familieweekend

vrijdag 25 tot maandag 28 augustus: @ winterswijk

Het jaarlijkse familieweekend (2 x broer en 2 x zus + partners) werd dit jaar wederom gehouden op “Erve Zusje” in Winterswijk, vorig jaar nog een leuk "opknappertje", maar inmiddels inderdaad behoorlijk opgeknapt. Moest er vorig jaar vooral geklust worden, dit jaar bestonden de werkzaamheden slechts uit het verplaatsen van een aantal stoeptegels van voor naar achter. Campertje van oudste zus stond op het erf, maar met ons gevaarte (6m34 zonder fietsenrek) was de draai moeilijk te krijgen. Toegegeven: niet eerst geprobeerd maar meteen doorgereden naar camping/klompenmakerij Ten Hagen aan recreatieplas het Hilgelo, een kilometertje buiten Winterswijk. In het achterhoofd natuurlijk: we maken het niet te laat en ’s morgens niet al te vroeg op. Vorig jaar stonden we op camping het Paardeweitje (nog steeds zonder n), maar (mede door het Winterswijkse Volksfeest) stond het daar vol.

Op vrijdag met de twee “oppaskleinkinderen” de camper (na schooltijd) op de camping geplaatst. W heeft met de dames nog even het strand opgezocht, kon opa rustig de luifel uitdraaien en daarna controleren of de achterkant van de oogleden nog functioneerde. Na een Happy Meal (meer reclame dan eten tegenwoordig) kon het jonge spul weer overgedragen worden aan de rechtmatige eigenaren en konden wij ons op Erve Zusje de lasagne goed laten smaken, het bier en later de rode wijn en port testen, goede gesprekken voeren, een vuurtje stoken en tegen half twaalf op de fiets naar de camping. Wat kan het in het buitengebied van Winterswijk donker zijn!

Zaterdag werd geopend met het nuttigen van de beroemde eieren met spek door zwager D met liefde gebakken op zijn sköttelbraai. Vervolgens een wandelingetje naar het centrum waar we een klein uur moesten wachten op de optocht (niet goed gekeken in het programmaboekje?). Geen probleem: een aantal ooms en tantes van ons-moeders-kant (alleen de ijzersterksten zijn nog over) was ook in volle verwachting, dus even gezellig bijgepraat. Lekker warm in het zonnetje daar bij de Peperbus.

Familieweekend betekent fietsen. Op verzoek had ik een tochtje door het Woold uitgestippeld. En waar kun je beter lunchen dan op het terras van het Roerdinkhof waar Gerhard het in zijn eentje moest rooien, want: personeel ziek. Het duurde dus nogal even voor de kroketten van de Herefordkoe op brood van bakker Huiskamp en honingmosterd met bieslook van de Herminahoeve werden geserveerd. Het eten was het wachten meer dan waard. Naar men zegt staat op Roerdinkhof de oudste schuur van Nederland (1544). Het schuurtje is inmiddels leuk opgeknapt: er zit nu een restaurant in.

De wandeltocht door het Wooldse Veen (dank zij de vele vlonderpaden hielden we droge voeten). Even een statieportret (W en ik staan er dus niet op, maar onze koppen kom je hier wel vaker tegen). De laatste bezienswaardigheid tijdens ons fietstochtje was de Steengroeve. Sinds 1932 is met in het Winterswijkse buitengebied in dagbouw kalksteen aan het delven. Inmiddels is men met de derde (tevens laatste groeve) bezig. De vorige twee groeven zijn beschermd natuurgebied. Eens per jaar (wanneer het werk in de put stil ligt vanwege vakantie) vindt hier het spectaculaire Steengroevetheater plaats.

 

Een plaatselijke Chinees kookte voor ons vandaag en de afwasmachine in de nieuwe keuken van ons zusje zorgde ervoor dat we alleen maar de tafel hoefden te dekken en af te ruimen. Na het eten ging “de jeugd” (dat is iedereen behalve ik) naar de kermis. Er moest toch iemand het vuur aanmaken en vervolgens bewaken?

