opnieuw op nijenhaer

Zaterdag afscheid genomen van de Vlierhof. Er stond die dag een artikel in de krant waarin werd aangegeven dat campings goede zaken doen, nu in de meivakantie en zeker straks in de HePi-periode. Voor de niet-toeristen onder ons: HePi staat voor Hemelvaart en Pinksteren, hoogseizoen voor veel campings en bungalowparken en (gecheckt!) vrijwel geen plek meer te krijgen. Citaat (Gelderlander 7 mei 2022): “De beelden van lange wachtrijen op Schiphol wekken de suggestie alsof half Nederland de koffers heeft gepakt en campings en vakantieparken in eigen land links laten liggen. Niks is minder waar, blijkt uit een rondgang langs campings en vakantieparken in de regio.”. Op de Vlierhof hebben we niks drukte meegemaakt, de camping was voor zo’n 25 procent bezet en dat was dan inclusief leegstaande caravans van seizoenskampeerders. Om een vraag van mijn zus voor te blijven: we hebben vandaag geen tijd gehad om aandacht te besteden aan de internationale dag van het naakttuinieren, veel te druk met andere dingen.

Een paar dagen in het stenen huis geweest. Afgelopen zondag de familiebijeenkomst met als hoogtepunt de fietstocht met de restanten van ons moeders onder de snelbinders. Ze heeft een plekje gevonden naast haar wederhelft te midden van de wilde orchideeën die ook op haar rouwkaart stonden. We moesten er maar een mooi feestje van maken, waren enkele van haar laatste woorden en dat hebben we zeker gedaan. Het was 8 mei Moederdag, dat maakte het nog een beetje specialer. Er is een mooi filmpje te zien en interessante informatie te lezen over deze bloemen via https://www.avrotros.nl/wild-in-nederland/gemist/detail/wild-in-nederland-wilde-orchidee. Bijgaande foto is ook afkomstig van die site.

Busje voor de zoveelste keer de jaarlijkse bodycheck. Fijn een dagje eerder brengen en wat later ophalen, tellen die dagen niet mee als parkeerdagen voor de boa’s. En weer een tegenvaller: kreeg al een paar keer de melding “laat gloeibougies controleren!” Altijd gedacht dat er geen bougies in een dieselauto zitten, blijken er gloeibougies te bestaan. Nou schijn je die twee dingen niet met elkaar te kunnen vergelijken, want er zijn wel degelijk verschillen tussen een bougie en een gloeibougie. Een bougie geeft vonken, terwijl een gloeibougie constant hitte afgeeft. In benzinemotoren wordt gebruikt gemaakt van ‘gewone’ bougies om de benzine-zuurstof mix te doen ontbranden. In dieselmotoren wordt een gloeibougie gebruikt om de motor op de juiste temperatuur te krijgen. In dieselmotoren wordt de hitte opgebouwd door de mix van diesel en lucht samen te persen. Deze hitte moet voldoende zijn om de mix te ontbranden. Weer wat geleerd.

Woensdag een workshop dementie gevolgd, al een keer of drie uitgesteld wegens corona, nu dan eindelijk doorgegaan. Als chauffeur van de elektrocar word je geacht wat over vergeetachtigheid-in-de-ergste-vorm te weten, immers: een groot deel van onze passagiers is … oeps, dat ben ik vergeten. “Probeer het kort te houden”, sprak W toen ze me een tijdje had zien typen. Tuurlijk, ik wil géén klachten over teveel beslag leggen op de tijd van mijn lieve lezers!

donderdag 12 mei 2022: @ beuningen

De bedoeling was om in de loop van de ochtend naar camperplaats Nijenhaer in Beuningen te gaan, had een paar leuke fietstochten uitgekomoot, maar een sensor gooide roet in het eten, het was dan ook een roetfiltersensor. Had al verteld dat Puzzel een APK en een grote beurt moest ondergaan. Maandag gebracht, dinsdag aan de beurt, onderdeeltje niet te krijgen (of te laat besteld, dat laat ik in het midden), woensdag verkeerd onderdeeltje, donderdag niet meegekomen met de eerste post. Gewoon kut met peren dus. Eindelijk donderdagmiddag 16:16 een verlossend telefoontje. En dan moet je na het inpakken en opladen er nog aardig “tegen aan rijden” om voor zes uur op de cp aan de drank te zitten. Net gelukt: precies één minuutje over, dus net vóór zessen. Rijtemperatuur 20 – 21 graden. Zon op 05:45 en onder 21:15 (gegevens Beuningen). Na 71 kilometer kwamen we aan bij kilometerstand 177.517; mag je zelf even uitrekenen met welke tellerstand we zijn vertrokken. Rustig avondje en voor de verandering lag ik als eerste onder de lappen. Zullen de emoties wel zijn geweest.

vrijdag 13 mei: @ beuningen

Fijn zo’n rustige ochtend en voor we aan de afbakbroodjes konden en daarna de wielen moesten gaan rondtrappen kon ik al het achterstallige nieuws van de afgelopen periode doornemen. Zo had ik gemist dat de waterschorpioen is verkozen tot insect van het jaar 2022. Ruim de helft van de mensen die een stem uitbrachten koos voor dit beestje, meldt een woordvoerster van de organisatie. De waterschorpioen is een wants, die er een beetje als een schorpioen uitziet door zijn grijparmen en zijn staart, die dienstdoet als snorkel om mee adem te halen. Hij leeft net onder het wateroppervlak. Je kon kiezen uit vijf genomineerden, anders was die waterschorpioen nooit beroemd geworden. Toen ik via de app “beter spellen” geleerd had dat het verkleinwoord van menu menuutje is, maar dat je het hebt over een tiramisu’tje omdat je de u als een oe uitspreekt, kon de dag niet meer stuk.

