Een feestelijke dag: eindelijk telt W mee en hoeft niet meer mee
te liften op mijn bejaardenpaskorting die vooral in Spanje en Portugal worden
toegepast. Even een jong-ogende foto maken, duurde even voor het resultaat door
de censuur kon. Maar allà: je wordt maar één keer in je leven bejaard (daarna
ben je het), al heb ik het idee dat we de verjaardag al verschillende keren
gevierd hebben (Kaatsheuvel, Staphorst). Leuk: nog een keer feest, maar nu met
zijn tweetjes.
Die "dzień dobry" in de titel van dit verslag hebben we overgehouden van onze Poolse chauffeur in Rothenburg; lijkt al weer een eeuw geleden.
Stettin vraag je je misschien af, waarom Stettin? Niet om de
Poolse-niet-uit-te-spreken naam Szczecin (hoeveel punten levert dat op met
Scrabble wanneer je plaatsnamen ook toestaat?) Niet omdat het architectonisch
zo’n boeiende stad is: het middeleeuwse gedeelte is tijdens de Tweede
Wereldoorlog vrijwel geheel met de grond gelijk gemaakt. Het interessante aan
de stad is dat het aan de verkeerde kant van de grens ligt. De grens tussen
Polen en Duitsland werd in 1945 vastgelegd en werd gevormd door de Oder en de
Neisse. Men hield zich strikt aan de regels; een plaats aan weerszijden van de
rivier, jammer dan: voortaan een Duitse en een Poolse stad. Voor Stettin maakte
men een uitzondering. Dat de plaats die ten westen van de Oder ligt aan Polen
werd toegekend had te maken met het feit dat men Berlijn geen zeehaven wilde
toekennen en Polen de strategische macht over de Odermonding wilde geven.
Tenslotte kon men zo gemakkelijk Tsjecho-Slowakije aan een vrijhaven helpen.
De rit naar Stettin verliep vlekkeloos tot Frankfurt aan de
Oder (via de Lidl in Eisenhüttenstadt). Daar wilde Ome Tom ons de Poolse
binnenlanden in sturen, waar we eigenlijk weinig voor voelden gezien ervaringen
eerder deze week. Helaas onze weg door Duitsland (B112) bleek een eind achter
Frankfurt afgesloten te zijn en mochten we een leuke omweg maken via Seelow.
Pluspuntje was dat we daar op de Gedenkstätte Seelower Höhen stootten. Hier
wordt de slag herdacht die plaats vond tussen 16 en 19 april 1945 als onderdeel
van het Berlijnoffensief. Ongeveer één miljoen Wit-Russische soldaten (onder
leiding van Maarschalk Georgi Zjoekov) vielen de stellingen aan die bekend
stonden als “de poorten naar Berlijn”. Het gebied werd verdedigd door ongeveer
110.000 man van het 9e Duitse leger. Het heeft heel wat doden
gekost, vooral aan de Russische kant omdat men zich een “beetje” verkeek op de
situatie. Take picture, een wandelingetje, een kopje koffie en verder. Toch
maar (in verband met de omleidingen) door Polen (en ja: Stettin ligt tenslotte in dat land) en
deze keer viel ons Poolse stratenavontuur 100 % mee. Glad asfalt, soepele bewegwijzering en aan de rijstijl van
de Polen raak je snel gewend. We zagen ze zelfs regelmatig stoppen voor een
zebrapad.
We settelden ons op Kemping Marina, inderdaad in een
jachthaven, een kilometer of zes buiten Szczecin (moet die naam elke keer weer
opzoeken). Best te doen, de douches functioneerden (oostblokdouches, je weet wel: buiten de douche
uitkleden en dan poedelen met een plastic gordijntje als afscheiding; alles
went) en de toiletten waren (nog?) schoon. Benieuwd hoe het elektriek zich houdt na de verwachte regenbui vannacht.
Na installatie de fiets gepakt en op weg naar Stettin. De weg
was niet echt een succes: gelukkig niet fietsen op de rijbaan van de erg drukke
weg maar op een fietspadachtige constructie die “ergens” ophield zonder
verwijzingen hoe verder te gaan. In onze ogen was er maar één optie: een smal
zandpaadje richting stad en dat bleek goed uit te pakken. Stettin heeft een
bewogen geschiedenis. Al in de vijfde eeuw voor Chr. was op deze plek al een
versterking te bekennen ten behoeve van de handel tussen Scandinavië en
Midden-Europa. Een paar jaartallen: 1234 – stadsrechten; 1278 – toegetreden tot
de Hanze. Een tijdlang in Zweedse handen, maar in 1720 voor twee miljoen taler
gekocht door Pruisen. Platgegooid in WO II en slechts gedeeltelijk
gerestaureerd. Een paar leuke optrekjes gezien en inderdaad: take-picture en
wegwezen. De gebouwen zullen ongetwijfeld een mooie naam hebben, maar dat kon ons vandaag niet zo boeien. Eigenlijk met 30 graden opnieuw te warm voor een stadsbezoek, dus snel
weer terug naar de camping die hier kemping heet. De jarige mocht het eten
bepalen; dacht dat het een restaurantje zou worden, maar er werd gekozen voor
pannenkoeken-speciaal. Goede keuze met dit weer.