Bij het ontwaken op zondag moest ik denken aan de mooiste tegeltjeswijsheid die ik ooit gezien heb:

Als de haan niet kraait voor het avondrood
gaat het regenen
of de haan is dood.

Het gefladderte in de buurt maakte aardig wat kabaal, al zat er geen haan tussen.

Op de fiets naar ons-ma voor de koffie en daarna naar het Kalverbrook waar we twee jaar geleden de as van ons-pa hebben uitgestrooid tussen de wilde orchideeën. Het veld vrijwel uitgebloeid en deels gemaaid: ook een mooi gezicht. Met de nodige kilometers achter de kiezen een zeer late afsluitende lunch. Het was weer een geslaagd en gezellig weekendje met broer en zussen (en natuurlijk “het spul van de kolde kante”. W en ik hebben nog een avondje en nachtje op camping Ten Hagen doorgebracht. Heerlijk rustig: de meeste weekendgasten waren weer weg en na zeven uur stierf het geluid op de nabijgelegen waterplas ook uit.

Het leven kan mooi zijn, vooral (of ondanks?) als je tijdens een fietstocht op zondagmorgen net te laat bent om een kalf te zien geboren worden.

 

achterhoekse dagen

17 tot 24 augustus: @ eibergen

Aanleiding voor ons verblijf op camping De Fontein in Eibergen was kleinzoon T. Deze stoere man mocht voor zijn derde verjaardag een “verwenarrangement” samenstellen en hij was duidelijk en helder: “samen met opa slapen in de camper”. Mooi toch: jong geleerd is oud gedaan. Op zijn kinderstoeltje kon hij vanuit de bus de hele wereld goed in de gaten houden en het ritje naar de camping (opa reed een paar kilometer meer dan strikt noodzakelijk) was al een compleet feest. Wel een hele discussie waarom deze keer de gele blokken niet onder de voorwielen moesten, dus een aangepaste uitleg over wel of niet waterpas staan. Bij het uitdraaien van de luifel (deze keer in verband met de rain en niet met de sun) kwamen we tot de ontdekking dat in kindertaal het woord “dakje” de vervanger is van luifel. Na het naar-het-zwembad in Groenlo (je moet toch wat met die regen) en de pannenkoeken van opa sliep de bijna-jarige de klok rond en werd het zomaar vrijdagochtend: tijd om het prinsje weer thuis af te leveren.

De Fontein was deze keer een oase van rust. Overigens: tijdens onze fietstochten bleek dat alle (boeren)campings in de omgeving vrijwel leeg staan. Het gaat beter met de economie, dus trekken de mensen weer massaal naar het buitenland. Ook het einde van de schoolvakanties zal wel een rol spelen. Fijn voor ons: een zee van ruimte en de gehele week een groot veld (vrijwel) voor ons alleen. In het grote en erg schone toiletten probeert men zelfs met een rustgevend muziekje de sanitaire (bij)geluiden te verbloemen. Bij mij werkt het net iets anders: ik probeer mijn endeldarm te gebruiken op het ritme van de muziek.

De nieuwe N18 schiet aardig op, al moet er nog wel een behoorlijke hoeveelheid werk verricht worden om het lintje van het project eind 2018 te kunnen doorknippen. Ook de vele fietsroutes in dit gebied zullen moeten worden aangepast. Het lukraak oversteken (zoals dat nu regelmatig bij de oude N18 gebeurt) is er bij de nieuwe racebaan (want 100 km/uur) niet meer bij. Om van de ene kant van de weg naar de andere te komen zal de knooppuntrijder gebruik moeten maken van één van de vijf fietstunnels of veertien viaducten. Op dit ogenblik stikt het van de omleidingen, die niet altijd even goed zijn aangegeven. Op andere plekken is men de knooppunten aan het hernummeren: ons boekje komt niet meer overeen met de werkelijkheid en om het nog leuker te maken tref je zo nu en dan hele leuke borden aan die voor de meeste (meestal bejaarde) fietsers ook niet altijd even duidelijk zijn.

