Twee dagen met (schoon)zus en zwager doorgebracht in de
Cinque Terre, een erg toeristisch maar mooi gebied in Ligurië, in de buurt van
La Spezia. Vijf schilderachtige dorpjes aan een stuk ruige kust, immers: de
Apennijnen kussen hier de Middellandse Zee (hier ook Ligurische Zee, Golf van
Genua en Riviera di Levante genoemd). De wijnterrassen tussen de dorpen vormen
de steilst bebouwde hellingen langs de Middellandse Zee.Fijn dat de familie erbij was: sinds een vaatchirurg een aantal jaren geleden stukken plastic in mijn aderen gemonteerd heeft is spelen voor berggeit niet mijn grootste hobby. W kon nu heerlijk met D en M (jawel: die van dat dickenmarianneke) dezelfde tocht lopen die W en ik negen jaar geleden ook afgelegd hebben en waarvan ik nog wist dat ik dat absoluut niet nog een keer moest proberen.
Met het gratis shuttlebusje van de camping naar het station
en daar voor het luttele bedrag van € 4,90 per persoon naar het eerste van de vijf dorpjes:
Monterosso al Mare. Van de vijf dorpen wordt deze plaats het meest bezocht,
waarschijnlijk omdat het het enige zandstrand van betekenis van deze streek heeft.
Wij kwamen echter niet voor het badderwerk, al is de Middellandse Zee nog
steeds redelijk op temperatuur, maar drie van ons ondernamen de wandeltocht van
Monterosso naar Vernazza. Met 3,5 kilometer niet echt lang, maar wel pittig
door de hoogteverschillen. Direct na de start mag je al een groot aantal
trappen op. De hoogteverschillen zorgen voor een zware belasting van je knieën
en kuiten. Was het ’s morgens nog frisjes, de temperatuur klom tijdens de
wandeltocht naar zo’n 25 graden, iets wat je normaal “prettig” noemt maar een
beetje warm om te wandelen. Niet zeuren: ze lopen hier ook hartje zomer over de
geitenpaden en dan is het nog een behoorlijk stuk warmer. Wel een erg mooie
wandeltocht. Laten de foto’s het verhaal maar vertellen.
Twee uur later kwam het sportieve drietal in Vernazza aan,
waar ik erg prettig in een paar minuten per trein was aanbeland en ik hoefde
geen hiking-card à € 7,50 te kopen. Natte ruggen en kelen die vroegen om veel
water. Een lunch op een stoepje in het haventje (je mag het ook “je eigen
boterhammetjes opeten” noemen), een beetje onderhandelen met een straatverkoper
over de prijs van wat lappen (een straatverkoper wint altijd; hij tevreden, de
meisjes tevreden) en na een langzame tocht naar het station door de hoofdstraat
van het mooiste dorp van de vijf (vinden wij) met het boemeltje weer naar Deiva
Marina, waar het shuttlebusje ons bij de ingang van de camping afzette en wij
het tijd vonden voor het happy hour. Of zoals schoonzus S het uitdrukt: “er is
altijd wel een vijf in het uur”. ’s Avonds de pizzeria aan de overkant van de
weg met een bezoek vereerd: smakelijk eten, lekkere drankjes, fijne koffie en
alles goed betaalbaar. Heel wat andere prijzen dan die we tegenkwamen in Cinque
Terre.
Zuslief vroeg hoe lang het kusttreintje al bestond, alsof ik een
wandelende encyclopedie ben. Even opgezocht: het laatste deel langs Cinque
Terre kwam in 1874 gereed. Omdat de camping een uitstekende (gratis)
wifi-verbinding aanbiedt meteen maar even gekeken naar een aflevering van Rail
Away over de Liguriëlijn: https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/274128/Rail_Away.html.
vrijdag 5 oktober: @ deiva marina – boottocht
We waren nog even van plan om een bezoekje te brengen aan
Portofino, één van de duurste jetsetplaatsen van Italië. Het schijnt dat je in
die plaats grote kans hebt om bunga-bunga-Berlusconi op een terras aan te
treffen. Toch een beetje een nare verbinding (laatste stuk lopen of met een
bus), dus gekozen voor de optie “gemakkelijk”: een tochtje met de boot langs de
vijf dorpjes. Te meer daar de bewoners van het dickenmarianneke weer op tijd op
de camping moesten zijn voor de reparatie (lees: vervanging) van hun
rechterspiegel. Vandaag op de fiets naar het station, langs de plek waar we
negen jaar geleden een emoe zagen lopen (geen geintje: heb thuis nog een
fotobewijs!), treintje naar het laatste van de vijf dorpen: Riomaggiore. Nog
even gecontroleerd of de Via dell’Amore nog afgesloten was (inderdaad!) en ons
toen in het toeristengeweld gestort om eerst een kaartje te krijgen voor de
boot en vervolgens een plekje te bemachtigen. Geschreeuw, geduw, een
paniekerige reisleidster die haar complete kudde op de boot wilde hebben (er
was geen plaats genoeg) en uiteindelijk met achterlating van een groot aantal
potentiële zeevaarders het ruime sop gekozen. De achterblijvers mochten
eventjes wachten: middagpauze, dus de volgende boot vertrok twee uur later. 
Een
maal aan boord maar besloten om niet te hoppen en gewoon te blijven zitten tot
het eind, zodat we wel even de haven van Manarola hebben aangeraakt, Corniglia
in de verte gezien (geen aanlegplaats), Vernazza hebben overgeslagen (want al
eerder bewonderd) en weer de wal opgezocht in Monterosso al Mare. Leuk tochtje
van drie kwartier, we zagen de wereld van de andere (zee)kant. Vanaf de haven is het nog een behoorlijk eind lopen naar het
station waar we nog net kaartjes konden kopen (en valideren) en daarna meteen
in de trein konden stappen.
De dames hebben nog even hun prettige lijfjes in het zoute
water van de zee gedompeld en toen het dickenmarianneke voorzien was van een
nieuwe rechterspiegel kon eindelijk het bier op tafel en konden we de chips met
knoflooksaus (ja: want mijn zus kan dat zo lekker maken), de toastjes met een
restantje Nederlandse kaas en de olijfjes uit de buurtsuper op een fijne manier
worden weggespoeld. Gewoon: dolce vita (of zoiets)!
