vrijdag
30 april: @ heusden
We
hebben inderdaad het schitterende weer van woensdag voorlopig
definitief moeten inruilen voor Hollandse gorigheid. Gisteren na de
eerste verkenning van Heusden net droog thuis kunnen komen, daarna heeft het
geregend tot een uur of twaalf vanmorgen. Toch tussen twaalf en drie een redelijk
“droog weergat” gevonden om een uitgestippelde route te fietsen:
drie-pontjes-en-een-brug heb ik de tocht maar genoemd, je snapt wel
waarom. In deze omgeving is het soms moeilijk te bepalen of je nu in
Brabant of in Gelderland aan het fietsen bent, grenzen lopen dwars
door rivieren: ben je aan de overkant, ben je ook in een andere
provincie. Eén troost: het landschap is hetzelfde.
De
eerste pont was het Bernse Veer. Het
Bernse Veer is één van de drie veerverbindingen over de (gegraven)
Bergsche Maas. Sinds de start in 1904 zijn ze gratis voor alle
gebruikers. Vanaf 1904 tot begin 2009 was Rijkswaterstaat
verantwoordelijk voor het beheer van de veerponten, vanaf 1 februari
heeft men die taak op het bordje van de Stichting De Bergsche
Maasveren gedeponeerd. Halverwege
de rivier overschreden we de grens Brabant – Gelderland.
Het
volgende watertje was de Afgedamde Maas, hetwelk ik mocht oversteken met
het Veer Nederhemert (op de website van de pont staat trots “sinds
1460”), veerman van dienst was Dick Verhoeks, een gezellige prater.
Kosten € 1,10 voor een fietser en je kunt niet pinnen. En wees
gewaarschuwd: het bootje vaart niet het hele jaar en als het wel
vaart vaart het op zondag niet. Duidelijk toch? Nederhemert is vooral
bekend van het Hèmerts Visserskoor, maar dat wist je natuurlijk
allang.
De
derde pont had ik een paar weken geleden al zien varen toen ik in Woudrichem bivakkeerde: de Aalst II. Deze boot verzorgt de verbinding tussen het Gelderse Aalst en het Brabantse
Veen. Deze keer mocht ik het nostalgische kabelpontje wel op, maar
mondkapje verplicht en niet contant betalen; pinnen dus!
Eigenlijk
hoorde er nog een vierde pont in de route te zitten, maar mijn
buienalarm ging af. De pont bij Drongelen bewaren we tot ik met W
hier ga fietsen. Het werd de brug bij Heusden die er voor zorgde dat de route een paar kilometer werd ingekort, waardoor ik net voor de nattigheid weer thuis was. De tuibrug maakt deel uit
van de N267, mocht je dat al interesseren.
Samenvattend:
een leuk tochtje, maar het had wat warmer mogen zijn. Nu het zoemertje aan in de bus, geen fijne warmte: hete kop, kolde veute!