 

 

De Achterhoek doet inmiddels volop mee aan het fenomeen “akkerranden” (ook de term “faunarand” wordt gebruikt). Een akkerrand is een paar meter brede strook met bloemen en planten die een akker omzomen. De ingezaaide stroken schijnen de overlevingskansen van diverse vogels (patrijs, veldleeuwerik en geelgors) te verhogen: de randen bieden broed- en schuilgelegenheid en er is volop voedsel (insecten in de zomer en herfst en zaden in de winter). Ook zorgen de randen ervoor dat mest richting oppervlaktewater wordt tegengehouden. In 1997 werden de eerste randen in Nederland aangelegd en tegenwoordig schijnt er zo’n 10.000 kilometer te liggen. Doen de boeren dat dan uit liefde voor de natuur? Zeer waarschijnlijk komt liefde voor de portemonnee op de eerste plaats: het een en ander wordt zwaar gesubsidieerd, al kan ik geen vinger achter de huidige regelingen krijgen. Overigens moet je als boer in subsidieland goed zijn in ambtelijke taal en niet denken uit twee potjes te kunnen graaien: “dubbele betaling doet zich voor als u (delen van) uw SNL of ANLb inzet als Ecologisch Aandachtsgebied (EA) om de vergroeningsbetaling van de Basisbetaalregeling te  krijgen”. Het is maar even dat je het weet!

 

Nu we het toch over bloemetjes hebben: de D van dahlia is op het ogenblik de belangrijkste letter in de Achterhoek. Het is weer corsotijd, met als hoogtepunt natuurlijk die in Lichtenvoorde. Als het goed is zijn we daar niet bij aanwezig, want: op naar de warmte. Wel maakten we de optocht van Rekken mee en zit Winterswijk (tijdens de jaarlijkse familiedagen) ook nog in het vat. Groenlo heeft een aantal jaren geleden afscheid genomen van de kermisoptocht en probeert het nu met bloempanelen. In Rekken stuitten we nog even op de “zilveren dahlia”, een kunstwerk uit 1910 van de Rekkense kunstenaar Tim Vos.

 

 

Zo kom je er 66 jaar niet en zo maar liefst twee keer in één week, omdat onze fietsroutes nu eenmaal zo liepen. Ik heb het over Reetmölle (in gangbaar Nederlands Rietmolen), een dorpje op de grens van de Achterhoek en Twente. Kenmerkend aan Rietmolen is de Sint Caecilakerk die vanaf een bepaalde afstand wat weg heeft van een moskee, maar toch gewoon een roomse kerk is (gebouwd in de vroege jaren dertig van de vorige eeuw). De regen had inmiddels plaatsgemaakt voor zonneschijn en dat doet het een stuk beter op de foto's.

 

 

"Maak er nu niet zo'n lang verhaal van" was de wijze raad van W en dat ga ik dan ook niet doen. Gewoon nog een paar leuke foto's om te laten zien hoe mooi en afwisselend het gebied is. En als je dan ook nog verrast wordt met een toetje met bijgaand opschrift dan weet je: het leven kan niet mooier zijn. 

 

  

 

 

camperen in de regen

vrijdag 11 augustus: @ nieuw bergen (limburg)

