Eerst nog even iets over de DickenMariannekes (zie het
verhaal van gisteren). Kreeg een berichtje van vriend G dat het verhaal wel erg
negatief overkwam. Even voor de duidelijkheid: is absoluut niet de bedoeling. De
strekking van het verhaal moet zijn dat je met elk soort campertje plezier kunt
hebben. De twee oude doosjes die we in Nieuw-Zeeland en Australië hebben
bereden en bewoond mogen daar de beste getuigen van zijn.
Deutsche Alpenstrasse
De Beierse koning Maximilian II heeft in 1858 een tocht
gemaakt door de Alpen en daarvan een reisverslag gemaakt. Zijn verhalen over de
reis en alles wat hij onderweg zag, komen grotendeels overeen met wat wij heden
ten dage beleven. Alleen de weg is er in 150 jaar een stuk beter op geworden.
De Deutsche Alpenstrasse is de oudste vakantieroute van Duitsland. Het is een
450 kilometer lange route van Lindau aan de Bodensee tot aan de grens van Duitsland
met Oostenrijk, de Königsee (een eindje ten zuiden van Salzburg). Het is een
afwisseling van sappige alpenweiden, glooiende heuvels, diepe dalen, steile
bergen en groene bossen.
donderdag 20
september: @ grainau
De Deutsche Alpenstrasse dus en daar waar de weg te weinig
bochtjes kende kreeg ik van W een andere route voorgeschoteld: je moet immers
tenminste één keer per jaar je immense haarspeldbehoefte bevredigen. Het eerste
stuk ging door de Allgäu. Tussendoel Schloss Neuschwanstein.
Neuschwanstein
Er was eens een koning die geen zin had in regeren maar zich
liever bezighield met alle (koninklijke) geneugten van het leven. Daarbij kwam
dat deze koning (net als zijn broer) een beetje gek was. Niet verwonderlijk met
alle inteelt bij vorstenhuizen van die tijd. We hebben het over Ludwig
(Lodewijk) II van Beieren. Deze beste man liet in de tweede helft van de 19e
eeuw een paar leuke optrekjes bouwen. Het beroemdste is wel Schloss Neuschwanstein.
In 1868 werd begonnen met de bouw van “die Burg des Märchenkönigs”. Christian
Jank maakte het ontwerp dat bekend staat als “Idealentwurf” (zie bijgaande
tekening). Het zou nooit helemaal worden zoals hij (en ons koninkje) het zich
hadden voorgesteld. Lodewijk financierde zijn bouwprojecten uit eigen middelen
en deed geen greep in de staatskas. Door steeds nieuwe leningen af te sluiten
bouwde hij een torenhoge schuldenlast op. Er werd zelfs gedreigd met
inbeslagname van zijn privégoederen.
Na de dood van Ludwig werd het kasteel in versimpelde versie
afgebouwd en in 1892 vond men het mooi genoeg geweest en sprak men de
gedenkwaardige woorden “en nu is het af!” Neuschwanstein stond model voor het
kasteel van Doornroosje in de Disneyparken en is al een paar keer gebruikt als
filmlocatie. Volgens de officiële website bezoeken jaarlijks 1,4 miljoen mensen
het slot, in de vakantiemaanden zelfs zo’n 10.000 per dag. Je kunt de
binnenkant van het slot alleen georganiseerd (rondleiding met gids) bezoeken,
maar het is vaak moeilijk aan een kaartje te komen.
We hebben de rondleiding maar laten schieten: een lange rij
voor de kassa met nog maar een paar vrije bezoekmogelijkheden (er wordt gewerkt
met een onherroepelijk tijdslot op je ticket) zodat we nog een paar uur in
volstrekte ledigheid zouden mogen doorbrengen. Met een volgepropte bus naar
boven (€ 2,50 p.p. alleen “up”, een retourtje was 50 cent duurder). Afgezet
vlak bij de Marienbrücke over de Pöllatschlucht. De brug was een cadeautje van
koning Maximilian II aan zijn vrouw Marie (zij bewoonden het naburige kasteel
Hohenschwangau waar onze Ludwig een groot deel van zijn jeugd heeft
doorgebracht). Beetje druk op de brug, veel Japanners die allemaal een selfie
moesten maken met het kasteel op de achtergrond. Kasteel van de buitenkant
bekeken en toen kalm maar zeker terug naar beneden. Mooi uitstapje.
Uiteindelijk aangekomen in Grainau aan de voet van de
Zugspitze op Camping Erlebnis Zugspitze. Volgens het boekje een Acsicamping
voor 19 € per nacht, maar er komt behoorlijk wat toeristenbelasting bij. Wel
alles goed voor elkaar.
V: 121.749; A: 121.957
vrijdag 21 september:
@ grainau
Oorspronkelijk was ons plan de kabelbaan naar de Zugspitze
te nemen en dan te voet af te dalen. Blijkt dat dit baantje voorlopig niet
gebruikt kan worden. Bericht van 14 september (Reformatorisch Dagblad): Tijdens
een routineoefening knalde een onbemande bergingskooi door nog
onopgehelderde reden op één van de twee gondels. Ook daar zat niemand in. De
schade is echter aanzienlijk. De kabelbaan is met zekerheid enkele weken
gesloten. Je kunt nog wel bergop met de tandradbaan tot aan de gletsjer en dan
naar de top met een ander kabelbaantje. De afdaling zou echter 5 uur in beslag
nemen volgens de boekjes. In ons (lees vooral mijn) tempo mag je daar de helft
bij optellen. We hebben dus een ander bultje gezocht.
Voor 17€ per persoon bracht de Kreuzeckbahn ons naar ruim
2100 meter. De wandeling naar beneden van adembenemend maar erg inspannend
(werd overigens aangeduid als “eine leichte Wanderung”). Beetje steep naar
beneden over zandwegen waar ze Rollsplitt over aangebracht hadden. Je glijdt er
zo heerlijk op weg. Ben dus een keer heel goed op mijn achterwerk terecht
gekomen en zo een aantal meters al glijdend naar beneden afgelegd. Eine leichte
Wanderung van ca. 2 Stunden hebben we met pijn en moeite afgelegd in bijna 4
uur (moet bij verteld worden dat er ook een leuke omleiding was in verband met
vallend gesteente). Mooie maar vermoeiende uitdaging, mooie uitzichten,
prachtig weer (wat dat betreft gaat het anders worden) en een sportief dagje
uit. 
Na een uurtje rust (de benen zullen we morgen ook nog wel
voelen) op de fiets gestapt naar Garmisch en Partenkirchen. Twee zelfstandige
plaatsen die in 1935 op last van Adolf Hitler (op dat moment Rijkskanselier van
Duitsland) tot één gemeente werden samengevoegd. Dit had te maken met de
Olympische Winterspelen van februari 1936. We kennen Garmisch-Partenkirchen
uiteraard van het jaarlijkse skischansspringen op Nieuwjaarsdag (eerst de
oliebollen bij oma, dan het Nieuwjaarsconcert en tenslotte in slaap vallen bij
de saaie sportuitzending, want het was Oudejaarsdag weer eens later geworden
dan oorspronkelijk gepland).
