Laat ik toch gisteren voor de tweede keer dit jaar op
vaderdag niets gekregen hebben: 19 maart waren we in Spanje en 25 mei in
Duitsland; ’s lands wijs ’s lands eer. We wachten met spanning de derde
vaderdag van dit jaar af (die in Nederland).
Vandaag hebben we ons busje exact 20 kilometer verder aan de
Ahr neergezet, stroomopwaarts dus. We zitten in Mayschoss (campercontact 915
met de mooie naam “station van de Ahrtalbahn"). De Ahr kronkelt hier wat af en
in één van die kronkelbochten heeft Mayschoss besloten een camperplaats voor zo’n
75 Wohnmobile in te richten. We konden nog net een plekje met een
stroomaansluiting scoren, het merendeel van de plaatsen mag zichzelf bedruipen
met zonnepanelen (in die sector was nog plek genoeg). Kosten 6 € en 2,50 voor het stroomgebeuren. Van Mayschoss valt alleen te vertellen dat het dorp de oudste Winzergenossenschaft (Winzer = wijnboer) ter wereld heeft. Voor de liefhebbers van jaartallen: opgericht in 1868.
Naast ons dieselen de treintjes: één per uur richting
Remagen en één per uur naar Ahrbrück. Vroeger kon je het hele Ahrtal met de
trein bereizen. Het traject Remagen – Ahrweiler werd in 1880 geopend, in 1912
was de lijn doorgetrokken tot Blankenheim, de bron van de Ahr. De Ahrtalbahn
speelde een belangrijke rol als aanvoerlinie voor goederen naar de troepen in
het westen (in beide oorlogen). Ook maakte de lijn het leven van veel Kurgäste
van Bad Neuenahr een stuk makkelijker: tot 1880 moesten ze immers met de
paardenkoets naar het kuuroord. Na de Tweede Wereldoorlog werd de lijn Remagen –
Blankenheim langzaam maar zeker ontmanteld. Van de oorspronkelijke 111
kilometer spoor zijn er nu nog maar 29 over. De lijn wordt vernieuwd, maar op
sommige plekken tref je nog oorspronkelijke elementen aan. Zagen we gisteren in
Bad Bodendorf dat de spoorbomen door een seinwachter met de hand worden
bediend, vandaag moesten we onderzoeken of het zinnetje “Bahnhof Kreuzberg is
im Urzustand zu besichtigen” wel klopte. Inderdaad vonden we onder meer nog een
setje antieke seinpalen.
Het werd dus weer een fietsdagje langs de Ahr. Het is en
blijft een erg mooie route, alleen behoorlijk druk (kan natuurlijk ook aan de
Hemelvaartperiode liggen). Hoogtepunten? Het zonnetje onderweg, de heerlijke temperatuur, een biertje in Altenahr, een valpartij
in een erg donker tunneltje (vóór het biertje!) en de spreuk “het leven is te
kort om slechte wijn te drinken”, die je overal tegenkomt. Ik koppel die zin aan een boek van Ilja Gort. W is wat meer belezen en vertelt dat
het oorspronkelijk uit de pen van Goethe komt (en ze heeft gelijk volgens Google).
En waar heb je het dan de hele dag over, wilde zus M weten.
We hebben een zeer uitvoerige discussie gehad over welke vogel we wilden worden
in ons volgende leven. W koos voor de rode wouw, terwijl ik vond dat krijsende
meeuwen beter bij ons tweetjes pasten. Ook hebben we vijf kilometer lang
fietsend gefilosofeerd over het nut van het inpakken van een fietszadel in
alufolie. Je merkt het: het is hier fantastisch en we hebben nog geen ruzie.
