via een omweg naar palomares

woensdag 28 februari: van zeneta naar palomares

Beoogd einddoel: het camperpark van Domingo bij Aguilas, waar W en ik vorig jaar september waren. Rijwijze: vermijden van snelwegen. Leuke route over smalle weggetjes, dwars door boomgaarden met citrusfruit en intens groene akkers (sla?). Dat ze hier nog voldoende water hebben voor al die gewassen! Er zijn trouwens nog best kale vlaktes, zoals bijgaande foto laat zien. Rijden van het ene betoverende dorpje naar het andere en van bouwval één naar bouwval zoveel. Na een uurtje of zo was ik het zat: nog 78 kilometer en dat zou bijna twee uur duren. Bij Casas Nuevas (een van de vele dorpen met die naam die Spanje kent) de instellingen van bijrijder Tom gewijzigd en vanaf dat moment ging het niet meer van bonke-bonk over de geitenkaas maar zoef-zoef over het gladde asfalt.

Voorraden aangevuld bij een grote supermarkt (een prijsvechter, maar toch bijna geen klanten) in Lorca en daarna door het begin van de costa del plastic en de vele niet-afgebouwde vakantiewoningen naar het zuiden, naar Aguilas.

Helaas “camperpark closed” op last van de politie. De omliggende campinghouders hadden geklaagd en dan hoeft er maar één stempeltje ergens te ontbreken (Spaans voor: de vergunningen zijn niet in orde) en de politie sluit de tent. Tijdje gebabbeld met Domingo, de eigenaar. Volgens hem was het de schuld van de Spaanse maffia, maar “maybe next year”. Voordeel van dit camperpark: aan zee, met de voetjes in het water. Nadeel: je kunt er niet veel kanten op. Juist dat laatste trok me wel aan: een paar dagen niks doen in een voorzichtig zonnetje. Je kunt niet alles hebben in dit leven.

De kustroute richting Vera gevolgd. Schitterend! Bij Villaricos schoot me te binnen dat er een eindje verder, in Palomares, een camping moest liggen. Vorig jaar hebben we een stop gemaakt aan het strand van Palomares, W. heeft er nog even voor dolfijntje gespeeld. Het is dus camping Cuevas Mar (Acsicode 2980) geworden, waar ik voor € 17,00 op het achterste gedeelte sta. Oeps: + 2 euro wifi per dag. Als W er straks is zijn we ook van die kosten af: gebruiken we haar telefoontje weer als internetverdeelpunt.

Misschien houd ik het hier wel even vol. In ieder geval een dagje naar links en een dagje naar rechts (op de fiets). Stay tuned.

V: 108.471; A: 108.681

  

blote voeten en regenspetters

maandag 26 februari: van bétera (valencia) naar zeneta (murcia)

De bedoeling was Elche, maar toen ik vanmorgen El Tiempo uitvoerig bestudeerde bleek de weerdip een kilometer of tachtig verder minder intens te zijn: dipje korter, temperaturen (vooral in de nacht) wat hoger en beduidend minder regen. Fijn toch zo’n camper?

In plaats van naar Elche (zie ik die “echte” palmentuin weer niet!), naar de omgeving van Murcia. Mooie route, af en toe wat geknetter aan de trommelvliezen: de weg is echt niet vlak. Zonnetje van linksvoor (we gaan tenslotte ongeveer naar het zuiden). Tijdens het rijden tikte de thermometer van de bus een buitentemperatuur aan van 20 graden.

Ook hier zijn de Spanjolen druk met de wegen aan het werk, raakt Tommietom de weg kwijt en hebben routeborden een ander idee over het af te leggen parcours dan dat ik in mijn hoofd heb zitten. Nog twee-en-een-halve week en dan heb ik weer een copiloot voor het oplossen van dit soort problemen; even de bus aan de kant zetten is er in Spanje op de snelwegen niet bij: heel sporadisch kom je een parkeerplaats tegen, of je moet even van de weg af en een dorpje inrijden. In Alquerias werd Puzzel bijna een kopje kleiner gemaakt: uit het niets verscheen een bord met “hoogte 2,5 meter over 30 meter”. Slaafs de navigatie-expert volgen kan echt niet en wederom blijkt: busje heeft goede remmen.

Helaas: de beoogde camperplaats “Huerta de Murcia”, die zo schitterend tussen de citroenboomgaarden ligt, was vol. “In deze tijd van het jaar moet je echt reserveren” was het antwoord op mijn vraag of er nog plaats in de herberg was. Wel een heel vriendelijke dame. Campercontact toverde een andere cp uit de hoge hoed, slechts 4,5 kilometer verder: camperpark Casablanca in Zeneta met ruimte voor wel 120 rijdende huizen. Een stuk minder mooi dan op de huerta, maar de toko krijgt goede recensies (code campercontact 30.259) en die hoge beoordeling komt vooral door de vriendelijke en behulpzame eigenaar, beslist niet door de ligging (ingeklemd tussen drie drukke wegen op een industrieterrein, maar je weet het: gehoorapparaten niet in en ik heb nergens last van).

