een hele grote blij

Intens blij word je van zo’n dag. Je weet wel: een dag waarop alles klopt. Een dag waarop na een uitgebreide fietstocht zelfs het aankomstbiertje de ideale temperatuur heeft, terwijl de thermometer buiten oploopt tot 26 graden. Gewoon een hele grote blij!

Heb nog wat essentieels over Baarlo vergeten te vermelden: het is het dorp van de knopen. Dat vraagt enige uitleg. In 1962 vestigde zich een Amerikaans-Japanse kunstenaar, Shinkichi George Tajiri, in Baarlo. Hij heeft tot aan zijn dood in 2009 op kasteel Scheres gewoond. In het dorp zijn zes “knopen”beelden van hem geplaatst. Je kunt een wandeling maken van knoop tot knoop. Alle kunstwerken zijn door hem in tweevoud gemaakt: eentje voor Baarlo en eentje in de collectie van de kunstenaar. Een aantal van deze Baarlose knopen zie je in de collagefoto hiernaast. Andere bekende werken van hem staan bij de ingang van Venlo: de Vier Wachters.

Ook vergeten te vermelden dat onze buurman Peter Gillis is, bekend/berucht van de Oostappen vakantieparken. Een greep uit het nieuws van Omroep Brabant (waarvan ook de foto van de goede man geleend is: "vakantiepark Oostappen moet dwangsom van half miljoen betalen", "illegale arbeidsmigranten en vuurwapen op vakantieparken Oostappen Groep" en "Hatseflats! Peter Gillis terug met nieuw seizoen Massa is Kassa (op SBS6)". Peter zelf woont dan wel "elders" (ik geloof in Asten), onze buurman is vakantiepark De Berckt, niet echt een plek waar ik vakantie zou willen vieren.

woensdag 31 maart: @ baarlo – nog één keer beurse billen

Onze laatste volle dag aan de Maas. Natuurlijk fietsen: langs de Maas via Kessel naar Neer en Haelen. Aan de oevers van de Maas kwamen we verschillende “gebiedsontwikkelingsprojecten” tegen. Een mooie nieuwe term voor zand- en grindwinning, maar dan verstopt in een verantwoord jasje. Wat vind je bijvoorbeeld van deze verantwoording? Geplukt van de website https://www.wijnaerden.nl/

“Het Nederlandse landschap is altijd in beweging. Maatschappelijke ontwikkelingen volgen elkaar in hoog tempo op. Overheden stellen daarom steeds vaker enkel de kaders op en laten ontwikkelingen over aan particuliere initiatieven. Van oudsher is zand- en grindwinning onlosmakelijk verbonden met het landschap. Vandaag de dag wordt echter niet langer gehandeld naar taakstellingen maar wordt een duurzame aanpak vereist. Zand- en grindproducenten gaan daarom aan de slag om de kansen die ontgrondingen bieden te combineren met het realiseren van gewenste maatschappelijke functies, zoals natuurontwikkeling, hoogwaterbescherming en waterrecreatie. Een klassiek voorbeeld van een win-win situatie.”

In Neer steunden we de plaatselijke middenstand door bij de Spar een broodje ongezond en een flesje heel gezond te scoren. Op een dag als vandaag mis je de terrasjes. Je hebt dan ook af en toe moeite om een fatsoenlijk vrij bankje te scoren: heel bejaard Nederland is op pad, de ene fiets nog jaloersmakender dan de ander. We kwamen zelfs een drietal oude mannetjes tegen met een mountainbike met trapondersteuning. Wel gave fietsen (viel mijn oog op), de fietspakjes knelden een beetje erg (opgemerkt door W). Limburg staat in bloei. Teveel om te fotograferen. Ook het plastic bruist uit de grond. Niet alleen de asperges hebben ze hier keurig ingepakt (zie foto in het verslag van gisteren), maar het schijnt mode te zijn alles in plastic tunneltjes te laten broeien. Niet mooi, wel effectief en efficiënt denk ik.

De terugtocht ging voornamelijk door de Heldense bossen. Nog even voor een tientje grof ingeslagen bij de Aldi en daarna na een kleine 60 kilometer in de ruststand. Zowel W als ik waren bezig in een spannend boek en die moesten uit. Ik heb deze dagen “Drone” van Bart-Jan Kazemier (2016) gelezen. Geen domme jongen die Bart-Jan. Drone gaat over automatisering of als je dat woord liever hoort robotisering. Robots en machines nemen de taken van de mens steeds meer over. In dit boek nemen onbemande luchtvaartuigen beslissingen die voorheen door de mens genomen werden. Gooi er een behoorlijke politieke saus overheen en je hebt een eersteklas politieke techno-triller. De eeuwige strijd om de macht staat centraal. Tja, de vraag blijft: heeft het boek een open eind of juist niet?

donderdag 1 april: @ home

Aan alle leuke dingen komt een eind. Terug naar de Achterhoek. We nemen de A73, ook wel genoemd de ruggengraat van Limburg. Het heeft veel kommer en kwel gekost voordat de banden eindelijk over het asfalt konden zoeven. Uiteindelijk heeft men er zo'n 30 jaar over gedaan om 106 kilometer weg aan te leggen. Het stuk Nijmegen - Venlo lag er met een poep en een zucht, het tweede deel Venlo - Maasbracht gaf veel gedonder: weg over de westoever, of toch over de oostoever, milieu-effectrapportages, morrende belangengroepen en meer van dat soort leuke dingen. In 2002 hakte de Raad van State uiteindelijk de knoop door en uiteindelijk kwam de autosnelweg in 2009 (twee jaar later dan gepland) gereed. Dat had vooral te maken met slepende problemen met de technische installaties van de twee tunnels, de Roer- en de Swalmentunnel. En als je dan eenmaal op de A50 zit is het nog maar een klein uurtje naar huis.

V: 156.514 ; A: 156.665

Zonnebrillenweer; rijtemperatuur rond de 14 graden.