rust in lettele

Puzzel toch maar een paar dagen geparkeerd op het erf van zwager/broer R te K. Wil geen ruzie krijgen met die blauwe jongens van handhaving. R (en natuurlijk S) heeft/hebben plexat. Mooi ritje heen en een prettig fietstochtje terug en een paar dagen later hetzelfde maar dan in omgekeerde volgorde. Straffe wind, de ene keer tegen, de andere keer achter. Veel op de fiets gezeten, niet alleen om de camper te stallen en weer op te halen, maar namelijk routes van de avond(wandel)vierdaagse gecontroleerd. Elke dag vier afstanden: 5, 10, 12½ en 15 kilometer en als extraatje de halve en de hele wandelmarathon. Blijken er na de aanpassingen weer andere fouten in de beschrijvingen te zitten, dus nog een keertje fietsen. Heb er geen hekel aan en af en toe fietste W mee. Zie je weer eens hoe mooi de Achterhoek is. En natuurlijk de fietsproef van Veilig Verkeer Nederland gecontroleerd, maar dat stelde niks voor: is maar iets meer dan vijf kilometer. Ja, alles met de elektrische fiets. Ja het is nogal wat die elektrische fietsen. 

Kwam onlangs het volgende artikel tegen: "Iedereen die gelooft dat de mens invloed heeft op de klimaatverandering (volgens het CBS 85 procent van de Nederlanders) zal toch ook wel begrijpen dat met de schaamteloosheid waarmee massaal het meest energiezuinige en gezonde vervoermiddel, de fiets, ingeruild wordt voor een energie- en grondstofvretende tweewieler niet goed is voor het milieu. Ook voor de 60-plusser blijft natuurlijk gelden dat fietsen gezond is. Helaas bevordert die trapondersteuning niet echt de conditie. (….) Ik ken zelfs mensen die hun reservewiel thuisgelaten hebben om gewicht te sparen, zodat hun elektrische fietsen mee konden. Maar wat kost het de gemeenschap? Volgens Google; in 2020 fietsten we totaal zo'n 15 miljard kilometer in Nederland. Het percentage fietsen met trapondersteuning was dat jaar bijna 37 procent, dus het gaat om ruim 5,5 miljard elektrisch ondersteunde kilometers. Een elektrische fiets verbruikt ongeveer 8 wattuur per kilometer, namelijk 125 kilometer per kilowattuur. Om 5,5 miljard kilometer elektrisch te fietsen is 44,4 miljard wattuur ofwel 44,4 gigawattuur stroom nodig! Genoeg om een kleine provinciestad als Harlingen (15.800 inwoners) van stroom te voorzien.” (iets aangepast artikel dat ik gevonden heb op de site www.camperverhalen.info/Prikboard.htm). Allemaal leuk om te weten, maar ik compenseer mijn fietskilometers door niet meer met het vliegtuig te gaan. Probleem opgelost.

Behoorlijk wat commentaar gekregen op mijn verhaal over de “gradenstok”. “Had je het maar gelaten bij de thermometervariant van die Belg” is eigenlijk de kern van alle opmerkingen. Misschien heeft men gelijk, maar kon het niet laten en uiteindelijk schrijf ik mijn verhaal en niet jullie.

zondag 29 mei 2022: @ lettele

Een paar dagen rust voor het grote geweld losbreekt dat we verkeersexamens Veilig Verkeer Nederland noemen. Nog heel wat regel- en schrijfwerk te doen dus dacht: laten we het mobiele kantoor maar in Lettele neerzetten op camperplaats de Brandkoele. Altijd goed toeven daar, behalve de laatste keer toen ik er een vliegeninvasie had, (her)lees eventueel mijn verslag van oktober vorig jaar: https://berrynales.blogspot.com/2021/10/weereen-paar-dagen-alleen-op-pad.html. Lettele, waarvan de toeristenfolder zegt: “.. een dorp in de gemeente Deventer. Het telt, inclusief buitengebied, circa duizend inwoners. […] In Lettele bevinden zich de Nicolaaskerk uit 1894, een basisschool, een buitenzwembad en een voetbalclub”. Nog meer punten om hier (weer) eens op bezoek te gaan zijn het paasvuur (is dus al geweest) en de dorpskermis (moet nog komen). Sportliefhebbers kunnen zich ongetwijfeld herinneren dat Carlijn Achtereekte in 2018 het Olympisch goud veroverde op de 3.000 meter. En waar komt Carlijn vandaan? Precies! Schijnt dat ze binnenkort de schaatsploeg gaat inruilen voor de wielerclub van Jumbo-Visma.

