Een
artikel in de Trouw van 13 mei (en een dag later een heel ander
artikel maar met hetzelfde onderwerp in de Gelderlander) zette mij
aan het denken: wie leert het koekoekjong koekoeken? We weten
eigenlijk heel weinig over de natuur, te weinig om zo'n simpele vraag
te beantwoorden:
“Wie leert het koekoekjong koekoeken?” Een
koekoekmoeder dropt een ei in een vreemd nest en bemoeit zich verder
nergens meer mee. De vader heeft alleen een zeer vluchtige
none-minute-stand gehad met de moeder. Kan me niet voorstellen dat de
biologische ouders even op visite komen om hun jong te leren
“praten”, moeten ze meteen uitleggen waarom ze wel afstand hebben
gedaan maar nooit de adoptiepapieren hebben getekend. Laten ze gewoon
de complete opvoeding aan de pleegouders over? En weet een heggenmus
dat hij/zij geen heggenmus maar een koekoekjong in zijn/haar nest
heeft zitten en het taalgebruik moet aanpassen? Dus de pieppiep moet
veranderen in koekoek? Heb veel vertrouwen in de mensheid en nog meer
in het gevogelte van deze wereld, maar dit gaat me te ver. Even voor
mijn broer: ik weet dat dat kleine vogeltje geen heggenmus is.
vrijdag
17 mei: @ winterswijk
Het
duurde even voor het bevoegd gezag zich meldde en op dat moment heb
je meteen “programma”. Met andere woorden: ik moest mijn ogen
opendoen, uit de kiepstoel komen en voor een lunch en een fietsroute
zorgen. Laat nu die laatste zo mooi zijn dat we hem morgen met de
groep nog eens fietsen. Misschien een keer tegen de klok in en met
een paar kleine aanpassingen: er hoort natuurlijk halverwege een
lunchterras in. Bijgaand kaartje geeft de route met aanpassingen aan.
Wij reden 38 kilometer, morgen worden het er 40.
Na
de barre tocht even in de ruststand. Broerlief seinde nog even door
dat de maaltijd wat later geserveerd zou worden aangezien er witte in
plaats van zwarte truffels waren geleverd en hij nu het hele recept
aan moest passen. Heb hem meteen duidelijk gemaakt dat ik
“truffeltariër” ben. Weet je meteen wat het niveau van het
familieweekend wordt.
Om
17:12 was eenieder present bij Erve Zusje, konden we aan de apero en
vervolgens een grote pan macaroni volgens oma's recept naar binnen
schuiven. Alles goed binnen te houden. De traditionele wandeling naar
en over de dodenakker (om de hoek) duurt elk jaar langer. Niet zo
verwonderlijk: we maken tegenwoordig allemaal meer begrafenissen dan
huwelijksfeesten mee en zowel W als zwager J hebben hun roots in
Winterswijk. De nazit duurde tot goed elf uur. In het donker terug
naar het Paardeweitje. Morgen weer een dag. Dan wat meer actiefoto's. Beloofd!