Als je tot de ontdekking komt dat al je onderbroeken in de camper liggen denk je in eerste instantie dat je te weinig ondergoed hebt. Als blijkt dat de voorraad zo groot is dat je een maand vooruit kunt, vermoed je al snel een stille hint van de textielverplaatster: even een paar dagen weg. W had weer van alles in haar agenda staan en aangezien de tuin er weer een tijdje tegen kon (dank zij de elektrische heggenknipper van buurman H, een klein beetje de opruimhandjes van ondergetekende, maar vooral de vaardige vingers van mijn wederhelft) kon Puzzel opnieuw ingeladen worden, nu met een mondvoorraad voor maar één persoon voor drie dagen/nachten. Helaas: bij vertrek bleek busje dood. Gelukkig heeft het campertje een goede relatie met een plaatselijke garage en de jongens stonden al met een kwartiertje aan de Köteldiek (de zomerstandplaats van Puzzel als hij niet onderweg is). Anderhalf uur later was (in de garage) de boosdoener van de lekstroom gevonden, het defecte relais vervangen en (doe maar ruig) ook een (tijdelijke) nieuwe accu onder de voeten van de bestuurder. De “bureaulamethode” waar ik eerder over schreef (o.a. op 6 augustus) schijnt dus niet altijd te werken, soms komt er een lijk uit die lade.

Het was inmiddels na de noen toen ik (tempo “jachtige slak”) naar camperplaats Bos en Heide in Nieuw Bergen reed. Mooi tochtje door het Duitse binnenland, “binnendoor” valt de afstand best wel mee. Bos en Heide (code 9570) heeft op Campercontact een hoge waardering. In die waardering is ongetwijfeld het weer van 11 augustus 2017 niet meegenomen. Weersomstandigheden waardoor ik zelfs geen bezoekje kon brengen aan de vennetjes met de kikkers die op een paar honderd meter afstand liggen. Mooie camperplaats, ik betaalde een tientje inclusief stroom (met W erbij zou het een eurootje duurder zijn, je weet wel: toeristenbelasting). Boek moest nog uit, helaas een matige internetverbinding en met een slokje rood werd het vanzelf donker.

V: 97.702; A: 97.773

zaterdag 12 augustus: @ ittervoort

De gestaag vallende regen zorgde voor een lange nachtrust en het was dan ook al laat in de ochtend dat het “genot op wielen” autosnelwegvrij naar Ittervoort mocht rijden. Dat betekent vanaf Venlo de Napoleonsbaan, Napoleonsweg, dodenweg of N273: vier namen voor dezelfde weg met een lange geschiedenis. Ook dit stukje weg hebben we aan Napoleon te danken. Rond 1800 kende het gebied van de Nedermaas slechts onverharde wegen. Onze Nappie vond het belangrijk zijn troepen snel te kunnen verplaatsen en besloot een weg aan te leggen van Maastricht naar Venlo (en van daaruit naar Hamburg). In 1811 werd met de werkzaamheden begonnen, maar een paar jaar later kwam er door tegenvallende oorlogresultaten aan Franse zijde een kink in de kabel. De grondwerken en een stukje weg van Maastricht naar Maaseik waren klaar: één rechte lijn van Maastricht naar Venlo, alleen waar de bodemgesteldheid voor problemen zorgde (zoals in het moerasgebied Vijverbroek bij Ittervoort) maakte de weg een bocht. Koning Willem I bouwde verder op de plannen van de Fransen en uiteindelijk werd de weg in 1827 opgeleverd.

Na de komst van de A73 (in 2008 geheel gereed) verloor de weg zijn betekenis voor het doorgaande verkeer. De horecapandjes langs de N273 maken dan ook een verlopen indruk: veel is gesloten, zelfs McDonalds in Kessel heeft per 1-1-2017 na 15 jaar de frituurpan uitgezet. De reden die het management aangeeft is “veranderde economische omstandigheden”, in normaal Nederlands: minder verkeer, dus minder klandizie. Voor de liefhebbers: het pandje van de Mac (uit 2002) is te krijgen voor een half miljoen, koopje toch?

Op de camperplaats in Ittervoort is het kalf niet verdronken maar doodgereden. Vorig jaar stonden moe en dochter nog getweeën bij de oprit (foto links is van vorig jaar). Nu hangt de kop van het kalf aan de schuur (foto beneden) en wordt de rest van het beest elders als plantenbak gebruikt. Rustig middagje en nachtje, want: erg nat weer.

