lettele blijft trekken – 2

zondag 19 juni: @ lettele

Geen bericht in het nieuws gezien met de tekst “buscamper met de naam Puzzel door noodweer de lucht ingevlogen”, konden dus vanmorgen met een gerust hart opstaan. We sliepen dan ook niet in Leersum in Utrecht maar in Lettele dat in Overijssel ligt. Het onweer bracht de nodige verkoeling, al kon het ontbijt buiten geserveerd worden. Dat uiteraard pas nadat ik een potje Kanis en Gunnink naar binnen had gewerkt.

De fietsroute van vandaag had als thema “bos en water”. Delen ervan had ik tijdens een eerder verblijf al gefietst, andere delen waren nieuw. Volgens mij bloeide de vorige keer het vingerhoedskruid nog niet, in ieder geval was er toen nog geen sprake van een vingerhoedskruidenvrouwtje. Toen ik later vertelde dat vingerhoedskruid gerekend wordt tot de zogenaamde heksenkruiden vond W bijgaande foto geen aanbeveling meer. En na een googletochtje tot de ontdekking komen  dat het een ingrediënt is voor heksenzalf dat onder meer gebruikt wordt als libidoverhogend middel en bij overmatig gebruik een zwaar vergif is, was voor W een reden om duidelijk te maken dat een verblijf te midden van deze mooie bloemen voor eens en altijd was en dat het dus de laatste keer is geweest dat ze te midden van die mooie bloemen heeft gestaan.

Gisteren ook al langsgefietst en opgemerkt, maar er niet bij stilgestaan: lange bakken waarvan we het doel niet wisten. Vandaag gestopt en het geheel aan een grondige inspectie onderworpen: een wormenkwekerij. Het gaat om wormenkwekerij De Lange Pier in Lettele. Bijproduct is wormenmest of wormencompost. Het schijnt één van de beste bodemverbeteraars te zijn. Volgens de website van De Lange Pier heeft de mest een zeer hoog organisch gehalte en bevat het een veelheid aan sporenelementen, enzymen en mineralen. Met andere woorden: alles wat een plant echt nodig heeft. Interesse? Een zak van 60 liter kost € 4,00 en heb je er niet genoeg aan dan kun je als particulier een aanhangertje vol kopen. Je betaalt dan 25 € per kubieke meter. Je planten gaan ervan smullen! Hoeveel de wormen kosten heb ik niet kunnen achterhalen.

Smullen deed W van het gebak dat geserveerd werd in de kloostertuin van Nieuw Simon. In het foldertje dat we meenamen stond “Klooster Nieuw Sion is een plek waar mensen dichter bij God, bij zichzelf, bij de medemens en de natuur kunnen komen door gebed en contemplatie, stilte en eenvoud, handenarbeid en gastvrijheid. Dit alles vanuit het christelijke, monastieke ideaal. We delen een verbondenheid in Christus, die het mogelijk maakt om verschillen te overbruggen en een oecumenische plek van liefde te zijn. Of je nu de stilte zoekt in ons gastenhuis, meedoet aan een retraite, of komt helpen bij het klussen of het bidden – weet je welkom.” Dat alles hadden we niet nodig, alleen maar koffie en voor W dus een stukje gebak. Abdij Sion bestaat sinds 1890 en is tot 2015 een trappistenklooster gebleven. De laatste monniken trokken de deur achter zich dicht en vonden een nieuwe plek op Schiermonnikoog. De Stichting Nieuw Sion nam het klooster op 29 december 2015 over. Haar eerste doel is het religieus en cultureel erfgoed van het klooster te bewaren. Daarbij speelt de rust en de stilte een grote rol. Met het oog daarop is het de bedoeling dat het in de kloosterkerk, de kloostergangen en in de berceau stil blijft. Net als in de tijd van de monniken is het motto “ora et labora” (bid en werk). Als je hier wilt gaan wonen of een kortere tijd wilt verblijven word je vriendelijk verzocht vier keer per dag deel te nemen aan het getijdengebed. Niet iets voor mij, maar de koffie was goed binnen te houden.

In Wesepe stond tot 1945 een traditionele windmolen. Die locatie wordt nu gebruikt als bedrijventerrein. Een eindje verder wordt op dit moment een “energiemolen” gebouwd. De oorspronkelijke molen werd in april van het laatste oorlogsjaar op bevel van de Duitsers in brand gestoken. We reden op de Bokkelerweg (aan de zuidkant van Wesepe) en kwamen een vreemde bouwconstructie tegen. In het plaatselijke suffertje van 22 oktober 2020 las ik dat het een complex “ergens” in 2022 voltooid moet zijn en dan bestaat uit “een beeldbepalende molen [… met] vijf ‘veldkamers’ (appartementen voor verhuur), een korenschuur en een permanente molenwoning. De wieken van de later nog te plaatsen (boven)kap leveren dan stroom voor zo’n 24 huishoudens. De zonnepanelen die op de korenschuur komen, zijn goed voor het dubbele daarvan.” Het zal ongetwijfeld een beeldbepalende entree van het dorp worden, we stopten er nu al voor. En even ter geruststelling: de molen staat alleen maar scheef op onderstaande foto.

Aan de andere kant van Wesepe kwamen we een monument tegen dat herinnert aan de meest domme spoorlijn die ooit in Nederland heeft gelegen: de spoorlijn Deventer – Ommen, in 1910 geopend door de OLDO (Overijsselsche Lokaalspoorwegmaatschappij Deventer – Ommen). Waarom dom? Het voornaamste probleem van de lijn was, dat er geen plaatsen van enige betekenis (aantal inwoners, fabrieken) aan de lijn lagen, afgezien van Deventer, Raalte en Ommen. Maar juist deze plaatsen hadden al een rechtstreekse verbinding met Zwolle. De vijf treinen (beide richtingen) die aanvankelijk reden werden in 1932 beperkt tot vier (en op zondag drie). Toen overal de autobus in opkomst kwam was het al snel bekeken met deze spoorlijn. Op 14 mei 1935 reed de laatste trein van Ommen naar Deventer.

De AH van Diepenveen mocht de lunch verzorgen; het werden appelflappen met een smoothy, verorberd op een prettig bankje met uitzicht op de IJssel een paar kilometer voor Deventer. Vijf uur na ons vertrek waren we terug op de Brandkoele met een kleine 60 kilometer op de teller. Truitje-uit-truitje-aan weer. Fijn gefietst en veel interessante dingen gezien. In de ruststand!

fietskm: 58,9

tussen de 20 en 25 graden

wifi-signaal: 47 % de Brandkoele, Lettele