van je familie moet je het hebben – 1: het paardeweitje

Een lange traditie: met Pinksteren samen met broer, twee zussen en natuurlijk de jongens en de meiden van de koude kant een weekend lang serieuze gesprekken voeren. Het is ooit een tijdlang een mannen- en vrouwenweekend geweest, twee jaar lang een uitgebreide fietsweek, een tijdje elk jaar een huisje huren of een onderdak zoeken op een camping, later twee keer een lang weekend met de Winterswijkse kermis, toen de verplichte coronapauze, maar sinds een paar jaar is het weer ouderwets: een Pinksterweekend maar dan bij zuslief in de tuin. Gemak dient de mens: zusje in eigen huis, broer in de Pipowagen, zus in camper op het aanpalende parkeerterrein van de begraafplaats en wij op een SVR-camping op een kilometer afstand. 't Wordt allemaal wat bejaarder en bedaarder bij de familie; gemiddelde leeftijd is dit jaar net iets minder dan 70, dus dan weet je het wel. En fijn: ieder weet zijn plek, zo hoort het ook! Wij dus op ‘t Paardeweitje (inderdaad zonder N), een mini-camping in een bosrijke omgeving in het buitengebied van Winterswijk vlak bij het Hilgelo. Een boerderijcamping dus, aangesloten bij de SVR: de Stichting Vrije Recreatie. 

Beetje melkvee, beetje paarden (want stalhouderij). Een echte seniorencamping waar de ANWB-echtparen (van die mensen die wel van verrassingen houden, maar niet als het plotseling is en een geldig bonnetje hebben voor gratis koffie – met dank aan Brigitte Kaandorp; zie afbeelding hiernaast) elke ochtend geconcentreerd hun e-bikes in opperste gereedheid brengen, want de camping is een mooi startpunt voor veel fietstochten. Gaan we ook doen de komende dagen: fiets pakken inclusief een rugzakje met een bidonneke, een stapeltje koolhydraten en een paar Euri voor de verleidingen die we onderweg tegenkomen in de vorm van cappuccino oder Kaffee (mit Kuchen bitte), ijs of een hartig hapje.

Na ruim twee jaar heeft een mechanisch deel van mijn laptop het begeven, namelijk de scharnierverbinding monitor – toetsenbord. Jammer, apparaatje deed het verder nog goed, maar nu moeilijk mee te krijgen, want klapt niet meer dicht. Volgens W heeft het ding geen schuld: is dan wel pas 2,5 jaar oud maar heeft erg veel voor zijn kiezen gekregen. Volgens haar gebruik ik een laptop zo’n beetje dag en nacht. Overdrijven is ook een kunst. Een nieuwe dus, een diepte-investering weliswaar, maar vooruit: het vakantiegeld van de AOW is een dezer dagen gestort; hebben we daar ook weer een passende bestemming voor gevonden. Tijdje knutselen om het nieuwe monster weer van alle gemakken (lees software) te voorzien en de verzameling bestanden integraal over te zetten. Netwerkje bouwen? Oude tijden herleven, ooit deed ik niets anders. Dit verhaal is dus voor een deel gemaakt op mijn oude HP en voor een ander deel op de nieuwe Lenovo IdeaPad. Dat laatste op advies van zoonlief, hij is systeembeheerder, dus moet er verstand van hebben. Mijn kennis is op dit gebied hopeloos verouderd.

donderdag 25 mei: @ winterswijk

Vroeger was Pinksteren een bijzondere gebeurtenis in ons katholieke leven. Tegenwoordig zijn de pinksterdagen dagen als zovele: het katholieke sausje is er grondig afgeboend, je ruikt de chloorlucht nog. Las onlangs (www.solidariteit.nl/extra) het volgende: “In het theater van de rooms-katholieke kerk buitelen martelaren en moordenaars, heiligen en hoeren, engelen en evangelisten, bedelaars en beeldenstormers, maagden en misdienaars, handopleggers en voetwassers, theologen en scherpslijpers, bekeerlingen en boetelingen, duivels en demonen, vissen en vogels, katten en kamelen, Italianen en inquisiteurs, novices en nonnen, keizers en koningen, priesters en presidenten, zedenmeesters en zedendelinquenten, zure en zuinige bisschoppen en vileine en vrome pausen over elkaar heen. Het is een bont spektakel”. Vond dat daarin wel een kern van waarheid stak. Voor wie het niet helemaal herkent: de tekst beschrijft “de Tuin der Lusten”, een schilderij van Jeroen Bosch (1450 – 1516). Pinksteren betekent dus voor ons eigenlijk niets meer dan verkassen naar het andere huis (dat op wielen) op de camping van Astrid en een gezellig familieweekend “ondergaan”. Laat deze dagen de Heilige Geest maar op ons neerdalen – in wat voor vorm dan ook, zoiets vierden we vroeger toch? En intussen houden we de rest van het verhaaltje in ons achterhoofd: het verhaal dat begint met de geboorte van Jezus in een stal in Bethlehem. Maria is zijn maagdelijke moeder die de rol van huisvrouw speelt en Jozef zijn ogenschijnlijke vader, een wat sullige man die als timmerman de kost verdient.