V: 97.773; A: 97.837

zondag 13 augustus: @ de heurne

Het is warempel droog bij het ontwaken en het zonnetje doet pogingen om een straaltje warmte te brengen. Weer via de Napoleonsweg (je kunt er om de paar kilometer wokken als het restaurant niet opgeheven is) naar Blerick en binnendoor naar Emmerik. Alvast een fotootje gemaakt van de Rijnbrug, de eerste vanaf de Nederlandse grens; kunnen we die bij ons rondje Rheinbrücken in Deutschland alvast overslaan. Het zonnetje krijgt steeds meer kracht, dus op naar Tolkamer: bootjes kijken in de zon is altijd leuk. Helaas: vol (de eerste keer in weken dat er geen plekje op een camperplaats te krijgen is). Een kudde campers die ook geen plek konden krijgen zag je naar de andere plek aan de Rijn (de Swaenebloem) vertrekken. Bij dat café-restaurant hebben ze maar 12 plaatsen dus helemaal niet proberen en plan B in werking laten treden: camperplaats Landlust in Steenderen. Het wordt eentonig: ook vol! Dan maar naar de Haar in Heurne (vlak bij huis) en ga daar om het noodlot echt te tarten op plek 13 staan (beetje vreemd als je aangeeft maar 12 plekken te hebben). Stoeltje naar buiten, boekje erbij en uitkijken over de aardappels (vorige keer was het nog weiland).

 

V: 97.837; A: 98.024

maandag 14 augustus: @ home

De (oppas)plicht roept: 12 kilometer naar huis. Het was zoals gewoonlijk gezellig met mezelf. De volgende keer W maar weer meenemen: steeds met jezelf eens zijn is ook niet alles.He

 

fietsen in (oost-)duitsland – 13: epiloog

woensdag 09 augustus: @ home

Dit blog wordt inderdaad gelezen, in ieder geval door zus M die wist dat Puzzel weer voor ons huis stond en zich afvroeg waarom er geen evaluatie kwam. Goed zus, mede voor jou hier het laatste gedeelte van ons “tussendoortje”, dat qua tijdsduur inderdaad een compromis is geworden: ergens tussen de twee en drie weken.

Dorsten was dus ons laatste overnachtingsplekje en dan sta je op: wat motterig weer, de gasfles blijkt leeg en de aqua kem green is op. Overal valt wel wat aan te doen: er is nog een volle fles propaan aanwezig, maar om die in het motterige weer aan te sluiten? Halve garage leegmaken, lege bus eruit, volle bus erin, lege bus op de plek van de volle, alles weer goed vastsnoeren en weer ruzie maken met de linkse schroefdraad die toch rechts blijkt te zijn (of was het ook al weer omgekeerd) en tot slot de garage weer inpakken. Gewoon geen zin in in de motregen! En dan de wc-toevoeging: wordt op de camperplek ook verkocht, maar om nu de hoofdprijs te betalen? Bij Obelink in Winterswijk kost een fles aqua kem green nog géén tientje, hier is het 50 % duurder. We blijven Nederlanders toch? En om nu een beetje te gaan zitten knoeien met azijn en afwasmiddel, gewoon geen zin in! Het water voor de koffie en de thee kon aan de kook gekregen worden op campinggazstelletje-voor-noodgevallen-en-buiten, en ook het afwaswater werd er warm op. Pleetje lozen en schoonspoelen, neusje van Puzzel naar Nederland gericht en zo’n 80 kilometer karren (inderdaad via Obelink in Winterswijk voor de toiletvloeistof en de gasboer in Aalten voor een lading propaan). Het Wasserstrassenkreuz in Datteln houden we dan wel te goed voor een volgend reisje.