Op weg naar Lettele kwam ik langs één van de kunstwerken die samen de Silo Art Tour vormen: 

Op verschillende locaties in de Achterhoek zijn schuren, silo’s en andere agrarische gebouwen getransformeerd tot kunstwerken. Zo ook in Lochem: de zijwanden van de opslagsilo’s van Op- & Overslag Coöperatie Oost Nederland (OOCON) zijn voorzien van een indrukwekkende muurschildering. Met een oppervlakte van maar liefst 1300 m2 heeft Miel Krutzmann op deze plek één van Nederlands grootste street art kunstwerken gerealiseerd. Het kunstwerk rijst uit boven het landschap en is vanuit de wijde omtrek van Lochem te zien. 

Weinig sportiefs meer gedaan. Rest me alleen de cijfertjes nog om het verhaal van deze zondag compleet te maken. V: 178.217; A: 178.270; rijtemperatuur 13-14 graden; zon op: 05:21 en onder: 21:41.

maandag 30 mei: @ lettele

Heerlijk gepit, een dikke negen uur. Donker weer en de dakluiken verduisterd, scheelt een behoorlijke hoeveelheid licht ‘s morgens. Na de verplichte taaloefeningen (Beter Spellen) waar ik deze keer opticien fout had – er horen geen puntjes op de e – de gebakken eieren, de afwas en een lading mailtjes/appjes werd het tijd om met haar van Komoot een prettige route uit te stippelen door de Sallandse dreven. Wind NNW 1 volgens Buienradar en W 2 volgens Buienalarm, een paar verwachte spettertjes (volgens beide weersites, alleen op andere momenten) en bij vertrek een magere 13 graden. Twee accu’s mee, dus ik mag verdwalen.

Het werd een fijn ritje. Komoot is toch wel de beste aanschaf die ik op routetechnisch gebied gedaan heb. Van Spanje tot Estland en alles daartussen heeft het programma ons hele mooie fiets- en wandelroutes opgeleverd. Kostte eenmalig net geen drie tientjes, maar daarvoor kun je de planner op de hele aardkloot gebruiken. Vandaag ook weer verrassende wegen en paden, met een paar muisklikken tot een samenhangend geheel aaneengesmeed.

Uiteindelijk doel was de Sallandse Heuvelrug, maar voor die tijd kwam ik het Stevens Monument tegen ergens in de buurtschap Helhuizen dat je moet zoeken tussen Holten en Haarle. Dit monument herinnert aan de zogeheten Sallandse razzia van 14 oktober 1944, een grootscheepse klopjacht van de Duitsers op het platteland vanaf tussen Holten, Haarle en Heeten. Bij deze razzia zijn tientallen mannen opgepakt en voor de Duitsers tewerkgesteld. De destijds 18-jarige Marinus Stevens uit Apeldoorn was in Helhuizen ondergedoken, ging op de vlucht en is door de Duitsers gefusilleerd. Het monument werd In 1998 opgericht. Behalve Stevens worden hier nog een verzetsman en een Joodse onderduiker herdacht. Niet ver van deze plek is een schuilhut gereconstrueerd. Helhuizen herbergde in de Tweede Wereldoorlog veel Joodse, Nederlandse, Franse, Engelse en Amerikaanse onderduikers, niet alleen op boerderijen maar ook in een tweetal schuilhutten in de bossen. Moedige mensen waagden hun leven om eten te brengen naar de onderduikers in de schuilhutten. Ondanks de Duitse razzia’s, gevangenneming en zware ondervraging is nooit een van de onderduikers ontdekt. Allen hebben het leven behouden.

