Het grote “verjaardag vieren”
van W achter de rug, de laatste restanten liggen opgestapeld in de koelkast van
ons busje. Oeps: eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik intussen even twee
dagen in retraite ben geweest. Lettele of all places. Valt niet veel over te
zeggen: beetje bijslapen, beetje fietsen, van die “niks-doe-dagen”. Heeft
normaal een reisdag van ons veel te weinig uren, op zo’n niks-doe-dag valt dat
reuze mee. De Brandkoele dus, bekend terrein. Hoefde maar één nacht te betalen
omdat ik vorig jaar moest vluchten voor de vliegen. Geen vlieg gezien deze
keer, wel wespen, maar die hebben we ook in onze achtertuin in Lichtenvoorde.
Ook nog een dagje meegemaakt van de Lichtenvoordse Fietsvierdaagse samen met
H&C. Rondje naar het noorden. Mooie route en warm. Je zou haast bij de
varkens in de modder willen kruipen. E van E&M bijgepraat over het
programma Komoot. Drie dagdelen bejaardenvervoer. Je ziet: een pensionado kent
geen rust. Foto’s van de Brandkoele, van het modderbad en van een melding aan
de gemeente Oost Gelre over gevaarlijk dood hout in een boom die vlak naast
onze Puzzelparkeer-plaats staat.
Vraag was nog even of ik in
mijn eentje op pad zou gaan of dat het tweepersoonsbed niet voor niets in de
bus is ingebouwd. Fijn: W mee, dus de bestemming aangepast. W heeft niet zoveel
met het kale Friesland en Groningen en in het onderste gedeelte van Nederland (kaarttechnisch
gezien dan) blijkt het de komende dagen gemiddeld vier graden warmer te zijn dan in het noorden. Heb
een paar maand geleden Balgoy/Balgoij verkend, dus op naar Campererf de
Holtsehoek, waar we een uur na de noen aankwamen. Na de koffie een
knooppuntenfietsroute. Eerst naar Grave, waar de brug over de Maas de komende
weken alleen door fietsers gebruikt mag worden. Mooie brug: verbindt
Grave (in Noord-Brabant) met Nederasselt (in Gelderland). Gebouwd eind jaren 20
van de vorige eeuw als onderdeel van de rijksweg van Den Bosch naar Nijmegen.
Opgetrokken in ijzer en staal met daaronder een stuw en een sluizencomplex. Krijgt
een opknapbeurt. Tot 2004 heette de brug eenvoudigweg “brug bij Grave” of “Graafse
Brug”. In september van dat jaar was het precies 60 jaar geleden dat de brug tijdens
Operatie Market Garden door luitenant John S. Thompson werd veroverd op de
Duitsers. Mooie gelegenheid om de weduwe van de Amerikaan uit te nodigen om de
brug als eerbetoon de naam van haar man te geven. Vanaf dat moment werd het dus
de John S. Thompsonbrug.
Daarna langs de Maas en de
Oude Maas (een van de vele) naar Ravenstein, tegenwoordig (toeristisch) beter
bekend als “Vrijstaat Land van Ravenstein”. Er zit een kern van waarheid in
deze naam: het was eeuwenlang (tot 1815) een zelfstandig gebied, maakte in 1648
géén onderdeel uit van het hertogdom Brabant en ging dus niet over naar de
Verenigde Provinciën (als onderdeel van Staats-Brabant) toen de republikeinen
de Spanjaarden het land uitknikkerden. Het waren Duitse vorstenhuizen die hier
de baas waren en bleven, al lieten ze hun gezicht zelden of nooit zien. Dus
dopten de inwoners van het Land van Ravenstein hun eigen boontjes en was er in
tegenstelling tot de Republiek godsdienstvrijheid. Het werd een toevluchtsoord
voor katholieke ballingen die er kloosters stichtten en kapellen bouwden. Sinds
1815 is het Land van Ravenstein wel degelijk onderdeel van Nederland en wordt
het oude verhaal gebruikt om toeristen naar het gebied te trekken. Ravenstein
heet dan een Vrijstaat en je kunt een visum krijgen die je het recht geeft de
hele dag vrij te reizen door het Land van Ravenstein en “geannexeerde gebieden”.
Niet vergeten het visum te laten afstempelen bij de immigratiedienst in
Ravenstein (je mag het ook het VVV-kantoor noemen). Allemaal leuk gevonden en
de Vrijstaat heeft ook nog een eigen app.
Een pontje (bemand en bevrouwd
door vrijwilligers) zette ons de Maas over en daar wachtten ons nog een aantal
kilometers en twee kastelen.
Allereerst kasteel Hernen.
Men neemt aan dat het rond 1350 is ontstaan, maar toen alleen bestond uit een
donjon (zeg maar woontoren). Later is het herhaaldelijk uitgebreid. Als het
plaatje je bekend voorkomt heb je waarschijnlijk naar de afleveringen van
Floris gekeken of in 1951 een zomerzegel gekocht. Er vond op dat moment een
trouwerij plaats, dus we hebben op gepaste afstand staan kijken. Staat zo
slordig om op trouwfoto’s twee korte-broeken-bejaarden-op-elektrische-fiets te moeten
retoucheren.
Het tweede kasteel stond (fout: staat) in Wijchen. Plaatje
van de buitenkant (W noemt het renaissance, zij kan het weten). Eerste bouwwerk
stond hier rond het jaar 1000, waarschijnlijk weer een donjon (vertaal het met woontoren
wanneer je dat vergeten bent). In 1609 koopt Emilia (een dochter van Willem van
Oranje) grond en gebouwen, breekt alles af wat er nog stond en op de restanten
werd een nieuw kasteel (ja: in renaissancestijl) gebouwd. Emilia gaat dood en “de
Heerlijkheid” gaat van hand tot hand tot het in 1906 in de fik gaat. Het wordt
echter in oude stijl herbouwd. In 1932 koopt de gemeente Wijchen het pand en
sinds dat moment is het toegankelijk voor alle dorpsbewoners van Wijchen. Vanaf
1996 biedt het onderdak aan Museum Kasteel Wijchen.
Een mooie dag. Geen kilometers genoteerd, dom. Alleen de fietskilometers bijgehouden: 35. Rijtemperatuur: 18 – 23 graden. Zon op/onder: 06:05/21:20. En morgen? Morgen is
er weer een dag, gaan we fietsen – alleen in een heel ander landschap, terwijl we toch niet verkassen.
