Op 16 juli vertrokken, 19 overnachtingen en 2.434 autokilometers
later weer veilig thuis. Geen noemenswaardige problemen: Puzzel had voor de
tijd een onderhoudsbeurtje gekregen wat betreft het opbouwgedeelte (koelkast
werkte niet meer op gas, hor- c.q. verduisteringsraam naar de Filistijnen en
wat dopjes en sluitingen waren aan vervanging toe). Meteen maar een gas- en
vochtcontrole laten uitvoeren en het stickertje achterop de bus vertelt ons dat
alles weer in orde is. Kan er weer twee jaar tegen (hopelijk). De enige pech
was dat er weer eens een zadelpennetje van de fiets sneuvelde, schijnen we
patent op te hebben.
Een belangrijk deel van deze zomertocht bestond uit het verkennen
van de Oder-Neissegrens, de grens die in 1945 werd getrokken tussen Duitsland
en Polen. Overigens werd deze grens door de Bondsrepubliek Duitsland pas in
1970 erkend, feitelijk maar niet formeel. Dat laatste gebeurde pas in 1990 toen
het Twee-plus-vierverdrag in Moskou werd getekend. Voor de volledigheid: de
Duitse naam van dit verdrag is “Vertrag zwischen der Bundesrepublik Deutschland
und der Republik Polen über gute Nachtbarschaft und freundschäftliche
Zusammenarbeit”. Sommigen beweren dat de Duitsers wel moesten tekenen om de
Duitse eenwording zeker te stellen, maar dat terzijde.
In de aanloop naar Zittau (het begin van de grens) hebben we
herinneringen opgehaald en genoten van een mooie zonsondergang aan de Möhnesee,
een deel van het nageslacht ontmoet aan de Silbersee en met verbazing staan
kijken naar de hoeveelheid vakwerkhuizen die er in dit deel van Duitsland staan.
In een paar etappes hebben we de Neisse “gedaan”, fietsend
verkend en met de camper regelmatig een nieuw plekje opgezocht. Toch wel
geschrokken van de verhalen over de drama’s die zich aan het eind van en de jaren na de
Tweede Wereldoorlog afgespeeld hebben: tussen 1944 en 1950 verlieten bijna 10
miljoen Duitsers Polen (het gaat om 14 miljoen als je het niet alleen over Polen hebt, maar de “Umsiedler” uit andere
landen van het voormalige Oostblok meerekent). Onder barre omstandigheden,
mishandeld en gechicaneerd strompelden en schuifelden ze naar wat er van
Duitsland over was. Miljoenen kwamen niet aan: gestorven door kou en ontbering,
doodgeslagen of –geschoten door het hen achtervolgende Russische leger of neergeknuppeld
door de bevolking die wraak wilde. In Görlitz lazen we een verhaal over een
jongetje van 10 dat met zijn moeder in deze stad de Neisse naar het oosten over
wilde steken om naar hun huis in Silezië terug te keren. Bleek op de noodbrug
over de rivier plots een grenspost ingericht te zijn: jammer dan, hier begint
voortaan Polen. Ze stuitten er op vluchtelingen die in paniek juist vanaf de Poolse kant
naar het westen trokken. De Duitsers waren tijdens de oorlog geen lieverdjes,
maar andere bevolkingsgroepen konden er (daarna) ook wat van.
Via Stralsund (toegangspoort tot Rügen) en Lübeck (net als
alle Hanzestadjes in deze omgeving mooie gebouwen in baksteen) kwamen we in
Sleeswijk-Holstein aan bij de Eidersperrwerke (een soort Duitse deltawerken,
maar dan kleiner - foto "geleend").
We sloten af in Appelscha met een fietstocht door het Drents-Friese World, tikten daar net de 750e fietskilometer van deze reis aan en noteerden de 126e overnachting in ons campertje dit jaar. Misschien halen we de tweehonderd wel voor we aan de oliebollen gaan beginnen. Besloten om naar huis te gaan omdat het toch wel erg warm werd/was in Nederland. In Duitsland was het gevoelsmatig en feitelijk een graad of vijf koeler. Genoten, weer een mooie reis samen.
Vertrek Appelscha: 118.503; aankomst thuis: 118.639