Als je denkt dat Nederland vlak is moet je eens gaat fietsen op de Sallandse Heuvelrug, een stuwwal die zo’n 15.000 jaar geleden is ontstaan in de voorlaatste ijstijd, je weet wel: het bulldozereffect van een gletsjer. 

Toen het een beetje warmer werd raakte de heuvelrug bebost. In de Middeleeuwen kapte men de bomen en een intensieve begrazing door schapen en geiten deed de rest. Toen men ook nog plaggen ging steken om er akkergronden mee te bemesten was het hek van de dam: kale heidevelden en zandverstuivingen bleven over. Vanaf het eind van de negentiende eeuw werd het gebied voor een groot deel herbebost om verstuiving tegen te gaan. Ik heb vandaag de Noestelerberg, Haarlerberg, Holterberg en de Sprengenberg bedwongen. Het Chinese-wonder-op-twee-wielen had grote moeite om zichzelf, maar vooral de 100 kilo van de berijder, naar boven te werken. Bultaf had hij een makkie. 

Op de Holterberg ligt ook de Holten Canadian War Cemetery, een van de grootste militaire begraafplaatsen in Nederland. Het was niet druk op al die “bergen”, je komt in deze tijd van het jaar op een gewone maandag alleen af en toe een paar grijze koppen tegen. De meeste op de elektrische fiets, al mogen bejaarden ook met de auto bepaalde gebieden in volgens onderstaand bord.

Het stikt in dit gebied van de ANWB-paddenstoelen, een wegwijzer die sinds juni 1919 bestaat. De “wielrijdersbond” vond bestaande wegwijzers toentertijd te groot voor fietspaden. Daarbij kwam dat die van ijzer waren en vanwege de Eerste Wereldoorlog was dat materiaal schaars en te duur. De betonnen wegwijzers kregen trouwens pas ergens in de twintiger jaren de naam “paddenstoelen”, al zal dat toen wel zonder de eerst N zijn geweest. De constructie is in de loop der jaren vele keren veranderd, van schuin via recht opnieuw naar schuin. Ik kwam op mijn tocht vandaag die verschillende typen tegen. Het mooiste model vind ik model “Boost”, genoemd naar de ontwerper. Deze variant heeft verticale zijvlakken. Dit type is maar een paar jaar geplaatst, want ze waren uiteindelijk toch minder prettig afleesbaar. Tegenwoordig zijn de dingen helemaal van kunststof vervaardigd. Nu kun je je natuurlijk afvragen of die paddenstoelen nog wel nodig zijn. Het stikt van de knooppuntenborden en veel fietsers (zelfs de oudjes) hebben een telefoon op hun stuur bevestigd. Misschien moet de ANWB zich inzetten voor beschutte bankjes of schuilhutten en paddenstoelen beschouwen als historische monumenten.

Na 47,5 kilometer was ik weer home, je weet wel “there were you park it”. Tijd voor wat regel-, schrijf- en leeswerk. Een mooie dag! En morgen? Morgen is er weer een dag: terug naar het vrijwilligerswerk en W (maar dan in andere volgorde). En op het balboekje staat voor binnenkort Camperplaats De Sploder Stea in Nieuw Heeten, toen ik er langsfietste leek het me van een afstandje een pareltje. Maar het eerste camperijkpunt is Pinksteren: een lang familieweekend. Stay tuned.

even naar delft – 2

“Hoe minder we doen, hoe langer je verhalen worden en dan gaat het vooral over dingen die niets met onze camper te maken hebben”, was een opmerking van mijn betere wederhelft. Misschien heeft ze daar wel een (klein) beetje gelijk aan: ik zal niet zo snel met mijn camper op visvangst naar IJsland gaan. Beloof me deze keer een beetje in te houden.

