grensverkenningen

Een paar dagen “oppassen” op de boerderij van broer/zwager en schoonzus in Kotten bij Winterswijk. Een ideale plek om het aangrenzende Duitse land al fietsend te verkennen, enkele pillen uit te lezen en verder gewoon te genieten van het leven.

In mijn vorige verslag (vanuit Bentelo) schreef ik een stukje over “alternatieve” dazenvangers. Eén van mijn trouwe volgers (T te L) stuurde mij de gebruiksaanwijzing om een dergelijke paardenvliegkiller te maken, met dank aan de firma Sticky-Trap. Op de website www.sticky-trap.eu is veel informatie over dit onderwerp te vinden, ook in het Nederlands. Leerzaam.

 

donderdag 30 augustus: @ kotten

Puzzel naar de garage geweest. Toen de chef-monteur mij de rekening overhandigde sprak hij de gedenkwaardige woorden: “Het zal wel Frankrijk worden dit najaar en niet Zuid-Spanje". Tja: distributieriem vervangen, nieuwe remschijven achter en je kunt je wel een voorstelling maken van het eindbedrag.

Na een paar oppasdagen konden we tegen zessen vertrekken toen zoonlief zijn koters had opgehaald: schoondochter moest op schoolkamp (lang leve de introductiedagen), kleinzoon T (ik ben al vier) mocht wennen aan de basisschool, dus halve dagen en zelfs nog minder. Zijn zussen mochten we om goed twee uur ophalen. Mooi uitzicht vanuit ons campertje: een riant sanitairgebouw, fijne afwasplek en de lasagne kon snel worden opgewarmd in de magnetron.

De ommegang van Jan van Aken uitgelezen. Het boek beschrijft de avonturen van heelmeester/architect Idisorus van Rillington. Isidorus is een geheugenkunstenaar die duizenden boeken in zijn geheugen heeft opgeslagen. Aan het eind van zijn leven, opgesloten in een kerker in Konstanz, vertelt hij zijn levensverhaal aan “een persoon in het duister”, zeer waarschijnlijk een celgenoot. De reis die hij maakt brengt hem tot aan China waar hij niet verder kan omdat “daar de zee begint”. Het verhaal speelt rond 1400. Het boek is een combinatie van feitelijkheden, fantasie en humor. Het Concilie van Konstanz (1414 – 1418) speelt een belangrijke rol in het verhaal. Dit concilie op initiatief van koning Sigismund van Duitsland (later keizer van het Heilige Duitse Roomse Rijk) moest de crisis in het pausdom bezweren: jarenlang kende de katholieke kerk twee pausen, om een bepaald moment zelfs drie: eentje in Rome, eentje in Avignon en tenslotte nog een tijdelijk pausje in Bologna. Tussen neus en lippen door worden er nog een aantal ketters verbrand (o.a. Jan Hus, een Boheemse theoloog) en worden andersdenkende groeperingen (Hussieten, Lollarden, Adamieten om er maar een paar te noemen) beschreven. Nadat ik de pil van 585 bladzijden uitgelezen had op internet gezocht naar bevestiging van de genoemde feiten en gestoten op een boek van Teun de Vries: “KETTERS. Veertien eeuwen ketterij, volksbeweging en kettergericht” (Amsterdam 1982). Het boek was warempel gratis (jawel: officieel) te downloaden als e-boek. Grote delen van de 928 pagina’s gelezen. Interessante tijd die late middeleeuwen: je leefde (relatief) lang en gelukkig als je je maar conformeerde aan de katholieke kerk en op tijd je aflaatje kocht.

vrijdag 31 augustus: ommetje weseke en burlo

Aan de andere kant van de grens is het ook mooi! Vandaag een fietstochtje naar het “bruisende” stadje Weseke, gemeente Borken. Werkelijk geen kip te bekennen! Een plaats van 5.000 inwoners gebouwd rond een mooie neogotische kerk uit 1892, gewijd aan de heilige Ludgerus, Liudger of Ludger (och: zolang zo’n missionaris maar een naam heeft). Plaatsje lag er na de Tweede Wereldoorlog een beetje plat bij zodat er weinig historische gebouwen meer te vinden zijn. Een paar herdenkingsmonumenten en daarmee is alles wel gezegd. Na de stadsbezichtiging op de fiets naar het net zo “bruisende” Burlo een paar kilometer verderop. Echt interessant begon het te worden toen we door het Burlo-Vardingholder Venn kwamen. Dit Venn vormt samen met het Wooldse Veen aan de andere kant van de grens één groot natuurgebied. Men heeft het veenlandschap opnieuw “vernat” nadat het vroeger door turfafgravingen en vrij intensieve landbouw vrijwel geheel was uitgedroogd. Het resultaat mag er zijn: een combinatie van veenplassen, –putten en –dijken en vooral oppassen dat je geen natte voeten krijgt. In het Wooldse Veen heb je van die natte voeten minder snel last omdat Natuurmonumenten kwistig heeft gestrooid met vlonderpaden. Wandelen is op zo’n manier een ander woord voor genieten geworden.

