dakloos – 4: camping de fontein

woensdag 11 tot vrijdag 13 september: @ eibergen 

De bedoeling was dat we maar twee nachtjes op camping de Fontein in Eibergen zouden doorbrengen en vandaag zouden vertrekken naar het zuiden. Fiat Nederland gooide echter roet in het eten, of was het toch de autoboer? Tijdens onze vorige reis gaf de boordcomputer van de bus aan dat we de motor moesten laten controleren: het lampje van het motormanagement ging branden. Bureaulademethode was een tijdelijke oplossing: niks op uitdoen en het lampje ging vanzelf uit. Tijdens de grote beurt van de Ducato kwam aan het licht dat er een storing zat in “de sensor van het roetfilter”, oftewel: het zal wel en vervangen maar. Helaas pindakaas, de kerstboomverlichting schoot na een paar kilometer weer in de aan-stand. “Waarschijnlijk niet gereset na het wisselen” was het antwoord van de chef-monteur en met behulp van een duur uitziend uitleesapparaat, een klikje hier, een drukje daar leek het probleem opgelost. Tot we ons Puzzeltje gingen verplaatsen van Kotten naar Woold/Miste, het vrolijke lampje knipoogde weer naar ons. Tja en dan zit de Lichtenvoordse kermis in de weg. Kermis en Lichtenvoorde, da's heilig. Dus toen iedereen weer nuchter en aan het werk was (woensdag dus) kwam het hoge woord er uit: “dan zetten we er maar een origineel in”. Dus in plaats van een Ali Baba werd er een origineel Fiatonderdeel besteld. “Duurt alleen een paar dagen”. Nu kun je twee dingen doen: witheet worden of denken dat het je tijd wel zal duren. W was overigens blij met het vertrekuitstel: zaterdag fijn naar de verjaardag van haar broer en op zondag de kinderen/kleinkinderen voederen (opa noemt dat een barbecue verzorgen). Gaan we dus gewoon een paar daagjes later weg. Trouwens: je kunt op dit ogenblik beter niet in de buurt van Valencia zitten. Ik heb me erbij neergelegd.

Op woensdag mocht W dokteren met haar moeder en ik dus dokteren met ons Puzzeltje. Moeder gezond verklaard, Puzzel nog niet. Op naar de Fontein, een van onze favoriete plekken om tot rust te komen. Stonden we op de Vreehorst hutje/mutje, hier op de Fontein hebben we het grote kampeerveld geheel voor ons alleen. We hebben slechts gezelschap van een tiental konijnen en onze vaste vriend, de groene specht, is er ook weer, ik weet niet of het dezelfde is als vorige jaar, maar hij/zij lijkt er op. Van onderstaande foto is de bovenste op de Vreehorst gemaakt (foto is vanuit een zeer gunstige positie genomen), de onderste op de Fontein. We waren op deze camping juli vorig jaar voor het laatst, toen was het een stuk drukker. Het seizoen is hier duidelijk ten einde, 1 oktober gaat het kampeergedeelte in winterslaap. Het was een regenachtige, kille dag. Luifel ietsje uit om inregenen te voorkomen en op tijd de deur dicht. W heeft met T-Mobile hier bijna geen bereik en lift met mijn KPN-verbinding mee; mooi dat dat allemaal kan. W nog even op jacht naar wasknijpers en een juslepel, de juslepel is niet gelukt. 

Op donderdag mocht W een dagje uit, samen met de “oude meesters”, een clubje leraren-op-leeftijd maar met een hoog reisgehalte. Als de gepensioneerden al niet weg zijn dan gaan ze binnenkort en route. Het clubje dat nog in Nederland was maakte er een gezellige dag van in ’s-Hertogenbosch. En ik? Ik mocht kennismaken met Nauru. Wat zeg je? Nooit van gehoord? Ik ook niet, tot aan vandaag en het heeft me 58 cent gekost. Werd vanmiddag gebeld, de telefoon ging één keer over (eigenlijk al zeer verdacht). Ik dacht (verheugd) dat het de garage was en zonder ook maar iets te controleren drukte ik op “terugbellen”. Toen ik een vreemd-babbelende juffrouw aan de lijn kreeg, voelde ik dat er stront aan de knikker was en kon na een paar seconden de verbinding verbreken. Een beetje googelen leerde me dat het ging om wangiri-fraude. Wangiri is Japans en betekent zoiets als één rinkel. De beller hoopt dan dat een domkop (zoals ik) terugbelt en die oen zit dan aan een duur nummer vast. Zelf actief de verbinding verbreken is de enige manier om geen tientallen Euro’s kwijt te raken. Overigens: Nauru is een eilandstaat in Micronesië in de Grote (of Stille) Oceaan. 

Op vrijdag hadden we eerst beiden wat mantelzorgactiviteiten en in de namiddag werd het tijd voor een fietstochtje, sinds maandag niet meer echt op de fiets gezeten. Allereerst “Routepad Eibergen – Haarlo, …(g)een snelle oppikker”. Onze vaste lezers weten dan al dat het om een geocachingtochtje gaat. Inderdaad een rit van 7,7 kilometer langs 7 caches min of meer op de (fiets)weg van Eibergen naar Haarlo; een tochtje langs mooie boerderijen, door bossen en velden. Het waren bijna allemaal snelle oppikkers en de score was 7 uit 7, niet gek, we hebben het wel eens voor minder gedaan. De andere achttien kilometer brachten ons via een grote omweg naar Beltrum waar we via kerkepaden weer naar ons tijdelijke “woon” terugkeerden. 

En het gesprek onderweg? Vandaag ging het over koeien, pinken en vaarzen. We vermoedden beiden dat het iets met leeftijd te maken heeft, maar wisten niet exact van de hoed en de rand. Blijkt dat een pink een eenjarig dier is dat gedekt (of geïnsemineerd) wordt op een leeftijd van circa 15 maanden. Na een draagtijd van 284 dagen kalft de pink af en wordt dan vaars genoemd. Het is dan ongeveer twee jaar oud. Drie weken na het afkalven kan de vaars opnieuw gedekt worden. Als het dier voor de tweede keer heeft gekalfd, wordt het een koe genoemd. We leren elke dag bij.  

En: het blijft mooi in de Achterhoek.