Dinsdag 17 maart
Sinds een aantal ochtenden ’s morgens vroeg even het
kacheltje aan om de ergste kou uit de bus te krijgen, totdat de zon haar werk
kan doen. De koffie is dan inmiddels op en het broodje naar binnen. Toen ik
vanmorgen een eitje wilde tikken, bleek ik in de Mercado niet vrije-uitloop-eieren
gekocht te hebben (leek me vrij logisch toen ik de verpakking bekeek), maar
gekookte eieren. Zal ongetwijfeld niet de eerste zijn die dat overkomen is en ’s
avonds noodgedwongen eiersalade moet maken van zijn huevos cocidos.
Nog één keer naar het buskruitvuurwerk. Deze keer waren er
nog veel meer mensen. Opvallend is de efficiency van het hele gebeuren. De
vuilnismannen en veegauto’s staan al te wachten tot het geknal is afgelopen en
terwijl de mensenmassa nog aan het verdwijnen is, wordt alle troep
(voornamelijk bierblikjes en verpakkingsmiddelen van etenswaren) vakkundig
opgeruimd.
Het voornaamste doel van deze dag was evenwel bloemenprocessie
(ofrenda de flores). Vanuit een paar kanten lopen duizenden en duizenden mensen
in ouderwets kostuum en met een bosje bloemen in de hand naar het Plaza de
Virgen om de “flores” te offeren aan de beschermheilige van Valencia: la Virgen
de los Desamparados. Af en toe zie je ook complete kunstwerken van bloemen die
getorst worden door stoere mannen. De kostuums (vooral van de dames) zien er
zeer indrukwekkend uit. Elke club heeft al maanden geleden een eigen Fallera
Mayor en Fallera Mayor Infantil gekozen (zeg maar schoonheidskoningen: eentje
van het volwassen soort en een prilleke) en daaruit worden weer de
superschoonheidskoningen gekozen, die een belangrijke rol vervullen bij alle
officiële gelegenheden (en dat zijn er nogal wat). De processie begon tegen
half vier en zou doorgaan tot middernacht, maar dat heb ik maar niet afgewacht.
En morgen nog een keer hetzelfde feestje.
Maar datzelfde feestje ga ik niet meer meemaken: het wordt
steeds voller in de stad en het weer een stuk minder. Tijd om de neus van het
busje noordwaarts te richten. Mis ik het vuurwerk (Nit de foc) en la Crèma (de
verbranding), maar beide vinden plaats op een moment dat een normaal mens op
één oor ligt en vervoer naar de camperplaats terug niet geheel een probleem
vormt maar verduveld laat (of vroeg in de ochtend) plaatsvindt.
Woensdag 18 maart
Inderdaad: vandaag neus naar het noorden en via een
combinatie van de A7 en N340 naar Tarragona, vervolgens om Barcelona heen en
via Vic (de C25) naar Gerona om daar de NII op te pakken naar Figueres. Een
eindje na die stad is een doorgangscamping in Campani (net onder de Franse
grens). Een camping om te onthouden voor latere reisjes.
V: 47.562; A: 48.123
Donderdag 19 maart
Vroeg vertrokken vanaf de Acsi-camping waardoor boodschappen
doen in Spanje er niet meer inzat. Ze houden schijnbaar van uitslapen, die
Spanjolen.
Voor negenen was ik dus al in la Douce France om het “Nomadenpad”
te nemen, maar nu in omgekeerde volgorde: Perpignan, Narbonne, Béziers over de
N9 of varianten ervan (D6009, D900 en nog wat van die nummertjes). In Pézenas
de A75 op en die vind ik eigenlijk van zuid naar noord een stuk minder
spectaculair dan van noord naar zuid. De afdaling naar Lodève is nu een
beklimming geworden. Tja en dat de Cevennes dan rechts liggen in plaats van links is maar bijzaak. Ondanks alles toch een aangenaam ritje met redelijk
weer, alleen het laatste stukje was behoorlijk bewolkt. Tegen half twaalf
brunzen met een broodje en een combinatie van verdikkingsmiddel, smaakstoffen
en zout (noemen ze cup-a-soup of zo). En nog wat nieuws gezien? Jazeker: het
testparcours van Michellin, waar iemand erg hard banden aan het uitproberen was
en een mooi uitzicht op de Allier (rijd je nu een paar kilometer vlak langs als
je naar het noorden gaat).
Een leuke (doorgangs)camping gevonden in Blot l’Eglise: La
Coccinelle (alweer Nederlandse eigenaren): goedkoop en uitstekend internet. Alleen
op weg naar de camping nog een paar venijnige haarspeldbochten. Ook deze
camping weer onthouden voor later. Meteen maar voor twee noches (sorry nuits
inmiddels) betaald.
Vanavond stamppot wortelen, maar dan zonder uien (zijn op) en zonder stampers. Gelukkig met karboos! Toch maar een stampertje op mijn inpaklijstje zetten.
V: 48.123; A: 48.655
Vrijdag 20 maart
Eigenlijk moet er vandaag een nieuwe sticker op de bus: geen
roadcruiser maar rainstayer. Uren achtereen heeft Frankrijk geprobeerd of de
bus wel 100 % waterdicht is. Met de dakraampjes dicht, de kachel op 3 (zorgt
voor een aangenaam binnentemperatuurtje van zo’n 20 – 21 graad) en een
uitstekend internet waardoor het journaal en nieuwsuur van gisteren en nog een
tweetal gemiste afleveringen van Rail Away goed te volgen waren, is zo’n dag goed
door te komen. Nog een beetje bloggen en proberen het E-book uit te lezen en we
kunnen morgen weer een stuk verder richting huis.
