een tussendoortje – 2: nijmegen en zo

Er wordt altijd beweerd dat fietsen goed is voor het milieu. Wanneer het gaat om de “ouderwetse fiets” ben ik het daar onmiddellijk mee eens. Wanneer je fietst met ondersteuning geloof ik dat je daar de nodige (zeer kritische) kanttekeningen bij mag en moet plaatsen. Ik las onlangs een artikel in Trouw dat mijn mening ondersteunde. Wanneer een forens de auto laat staan en op zijn elektrische fiets naar zijn werk gaat, zal het ongetwijfeld goed zijn voor het milieu, maar ik geloof echt niet dat al die bejaarden met hun "alweer-een-fietsvierdaagse" groen en duurzaam bezig zijn. Op dit ogenblik rijden er in Nederland ongeveer drie miljoen elektrische fietsen rond. Drie miljoen elektrische fietsen betekenen minstens drie miljoen accu’s die zijn samengesteld uit materialen als lithium, nikkel en kobalt; echt niet “groen” te noemen. Over hoe die accu’s (voor een groot deel in Azië) geproduceerd worden, wil ik al helemaal niet nadenken. En dan rijden die dingen op stroom: niet iedere woning heeft al zonnepanelen op het dak liggen, dus een deel van die energie zal nog met fossiele brandstof worden opgewekt. Ik weet het: lees te veel en denk soms te diep na. Weet je wat we vandaag gaan doen? Een eindje fietsen! Even de kop leeg laten waaien.

zaterdag 6 augustus: @ balgoy

Eerst uitgebreid wakker worden. Bij W duurt dat altijd wat langer dan bij mij, geen probleem: genoeg te doen, zoals een grote pot bruin vocht zetten en de fietstocht voor deze dag in elkaar knutselen. Het werd een variant op een tocht die ik een paar maand geleden in mijn eentje heb gefietst, maar nu onder meer omgekeerd om de wind in de Ooijpolder in de rug te hebben. Onze eerste highlight werd “de Snelbinder”, een fietsbrug die sinds 2004 naast de spoorbrug over de Waal ligt. De brug zorgt voor een snelle fietsverbinding tussen het centrum en de nieuwbouwwijken van de Waalsprong. Het kenmerkende van de brug is dat hij aan de spoorbrug is opgehangen. De spoorbrug zelf is al een stuk ouder, namelijk gebouwd in de periode 1875 – 1879. Rest me nog te vertellen dat de brug in de Tweede Wereldoorlog is opgeblazen: eerst in 1940 door de Nederlandse genie en in 1944 door de zich terugtrekkende Duitsers.

Een korte pauze werd gehouden aan de Waalkade, met uitzicht op het bovendek van een cruiseschip van Nicko Cruises. Passagiers die niet deelnamen aan een of andere excursie probeerden de tijd te doden. Ze hadden geluk: iets verderop had een vrachtwagenchauffeur een stapel kratten met mineraalwater laten vallen, scherven brengen geluk. Nee, geen foto van gemaakt, vond ik te gênant.

De Ooijpolder is misschien wel het mooiste gebied van het Rijk van Nijmegen. Een afwisselend landschap met meertjes, weiden en bossen. Eeuwenlang was dat anders: Men kon alleen veilig op hoger gelegen plekken wonen want elk jaar stond de polder wel een periode onder water. Naast enkele arme boeren woonden er arbeiders uit de steenfabrieken, die twee vijanden hadden: drank en de Waal. De Waal vanwege de overstromingen. Het karige loon dat de arbeiders verdienden werd omgezet in jonge jenever, zodat een arbeider met dertig jaar volledig op was. In 1933 wordt het Hollandsch-Duitsch gemaal gebouwd en houden de inwoners van de Ooijpolder droge voeten. Nou ja, bijna dan: als in september 1944 de Nijmeegse brug over de Waal door de geallieerden is veroverd, trekt een Duitse eenheid (overwegend jongens van nog geen 18 jaar oud) zich terug in de Ooijpolder, met als “hoogtepunt” het opblazen van de dijk in januari 1945, waardoor het gebied weer onder water komt te staan. Bijgaande foto is van internet.

Een van onze hoogtepunten van vandaag vormde de Thornsche molen, niet omdat het een wipkokerkorenmolen is, maar omdat we hier konden lunchen. Deze keer niet een bammetje uit het vuistje maar kroketten (voor W) en rundercarpaccio (voor mij), beide geserveerd op oerbrood. Was goed binnen te houden.

Het volgende hoogtepunt mag je erg letterlijk nemen: er volgde een beklimming van een paar bulten bij Berg en Dal. Pittige jongens, kijk maar naar bijgaand kaartje dat Komoot na afloop ophoestte. Ook weer overleefd.

Nog een leuk ommetje door het vennengebied van Overasselt waar de heide al redelijk begint te kleuren. Morgen maken we er waarschijnlijk een uitgebreidere studie van. Net geen 64 kilometer op de teller. De pijnlijke kont en de blauwe ballen vielen ook mee, want fietsbroek aan. Scheelt een slok op een borrel. Om half vier in de kiepstoel en warempel: oogleden hebben ook last van de zwaartekracht. W maakte intussen een ommetje over het erf en kwam terug met de mededeling: “Niet alleen mijn vader had een flessentik”. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag en ik denk dat we een eindje gaan fietsen.