Gisteren al kaartjes aangeschaft voor de metro. Nou ja:
metro? Eigenlijk is het een mix van metro, tram en regionale trein. En net als
in Amsterdam wordt voornamelijk bovengronds gereden, alleen in Valencia zelf
zit je “in het donker”. Vorig jaar al liet ik een foto zien van de gewijzigde
stationsnaam, “psychiatrie” vond men maar niks, voortaan mogen we vertrekken
van “horta vella” (oude stad?). Valencia kent nog niet zo lang een metro: in de
jaren 80 van de vorige eeuw begon men diverse regionale treinsporen aan elkaar te
knopen, zodat in 1988 het eerste metrolijntje geopend kon worden. Sindsdien
heeft men niet stil gestaan. Volgens mij is zelfs kaartje dat ik hierbij weergeef
al weer verouderd, maar dat zal niemand van mijn volgers opvallen.
Dan denk je dat je een rustige zondag in Valencia kunt
doorbrengen, misschien wel de bustour die we drie-en-een-half jaar geleden
gemaakt hebben dunnetjes overdoen. Tja, ik vond het al behoorlijk druk in de
metro voor een zondag. Kom ik het station uit, word ik in de meute meegezogen
naar het “plaza del Ayuntamiento”, dat via de normale weg niet te bereiken valt
omdat alles hermetisch is afgesloten door politieagenten in allerlei soorten en
maten. De weg naar de Centrale Markt (helaas dicht, want zondag) en de plaza
del Reina loop ik tegen de stroom in. Weer zo’n verkleedpartij? Schijnbaar,
maar nu met een soort boerenkielen en fleecevesten die ik nog nooit gezien heb.
Tegen tweeën: er verschijnen helikopters boven de stad. Doen ze het weer?
Jazeker: knallen! Later, “thuis”, zie ik dat het vandaag Día de la Crida is
(Google vertaalt dat met “dag van de oproep”, of volgens een vaste campinggast:
aankondiging van de Fallas), met om 12:00 uur Entrada de Bandas de Música (ik
heb de bendes muzikanten net zien afdruipen), en om 14:00 uur Mascléta (knallen).
Vanavond om 20:00 nog een klank- en lichtshow bij las Torros de los Serranos
(zie foto), maar daar ga ik even niet op wachten. Nog sterker:
met het geknal op de achtergrond omdraaien en de metrolijn 1 terug naar mijn
rustige busje. Heb de afgelopen jaren voldoende Valenciaanse mensenmassa’s en
kabaal meegemaakt. 
Je zou kunnen zeggen dat ik mini-dipje had. Gelukkig ben ik
geen eendagsvlieg: stel je bent eendagsvlieg en je hebt je dag niet! Misschien voor
dat insect wel een goede reden om de dag niet eens af te maken en zich meteen
tegen de voorruit van een leuk camperbusje (ik ken er wel eentje) te pletter te vliegen. De mooie
metrorit terug naar Horta Vella maakte het weer helemaal goed: eenmaal
bovengronds stonden de sinaasappelbomen weer te schitteren in de Spaanse zon en
het stoeltje op de camperplaats nodigde uit voor een uurtje bijna-platte-rust.
Er was er trouwens eentje die wel blij was: mijn
stappenteller stond de juichen. Nu zal een gedeelte van de score wel bestaan
uit “schuifelstapjes”, maar meneer boekte 25 % als “aerobic steps”. Dat zullen
dan wel de trappen van metro en de terugweg van de trein naar de CP zijn
(redelijk bultje op).
Alles bij elkaar toch nog een redelijk dagje èn: ik heb mijn
beweging wel weer gehad. En morgen? Me zien wel. Ben eigenlijk nog niet
uitgekeken op al die verschillende campers hier: de kleinste is vandaag een
omgebouwd bestelautootje en de grootste een verbouwde touringcar. Vanmorgen
vertrok een joekel van een Zweed met een zelfrichtend zonnepaneel op het dak: het
paneel volgde niet alleen de richting, maar ook de stand van de zon. Leuk om op
het verlanglijstje voor Sinterklaas te zetten (weet alleen de prijs niet).Vandaag geen blaren op mijn vingers gekregen van het fotograferen. Geen enkele foto die ik bij dit verhaal publiceer is van mijzelf. Erg hè?
