najaarstocht – 7: lago di garda (deel II)

woensdag 26 september: een dagje Verona

Een dagje “minder” weer, morgen krijgen we weer “meer” weer. Vandaag strakblauw maar voor ons doen aan de frisse kant: tussen de 18 en 22 graden. Naar de stad dus, de stad van Romeo en Julia en de stad van de operavoorstellingen in de Arena. Vroeg op pad, want we moeten de trein van 9.58 halen. Missen we die dan moeten we drie uur wachten of een dure intercity nemen (15 € of zo in plaats van € 3,45 p.p. voor de lokale trein). Kleine twee kilometer lopen naar het station, daar blijkt dat zo’n beetje alle toeristen rond het Gardameer vandaag naar Verona gaan. Trage kaartjesautomaat, maar het lukt. Trein heeft een kwartiertje vertraging; is stampvol, dus we mogen staan. Twintig minuten later stappen we uit op Verona Porta Nuova, een vrij groot station. Bordjes volgen met centrum erop is niet nodig: volg de meute en je komt vanzelf in de historische binnenstad.

Verona ligt aan de rivier de Adige en al voor onze jaartelling stichtten de Romeinen hier een nederzetting. Het was een uitermate geschikte uitvalsbasis om de Alpen over te trekken. De rest van de geschiedenis van de stad loopt parallel aan die van Peschiera en dat verhaaltje heb ik al eerder opgehangen.

Na een half uurtje (soms hakken trappend) kwamen we op het Piazza de Bra uit. Aan dit plein ligt ook de Arena, waar in de zomermaanden opera-uitvoeringen worden gegeven. Van tevoren hadden we al een lijstje gemaakt met highlights, maar dat was eigenlijk totaal overbodig: Verona is één aaneenschakeling van hoogtepunten. Elk gebouw is een monument en als je een hoekje om gaat vergaap je je weer aan iets “bijzonders”.

 

Gelukkig hebben ze hier ook het systeem “toeristentrein”. Zo’n minitreintje op rubber wielen is voor ons een ideale manier om een indruk van de stad op te doen en te bepalen welke bezienswaardigheden later nog een nadere inspectie behoeven. Een stuk voordeliger dan de hop-on/hop-off bus waar je elke keer een tijd moet wachten voor je weer kunt onhoppen. Onze machinist had haast: hij scheurde door de stad alsof hij door de Zwarte Dood op de hielen werd gezeten. Na ons ritje met de-trein-die-geen-trein-was besloten we een paar items aan elkaar te knopen met een leuke stadswandeling.

Indrukwekkend was het Castelvecchio, een bakstenen burcht met brug over de Ardige. Van oorsprong een militair gebouw, nu een kunsthistorisch museum. Wil je meer informatie? Gebruik de zoekfunctie van internet maar even.

 

Langs de rivier en op goed geluk kwamen we op het Piazza delle Erbe terecht, een oud marktplein en één van de plekken waar elke toerist zich graag laat zien. Op het Piazzo del Signori bleek men genegen om speciaal voor ons twee overheerlijke pizza’s te bereiden en een lekker biertje te tappen. De andere duizend mensen op het plein mochten (op eigen kosten) ook een vorkje meeprikken en aan een glaasje nippen. Tussen deze twee pleinen staat overigens de Torre dei Lamberti. Even Dante (in stenen vorm) goedendag gezegd. Dichter/schrijver/politicus Durante degli Alighieri, geboren in Florence, werd verbannen na een staatsgreep. Hij is toen gaan zwerven en heeft 7 jaar in Verona doorgebracht. We schrijven dan begin 14^e eeuw.

Inmiddels konden de truien uit, vooral toen we Julia op het balkon konden spotten. We hebben het dan over Julia (de Italianen noemen haar Guiletta) die samen met Romeo het erg moeilijk had in de liefde. Het complete liefdesdrama is opgeschreven door William Shakespeare die het voor het eerst in 1597 publiceerde. Overigens: het balkon waar het om draait is pas in de 20^e eeuw gebouwd, dus ergens klopt er iets niet. Op het binnenpleintje, waar honderden toeristen zich verdrongen, staat ook een beeld van Julia. Het verhaal wil dat het aanraken van de rechterborst van dit beeld je geluk en eeuwige liefde brengt. Er stonden teveel mensen in de rij, dus heb ik ’s avonds mijn handen maar gelegd op beide borsten van W, weliswaar niet van brons, maar wel lekker warm. Nog meer geluk en eeuwige liefde?

 

Ik heb maar een heel klein gedeelte van Verona beschreven. We hebben veel meer gezien, maar zeker niet alles. Het was een hele mooie stad en het historisch centrum staat niet voor niets op het lijstje van de Unesco. Maar het werd warm, het werd druk, we hadden zo’n tien kilometer gelopen en zagen een bus met niet alleen 163 er op, maar ook “Peschiera”. En voor € 4,20 p.p. kregen we héél veel bus: een uur lang. Beetje saaie omgeving, maar een chauffeur die plezier in het leven en zijn werk had (en veel te grote opzetzonneglazen, maar dat terzijde).

Het leven was weer mooi vandaag.