kromme rijn en utrechtse heuvelrug

Vooruit: nog maar een ritje. Op naar de Kromme Rijn en de Utrechtse Heuvelrug. W zag een zonnig gaatje in een stormachtige herfstweek. Wordt het slecht weer dan is het “gedeelde smart is halve smart”, in alle andere gevallen “gedeelde vreugd is dubbele vreugd”. De bestemming werd snel bepaald: één van de terreinen van de club “Bij Ons” aan de rand van de Utrechtse Heuvelrug. De naam van de camperplaats “Aan het dorp” is goed gekozen, het ligt namelijk 500 meter van het dorp Werkhoven af. Sitecode NKC 54.263 en voorzien van alle gemakken. 

zondag 25 oktober: @ werkhoven 

Na de noen vertrokken, want eerst het zondagochtendbezoekje aan mijn oude moeder. Daarna “dom” maar snel rijden over de A18 en A12 en bij Bunnik de binnenlanden in en na precies 110 kilometer mochten we Puzzel parkeren op het grind. Zuslief M had samen met zwager D en hun nieuwste DickenMarianneke een tussenstop gemaakt op de CP om ons van koffie te voorzien en in de lounge van “Aan het dorp” bij een elektriek kacheltje konden we een half uurtje bijpraten, gezellig. Een afbeelding van het nieuwe campertje mag niet ontbreken.

Zij verder richting huis en wij op de fiets voor een verkennende ronde van een kleine 30 kilometer door de omgeving. Handschoenen aan en muts op. Het gebied tussen Utrecht en Wijk bij Duurstede vormt de bakermat van ridderhofsteden en kastelen die zijn gebouwd vanaf de 13e eeuw. Een deel is later ontstaan zoals de landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen. We fietsten langs de kastelen Beverweerd, Sterkenburg, Hindersteijn en Rhijnestein. Alle stulpjes zagen er picobello uit, al hadden enkele kastelen wel een hoog legostenengehalte. We waren al eerder in dit gebied (februari 2019) maar hebben toen voornamelijk het gebied ten zuiden van Wijk bij Duurstede bekeken. 

Een gedeelte van de tocht ging langs de Kromme Rijn die zo’n 26 kilometer lang is. Ooit was het (toen nog veel breder) watertje een onderdeel van de hoofdroute van de Rijn en de noordelijke grens van het Romeinse Rijk. Ook vormde het eeuwenlang een belangrijke verbindingsroute tussen Utrecht en Dorestad. Vanaf 838 verlegde de Rijn haar loop en werd de Lek belangrijker. In 1122 vond de Utrechtse bisschop Godebold dat de Rijn bij Wijk bij Duurstede moest worden afgedamd zodat al het Rijnwater via de Lek richting zee zou stromen. Hierdoor werd het gebied beter beschermd tegen overstromingen en kwam er vruchtbaar land ter beschikking. De Kromme Rijn verzandde en Utrecht was vanaf dat moment niet meer aangesloten op een hoofdrivier. Onderstaande afbeelding is de kop van een zeer interessante site over de Kromme Rijn, waar ik ook bovenstaande informatie vandaan gehaald heb.

Een aantal bakjes-geplunderd-uit-de-diepvries-thuis lagen aan de basis van een redelijk acceptabele maaltijd en toen om half tien de e-reader een paar keer uit mijn handen was gevallen vond W dat het tijd werd dat ik alvast naar bed ging, zodat zij rustig Zondag met Lubach kon afkijken. En wat doet een man dan? Luisteren! En zo zie je maar weer: ouderdom ligt niet op de loer maar is er al.

V: 155.086; A: 155.196
Rijtemperatuur 12 tot 14 graden; in de Achterhoek ruitenwisserweer, op de A12 werd het droog. 

maandag 26 oktober: @ werkhoven 

Werkhoven duikt in het jaar 914 op in de boeken als Uuerken en als Wercundia. Een oud dorpje dus. 

Tien uur nadat mijn ogen dichtvielen deed ik ze weer open en ik kan echt niet beweren dat ik de hele nacht wakker heb gelegen. Gevolg van een weekje oppasopa spelen in combinatie met het ingaan van de wintertijd? W hield het nog langer vol in bed, overigens niet met gesloten ogen maar met telefoon, e-reader en een kopje thee onder handbereik. Het ontbijt was dus aan de zeer late kant. 

Toen – hoe kan het anders? – op de fiets met wat we de “tocht der missingen” genoemd hebben. De officiële naam van de route is overigens “door de bossen en polders bij Utrecht”. Wat we niet gemist hebben is de Utrechtse Heuvelrug en Boswachterij Austerlitz. Wel gemist: een aantal kastelen en de piramide die je (heel vreemd) als Pyramide moet schrijven. Dat we dit monument niet tegenkwamen kwam vooral omdat het symbooltje verkeerd op de routekaart stond afgebeeld. De foto hebben we dus niet zelf genomen maar geleend. Achteraf lazen we dat we de bult toch niet hadden kunnen beklimmen, want wintersluiting. De AH in Kerkebosch hebben we niet gemist, waardoor we in ieder geval niet met lege maag verder hoefden te fietsen. Kasteel Kerckebosch wel (ja met een c), maar dat schijnt niet zo erg te zijn omdat het bouwwerk omgetoverd is tot een luxe hotel. 

Ruim 40 kilometer op de teller en ondanks de “missingen” leuk gefietst, al was het onderdeel “bossen” veel interessanter dan het gedeelte “polders”, windkracht 4 zal bij deze conclusie ongetwijfeld een ernstige rol gespeeld hebben. Terug bij de bus mocht ik nog even een uitstapje maken naar de dagwinkel van Arno, omdat de koelkast leeg was. Met een beetje fantasie kon uit het beperkte versassortiment toch nog een voedzame maaltijd worden samengesteld. Het is vooral fijn dat er in zo’n dorp nog een winkel te vinden is. W deed daarna nog een wandelrondje dorp, niet alleen om haar rug te rechten maar ook om dit verhaal van foto’s te kunnen voorzien.