zomer in eibergen – 1

De zomer begint en de zon laat zich van haar beste kant zien. Te mooi om thuis te blijven. Omdat we door allerlei verplichtingen niet te ver weg kunnen, is een bezoek aan de Fontein in Eibergen een goede oplossing. Meestal ruimte genoeg, schoon en goed sanitair en de eigenaren doen niet moeilijk. W en ik voelen ons hier altijd senang.

zondag 21 juni: (klein)kindervisite

Een beetje haasten om op tijd alles geïnstalleerd te hebben, want de (klein)kinderen komen op visite. Nou valt dat installeren van een camper reuze mee: parkeren, gaskraan open, stroom aansluiten, koelkast op 220 volt omschakelen en vandaag extra veel werk: de luifel uitdraaien. En voor drieën was het gezelschap compleet: drie kleinkinderen met hun vader en moeder, oude oma van 94 en de bewoners van het Puzzeltje. En na het zwemmen en kanovaren natuurlijk allemaal mee-eten. Heel gezellig, vooral als de gasten ook nog de vaat doen. De zooi rond onze bus op de foto is van tijdelijke aard: het vertrok samen met de kleinkinderen. Ze lieten een goede fles whiskey achter (lang leve vaderdag).

maandag 22 juni: avinkstuw, buurserzand en haaksbergerveen

Een geocache geprikt bij de Avinkstuw, een waterkering in de Berkel nabij Haarlo. Nu is die stuw niet zo bijzonder, er zijn er tientallen van. Een beoogd windmolenpark in het weidse landschap brengt de Avinkstuw de laatste tijd in het nieuws. De Burgerwindcoöperatie Achterhoekse Wind Engergie UA timmert behoorlijk aan de weg. Niet iedereen in de buurt houdt van zoevende wieken.

Rust bij Ottink’s Molen in Stepelo bij Haaksbergen. Inderdaad: ook ik heb nog nooit van Stepelo gehoord. Leuk boerenerf met betaalbare Senseokoffie en vlak bij de ruïne van een korenmolen. Gebouwd 1857, zestig jaar later door de bliksem getroffen en afgebrand. De fundamenten zijn een paar jaar geleden gerestaureerd. Mooie bloemen tussen de stenen.

Terug via het Buurserzand en het Haaksbergerveen. We waren er al vele keren, maar het blijft mooi. Drie caches gezocht en alle drie gevonden.

62 kilometer op de fietsteller staan, prettig weer: met 24 graden niet te warm.

De dagen worden vanaf vandaag korter. Zonsopgang: 05:12, zonsondergang 21:58; morgen één minuutje minder.

dinsdag 23 juni: noordijkerveld, gelselaar, geesteren en borculo

Met een gerust hart konden we (in verband met de te verwachten temperatuur later op de dag) vrij vroeg in de trappers: W deelde mee dat zowel de SVB als het ABP hun maandelijkse bijdragen op onze rekening hadden gestort, zodat we wederom een tijdje niet door honger en/of dorst gekweld hoeven te worden, laat staan bezwijken. Mooi geregeld toch?

Een paar geocaches gepind in het Noordijkerveld, een gebied nabij het gehucht Noordijk in het noorden van de gemeente Berkelland. Vroeger was dit een uitgestrekt heidegebied dat via Haaksbergen en Buurse doorliep naar Duitsland, wild en woest met hoge stukken en natte delen waar ’s winters geen doorkomen aan was. Markegrond, dus bedoeld voor gemeenschappelijk gebruik, tot eind 19e eeuw de marke de boel ging verkopen. Boeren uit Noordijk en Gelselaar kochten er een stuk heide dat met spade en kruiwagen en met bloed, zweet en tranen in vruchtbaar weideland werd omgezet. Tegenwoordig zijn we omgekeerd bezig: stukken weiland wordt “teruggegeven aan de natuur”. De meningen hierover zijn zeer ernstig verdeeld. 

Textielfabrikanten zorgden er voor dat er een spoorlijn door het Noordijkerveld liep en het dorp Noordijk een station kreeg. In 1910 werd de lijn Neede – Hellendoorn geopend, maar het werd niet zo’n groot succes: weinig passagiers en het goederenvervoer hield ook al niet over. Toen in 1935 het Twentekanaal werd gegraven gooide men de handdoek in de ring: de kosten voor de aanleg van een spoorbrug over het kanaal zouden nooit terugverdiend kunnen worden. Alleen over het stukje Neede – Noordijk bleef nog tot halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw op gezette tijden een goederentreintje rijden. 

Al dit soort feiten kun je lezen in een boek dat vorig jaar over het  Noordijkerveld is verschenen. De zwartwitfoto van station Noordijk (1957) komt ook uit dat boek.

Overigens: we hebben drie caches gezocht, waarvan nul gevonden. Es muss nicht immer Kaviar sein.

Nu dartel ik al zo’n kleine 70 jaar op deze aardbol rond. Laat ik nog nooit in Gelselaar geweest zijn, laat staan er gedarteld hebben. 

“[Gelselaar] met beschermd dorpsgezicht, schrijvende meesters (onder wie H.W. Heuvel), glooiende essen, vergezichten, beken en bossen, stille broeklanden, monumentale boerderijen, snaterende ganzen, sporen van een havezate, eeuwenoude Bentheimer waterputten en een door huizen omkranst kerkje”, aldus de intro van een beschreven ommetje van 7,5 kilometer door en rond Gelselaar. Foto hierboven: www.gelselaar.nl.

Volgens de Monumentenwet is een beschermd dorpsgezicht “een groep van onroerende zaken die van algemeen belang zijn vanwege hun schoonheid, hun onderlinge ruimtelijke of structurele samenhang, dan wel hun wetenschappelijke of culturele waarden en waarin zich één of meerdere monumenten bevinden”. We hebben zo'n 350 beschermde dorps- en stadsgezichten in ons land.

De lunch (een saucijzenbroodje vandaag) scoorde W bij de Coop in Borculo en het verorberingsplekje was idyllisch: een bankje aan de Borculose gracht.

60 kilometer op de teller vandaag en een stuk warmer dan gisteren (27 graden). Gelukkig waren we op tijd voor de siësta terug en kon W daarna haar triatlon afmaken door nog een stuk te zwemmen en een rondje meer te wandelen.En ik? Ik zag dat het goed was! Het leven is mooi.