Had dus meerdere fietsroutes uitgezet en W mocht kiezen: “cultuur” of “natuur”. Ze opteerde in eerste instantie voor de eerste variant, maar toen ik haar het volgende stukje uit de toeristenfolder voorlas, veranderde ze haar keuze: “Het Openluchtmuseum Ootmarsum is gelegen direct aan de rand van het sfeervolle centrum van Ootmarsum. Waar zich ooit de tuinen van de roemruchte Havezathe Het Hoge Huys te Ootmarsum bevonden, brengen nu een groot aantal authentieke streekgebonden vakwerkgebouwen de tijd van toen tot leven. Exposities, maquettes en gebruiksvoorwerpen vertellen over het leven zoals zich dit gedurende vele eeuwen in deze regio voltrok. Demonstraties van oude ambachten, rondleidingen en sagenvertellingen staan borg voor een levend museum.” Ze koos dus voor niet-bloeiende heidevelden in plaats van gestapelde stenen. Mij om het even en dat museum houden we wel tegoed. Een zeer afwisselende route die ik voor een deel vorige week in mijn eentje ook heb gefietst, maar om aan wat meer en andere kilometers te komen iets had opgeleukt.

Dinkelsteen 17, getiteld “de Ontmoeting” was de eerste highlight. Langs de Dinkel zijn in 2003 ter gelegenheid van de Landesgartenschau een aantal beelden geplaatst. Deze Landesgartenschau was een grensoverschrijdend samenwerkingsverband tussen Gronau en Losser waarbij de Dinkel een centrale rol speelde. Dit riviertje vormt namelijk op verschillende punten de grens tussen Duitsland en Nederland, al mag je het geen echte grensrivier noemen. Al die stenen zijn aan elkaar geknoopt door een fietsroute die de Dinkelsteenroute heet. Hij voert je vanaf Neuenhaus, waar de Dinkel in de Vecht uitkomt, terug stroomopwaarts naar het Duitse Epe. Op plaatsen waar je de Dinkel oversteekt tref je bij elkaar 25 kunstwerken aan. De Dinkel komt prominent voor in het Twentse volkslied: “Er ligt tussen Dinkel en Regge een land: ons schone en nijvere Twente”. Bij Dinkelsteen 17 staat een kistje met een xylofoon waarop W geprobeerd heeft dit volkslied te pingelen. Zullen we zeggen dat de xylofoon een beetje vals was?

Na een rondje Denekamp een blik geworpen op (en deze keer een foto gemaakt van) de watermolen van Singraven die aangedreven wordt door water uit (alweer) de Dinkel. De voormalige oliemolen (op de linkeroever) is tegenwoordig restaurant. Op de rechteroever staan een koren- en een houtzaagmolen.

Vandaag maakte het Schuivenhuisje deel uit van de fietstocht. Dit opmerkelijk smalle gebouwtje werd in 1887 geplaatst om de waterstand in het Kanaal Almelo-Nordhorn op peil te houden. Door het ophalen van de stalen schuiven in het huisje werd water uit de Dinkel in het kanaal gelaten, waardoor het ten tijde van droge zomers niet droog kwam te staan. Toen in 1960 het kanaal werd afgesloten voor de scheepvaart stond het huisje er maar nutteloos bij en raakte in verval. In 2005 vond een grondige restauratie plaats en het ziet er nog steeds piekfijn uit. We vonden hier ook weer een Dinkelsteen. Net voor Duitsland weer rechtsaf de grens Nederland-Duitsland volgend om na de nodige kilometers in het Lutterzand aan te komen waar vandaag de bruidsparen op de foto moesten (we zagen er drie: de meiden allemaal in het wit en de heren in het stemmig donker). De Lutter Hutte zat dicht, dus géén frituurlucht vandaag. Het Paviljoen Lutterzand verzorgde vandaag onze (zeer luxe) lunch, met dank aan de sponsoren! Kaartje posten in de Lutte en na 47 kilometers (en 420 hoogtemeters – wie zegt er dat Nederland vlak is?) kon W in haar kiepstoel haar plicht doen, ik een begin maken aan dit verhaal en de accu’s nieuwe krachten verzamelen.

Dat verzamelen van nieuwe krachten was absoluut nodig, want er stond nog een tweede rit gepland: heen en terug (maar dan wel toeristisch) naar Ootmarsum, je weet wel dat plaatsje van het vlögglen en de Poaskearls. Ik heb het vrij uitvoerig beschreven in mijn blog https://berrynales.blogspot.com/2016/06/voorzomerreis-2016-1-rust-in-getelo.htmlWil je meer informatie dan klik je maar even. Doel van onze tocht: een ijsje halen. Terwijl W op zoek ging naar een ijscotent maakte ik een studie van een waterkunstwerk. Voor je het weet ben je zo weer 35 kilometer verder en kun je in de avondstand. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag, dan gaan we één van de kleinkinderen vermaken op camping De Twee Bruggen.