In augustus 2015 hebben we goede ervaringen opgedaan met een
evenement van de NKC, de “vakbond voor camperaars”, toen we met deze club Sail
Amsterdam bezochten. Zie eventueel http://berrynales.blogspot.nl/2015/08/sail-amsterdam.html.
Dit jaar was het de beurt aan een soortgelijk evenement in Den Helder, waarbij
niet alleen ruim dertig windjammers te zien waren, maar ook de Koninklijke
Marine zich van haar beste kant toonde (marinedagen). Ook deze keer
verzekerden we ons van een overnachtingsplek door weer met de NKC in zee te
gaan. 252 Kilometer en een kleine drie uur na vertrek (ja: een beetje verreden
rond Amsterdam) konden we Puzzel parkeren op Jachtwerf Den Helder aan het Arsenaal, een
uitstekende plek op een kilometertje afstand van het feestgebeuren. Daar waar
een tijdje geleden nog boten gestald stonden, was nu plek vrij gemaakt voor een
40-tal campers (de buscampertjes waren weer beduidend in de minderheid).
Op donderdagmiddag
een verkennend rondje om onder meer de tall ships op de rede van Den Helder en
Texel te zien liggen, een bezoek aan een booreiland (we dachten dat we een
rondleiding over afvalverwerking met behulp van boten zouden krijgen, maar we
namen het verkeerde toegangspoortje) en een fietstocht door de havens, eerst
met en later zonder een zonnetje. We moesten de telefoon van W gebruiken om
de weg terug te vinden, de meeuwen hadden de broodkruimels opgegeten. Net
voor een gezellig buitje bereikten we onze vier (eigenlijk vijf) wieltjes,
zodat de druppels wel op de bus maar niet op de bewoners vielen. Het happy hour
duurde voor ons maar drie kwartier en de wijntjes midden op de middag zorgden
ervoor dat we een gat in de avond sliepen, zodat het al tien uur was voor
borden en bestek weer waren ingeruimd.
Vrijdag was de
dag van de 18.775 stappen, omgerekend 13,1 kilometer. Ook de dag van “het-is-tien-graden-kouder-dan-gisteren”.
Op de fiets naar de Nieuwe Haven (sinds 1958 de hoofdhaven van de Koninklijke
Marine); het is de thuishaven voor alle Nederlandse marineschepen en hun
ondersteuning (zeg maar: onderhoudsdiensten). De marine moet meer de eigen
broek ophouden, vindt onze regering, dus sloot men in 2013 een overeenkomst met
de Haven van Den Helder. Er zijn afspraken gemaakt om ook civiele schepen af te
meren en te servicen in de marinehaven. Onze eerste activiteit was een
rondleiding (in een marinebusje-met-kuren) door het havengebied en “wilt u géén
foto’s maken a.u.b.”. Wel interessant maar veel technische informatie. Als je
weet dat ik niet verder kom dan het (bijna) juiste gebruik van hamer en
schroevendraaier moet je niet proberen het verschil uit te leggen tussen hoog-
en laagvoltage radar. Daarna was het water in het duikbassin van de Marine niet echt aan ons besteed: zo'n heisa om je om te kleden.
Ook de compound van het Korps Mariniers hebben we maar
overgeslagen: klimmen, tokkelen, skiën, hindernisbaan afleggen, met losse
flodder schieten, gecamoufleerd worden, rijden in rupsvoertuigen en het
afleggen van een survivalparcours stonden niet gepland voor vandaag. In plaats
daarvan bezochten we Zr. Ms. Rotterdam LPD, waar Zr. Ms. staat voor Zijner
Majesteits en LPD voor Landing Platform Dock (in de ogen van W een kruising
tussen een veerboot en een dok). De website van de marine geeft de volgende
omschrijving: “het vormt een combinatie van een vliegveld, haven,
parkeergarage, ziekenhuis, hotel en communicatiecentrum”. Doel van het schip:
zelfstandig kunnen afzetten van een grote groep mariniers (600 man) met de
daarbij behorende uitrusting en voorraden middels landingsvaartuigen en/of helikopters.
