Kreeg een mailtje van H waarom de titel van de laatste verhalen niet luidt “even de
grens over”. Had gekund: als je even twee dagen de grens over gaat ga je “even
de grens over”, ga je maar een paar kilometer over de grens dan ga je “even
over de grens”. Kwestie van perceptie of zo. Misschien is de titel “eventjes
even over de grens” beter? Doen we dat toch!
Een late start vandaag, zat dan wel om half acht aan de
koffie, maar wederhelft had een goed boek in een warm bed, zodat pas om een uur of tien een
boterhammetje op tafel stond. Beetje frisjes buiten, dus het grote fietsavontuur nog
even uitgesteld en knusjes op het tablet naar een herhaling van “we zijn er
bijna” gekeken via uitzending-gemist, een aflevering uit 2012 over onder meer
Burgos en Salamanca. Heerlijk dat “weet je nog wel en op die hoek stond
….”-gevoel. Het wifisignaal van de camperplaats is te zwak om te streamen, maar
de Iphone van W levert een stabiel signaal, zodat het beeld niet ging
“stotteren”. T-Mobile heeft “onbeperkt internet in de EU” inmiddels al weer uit haar
programma gehaald, de bestaande klanten schijnen hun abonnement te mogen
uitzingen. We maken er dankbaar gebruik van.
Tegen de noen toch maar de rossen bestegen en de gele koolzaadvelden in. Doel van
vandaag: de plaats Kamp-Lintfort, in den beginne twee afzonderlijke kernen:
Kamp, bekend van het klooster en Lintfort, van oorsprong een mijnwerkersstadje.
Het gebied was overigens al bewoond in 3000 vC, de grafheuvelbouwers deden het
een paar duizend jaar later nog eens dunnetjes over en rond het begin van onze
jaartelling huppelden de Romeinen aan de linker kant van de Rijn en staken
alleen het water over om handel te drijven met de op de rechteroever wonende
"wilde" Germaanse volken.
In Kamp werd in 1123 door de Cisterciënzers (afkomstig uit
Frankrijk) een klooster gesticht boven op een heuvel. Al snel was de abdij van
Kamp het midden van een compleet “kloosterweb”: filialen schoten als
paddenstoelen uit de grond. Het ging echt lekker tot de Reformatie. In 1578
besloten de enkele overgebleven kloosterlingen het bultje te verlaten en een
paar jaar later maakte Graaf Adolf van Neuenahr und Moers de vervallen gebouwen
met de grond gelijk. Slechts een paar stulpjes bleven gespaard, waaronder de
Poortkapel. Rond 1700 begon men weer steentjes te stapelen, maar 100 jaar later
vond Nappie dat het maar afgelopen moest zijn en werd het klooster te gelde
gemaakt. Pas in 1954 kwam er weer leven in de brouwerij: nu waren het
Karmelieten die van Klooster Kamp weer iets moois probeerden te maken. Ze
hadden echter één ding vergeten: zonder seks géén kinderen en wanneer er geen
jonge knullen meer in de orde willen intreden is het in 2002 einde oefening in
verband met “Nachwuchsmangel” (mooi woord, gehaald uit een foldertje). Een
clubje gelovigen vond dat dit niet het einde van het klooster mocht betekenen
en een stichting zorgt er nu voor dat al het moois blijft bewaard tot in het einde
der tijden.
Lintfort is groot geworden dankzij de mijnbouw. Tot een
aantal jaren geleden werd in dit gebied steenkool uit de grond gehaald. De
kompels en hun familie moesten dicht bij de mijnen worden ondergebracht en dat
betekende voor Lintfort een behoorlijke groei van de bevolking aan het begin
van de 20e eeuw. Van de ex-mijnen hebben we niets gezien, alleen
iets van de gevolgen van de mijnbouw. Het graven van gaatjes heeft ervoor
gezorgd dat de ondergrondse waterhuishouding een beetje van slag is en dat moet
worden gereguleerd. Gisteren kwamen we al spontaan waterlozende buizen tegen,
vandaag hebben we de “fonteintjes” van de Altfeldgraben bewonderd. 
Over water gesproken: laten we het eens hebben over de Fossa
Eugeniana, het hoofdpijndossier van de Spanjaarden aan het eind van de
80-jarige oorlog: zo’n grootschalig infrastructureel project waarvan je van
tevoren alleen maar kunt hopen dat het wat wordt (dus eigenlijk te vergelijken
met de Betuwelijn, het HSL-traject, de Noordzuidlijn en niet te vergeten de
vlinderbrug over de N18 in Lichtenvoorde). De Spanjaarden en de Republiek der
Zeven Verenigde Nederlanden hadden al jaren ruzie. In 1626 komen de Spanjaarden
op het lumineuze idee om een kanaal te graven tussen Venlo (aan de Maas) en
Rheinberg (aan de Rijn). De Republiek had een zeer lucratieve Rijn- en
Maashandel via de havens van Amsterdam en Rotterdam. De Spanjolen hadden dan
wel Antwerpen in hun bezit, maar die haven aan de Schelde kwijnde weg. Door het
graven van het kanaal zou de Maas- en Rijnhandel omgeleid kunnen worden naar
Antwerpen. Kwestie van Hollanders-pesten dus. Bovendien zou het kanaal dienen als
verdedigingswal. Daarom zouden op regelmatige afstanden in totaal 24 schansen
met bastions gebouwd worden. 
De bouw begon voortvarend, maar al snel
ondervonden de Spanjaarden technische problemen (drassige grond, meer stuwen en
sluizen dan begroot) en daarnaast werden de kanaalwerkers regelmatig overvallen door Nederlandse
troepen. Een financiële tegenvaller kwam er nog overheen: Piet Hein verzamelde
de Spaanse Matten (er gingen 8 Realen in één Mat) en pikte verdorie ook nog de
appeltjes van oranje mee: zijn naam is klein, maar zijn daden benne groot (of
zoiets). Kortom: de zwoegers aan het kanaal konden niet meer worden betaald en
leden honger; de aanleg werd in 1629 voorlopig gestaakt. Toen tenslotte beide
uiteinden van het 50 kilometer lange kanaal (Venlo en Rheinberg) door de
Nederlanders veroverd werden was de lol voor Flippie (ook bekend als Philips
II) er snel af. Het kanaal, Fossa Eugeniana, genoemd naar de dochter van Flip,
kon bijgeschreven worden op de lijst domme bouwwerkblunders. Eén voordeel: er
is een fietstocht naar de Fossa genoemd. Inmiddels zijn trouwens grote delen van het kanaal drooggelegd (of drooggevallen), zoals dit stukje bij Lintfort:
Het was weer leuk; morgen terug naar de werkelijkheid en
volgende week een midweekje zeilen. Wat zijn we weer druk!