Vandaag nog geen gezamenlijke activiteiten. Als je dan om een uur of twee op de camping staat is het volgens W veel te vroeg om de relaxstand aan te nemen, dus even een klein fietstochtje in elkaar geprutst. Stukken door Nederland, stukken over Duits grondgebied en natuurlijk komen we weer langs de meest gefotografeerde grenssteen van de omgeving: de Sint-Vitussteen (of meer prozaïsch: grenssteen 788). Heb er al eens eerder over geschreven, maar een korte samenvatting kan geen kwaad: de steen en zijn houten voorgangers markeren mogelijk al sinds 1231 de noordelijke punt van de Sint Vitusparochie in Südlohn. De steen is geplaatst in 1653 en in 1753 gerenoveerd. Toen zijn de wapens van Gelre en Münster erin gebeiteld en ook de tekst Renovatum 1753. Vanaf 1350, toen dit deel van de Achterhoek bij het hertogdom Gelre ging behoren, tot 1765, was de grens van Gelderland met het bisdom Münster in grote lijnen wel duidelijk maar vooral bij de woeste gronden (venen en heidevelden) niet overal precies vastgelegd of in elk geval in het veld niet duidelijk te herkennen. Om de steeds weer oplaaiende twisten over weidegrond of turfsteken te beslechten werd in 1765 de Conventie van Burlo gesloten, waarbij de grens werd vastgelegd. In 1766 werd deze grens in het veld zichtbaar door de plaatsing van fraai bewerkte grensstenen uitgevoerd in zandsteen. Dan nog even het gedonder over de nummering. Oorspronkelijk werd er vanaf Rekken naar het zuiden geteld en was de Sint Vitussteen nummer 79 (staat nog goed leesbaar onder de tekst “Renovatorum 1753). In 1847 werden nieuwe hardstenen grenspalen in de vorm van obelisken geplaatst om de hele grens tussen het koninkrijk der Nederlanden en het koninkrijk Pruisen uniform af te bakenen. Dit zijn de z.g. Bismarckstenen, waarvan de nummering begint in Schengen in het zuiden van Luxemburg en vervolgens oplopend naar het noorden; hier is zo nummer 788 bereikt (staat op de zandsteen met een metalen plaatje aan de zijkant). Na iets meer dan 2 uur fietsen en 35 kilometers terug op het Paardeweidse nest.

Nog even een paar verrassende mountainpaden. Eerst een hele mooie in de Duitse bossen waar het pad steeds smaller werd en later in Nederland een paadje langs de Ratumse Beek (fietspad? W is er twee keer gevallen en af en toe lagen er bomen over de weg, verkeersremmers zullen we ze maar noemen).

Boerencamping, dus vliegen! Gelukkig hadden ze bij de HEMA een schitterende aanbieding: een tapette électronique à mouches. Voor wie het liever in een andere taal wil: elektrische Fliegenklatsche of electronic fly swatter. Helaas ontbraken in/bij alle talen de batterijen (2 keer een AA-tje) dus de aanbieding werd in één keer een stuk minder aantrekkelijk. Maar niet zeuren: er was nog wat van het AOW-vakantiegeld over. Moet een goeie mepper zijn, want volgens de afbeelding overleven ook wespen een flinke mep niet. Overigens is de onze geel (de mepper dan, de wespen blijven geel/zwart).

Een mooie start van ons lange Pinksterweekend: prettig fietsweer (half bewolkt, tegen de 20 graden en weinig wind). Morgenavond begint het familieprogramma, dus overdag voldoende tijd om wat voor onszelf te gaan doen. Denk dat het fietsen wordt.