De plek was vrij matig bezet zodat er meer dan voldoende ruimte was om het stoeltje buiten te zetten en voor het eerst na 2.200 kilometer konden de korte broek aan en de voetjes bloot, want volop zon. Die pret duurde echter maar tot een uur of vier (op dat moment heb ik nevenstaande foto gemaakt): de wolken schoven langzaam maar zeker voor de zon, de wind trok aan en de korte pijpen moesten weer worden gewisseld met een langere soort. Beetje frigo-frigo zoals men dat hier noemt. ’s Avonds was het binnen goed uit te houden: zoemertje aan, drie NOS-journaals en twee keer een aflevering van Rail Away. Kon allemaal net met de campingwifi, slechts af en toe een hapering. Ben dus op de hoogte van al het schokkende nieuws over gestorven Miezen, vogelpestuitbraken en terugkerende atleten.

V: 108.213; A: 108.471

dinsdag 27 februari: @ zeneta

Volgens mij zijn ze “boven” met de weerdobbelstenen aan het werpen. Het werd een “huttendag” in de heuvels van Tabala, want “zachtjes tikt de regen op het camperdak”. De boeren hier hebben geluk, al bleef het bij millimeterwerk. Voor de verwende toerist toch voldoende om goed nat te worden, dus met El Tiempo op de achtergrond proberen een gaatje te vinden in het regendek voor een rondje om de virtuele kerk. Virtueel, want kerken tref je meestal niet op een industrieterrein aan. Mooi toch die moderne tijden: vroeger keken we gewoon naar boven om te zien hoe het weer zich ontwikkelde, tegenwoordig kijken we naar beneden, naar een schermpje. Vanmorgen nog even overwogen om te verkassen, toch maar niet gedaan: je gaat niet naar Spanje om vervolgens in de regen te rijden. Te nat om op broodjacht te gaan deze ochtend. Gelukkig lag er nog een restant van een ik-blijf-wel-weken-goed exemplaar in de koelkast; komt nog van de Lidl uit Bénicarlo. Beetje olijfolie en een sneetje pan in de pan, geraspte kaas er op, even afdekken en het buikje is ook weer tevreden.

Toch wel lekker zo’n “huttendag”: beetje rommelen, beetje lezen, een klein stapje (de supermarkt moest op de fiets, maar dat is het niet geworden), het in-memoriam van Mies teruggekeken, veel lezen en ’s middags nog een uur onder de lapjes. Geen voorraad aanvullen vandaag, dus maar een pak pannenkoekenmeel uit de reservevoorraad aangesproken. Lekker, maar het wordt minstens nog één dag ontbijten, lunchen en dineren met pannenkoeken: je haalt er 12 uit een pak.

 

 

 

camperpark valencia bétera

zondag 25 februari: kan het nooit rustig zijn in valencia?

Gisteren al kaartjes aangeschaft voor de metro. Nou ja: metro? Eigenlijk is het een mix van metro, tram en regionale trein. En net als in Amsterdam wordt voornamelijk bovengronds gereden, alleen in Valencia zelf zit je “in het donker”. Vorig jaar al liet ik een foto zien van de gewijzigde stationsnaam, “psychiatrie” vond men maar niks, voortaan mogen we vertrekken van “horta vella” (oude stad?). Valencia kent nog niet zo lang een metro: in de jaren 80 van de vorige eeuw begon men diverse regionale treinsporen aan elkaar te knopen, zodat in 1988 het eerste metrolijntje geopend kon worden. Sindsdien heeft men niet stil gestaan. Volgens mij is zelfs kaartje dat ik hierbij weergeef al weer verouderd, maar dat zal niemand van mijn volgers opvallen.

Dan denk je dat je een rustige zondag in Valencia kunt doorbrengen, misschien wel de bustour die we drie-en-een-half jaar geleden gemaakt hebben dunnetjes overdoen. Tja, ik vond het al behoorlijk druk in de metro voor een zondag. Kom ik het station uit, word ik in de meute meegezogen naar het “plaza del Ayuntamiento”, dat via de normale weg niet te bereiken valt omdat alles hermetisch is afgesloten door politieagenten in allerlei soorten en maten. De weg naar de Centrale Markt (helaas dicht, want zondag) en de plaza del Reina loop ik tegen de stroom in. Weer zo’n verkleedpartij? Schijnbaar, maar nu met een soort boerenkielen en fleecevesten die ik nog nooit gezien heb. Tegen tweeën: er verschijnen helikopters boven de stad. Doen ze het weer? Jazeker: knallen! Later, “thuis”, zie ik dat het vandaag Día de la Crida is (Google vertaalt dat met “dag van de oproep”, of volgens een vaste campinggast: aankondiging van de Fallas), met om 12:00 uur Entrada de Bandas de Música (ik heb de bendes muzikanten net zien afdruipen), en om 14:00 uur Mascléta (knallen). Vanavond om 20:00 nog een klank- en lichtshow bij las Torros de los Serranos (zie foto), maar daar ga ik even niet op wachten. Nog sterker: met het geknal op de achtergrond omdraaien en de metrolijn 1 terug naar mijn rustige busje. Heb de afgelopen jaren voldoende Valenciaanse mensenmassa’s en kabaal meegemaakt.

