zaterdag 09 april: van Peñiscola naar Miami Platja
De weg gaat nu echt “terug naar het noorden”. De N340 bracht
ons via Benicarlo, Vinaròs (met het campertje gaat het toch echt sneller dan
met de fiets) langs de Ebrodelta via l’Hospitalet de l’Infant naar Miami
Platja, waar camping Miramar opnieuw kennis mocht maken met het puzzeltje.
Vorig voorjaar was ik er in mijn eentje en de twee dingen die me bijgebleven
zijn zijn: het fantastische plekje net achter de duinen en het verschrikkelijke
Spaanse sanitair. Het eerste heeft men gelukkig zo gelaten en aan het tweede
wordt gewerkt. Volgens de Acsi-app ligt de camping in Mont-roig del Camp, maar
een kniesoor die daar op let.
Toch wel lekker dat Spaanse eten: “coliflor romanesco” en
“carne picarda cerdo iberico”; wees eerlijk: dat klinkt toch veel beter dan
bloemkool met een gehaktbal? En als je dan als toetje “natillas vainilla”
neemt, kan de dag niet meer stuk. Bij de renovatie van het sanitairgebouw heeft
men vergeten de gasflessen bij de boilers van de afwasbakken (keurig
roestvrijstaal en schoon) aan te sluiten of open te draaien. Volgens W. was de
vorst net van het water af. De toiletten en douches vernieuwen is van latere
zorg, maar niet zeuren: we gingen voor het plekje!
V: 67.438; A: 67.537
zondag 10 april: Miami Platja
In slaap vallen en wakker worden met het geluid van de
branding, net de zonsopgang missen (we hebben de foto’s van vorig jaar nog) en
buiten ontbijten met versgeperste sinaasappeltjes en een eitje, meer moet het
toch niet zijn (zeggen de Belgen). Minder ook niet trouwens.
Dit gebied wordt in onze reisgidsen (Lonely Planet en Anwb
gold) niet besproken. Het is ook meer het Wassenaar van de Costa Dorada:
juweeltjes van villa’s, er is niet op een paar centen of peseta’s gekeken.
Zaterdag markt in Miami Platja, zondag markt in
l’Hospitalet: je ziet nog eens wat van de wereld. W. wilde me nog een T-shirt
aansmeren met de tekst “protected area”, maar dat ging me net iets te ver: het
woord “area” zou een beetje te nadrukkelijk geprononceerd worden. De tuinbonen
en de artisjokken waren in de aanbieding, maar helaas: tuinbonen hebben we net
gehad en op de camping hebben we géén internet, zodat ik geen artisjokkenrecept
kan opzoeken en ik heb geen idee wat ik met die dingen in een pan zou moeten
doen. De fietsen nog even bevorderd tot mountainbikes, maar na verloop van tijd
werd het lekke-banden-gevaar wel erg groot. De zon en de zee zorgden de rest
van de dag voor een rustgevend gevoel. Het heeft eventjes tijd gekost: leren
nietsdoen. De laatste week hebben we de handen vol aan deze activiteit.
