de aardappels en de pindakaas ingepakt?

vrijdag 16/02: van blijham naar huis

Een rustige nacht daar net buiten Oude Pekela op camperpark Turfstee (code campercontact 24.950). Een beetje vorst, maar met de kachel op een voorzichtig standje en een dubbel dekbed is er geen vuiltje aan de lucht. André heeft vorig jaar in zijn blokhut sanitair aangelegd, het buitengebeuren kan dus in de winter worden afgesloten (scheelt een hoeveelheid ontdooiwerk). Was het gisteren regenachtig en winderig, vanmorgen scheen al vroeg het zonnetje op het dak van de camper en dan is het leven er in één keer een stuk dragelijker. Alles werkt, dus er hoeven geen reparaties meer verricht te worden. Het voodoovrouwtje (ergens ver weg) heeft deze winter dus niet in een speelgoedcampertje zitten prikken. En aan de inventaris ontbreekt alleen een dweil (wel handig bij het bevroren gras) en het elektrische kacheltje. Blijkbaar hebben beide bij de grote schoonmaak in het najaar een andere buiten-het-busje-plek gekregen. Het aftellen kan doorgaan.

Terug naar de titel van dit stukje. Nee, we zijn géén aardappelsjouwers en ja de pindakaas is ingepakt (nodig voor een paar keer pindasaus). Daarnaast heeft de hagelslag voor W en voor mij voor de hele reis 8 pondspakken koffie een plek gekregen in de voorraadkast. Alles is in het buitenland te krijgen en vaak nog lekkerder en goedkoper dan in Nederland, maar KG-koffie is niet te overtreffen. En zo zweert W bij de hagelslag en de Lidl-muesli (met fruit maar niet krokant). Als noodvoorraad nog een paar pakken kant-en-klaar pannenkoekenmix, een pak pasta en een blikje knakworsten. Er is dus nog voldoende ruimte om tijdens de reis het nodige te aan te schaffen en op te bergen. Ik kan me nu al verheugen op de Spaanse perssinasappelen waarmee je op elke straathoek wordt doodgegooid, de vreemde verpakkingen met wat-zit-daar-nu-in en de spruitjes die in het buitenland nog stinken tijdens het koken. Het geluk zit in een klein hoekje en zei mijn moeder vroeger niet altijd “zout en brood maken de wangen rood”?

En wat gaan we doen? Reizen naar het zuiden, dat staat vast. Puzzel moet 16 maart in Malaga zijn om de copiloot op te pikken en voor de rest zien we wel. Op het verlanglijstje staat wel het bijwonen van een aantal processies tijdens de Semana Santa – de heilige week, da’s de week voor Pasen. Een staartje van de Fallas zullen we ook nog wel meepikken, al gaan we het niet opzoeken (inmiddels al drie keer gezien). Heerlijk overigens lokale feesten in Spanje: ze bestaan meestal uit verkleedpartijen, iedereen sjokt mee achter de muziek en daarna de fik onder de immens grote paellapannen waarvan de inhoud vervolgens uren staat te pruttelen hetgeen de vitamientjes ongetwijfeld ten goede komt. Als je pech hebt is Amstel de sponsor van het feest, met een beetje geluk is het een lokaal Spaans biertje (wat dan toch weer in handen van de familie Heineken blijkt te zijn). Honden kun je beter niet meenemen want knallen is een essentieel onderdeel van bijna elke fiesta. Het gedonder van de mascléta, het dagelijkse vuurwerk begin maart, zit nog steeds in mijn oren.

Het busje doet het ook goed: 2 x 170 km. Straks maar weer de kilometerstanden goed bijhouden.