Je zou kunnen zeggen dat ik mini-dipje had. Gelukkig ben ik geen eendagsvlieg: stel je bent eendagsvlieg en je hebt je dag niet! Misschien voor dat insect wel een goede reden om de dag niet eens af te maken en zich meteen tegen de voorruit van een leuk camperbusje (ik ken er wel eentje) te pletter te vliegen. De mooie metrorit terug naar Horta Vella maakte het weer helemaal goed: eenmaal bovengronds stonden de sinaasappelbomen weer te schitteren in de Spaanse zon en het stoeltje op de camperplaats nodigde uit voor een uurtje bijna-platte-rust.

Er was er trouwens eentje die wel blij was: mijn stappenteller stond de juichen. Nu zal een gedeelte van de score wel bestaan uit “schuifelstapjes”, maar meneer boekte 25 % als “aerobic steps”. Dat zullen dan wel de trappen van metro en de terugweg van de trein naar de CP zijn (redelijk bultje op).

Alles bij elkaar toch nog een redelijk dagje èn: ik heb mijn beweging wel weer gehad. En morgen? Me zien wel. Ben eigenlijk nog niet uitgekeken op al die verschillende campers hier: de kleinste is vandaag een omgebouwd bestelautootje en de grootste een verbouwde touringcar. Vanmorgen vertrok een joekel van een Zweed met een zelfrichtend zonnepaneel op het dak: het paneel volgde niet alleen de richting, maar ook de stand van de zon. Leuk om op het verlanglijstje voor Sinterklaas te zetten (weet alleen de prijs niet).

Vandaag geen blaren op mijn vingers gekregen van het fotograferen. Geen enkele foto die ik bij dit verhaal publiceer is van mijzelf. Erg hè?

 

 

 

naar valencia

zaterdag 24 februari: camperpark valencia

Via Beniscarlo (een uitstapje naar onze hofleverancier) langs de fabrieken van Benimar (wat maken die jongens mooie campers en wat stonden er veel op het parkeerterrein om verscheept te worden naar gelukkige eigenaren) via de snelle weg naar Camperpark Valencia in Bétera (een eindje buiten Valencia). De artisjokkenvelden maakten plaats voor sinaasappelboompjes en ook de eerste verkopers van grote netten vitaminebommetjes werden weer gespot. Er waren langs de N340 nog een aantal vrouwelijke anderen die hun producten aan de man probeerden te brengen, maar daarvan dacht ik “meisjes wat zullen jullie het koud hebben”.

En ja hoor: Roosje werkt nog steeds op de CP (wel een behoorlijk stuk dikker sinds de eerste keer dat ik haar zag – in 2014, maar misschien denkt ze van mij wel hetzelfde). Ik mag hier altijd graag vertoeven (niet alleen vanwege Rosia: redelijk prijsje, vriendelijk en behulpzaam personeel, alles bij de hand en een goede verbinding met hartje Valencia). Ook leuk van dit stekje is dat de camperplaats zijn eigen energie opwekt: boven de stalling staat een complete stellage zonnepanelen opgesteld. Moet eens navragen hoe het zit met “donkere dagen”, die zullen ze hier ook wel hebben. Nadeel is dat de standaardplaatsen geknepen zijn tot 4 ampère, voldoende voor een koelkast, verlichting en opladers; onvoldoende voor het elektrieke kacheltje. Er zijn (tegen meerprijs) nog plekken waar je 6 ampère tot je beschikking hebt, maar helaas pindakaas: uitverkocht!

Meteen maar kaartjes aangeschaft voor de metro naar Valencia voor morgen. Vanavond tijd genoeg om uit te zoeken wat ik van deze (qua grootte) derde stad van Spanje nog niet gezien heb of eventueel nog een keer wil bekijken. Volgens de dienstregeling gaat er in het weekend zo ongeveer elke 40 minuten een boemeltje en in iets minder dan een half uur sta je in het centrum.

Even een "bewijsfoto": géén twee maar drie stuks fruit per dag!

