Een ideale rijdag: af en toe een beetje motterig, maar W. heeft gisteren al afscheid van de zomer genomen.
De ochtend stond in het teken van Pierre-Paul Riquet, de
bedenker en de bouwer van het Canal du Midi. In 1666 is hij begonnen met de
aanleg van het Canal Royal, die in een tijdsbestek van 14 jaar voltooid werd.
Tijdens de Franse Revolutie was het woord Royal not done , dus werd het
watertje omgedoopt in Canal du Midi. 
Neus van de bus richting Béziers gezet, waar we opnieuw (een kleine tien jaar geleden waren we hier ook) kennis mochten maken met de Neuf Ecluses de Fonserannes, een ingenieuze sluizentrap die Riquet liet bouwen om over 304 meter lengte een hoogteverschil van ruim 21 meter te overbruggen. De negen sluizen waren in de 17e eeuw een heus wereldwonder. Ze zijn alleen voor de scheepvaart een lastig obstakel, passeren duurt een tijdje, vooral wanneer het in de zomermaanden filevaren is.
Men heeft nog geprobeerd een alternatief te bouwen en ja hoor: de bouw is gelukt (1990), maar “le truc” heeft vrijwel niet gewerkt. Ik bedoel dan de Pente d’Eau die naast het sluizencomplex is gebouwd, een elektrisch aangedreven “hellende sluis” die een schip met water en al omhoog of omlaag duwt. Tegenwoordig ligt het te liggen: functioneren doet het niet meer wegens voortdurende technische mankementen en gebrek aan reserveonderdelen. Een andere Pente d’Eau, die van Montech in het Canal du Garonne, hebben we een aantal jaren geleden wel in werkende toestand gezien, maar deze is sinds 2009 vanwege “sleet” ook buiten gebruik.
Daarna gewandeld (anderhalve kilometer heen en inderdaad:
dezelfde afstand terug) naar het Pont Canal de l’Orb: het Canal du Midi werd in
1858 over de rivier de Orb geleid via een waterbrug van 240 meter. Hierdoor “vervielen”
twee van de negen sluizen die Riquet had bedacht, maar het werd er voor de
schippers een stuk gemakkelijker door. Iets verder liggen de Ecluses de l’Orb.
carcassonne
En voor je het weet staat je busje op parkeerplaats P2 op
800 meter van La Cité af. Carcassonne bestaat uit meerdere delen, ik heb het
hier over La Cité, de “hoge” stad, ofwel de Citadel. Er is ook nog een “Ville
Basse”, maar die hebben we niet bezocht.
Voor sommigen is La Cité een plaatje zo uit een
sprookjesboek geplukt (W), voor anderen is het een ware “tourist trap” (B). Meningen kunnen en mogen verschillen. De
stad dateert uit de 2e eeuw v.C. toen de Romeinen een castellum
bouwden, kende haar hoogtepunt in de 12e eeuw en raakte vanaf 1659
in verval. Eugène Viollet-le-Duc begon in de 19e eeuw met de
restauratie, die overigens zeer omstreden is: het ziet er volgens velen “te
nieuw” en “te gelikt” uit en men valt over de wijze waarop onze Eugène vrij
creatief is omgegaan met restauraties van bouwwerken waarvan geen originele “tekeningen”
voorhanden waren. Het feit dat er meer souvenirwinkels en cafés zijn dan
inwoners, geeft overigens een indicatie van de sfeer op hoogseizoendagen. Hoe je
ook over deze stad denkt: je moet het een keer gezien hebben en eerlijk gezegd: in oktober valt het wel mee met de drukte.
V: 61.590; A: 61.696
