Zaterdag 14 maart
Vandaag misschien wel het meest idiote plan uitgevoerd dat ooit
in mijn bolle hoofd is opgekomen: met de fiets in de metro tijdens de fallas
van Valencia en dat nog wel op primetime op een zaterdag. Ik heb het geweten!
Het begin ging goed (net zoals die andere keren dat de fiets in de metro
meeging), maar toen kwam het: bij elke halte stapten er meer gekken op de trein
die naar het feestje wilden. Vanaf halverwege de rit kon er geen kip meer bij
in; duizenden moesten op het perron blijven staan wachten op een volgend
treinstel. En middenin die overvolle metro stond die Hollandse gek met zijn
elektrieke vouwfietsje. Maar toen kwam het: ik kon er niet meer uit! De
bedoeling was dat ik wat zou gaan fietsen in de drooggelegde bedding van de
Turia. Maar helaas: bij halte Turia stapte bijna niemand uit, de volgende halte
(Angèl Guimera) was het eindpunt voor velen in de trein, maar niet voor allen.
Kon er dus niet door en uit met mijn fietsje. Tja Plaza España werd de
volgende mogelijkheid: de trein liep leeg (en mijn gemoed bijna over, maar dit
terzijde). Opa met fiets op weg naar de lift. Leuk: lift kapot! Tussen
duizenden anderen de roltrap op met fiets (overigens anderen ook met kinder- en
wandelwagens), lekker halsbrekende toeren uithalen. Boven aangekomen werd ik
aangesproken door een officieel uitziend geel hesje: hoe ik het in vredesnaam
in mijn hoofd haalde om op dit moment van de dag, op dit moment van het jaar
met de fiets de metro in durfde te stappen en dat ik het niet in mijn hoofd
moest halen op dezelfde manier terug te gaan (of woorden van gelijke strekking
in een combinatie van Spaans, Valenciaans en hier en daar een Engels klinkende
term).
Tja, als je dan tijdens het uitstappen gezien hebt dat aan
de andere kant van de lijn eenzelfde mensenmassa op de been is, dan gevoel je
niet echt de behoefte om hetzelfde spektakel nog eens mee te maken.
Crisisberaad (in mijn eentje), conclusie: waarom niet gewoon terugfietsen,
beetje de spoorlijn volgen, zal hooguit 20 kilometer zijn. Hoe plannen kunnen
veranderen! Het zijn wat meer dan 20 kilometertjes geworden, af en toe de weg
kwijt, maar best een leuke tocht en weet je: ook in de buitenwijken hebben ze
van die poppenopstellingen.
En het hoogtepunt van de dag: op 300 meter afstand van de
trein kon het zadel van mijn Chinese fietsje alle weelde niet meer dragen en
gaf mij na een “krak” vriendelijk te kennen dat – wanneer ik verder wilde
fietsen – ik de zadelpen maar in mijn anusje moest stoppen. Heb dit even
overwogen, maar uiteindelijk toch maar de laatste meters het lijk naar de
camping geduwd.
Zondag 15 maart
Je hebt van die dagen dat je door omstandigheden gedwongen
je op een dieet moet zetten van stokbrood en slappe thee en je de afstand tot
het sanitaire blok tot het uiterste minimum moet beperken. Vandaag was zo’n
dag. Oorzaak? Wie weet, misschien wel de emoties van de vorige dag. Ieder
nadeel heeft zijn voordeel: eindelijk is Hitler’s pianist uitgelezen en heb ik
een begin gemaakt aan Anus Mundi (tussen het slobberen van de thee, het
wegkauwen van het stokbrood en dat andere door). Daarnaast een antwoord gezocht
op de grote vraag waarom Chinese appeltjes (juist ja: de sinaasappels) oranje
zijn. Eigenlijk dus om dezelfde reden dat worteltjes een soortgelijke kleur
hebben: caroteen.
Maandag 16 maart
De afgelopen nacht was de nacht van de Plantà: de bouwers
hebben de hele nacht doorgewerkt om alle stukken van de “monumenten” op en in elkaar
te zetten. Vandaag zijn ze fallas helemaal AF, dus dat moest bekeken worden.
En: samen met mij: honderdduizend anderen. Alle ninots (moeilijk te vertalen,
maar als het moet: poppen of figuren) zijn op hun plaats gezet en zo vormen ze
samen de fallas (vertaald: monument). 
Beetje muziek erbij, op gezette tijden
een knalletje en het feest kan beginnen. Heb regelmatig op een bankje, een
trapje of wat dan ook zitten kijken naar die ongelooflijke massa en
opmerkelijk: heel erg veel politie en mensen van het Rode Kruis. Daarnaast
duizenden ambulante verkopers van bier, frisdrank, ballonnen, hoedjes,
zonnebrillen, sjaaltjes. De meeste terrasjes zitten vol, ook al is het in de
schaduw nog best frisjes, maar in het zonnetje soms bloedjeheet. Op dit moment
gaat het wel goed met de economie van Valencia en ook wel met mijn “gestel”.
Eindelijk gevonden: ninot van de ideale schoonmoeder.