zaterdag 21 mei: @ delft

Opdracht van W: zoek een leuk rondje met als eindpunt Hoek van Holland. Een leuk klusje als je bedenkt dat de route fietsaccutechnisch niet veel langer mocht zijn dan 60 kilometer. Bij wind tegen graag beschut fietsen, bij wind achter graag pedaleren in het open veld. Een precies Komootroutekaartje zit er vandaag niet in, de telefoon had geen vonkjes meer en dan wordt de route niet bijgehouden. Google Maps doet er wel een gooi naar, maar neem van mij aan dat alle rechte strepen op bijgaande afbeelding niet echt kaarsrechte paden waren. En hoe we het weer voor elkaar hebben gekregen weet ik niet, maar ook deze keer hebben we opnieuw heel veel nieuwe paden, padjes, wegen en weggetjes gezien en dat terwijl we hier nu al voor het elfde jaar fietsen. Op een bepaald moment (net na Schipluiden) zei zij van Komoot “Sla linksaf en neem de veerboot”. Veerboot, een beetje een groot woord voor een zelfbedieningstrekpont over een smal geultje. Eigenlijk volkomen overbodig: 150 meter verderop lag er een brug over het water. Leuk voor toeristen zullen we maar zeggen en inderdaad: wij zijn toeristen.

In Hoek van Holland nadert het project “Metro aan Zee” haar eind: een paar dagen geleden (16 mei om precies te zijn) reed de eerste testtrein het nieuwe metrostation Hoek van Holland Strand binnen. Op het traject Rotterdam – Hoek van Holland reed tot en met 31 maart 2017 de NS, het traject had de naam “Hoekse Lijn”. De Metropoolregio Rotterdam – Den Haag heeft de lijn overgenomen en verbouwd tot een metrolijn die eind september 2019 in gebruik is genomen, met uitzondering van het laatste stukje van Hoek van Holland – Haven naar Hoek van Holland – Strand. Dit had te maken met het feit dat de metrolijn over 900 meter verlengd werd en er een nieuw station Strand moest worden gebouwd.

In Hoek schonken zo fijne koffie en bakten ze een lekker visje. Het is altijd de vraag wat voor vis er verstopt zit in een lekkerbekje: heek, pollak, schelvis of gewoon gekweekte pangasus. Kabeljauw of wijting zal het wel niet zijn, want dat is overbeviste, dus “dure” vis. Maar niet in zee gezwommen: W zag een waarschuwing voor de aanwezigheid van pietermannen, dacht eerst dat het met 5 december te maken had, maar het bleek te gaan om vissen. Een pieterman is een baarsachtige en hoort tot de giftigste dieren van Europa. Zwemmers lopen kans om op een een pieterman te trappen, hetgeen een steek in de voet kan veroorzaken. Doodgaan doe je niet, maar het is wel zeer pijnlijk. Als je niet onmiddellijk wordt behandeld kan de pijn nog maanden aanhouden. Daarbij kwam dat de watertemperatuur niet echt uitnodigde: 14 graden ongeveer, al noemen ze dat wel “warm voor de tijd van het jaar”.

Via de Maaslandkering en Schipluiden (W moest en zou een ijsje en er moest ook nog brood gescoord worden bij Appie) terug naar ons Puzzeltje. Met 65 kilometer op de teller (en nog voor 3 kilometer vonken in de accu over) een leuke en verrassende tocht.

De eigenlijke reden dat we dit weekend naar het westen moesten was een concert van kleinzoon Q, hij drumt in een symfonisch blaasorkest en als grootouders mag je dat toch niet missen. Dat zijn vader, schoonzoon M, in hetzelfde orkest niet onverdienstelijk altsax blaast is voor opa en oma dan ineens een stuk minder belangrijk. Wat moet je je voorstellen bij een symfonisch blaasorkest? Laat ik als voorbeeld Excelsior Pijnacker nemen. Dit bestaat uit ongeveer 40 muzikanten: koper- en houtblazers en natuurlijk slagwerk. Voor Q was het zijn eerste optreden en het was mooi om zo’n klein mannetje (hij is negen) achter een groot drumstel te zien zitten (meer drumstel dan mannetje) en de stokken te hanteren. Helaas voor hem stond van tevoren al vast dat hij niet het hele concert mocht meespelen, na zijn optreden in het orkest mocht hij nog even meedoen met de slagwerkgroep (als een professional in een ander T-shirt!)  en na de pauze maakte hij deel uit van het publiek.

