maandag 04 april: L’Alqueria de la Comtessa
Voor het eerst sinds 21 maart wordt door de weerboeren wat
minder weer voorspeld. Wat een rare uitdrukking eigenlijk “wat minder weer”,
bestaat er dan ook zoiets als “wat meer weer”? Dankzij internet kunnen we alle metereologische
ontwikkelingen precies volgen en afhankelijk van de voorspellingen geloven we de
profetieën van El Tiempo, WeerOnline of MSNweer (ik weet niet wat W. er nog
stiekem bijhaalt).
Het werd dus een mooie rijdag: niet te warm en nog droog,
een dag om een schitterende kustroute te volgen. Een route die voornamelijk
gevormd werd door de N332 die ons via Villajoyosa, Benidorm, Albir, Calp naar
Gata de Gorgos bracht, waar we de CV 734 naar Xàbia/Jávea (de laatste naam
consequent zwart geschilderd, het lijkt België wel) om vervolgens te kronkelen over de CV 736 (het
mooiste stukje kustweg van deze dag) naar Dénia om tenslotte de N332 weer op te
pikken en te belanden op camperpark KMZero (tussen Oliva en Gandia). Tussen de
bedrijven door ook nog de voorraadkasten aangevuld bij zo’n klein lokaal “Spaans”
supermarktje (met het embleem van Lidl op de voorkant).
KMZero is weer zo’n camperpark waar de meningen over
verdeeld zijn: de laatste twee recensenten op Campercontact geven
respectievelijk een 1 en een 10. En onze mening? Je kunt er goed staan, het
groenbeschilderde beton voelt niet aan als gras, maar zorgt er wel voor dat je
in de regen geen natte poten krijgt. Er zijn schone toiletten en douches en er
is een behulpzame Paco die je in een begrijpelijk mengsel van Spaans, Engels en
Frans vertelt hoe zijn wereld in elkaar steekt. De camperplaats ligt dan wel op
een industrieterrein, maar vlak bij het dorpje van zo’n 1500 inwoners met alle
noodzakelijke winkels in de directe omgeving. En voor ons belangrijk: een
ideaal uitgangspunt voor fietstochtjes.
De kerk in het dorp is voorzien van een elektronische klok,
elk kwartier wordt er een big-ben-achtig geluid de wereld ingeslingerd. Moet
wel een joekel van een versterker achter zitten.
Tijdens ons fietstochtje langs de kust komen we tot de
ontdekking dat we het weer moeten doen met platja’s in plaats van praya’s
(Platja de Piles, Miramar, Sonimar en nog een paar). Het stoomtreinlijntje
tussen Oliva en Gandia loopt al jaren niet meer, een asfaltlaagje heeft van de
spoorlijn een geweldig fietspad gemaakt. Net voor het natte gespetter waren we
weer “thuis”. Voordeel van de regen: het puzzeltje krijgt een wasbeurt zonder
dat je zelf wat hoeft te doen.
V: 66.074; A: 66.201
dinsdag 05 april:
singing in the rain
Nog een ander voordeel van regen: het wordt ’s nachts niet
zo koud; de temperatuur in ons puzzeltje is niet onder de 15 graden gekomen
vannacht. Nadeel van regen: het wordt overdag niet zo warm, dus vanmiddag de
(echte) kachel maar eens aangestoken.
Vanmorgen (El Tiempo gaf droog weer aan tot een uur of
twaalf) al om tien uur over het ex-spoorlijntje naar Gandia gefietst, het
klokje van W. moest nog steeds voorzien worden van een batterij en: missie
geslaagd. Alleen moeten de weergoeroes van El Tiempo de basisschool overdoen,
in ieder geval om opnieuw te leren klokkijken. In een gezapig buitje fietsten
we om elf uur weer terug en van drupjes word je ook nat. Leuk fietspad
trouwens: tussen de sinaasappels en de vijgen (?) en amandelen (?) door met heel uitgekiende
irrigatiewerken. De kanaaltjes morgen maar eens goed op de foto zetten.
De rest van de dag doorgebracht met e-readers, tablets (een
goed internetsignaal hier op KMZero) en – op onze leeftijd mag dat met
regenachtig weer – een dutje.
woensdag 06 april:
het zonnetje komt weer tevoorschijn
Na een kletsnatte periode werd het in de loop van de nacht
droog en kon er tegen elven (in het begin weliswaar met een jas aan) gefietst
worden. Na de oppervlakkige kennismaking met Gandia gisteren, deden we het
vandaag nog eens dunnetjes over. Gandia is een stad met zo’n 80.000 inwoners en
staat niet echt bekend als toeristische highlight. Wel een leuke stad om door
heen te slenteren of (in ons geval) te fietsen. Eén van de hoogtepunten van
Gandia moet het Palau Ducal del Borja zijn. De familie Borja (Spaanse
oorsprong) staat ook bekend onder de naam Borgia en heeft onder die naam een
weinig verheffende rol in de periode van de Renaissance in Italië gespeeld. Het
oorspronkelijke hertogelijk paleis stamt uit de 14e eeuw maar is in
de loop der jaren zodanig verbouwd dat alleen de patio nog authentiek is. 
We namen dus al snel het fietspad naar het kustplaatsje El
Grau en de haven. Volgens mij is dit gedeelte vooral geliefd bij Spanjaarden en
tref je er niet zo veel buitenlanders aan. De vlaggetjes waren rood in verband
met een stevige branding. Maar ook hier weer: de meeste appartementen zaten
potdicht en er is veel te koop en te huur, ook in de kustplaatsen die we later
aandeden. Toen van platja naar platja gefietst en op het laatst nog een paar
keer wat leuke doodlopende weggetjes tussen de sinaasappelplantages ingereden,
tja: zo kom je aan de kilometers! En eenmaal terug kon de jas en de trui uit en haalden we de korte broek en de sandalen weer uit de tijdelijke winterstalling. 
