Heeft wel wat: wakker worden met het
zachte getik van regendruppels op het dak, eerst de geur van een
stevig bak pleur en daarna het aroma van afbakbroodjes (van de Lidl,
dat dan weer wel). Langzaam de dag aanvaarden in een grijsgrauw
landschap en op buienradar de regen over het land zien trekken.
Uiteindelijk is het toch de “opbreekvorm” geworden: naar het
museum en doorrijden naar huis.
De
wat oudere volgers van dit blog zullen zich ongetwijfeld de volledig
uitgeborstelde permanentkrullen van Bob Ross herinneren. Tussen
1983 en 1994 werden er 403 afleveringen van The Joy of Painting
opgenomen. Uitgaande van 26 minuten per aflevering is dat ongeveer
200 uur. In elk van die 403 afleveringen penseelde Bob een landschap.
Een vorm van tv die we tegenwoordig kennen in de vorm van "Rail Away" en “We zijn er bijna”: het kabbelt voort, er gebeurt niks, maar je
blijft kijken. Luchtige beelden voor het slapengaan.
Een man in een
vrijwel lege studio voor een schildersezel die vriendelijke woorden
mompelt terwijl hij kliedert: “the secret to doing anything is believing that you can do it. Anything that you believe you can do strong enough, you can do. Anything. As long as you believe.” Dat alles om maar duidelijk te maken dat iedereen, ja iedereen kan schilderen! En als het niet uit jezelf lukte, kon je een workshop bij zijn firma volgen en uiteraard verf gebruiken uit de Bob Ros-lijn. Volgens mij bestaat de club nog steeds al is Bobby inmiddels 25 jaar dood.
De
mooiste woorden die Bob gebruikte waren “We
don’t make mistakes. We just have happy accidents”.
Wanneer
je naar de uitzendingen kijkt lijkt het allemaal heel spontaan. In
werkelijkheid maakte Bob Ross altijd drie schilderijen per
uitzending. Eén doek werd geschilderd al voor de uitzending. Hij
gebruikte het als referentieschilderij, zeg maar een voorbeeld dat
stiekem in een hoekje van de studio stond. Tijdens de show maakte hij
een tweede. Na de uitzending volgde een derde versie, die was voor
het instructieboek. Als voorbeeld worden in Gorssel drie doeken
getoond die gemaakt zijn voor, tijdens en na de tv-uitzending “Happy
Accident”, waar speelse beekjes en “happy trees” worden gemaakt
door simpelweg veelvoorkomende fouten op het canvas te corrigeren.
Op
de bovenverdieping werd de tweede tijdelijke tentoonstelling
gehouden: “venus ex
machina” met werken van Konrad Klaphek. Er
werden twee soorten werken getoond: voorwerpen (typemachines,
naaimachines, strijkijzers, douchekoppen, schoenen om er maar een
paar te noemen die mensachtige trekjes hebben en erotische plaatjes
die zeer “kneuterig” geschilderd zijn. Volgens W ging mijn
interesse vooral uit naar de laatste categorie. Weet niet of dat
klopt, heb er wel de meeste foto’s van gemaakt en van de
machine-achtige dingen géén.
Er
was ook nog een deel van de vaste collectie te zien. Eén groot doek
vond ik erg verrassend: Bram, geschilderd in 2008 door Annemarie
Busschers, net een foto. Volgens mij hebben we die de vorige keer niet zien hangen.
maandag 21 juni: via gorssel naar huis
En
natuurlijk de iconische woorden: “There’s nothing wrong with having a tree as a friend.” En
het resultaat? Kunstkenners lachen er om, ik kwam ook bewoordingen
tegen als “fastfoodschilderijen”. Anderen zijn helemaal weg van
zijn landschappen met sneeuw,
mist, gras en schittering op het water. Als toetje krijg je dan ook
nog een gigantische boom (‘a
happy little tree’)
en als je heel veel geluk hebt wordt
je verrast
met
een verzakt hutje tegen een bergrug die met drie penseelstreken en een plamuurmes op het doek is gezet.
Nog even iets over de techniek (wet-in-wet) die hij gebruikte: bij
de nat-in-nat techniek bij olieverf, ook wel 'alla prima' genoemd,
breng je een nieuwe laag olieverf aan op een nog natte laag in plaats
van te wachten tot een laag droog is voordat je de volgende
aanbrengt. Met
deze methode kun je heel snel een heel schilderij maken – zoals
bij Bob Ross: klaar in 26 minuten.
V: 158.343 A: 158.401
rijtemperatuur: 13 graden |
 |
Wifi-signaal: 98 % (thuis) |