zondag 22 mei: @ delft

En weer een mooie dag, zontechnisch de beste van het weekend! W wilde een dusdanige route fietsen dat ze voor eens en voor altijd overtuigd zou zijn van het feit dat ze in dit gedeelte van het land absoluut niet wil wonen. Vóór: veel vrijliggende fietspaden, veel natuurgebieden, veel theaters en musea, leuk uitgaan. Tegen: veel te veel mensen die van al die mogelijkheden gebruik (moeten) maken. Samen met haar van Komoot kwam ik er wel uit: vrijliggende fietspaden door een groot aantal woonwijken. Missie geslaagd: na 27 kilometer waren we er duidelijk van overtuigd dat we hier niet onze woonst zullen hebben.

Na een bijkomsessie op de camping tijd voor een nieuw cultureel uitstapje. Weer Excelsior, maar nu niet de variant Pijnacker maar de versie Wassenaar. Schoonzoon M speelt altsax in beide Excelsiors en laat hij nu ook op zondag een concert hebben. Dochterlief en kleinzoon opgehaald uit Pijnacker en ons een paar uur ondergedompeld in de wereld van de blaasmuziek. Het bijzondere aan dit concert was dat een drietal nummers werden opgeleukt door Colette Dedyn, artiestennaam: de Zandmuze. Deze Belgische dame tekent verhalen in zand op een verlicht glazen oppervlak (geprojecteerd op een scherm) met alleen haar handen. Op deze manier wordt de muziek die ten gehore wordt gebracht alleen maar leuker gemaakt. Weet niet of je het kunst mag noemen of dat het alleen maar een goed ingestudeerd kunstje is: leuk, interessant en onderhoudend was het in ieder geval wel. Na afloop een lekker etentje bij dochterlief en voor je het weet is er weer een mooie dag (ook temperatuurtechnisch gezien) voorbij.

maandag 23 mei: terug naar de kötteldiek

En al weer een mooi weekend ten einde. Gewekt door vijf Transavia’s en één vliegtuig van Brittish Airways (elke paar minuten vloog er eentje over in een tijdsbestek van een kwartier) konden we beginnen aan de laatste ochtend op Abtswoudse Hoeve. Als ik naar de bestemmingen kijk (Rome, Barcelona, Gerona en zo) zullen ze vooral rolkoffertjes vervoeren met toeristen die gewapend met een selfiestick de Europese binnensteden een paar dagen onveilig gaan maken. Het kan weer. Kwam laatst in een krant de zin “het post-covidium is aangebroken”. Dacht even dat vliegen not-done was geworden maar zoals een buurman zei: “Ik vlieg dan wel, maar anderen vliegen meer”. Verstandige woorden? Er is bijna niets wat zo eerlijk verdeeld is als verstand, omdat iedereen denkt dat hij of zij er genoeg van heeft. Terug naar het reizen op de grond. Het voordeel van een camper is dat je bijna geen opbouw- en afbreekwerk hebt en je je meer bezig kunt houden met het emotionele vertrek in plaats van het fysieke. (Gut wat een zin en dat helemaal zelf bedacht). De luifel was gistermiddag al (droog) ingedraaid, de fietsen en de stoelen opgeborgen, dus de belangrijkste activiteit was afrekenen. Een kleine 200 kilometer scheiden ons nog van ons stenen huis en daar kunnen we vanavond om 21:32 onder zien gaan en met een beetje geluk gaat ze morgen om 05:27 weer op (gegevens Lichtenvoorde). Een beetje vrijwilligerswerk en daarna zien we weer verder. Ik krijg regelmatig de opmerking "Jouw leven is echt alleen maar één groot feest hè!" Misschien hebben ze wel gelijk.