Niet de overstromingen aan de Wesel, de modderlawines in de Harz, het (vieze) warme cultuuruitje in Berlijn, noch de schitterende stad Dresden hebben de meeste indruk gemaakt. Het waren de 600 (of zo) fietskilometers die we in Duitsland hebben afgelegd die de meeste indruk hebben gemaakt: langs watertjes, door bossen (soms was het pad geen pad meer) en door de velden via autoluwe wegen. Knooppuntroutes, honingraatsystemen of gewoon een beetje pedaleren en verdwalen: het kan allemaal in Duitsland. En sta je even stil is er altijd een vriendelijke Duitser die je wel de goede richting op stuurt. We komen ongetwijfeld snel terug. Het was weer mooi!

V: 97.515; A: 97.702

fietsen in (oost-)duitsland – 12: vandaag even niet

dinsdag 08 augustus: @ dorsten

De bedoeling was vandaag nog wat plezier te hebben van de fietskaart, maar de weersvooruitzichten en mijn pijnlijke billen (ja: zonder zeemleer is het afzien) gooiden roet in het eten. Dus daarom nog maar een beetje meer richting ons vaste huis rijden en eindigen aan de Lippe, daar waar het vroegere Hanzestadje Dorsten ligt. Zo vlak bij huis en toch nog nooit geweest.

Camperplaats “An der Lippe” ligt ingeklemd tussen de rivier de Lippe en het Wesel-Datteln-Kanal vlak bij een zwembad en een ijsbaan. We betaalden 8 € staangeld en in de stroomkast gingen ook een paar muntjes. Ook hier weer – net als op andere camperplaatsen die we deze twee weken aangedaan hebben – meer dan voldoende plek. In het voor- en naseizoen is het volgens ons moeilijker om een plaatsje te vinden dan in de zomervakantie.

Het Wesel-Datteln-Kanal verbindt de Rijn (bij Wesel) met het Dortmunder-Ems-Kanal (bij het Wasserstrassenkreuz Datteln) en is zo’n 60 kilometer lang. Het loopt parallel zuidelijk aan de Lippe en ontsluit het noordelijk Ruhrgebied. Voor de aanleg van het kanaal is de Lippe bij Dorsten zo’n 500 meter naar het noorden verlegd.

 

De Lippe hebben we de afgelopen dagen al eerder gezien. De rivier ontspringt in het kuuroord Bad Lippspringe even ten noorden van Paderborn en mondt na 220 kilometer uit in de Rijn bij Wesel.

Het is een bijna-Hüttentag geworden: W heeft geen zitvlees en is een paar keer op verkenning geweest. Eén keer mocht ik mee en hebben we de Altstadt van Dorsten onveilig gemaakt. Het centrum ligt echt op een steenworp afstand van de camperplaats. Nu is er weinig Alt te zien in de Stadt Dorsten, maar gelukkig hebben ze wel een Zeeman. Net voor de bui en het onweer weer binnen.

En wat doe je dan zo'n dag behalve alle kasten een schoonmaakbeurt geven? Vanmiddag gezellig met zijn tweetjes gekeken naar “We zijn er bijna”, dit jaar een verslag van een reis door Ierland. We zijn al jaren fan van dit programma: lekker pretentieloos amusement en – in tegenstelling tot de commerciële zenders – geen verborgen reclames. Rare dingen die er ongetwijfeld zullen gebeuren in een groep oudjes worden niet uitgezonden door Max, dus wat dat betreft géén leedvermaak. Ik denk dat een soortgelijk programma van RTL of SBS er een stuk minder verantwoord had uitgezien. Wij zijn er (nog) niet aan toe, we experimenteren af en toe wel met korte evenementen van de NKC, maar dan gaat het vooral om de locatie, die je in je ééntje niet zult krijgen. Overigens ben ik na zo’n weekendje “samen” dol op het woord “ontgroepen”. Kortom: fantastische tv. Misschien kijken we juist om te zien waarom we zelf geen groepsreis willen.

