de stilte voor de storm - 1: met zijn tweeën naar bentelo

Drukke tijd achter de rug: beetje kleinkindoppascentrale, verjaardag van W gevierd, eindmusical groep 8 van kleinzoon, wat (veel) elektrocarwerk, open dag en een paar keer gidsen op het museum. Dat soort werk. Tussen de bedrijven door af en toe een blik op de Tour geworpen. “Zie die groene man nooit meer“, hoorde ik deze week van W. Wist onmiddellijk dat het om Peter Sagan ging, de koning van het puntenklassement en dus de drager van heel veel groene truien (zeven keer het eindpodium in Parijs mogen beklimmen om de groene trui als klassementswinnaar aan te mogen trekken). Ook nog drie keer wereldkampioen geworden. Heeft zijn beroepsfiets inmiddels aan de wilgen gehangen en verdient zijn geld met wat ambassadeursschap (eSports WK Wielrennen) en heeft (niet geheel belangeloos) deelgenomen aan de Slowaakse versie van “Dancing with the Stars“. Inderdaad: te jong om achter de geraniums te gaan zitten (geboortedatum 26 januari 1990).

Nog een paar keer een leuke fietstocht gemaakt vanuit Lichtenvoorde. Één tocht sprong er tussenuit vanwege het bezoek aan de Natuurtuin de Weerkamp. Die vind je ergens in het buitengebied tussen Groenlo, Eibergen, Borculo en Beltrum. W had er eerder een officiële rondleiding gehad van eigenaar Henk Lammers zelf. Ze wilde het feest van planten, vlinders, insecten, vogels en waterflora nog wel een keer zien en vooral mij overuigen van het mooie en nut van deze aan de bosrand gelegen tuin. Nam de korte wandeling (zonder stokken) voor lief en kon uiteindelijk (terwijl W de smartphone overuren liet maken door tientallen foto’s te knippen) uitpuffen op een bankje in de sfeervolle ‘hooiberg’. Geoorloofd want er werd een video getoond over de tuin, haar bewoners en de totstandkoming van het geheel. Aanrader, dus bezoeken (maar dat zie je ongetwijfeld aan bijgaande foto’s).

Af en toe een dag tussendoor met wat minder activiteiten. Lekker lezen (W de e-reader en ik allerlei blogs op het laptopscherm); rustig aan; we zijn tenslotte bejaard. Maar relatieve “rustdagen“ mogen van W absoluut geen gewoonte worden.

 

zondag 27 juli: @ bentelo

Een klein gaatje gevonden. De grotere (gaten) komen later (de volgende maand). Even een paar dagen ertussenuit. Het weer? Daar trekken we ons niet zoveel van aan: het zal ongetwijfeld geen 24 uur per dag regenen. Hopen we. Buienalarm kan ons nog altijd “belubberen“. Voor degene die niet weet dat “belubberen“ hetzelfde is als belazeren even wat achtergrondinformatie. Marcel van Dam aan het woord, toen nog van de PvdA. Als oppositiewoordvoerder tegen het kabinet-Lubbers (het waren er meerdere want onze Ruud had de eer om ministerpresident te zijn van 4 november 1982 tot 22 augustus 1994) viel hij op door zijn plastisch taalgebruik en belubberen was er een voorbeeld van. “Alweer Bentelo?“, vraag je je misschien af. Je bent niet alleen hoor: twee minuten voordat we vertrokken kwam buurvrouw R. L. (te L) met de opmerking “Bentelo, daar kom je net vandaan“ (of zoiets). Antwoord op de vraag “Alweer Bentelo?“ is een volmondig JA. Op de Bentelose Esch kun je aankomen wanneer je wilt en eigenlijk ook vertrekken wanneer het je uitkomt (wel voor 17:00 anders mag je voor een nieuwe overnachting betalen of je moet net voor die tijd uitgecheckt zijn). Heel wat anders dan al die andere plekken met een aankomsttijd ná 14:00 en een vertrektijd vóór 12:00 uur en vaak nog eerder. W had liever kersen gegeten bij de Kersenpit in Werkhoven maar dat vond ik voor anderhalve dag te ver, ook omdat we pas tegen een uur of drie konden vertrekken.

Maar eerst “even“ verjaardag van W vieren (in kleine kring). Familiewerk, nee: niet de kinderen en de kleinkinderen, die hebben (o)ma vorige week al op de stoel gezet. Beetje broers, zussen en aanhang. Ook gezellig. Laatste foto’s, rouwpost, geldkistje (leeg inmiddels) en erespeldjes van mijn ouders (met name mijn vader) verdeeld. Al een paar jaar dood, maar af en toe komen er nog wat spullen bovendrijven. Koffie, borrel, schaaltje bruin fruit, soep en een broodje en zo vieren we dat W weer een jaar dichter bij de dood is aanbeland. De andere aanwezigen overigens ook: "Ave Caesar, morituri te salutant" of als je geen Latijn gehad hebt op de middelbare school “zij die gaan sterven groeten u“.

Half drie konden we op pad, Puzzel kent de weg inmiddels wel. Even bijkomen van alle emoties en dan een fietstochtje, niet te ver: een uurtje. En warempel: weer nieuwe dingen ontdekt. Zal me proberen te beperken tot één bijzonderheid: “Saksische Boerderij Erve Brummelhoes”, waarvan een afdruk van een prentbriefkaart in deze alinea. Deze kaart schijnt in 1971 uitgegeven te zijn. Het gaat om het ‘lös hoes’ Groot Brummelhuis, in onze buurt hebben we het over een “los hoes“, dus zonder de twee puntjes. We mochten het erf niet op, maar van een afstandje konden we het een beetje bekijken en de verklarende tekstborden bestuderen. In een oorspronkelijk los hoes is geen afscheiding tussen het woon- en bedrijfsgedeelte te vinden. Mens en vee leven samen in één grote ruimte. Vaak is er eeuwen later wel een brandmuur geplaatst. Het erve komt in 1398 voor het eerst in de bronnen voor, dus behoorlijk “old grei“.

Een mooie dag. En morgen? Morgen is er weer een dag. We blijven nog een dagje op de Bentelose Esch. Uitrusten en fietsen.