Een groot deel van het schip was te bezoeken, inclusief de operatiekamer, de
intensive care en de noodziekenboeg. Het schip wordt sinds 1998 ingezet voor
internationale vredesoperaties en voor humanitaire doeleinden, dus niet alleen om
ons land te verdedigen tussen 9.00 en 16.00 uur. De foto hierboven is eigendom van de Koninklijke Marine (geloof ik).
We moesten snel fietsen om nog een staartje van de
crewparade mee te kunnen maken in het centrum van Den Helder. Opvallend veel
jonge Russische knullen: een groot aantal bemanningsleden heeft nog nooit een
scheermes aangeraakt. De bemanning van het schip uit Oman was mooier om te zien, dus de fotokeuze was niet moeilijk. En na de parade mochten we alweer “uit-eten”!
De middag werd afgesloten met een vaartochtje in een oude
reddingsboot van de club van Doris Rijker. Drie kwartier lang konden we foto’s
schieten van elkaar en van de boten aan de kade. Nu kan ik van elk schip een
verhaal van een paar pagina’s schrijven, maar daar is niemand (behalve ikzelf) in geïnteresseerd volgens W.
Eén klein dingetje dan, omdat ik het niet laten kan: het Spaanse zeilschip Noa
Victoria heeft eerder deze week een aanvaring gehad in de haven van Oudeschild
(op Texel) en is flink beschadigd geraakt. De stuurman van het Bulgaarse
tallship Royal Helena wist het verschil niet meer tussen koppeling en rem (of
zoiets) en voer recht tegen de zijkant van het Spaanse bootje aan en omdat de
zijkant (net als de rest van de boot) van hout was, gaf het veel splinterwerk.
Gelukkig dat we de voornaamste bezichtigingen al achter de
kiezen hadden, omdat het zaterdag
erg druk in de havens werd. Gelukkig konden we nog zonder in de rij te hoeven
staan het Nederlands Lichtschip Texel (lichtschip nr. 10) bezichtigen. Het
schip was in dienst van 1952 tot 1992. Eigenlijk is het een vuurtoren op een
boot. Aanvankelijk telde de Texel 11 bemanningsleden, maar in 1976 werd het
volledig geautomatiseerd. Of de opvarenden toen in de WW terechtgekomen zijn
vertelt het verhaal niet. Sinds 1996 ligt het in de museumhaven van
Willemsoord, wordt door vrijwilligers weer helemaal in de oorspronkelijke staat
teruggebracht en kan door belangstellenden bekeken worden.
Een tweede bootje dat we zonder eerst te moeten que-en mochten
bekijken was het oudste nog bestaande Nederlandse marineschip dat in Nederland
is gebouwd. De Zr. Ms. Bonaire dateert uit 1877. Het schip had drie masten,
maar als de wind wat ongunstig werd kon het ook voortbewogen worden door een
stoomgedreven schroef. Het lag oorspronkelijk als wrak in dok 1 van de Oude
Rijkswerf Willemsoord te wachten op geldschieters die een restauratie zouden
bekostigen. In 2005 was er eindelijk zicht op voldoende pecunia en begon men
met de restauratie. Het schip zal niet meer gaan varen. Masten en tuigen worden
wel geplaatst, maar de zeilen (en ook de motor) zullen ontbreken. Het schip zal
permanent droog liggen in het Oude Dok (uit 1822).
We sloten Sail en de Marinedagen af onder het motto “het is
geen feest als Imca niet is geweest”. Het optreden van Imca Marina viel echter samen met de barbecue van het NKC--gezelschap. We laten in het midden waarvoor we uiteindelijk gekozen hebben. Het waren erg indrukwekkende dagen. We hebben weer genoten.