 

Een bord bij een uitkijkhut aan de rand van een veenplas beloofde ons van alles, onder meer de aanwezigheid van een zwarte specht, maar het faunaleven was hier al net zo bruisend als in het mensenleven eerder genoemde Weseke.

zaterdag 1 september: ommetje vreden

Langs een aantal scholtenboerderijen de groene grens over richting Wenningfeld. Nabij dit gehucht ligt vliegveld Stadtlohn-Vreden (vroeger Flugplatz Wenningfeld) waar we begroet werden door een kudde parachutespringers die uit de lucht kwam vallen. Het bleek te gaan om tandemsprongen: een slachtoffer wordt vastgebonden aan een zeer ervaren parachutespringer en voor € 210,00 word je op 4.000 meter hoogte uit het vliegtuigje gedropt. Je mag 50 seconden vallen (men noemt het een vrije val, maar zoveel vrijheid heb je niet: je gaat gewoon naar beneden of je wilt of niet) en op 1.500 meter hoogte gaat hopelijk het scherm open. Meestal kom je heel beneden. Heb het ooit een keer mogen doen op Texel (verjaardagscadeautje van mijn geliefde) en kon toen mooi ons busje (het was nog de groene) zien staan op de boerderijcamping. Mag het tegenwoordig niet meer, dat springen dan;  nee: de dokter heeft het niet verboden; de skydivers houden zich strikt aan een slachtoffermaximumgewicht van 95 kilootjes schoon aan de haak.

Het heeft een tijdje gerommeld rond het vliegveld. In 2009 werd de start/landingsbaan verlengd tot 1.200 meter. Dat was de opmaat voor een verdere uitbreiding naar 1.800 meter zodat er veel grotere vliegtuigen zouden kunnen landen. De bewoners van het buitengebied van Winterswijk (met name in de buurtschap Ratum) hebben zich altijd verzet tegen deze verlenging omdat ze een toename van geluid vreesden en bang waren voor meer vliegbewegingen (met name door zogenaamde taxivluchten waarvoor Europese richtlijnen gelden die voorschrijven dat een vliegveld een baan moet hebben van tenminste 1.500 meter). In Ratum tref je nog zo her en der een sticker aan van het IPW (Internationaal Platform Wenningfeld). Het laatste bericht op de site van het IPW is geplaatst eind 2011. Toen werd duidelijk dat het Ministerie van Verkeer van de deelstaat Noordrijn-Westfalen geen geld meer over had voor een uitbreiding van de baan en de aankoop van gronden rond het vliegveld. Even daarvoor had de arrogante Duitse overheid elk bezwaar nog van tafel geveegd met de woorden “de Duitse belangen zijn groter dan de Nederlandse”.

Door naar Vreden, waar op 1 september de Kirmes begint. Helaas waren we 2,5 uur te vroeg: de kermis werd nog opgebouwd. Dan maar genieten van de Berkel, want wordt er niet gezegd “Vreden is daar waar de Berkel het mooist is”? Mooi riviertje dat ontspringt in Billerbeck en een eindje achter Vreden komt het aan in Nederland om bij Zutphen in de IJssel te stromen.

Mooie tocht weer, maar – ondanks de fietsbroek met zeemleren kruis – toch last van een pijnlijk achterwerk. Zoonlief zou zeggen: “En paps, al last van blauwe ballen?” Nee, dat nog net niet!

 

zondag 2 september: de dag van de twee moeders

Op de fiets naar Groenlo, naar moedertje één. Na de koffie en de “borrel” toeristisch terug, een kleine 50 kilometer op de fietsteller. ’s Middags moedertje twee opgehaald en pannenkoeken gegeten.

maandag 4 september: @ home

Naar huis in verband met oppasverplichtingen, apk-keuring van de personenauto en een vergadering van het vrijwilligersclubje rondom de electrokar. Druk, druk. Het waren weer mooie dagen.