Busje mocht wel mee, maar moest aan de kant blijven. Het
bootje (de BC2) was te klein om behalve drie mannen ook nog 3,5 ton ijzer en
ander spul te dragen. Deze keer volgden we de boeien in het water, een maandje
geleden de nummertjes van de fietsknooppunten. De wereld ziet er vanaf het
water heel anders uit dan vanaf het fietspad. De drie (inmiddels gepensioneerde)
bemanningsleden hadden een (klein?) beetje meer moeite om hun soepele lijven
over de boot te bewegen dan zo’n kleine 40 jaar geleden en ook die lichamen
hebben in de loop der tijd ietwat van hun goddelijkheid verloren, maar je kunt
niet alles in dit leven hebben toch?
Onze tocht ging vanaf het Boze Wijf aan het Lauwersmeer via
het Dokkumerdiep en het Dokkumer Grootdiep het Dokkumer Ee op en (ongeveer)
dezelfde weg weer terug. Dieptemeter en marifoon onmisbaar, evenals een Ipad om
tijdens het varen de nodige informatie op te zoeken. Bijvoorbeeld om te
achterhalen dat Dokkum in vroegere jaren een open verbinding met de zee had
(via het Dokkumer Grootdiep). Wilde je je onderdompelen in het zilte nat, dan
kon dat in Dokkum. Weliswaar had men er een zeesluis gebouwd (die in 1583
vervangen werd), maar echt droge voeten kregen de inwoners van Dokkum pas in
1729 toen het afsluiten van het Dokkumergrootdiep nabij Engwierum werd
voltooid. Gedeputeerde Staten hadden hiertoe in 1723 besloten in verband met
overstromingsgevaar. Nabij de nieuwe zeesluis (eigenlijk drie sluizen: twee
spuisluizen en een schutsluis) ontstond het gehucht Dokkumer Nieuwe Zijlen (de
visboer zal er toen nog niet met zijn kraampje op de parkeerplaats gestaan
hebben). De hoogtijdagen van Dokkum waren toen al lang voorbij, onder meer
vanwege het dichtslibben van het vaarwater. De Friese Admiraliteit die zich in
1597 in de stad hadden gevestigd had zo’n 50 jaar later haar kantoor
verplaatst naar Harlingen. Toen men zich in de 17e eeuw ook nog
vergaloppeerde met de aanleg van de Stroobosser Trekvaart ging Dokkum failliet.
De gesprekken die we deze dagen op de boot hebben gevoerd, zal ik hier maar niet weergeven. Ik volsta met een samenvatting: ze waren goed! Het eten was smakelijk en voedzaam, de verfrissingen voldoende aanwezig. Kortom: binnenkort weer, maar dan met minder laagjes kleding graag.
(bovenstaande foto niet van mijzelf).
Het zonnige weer op de terugweg naar huis met Puzzel (en de afwezigheid
van W in datzelfde huis) zorgde voor een tussenlanding op Erve Velpen in De
Lutte (nabij Losser). Ongeveer de helft van de 30 plaatsen waren bezet en een
ieder had de stoeltjes “uitgehaald” (weer zo’n mooie Belgische taalconstructie) om
te genieten van de zon, de natuur en de lucht van de sköttelbraai van de
buren. 