V: 97.515; A: 97.617

fietsen in (oost-)duitsland – 11: am emsseepark

maandag 07 augustus: @ warendorf

Uiteindelijk hebben we de (zeer rustige) nacht in Grifte in zeer internationaal gezelschap doorgebracht. Naast ons Nederlandse busje (van Duitse oorsprong) stonden nog een Italiaan en een Sloveen op de camperplaats geparkeerd. Is er ruimte voor zo’n twaalf dozen, gaat eerst de Italiaan pal naast ons staan en even later die Sloveen weer vlak naast de Ito. Allemaal een beetje bang in het donker? De Rewe heeft een filiaaltje vlak naast de camperplek. Volgende keer geen Rewe meer: behoorlijk dure tent (hoe speciaal moeten eieren zijn om € 3,30 voor tien stuks te durven vragen?). We zagen later de prijs pas, dus eigen schuld, dikke bult. W. noemde het met een knipoog naar Loesje: eieren tegen de schaamluis.

Over de route naar Warendorf kunnen we kort zijn: niets over te vertellen! Rijden en uitzitten. Nog even een blik geworpen op het (gratis) camperplekje aan de Lippesee bij Paderborn, maar de plek die ons vorig najaar tijdens een fietstocht zo idyllisch leek bleek bij nadere inspectie toch “driete” (om maar een mooi Achterhoeks woord te gebruiken): een groot ondoordringbaar gaaswerk scheidde de parkeerplaats van het water. Maar voor “noppes” kun je ook niet alles hebben, dus: kopje koffie en wegwezen!

 

Voor noppes was overigens ook camperplaats  “am Emsseepark” in Warendorf. De enige muntjes die we gebruikten waren voor de stroomaansluiting ( 1 € per kwh). Beetje rommelig parkeren, de afdeling slagschepen stond dwars geparkeerd en dat schijnt niet helemaal de bedoeling te zijn. W had al snel ontdekt dat in het nabije Bootshaus een fijn toiletje te vinden was en ik vond het prettig dat je via een fietspad en een bruggetje zo in de Altstadt kon komen. Alleen lag de markt op de schop: het zal er over een tijdje wel weer leuk uitzien. Warendorf: behalve een paar kerken en wat leuke oude huisjes is er niet zo heel veel te zien. Tenzij je van paarden houdt. Het stadje kent namelijk het Nordrhein-Westfälische Landgestüt Warendorf en heeft de bijnaam “Stadt des Pferdes”. Helaas is onze liefde voor paarden heel vroeger door een ex-militair die paardrijlessen verzorgde de grond ingeboord: na een vijftal lessen hielden we het toen voor gezien en hebben daarna alleen paarden vanaf de achterkant (vanuit een huifkar) bewonderd. Het Landgestüt (opgericht in 1826) hebben we dus maar links laten liggen. Komend weekend wordt overigens de “Symphonie des Hengstes” gehouden: dressuur met live muziek van het Symphonic Pop Orchestra, ondersteund door zangsolisten en een koor. Wij zullen er niet bij zijn.

 

Bij de lieftallige juffrouw van de I hebben we een fietskaart aangeschaft. Dit stuk van Duitsland is een ware fietsoase. Door Warendorf lopen de volgende fietsroutes: Werse Radweg, Europaradweg R1 (naar Berlijn), 100-Schlösser Route, Römer-Lippe Route, Grenzgängerroute Teuto-Ems, Emsradweg en de Friedensroute. Daarnaast kent dit gebied het zogenaamde honingraatnetwerk (net iets anders dan het knooppuntennetwerk): er zijn 70 elkaar overlappende rondjes van zo’n 10 tot 30 kilometer. We moeten dus beslist nog een paar keer terugkomen om de nodige kilometers weg te trappen en profijt te hebben van de fietskaart. Ons rondje van vandaag was zo’n 40 kilometer lang en was erg afwisselend: langs de Ems, door de bossen en veel erg-verkeersluwe wegen. Een obgp-tje tegengekomen (een onbenullig grote paddenstoel, formaat voetbal), ben benieuwd of deze op de biefstuk te gebruiken is. Het aspergeseizoen ligt inmiddels al weer ruim achter ons, maar met het groen kun je nog vele bosjes anjers opleuken. En niet alleen in Nederland worden joggers en fietsers aangevallen door roofvogels.

