De 64 tulpen konden niet in één vaas, alweer een jaartje
ouder en tijd om nieuwe plannen te maken. Overigens: rozen worden in die
aantallen waarschijnlijk te begrotelijk en ik moest het doen met één grote
kaars op de verjaardagstaart, maar ik dwaal af. Voor we aan de nieuwe plannen
beginnen moet er allereerst nog een belofte ingevuld worden: een terugblik op
de najaarsreis van 2014. Bij dezen (moet inderdaad met een N beste oud-collega’s!)
Bijna 7650 kilometers heeft obbb achter de kiezen in
ongeveer zes weken tijd. Duitsland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Spanje,
Frankrijk en tenslotte België. W. was er tweeëneenhalve week bij, heel
gezellig. Op gepaste wijze mijn pensioen ingeluid. En wat hebben we hiervan
geleerd juffrouw Stemband? Allereerst dat mijn Miep-Miep volstrekt
onbetrouwbaar was: als ik naar het mens geluisterd had, lag ik nu ergens
neergestort op een snelweg omdat ik op een viaduct van haar links af moest
slaan dwars door de vangrail. Ook was het volgens haar mogelijk om ergens in de
bergen de veerboot te nemen. Ik noem maar een tweetal voorbeelden. Het schatje
had er overigens geen schuld aan, want ze was al een paar jaar niet voorzien
van een update. De oplossing: een Chang-Chang, het Chinese evenbeeld van de
Nederlandse wondertjes der techniek, maar dan tegen afbraakprijzen (inclusief
verzendkosten onder de honderd pietermannen). 7-Inch trucknavigatie die
rekening houdt met hoogte, breedte en lengte. Het draait allemaal onder Primo
op Windows CE. In het begin communiceerde het apparaat met de Nederlandse
Marijke, maar die zei te weinig en vooral te laat. 100 Meter voor een afslag
vertellen dat je naar links of rechts moet vind ik niet alles wanneer je met 80
kilometer per uur de weg onveilig maakt. Ik las op camperforum dat Vlaamse
Sonja het een stuk beter deed en inderdaad (alleen overdrijft ze een beetje
door alles een keer of drie te vertellen. Maar: ook dat went.)
Ten tweede: moeilijkheden met de telefoon. Het kreng wilde
geen buitenlandse provider roamen (heet toch zo?). Vandaar dat ik in het eerste
deel van de reis aangewezen was op campings met wifi om het contact met het
thuisfront te onderhouden: er “huppelen” nog vier oudjes van rond de 90 rond en
de man met de zeis kan onverwacht in Isfahan staan. Gedurende het tweede en
derde deel was er de telefoon van W. Oorzaak van het telefoonprobleem: een
defecte SIM-kaart, snel en gratis verholpen eenmaal terug in Nederland.
Ten derde: je sleept veel te veel mee op zo’n reis. Qua
kleding kun je het niet voorkomen, immers: je weet niet wat de weergoden voor
je in petto hebben. Wel heb ik 80% van de etenswaren ongebruikt de hele reis
meegezeuld. En dan maar bang zijn dat je over het maximum toelaatbare gewicht
heen komt. Een beetje reservevoer is oké, maar je kunt overdrijven. Dus een
volgende reis alleen wat koffie mee.
Het meest is me echter opgevallen het verschil tussen de
werkwoorden Zijn en Doen. W. heeft meer op met Doen (tenminste na half elf ’s
ochtends), ik ben meer een Zijn-type: er gewoon Zijn (een beetje rommelen,
koken, rondhangen) is genoeg en wanneer er wat gedaan moet worden moet het
werkwoord Doen voorafgegaan worden door Niks of wanneer dat niet mogelijk is door
Zo Weinig Mogelijk. Na 41 jaar echtelijke jaren en één jaar in zonde
doorgebracht te hebben was dat al wel redelijk duidelijk, maar op zo’n reis Met
en Zonder elkaar komt het zeer nadrukkelijk naar voren.
En dan de categorie Gemist en/of Vergeten. Eigenlijk maar
één ding: een citruspersje. In Spanje en Portugal gooien ze je dood met lekkere
sinaasappelen en dat voor een zeer laag prijsje (als je tenminste een beetje
uitkijkt). Met een persje zijn die dingen gemakkelijk vloeibaar te maken. Dan
het aanvullende vermaak: op alle camperplekken en campings zie je al heel vroeg
op de dag de deuren dicht en de schotels omhoog gaan. Tot heden toe heb ik een
tv niet gemist. Misschien wordt het anders als we in de toekomst wat vaker en
langer op reis gaan. Misschien ter overbrugging iets met een DVD-spelertje of
zo. TV op het tablet zie ik zo één-twee-drie niet gebeuren. Er zijn nog maar
weinig campings waar gratis of betaalbare WIFI aangeboden wordt en dan nog
houdt het vaak op met wat mailen en eenvoudig surfen en skypen.
En dan OBBB (opa Berry’s Blauwe Busje), door moppie ook
genoemd OBBS (opa Berry’s Blauwe Schatje). Glansrijk de reis doorstaan. Nu
hadden we voor de reis al gezorgd dat er 8.000 km meer op de teller stond dan
toen we dinges aanschaften, dus er was al sprake van “enige ervaring”. Geen
bijzonderheden te melden, heeft zich goed gedragen. Het is natuurlijk wel een
groot verschil of je met 130 pk de bult bedwingt of (zoals ons groene monster)
met 178 pk en dan nog een duizend kilo minder gewicht. Overigens hangt in OBBB
een tekening van het groene klotenbusje, een paar jaar geleden door schoonzus
S. gemaakt. Het groene gevaar zal nu wel ergens in Polen rondrijden.
Ook heb ik nog nooit uitgeprobeerd hoe lang ik met mijn
zonnepaneeltje zelfvoorzienend kan zijn, heb altijd na twee dagen wel de
kriebels gekregen om en route te gaan. Overigens wordt er niet zoveel stroom
verbruikt: een beetje lampjes, wat voor de waterpomp en een ietsjepietsje voor
de regelpanelen, daarmee houdt het ook wel op. De vele opladers die we bij ons
hebben worden alleen gebruikt op campings, wanneer we aan de paal hangen. De
omvormer heb ik tot heden toe alleen tijdens het rijden gebruikt.
Tijdens de reis heb ik een halve bus gas (de helft van 11
kilo) verbruikt om praktisch elke dag te koken, de boiler te gebruiken en een
aantal dagen voor de koelkast. De verwarming heeft deze weken niet gebrand. Op
campings stond de koelkast aan de paal.
Tja en toen schoonmaken van buiten en van binnen en de
stalling in, tot? Het voorjaar zal wel weer vroeg beginnen.
