen zaadjes te vinden zijn.

V: 213.310; A: 213.478. Rijtemperatuur: 11 tot 13 graad en droog. 's Middags kwam de zon er regelmatig bij, maar het werd niet gek veel warmer. Muts op, handschoenen aan en fietsen. Goed te doen, want weinig wind. Zon op/onder: 07:40/19:07. Best wel een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven hier en er gaan geruchten dat we naar Duitsland fietsen. Daar zijn we de laatste week schijnbaar nog niet genoeg geweest. En over fietsen gesproken: we kwamen vandaag een groep zeer ernstig bejaarden tegen. Was geen sprake van begeleid wonen, wel van begeleid fietsen. “Kijk, zo fietsen wij over tien jaar”, sprak W. Waarvan akte. De oudjes hadden wel allemaal een helmpje op!