Later nog even langs het water gefietst. Fototoestel vergeten, maar internet doet wonderen.

 

V: 97.360; A: 97.515

 

 

fietsen in oost-(duitsland) – 10: de fulda en de eder

zondag 06 augustus: @ grifte

Het wordt een kort stukje vandaag: niet zo heel veel bijzonders meegemaakt. De Saale verlaten en aangekomen op het punt waar de Eder in de Fulda stroomt en dat is bij Grifte, een klein plaatsje ten zuiden van Kassel. Het verschil tussen vertrek- en aankomstpunt is 203 kilometer.

 

Onderweg een hele discussie of de slissende padvindster iedere dag nu achtentwintig of achtendertig keer de berg op en neer “ging”. Uiteindelijk galmde de stem van Elly Nieman (die van Elly en Rikkert Zuiderveld) door de camper en wat blijkt:

Iedere dag ga ik de berg op en neer
En dat doe ik dan wel achtentwintig keer

Waarover je je al geen problemen kunt maken! De kauwgomballenboom (achter in het tuintje van mijn oom) volgde een kwartiertje later. We vinden zelf dat we altijd interessante gesprekken hebben onderweg!

Een korte stop ergens halverwege (we reden vandaag onder meer langs Eisenacht waar we nog een blik op de Wartburg konden werpen. We waren er eind maart tijdens ons Lutherreisje. Zie eventueel http://berrynales.blogspot.nl/2017/03/luther-natuurlijk-4-de-wartburg.html. Rotenburg ob der Tauber kennen we wel – die van camping Tauberromantik – maar waren niet op de hoogte van een Rotenburg an der Fulda). We stopten op een parkeerplaats tegenover vliegveld Eisenach-Kindel voor een kopje koffie en ons zondagse belletje naar de twee oude meisjes. Blijken we aan de rand van een voormalig militair oefenterrein te zijn beland waar inmiddels tonnen oud ijzer in de vorm van hulzen en zo is verzameld. Een infobord gaf de nodige informatie (zie foto boven, misschien kun je er nog iets van maken). Net op tijd de tank weer vol (en er kan véél in als-ie bijna leeg is) en nog even vreemd gekeken naar de metertjes van de accu’s: zowel startaccu als de twee huishoudaccu’s half leeg. Bureaulademethode maar toegepast: helpt meestal (later meer hierover).

Onze overnachtingsplek is Reisemobilplatz Grifte (code 19.575), waar je voor 5 € kunt overnachten, inclusief 15 uur stroom. Voor elke Euro die je extra in het wonderkastje gooit krijg je drie uur stroom extra. Minpuntje volgens sommige recensenten: de spoorlijn en de grote weg. Onze camper staat inderdaad onder de Main-Weser-Bahn, de spoorlijn die van Frankfurt am Main naar Kassel gaat en er loopt inderdaad een grote weg vlak in de buurt. Voorlopig hebben we van beide geen last.

Gefietst, nu een stuk van de Ederradweg en de Fuldaradweg. De fietswegen langs de watertjes beginnen wel erg veel op elkaar te lijken. Even gekeken bij de Edermündung en ons weer verwonderd over de behulpzaamheid van de Duitsers: sta je even stil komt er onmiddellijk vriendelijke assistentie. Fietsers worden toch als koningen behandeld: wil je oversteken, de gemiddelde automobilist stopt. Geen fietspad aanwezig, maar wel een stoep? Dan neem je de stoep toch.

De bureaulademethode heeft ook deze keer weer geholpen: problemen of zo? Parkeer ze even, in negen van de tien gevallen lossen moeilijkheden zich vanzelf op. In dit geval waren de accu’s aan het eind van de rit gewoon vol.

V: 97.157; A: 97.360

Je snapt het al: het is hier nog steeds fantastisch!