maandag 26 februari: van bétera (valencia) naar zeneta (murcia)
De bedoeling was Elche, maar toen ik vanmorgen El Tiempo
uitvoerig bestudeerde bleek de weerdip een kilometer of tachtig verder minder intens
te zijn: dipje korter, temperaturen (vooral in de nacht) wat hoger en beduidend
minder regen. Fijn toch zo’n camper?
In plaats van naar Elche (zie ik die “echte” palmentuin weer
niet!), naar de omgeving van Murcia. Mooie route, af en toe wat geknetter aan
de trommelvliezen: de weg is echt niet vlak. Zonnetje van linksvoor (we gaan
tenslotte ongeveer naar het zuiden). Tijdens het rijden tikte de thermometer
van de bus een buitentemperatuur aan van 20 graden.
Ook hier zijn de Spanjolen druk met de wegen aan het werk,
raakt Tommietom de weg kwijt en hebben routeborden een ander idee over het af
te leggen parcours dan dat ik in mijn hoofd heb zitten. Nog twee-en-een-halve
week en dan heb ik weer een copiloot voor het oplossen van dit soort problemen;
even de bus aan de kant zetten is er in Spanje op de snelwegen niet bij: heel sporadisch kom je
een parkeerplaats tegen, of je moet even van de weg af en een dorpje inrijden.
In Alquerias werd Puzzel bijna een kopje kleiner gemaakt: uit het niets
verscheen een bord met “hoogte 2,5 meter over 30 meter”. Slaafs de navigatie-expert
volgen kan echt niet en wederom blijkt: busje heeft goede remmen.
Helaas: de beoogde camperplaats “Huerta de Murcia”, die zo
schitterend tussen de citroenboomgaarden ligt, was vol. “In deze tijd van het
jaar moet je echt reserveren” was het antwoord op mijn vraag of er nog
plaats in de herberg was. Wel een heel
vriendelijke dame. Campercontact toverde een andere cp uit de hoge hoed,
slechts 4,5 kilometer verder: camperpark Casablanca in Zeneta met ruimte voor
wel 120 rijdende huizen. Een stuk minder mooi dan op de huerta, maar de toko
krijgt goede recensies (code campercontact 30.259) en die hoge beoordeling komt
vooral door de vriendelijke en
behulpzame eigenaar, beslist niet door de ligging (ingeklemd tussen drie drukke
wegen op een industrieterrein, maar je weet het: gehoorapparaten niet in en ik heb nergens last van). 
De plek was vrij matig bezet zodat er meer dan voldoende ruimte
was om het stoeltje buiten te zetten en voor het eerst na 2.200 kilometer konden
de korte broek aan en de voetjes bloot, want volop zon. Die pret duurde echter
maar tot een uur of vier (op dat moment heb ik nevenstaande foto gemaakt): de wolken schoven langzaam maar zeker
voor de zon, de wind trok aan en de korte pijpen moesten weer worden gewisseld
met een langere soort. Beetje frigo-frigo zoals men dat hier noemt. ’s Avonds was
het binnen goed uit te houden: zoemertje aan, drie NOS-journaals en twee keer
een aflevering van Rail Away. Kon allemaal net met de campingwifi, slechts af
en toe een hapering. Ben dus op de hoogte van al het schokkende nieuws over
gestorven Miezen, vogelpestuitbraken en terugkerende atleten.dinsdag 27 februari: @ zeneta
Volgens mij zijn ze “boven” met de weerdobbelstenen aan het
werpen. Het werd een “huttendag” in de heuvels van Tabala, want “zachtjes tikt
de regen op het camperdak”. De boeren hier hebben geluk, al bleef het bij millimeterwerk.
Voor de verwende toerist toch voldoende om goed nat te worden, dus met El
Tiempo op de achtergrond proberen een gaatje te vinden in het regendek voor een
rondje om de virtuele kerk. Virtueel, want kerken tref je meestal niet op een industrieterrein aan. Mooi toch die moderne tijden: vroeger keken we gewoon naar
boven om te zien hoe het weer zich ontwikkelde, tegenwoordig kijken we naar beneden, naar een schermpje. Vanmorgen nog even overwogen om te verkassen, toch maar niet gedaan: je gaat niet naar Spanje om vervolgens in de regen te rijden. Te nat om op
broodjacht te gaan deze ochtend. Gelukkig lag er nog een restant van een
ik-blijf-wel-weken-goed exemplaar in de koelkast; komt nog van de Lidl uit
Bénicarlo. Beetje olijfolie en een sneetje pan in de pan, geraspte kaas er op,
even afdekken en het buikje is ook weer tevreden.