Nog maar een bewijsfoto dan. Zat vanmiddag bij de elektronische post een foto van mijn bezoekje van gisteren aan T en R in Peñiscola. Toch maar even plaatsen zodat alle mensen uit de buurt kunnen zien dat die lui nog in leven zijn (oeps: R nam de foto).

Geen haast meer: het is nog een kleine 700 kilometer naar Malaga en daar mag ik 20 dagen over doen. En voor W: eigenlijk is Europa veel te mooi om overheen te vliegen.

V: 108.069; A: 108.213

onthaasten in peñiscola

donderdag 22 februari: bijna-niets-doen

“De koffie loopt, sportiever zal het vandaag niet worden” dacht ik toen ik ruim na achten tot de ontdekking kwam dat het buiten 4 en binnen 5 graden was. Waarom al die temperaturen, vraag je je misschien af? De reden is simpel: ik wil een beeld krijgen van het “klimaat” in deze tijd van het jaar. Misschien zit overwinteren er ooit nog een keertje in en dan weet je wat je ongeveer verwachten kunt. Geen echte Spaanse temperaturen vanochtend, of misschien juist wel? Zoemertje aan (stroom is inclusief) en koffie zetten; het duurt nog even voor het zonnetje Puzzel tot op het bot heeft verwarmd. Ik weet nu ook waarom er geen mens staat aan mijn kant van het straatje: de zon doet daar drie kwartier later zijn werk dan aan de overkant. Belangrijke informatie voor als je hier (zoals velen) veel langer staat. Voor die paar dagen dat ik hier vertoef maakt het me niet zoveel uit. Guy, bijgenaamd Camperhuub, heeft jarenlang een interessant blog bijgehouden over zijn overwinteravonturen in Spanje. Hij noemt deze periode van de dag de reptielenfase: wachten tot je door de zon opgewarmd wordt. Jammer genoeg is hij gestopt met zijn dagelijkse verhaaltjes. De reden: alles is al een paar keer verteld. Misschien komt het bij mij ooit ook zover.

Verhaaltje schrijven, beetje internetten (à 1 euro per dag), wat lezen en een beetje opruimen (onderbroeken en sokken in een waszak geeft al een totaal ander beeld van mijn huishoudentje) en voor je het weet is de brunz achter de kiezen (twee gekookte eitjes op een stuk pan – zo’n wit stokbrood waar ik over een paar dagen genoeg van heb, want het werkt als stopverf).

Tijd voor wat actie: het vouwfietsje voor de dag gehaald. Vlak voor het vertrek hebben we een diepte-investering gedaan. In de afgelopen jaren ben ik een paar keer door het zadel gezakt, W trouwens ook een keer. Volgens een Duitse fietsenmaker was dat geen wonder: de zadelconstructie was gemaakt voor smalle Chinese kontjes waar maximaal 50 kilo ander gewicht aan vast zat (aan die kontjes bedoelde de fietsenboer). Hij gaf aan dat er twee mogelijkheden waren: optie één was afvallen, die optie viel dus af (ik bedoel te zeggen: afvallen is dan wel een optie, maar om de helft van je gewicht te gaan verliezen….). Mogelijkheid twee was de aanschaf van een zadel dat op een dusdanige manier met de zadelpin was verbonden dat zelfs de meest dikke Duitser er niet doorheen zou zakken, hooguit de rest van de fiets wat indeuken. Een nieuw zadel was voor ons een reëel plan, hetgeen we door onze eigen fietsenmaker hebben laten uitvoeren. Er was echter nog een ander probleem: ons Chinese wonder heeft drie maanden doorgebracht in het busje en nutteloos de tijd uitgezeten tot het vandaag weer in actie mocht komen. Dus: zeer zachte banden. Laat W nu de oude fietspomp ingepakt hebben. Heb niets tegen oude fietspompen, maar dan moeten ze geen lekke slangen hebben. Echter zoals kleinzoon Q het zo treffend zegt: “opa repareert alles met duc-tape” (dit in tegenstelling tot kleinzoon T die vindt dat opa – en ook zijn vader – alles weer aan de praat krijgt met elastiekjes). Nadat de duc-tape op was kon er voldoende lucht in de band geblazen worden om de dichtstbijzijnde fietsenmaker te halen, bicicletas Freddy (of zo). Alleen was onze Freddy zeer waarschijnlijk (net als de rest van de ondernemers op de boulevard van Peñiscola) aan het overwinteren: Ferdy vermoedelijk in Nederland en de anderen in een land waar het nog warmer is in deze periode. Morgen maar een andere oplossing zoeken. Ik weet alleen niet hoe je in het Spaans om een “fietspomp” vraagt.

Een behoorlijk windje aan zee. De ene kant op had ik hem mee, maar je moet ook nog een keer de andere kant op. Het zonnetje stond wel lekker te tetteren, maar veel warmer dan een graad of 13 is het deze dag niet geworden. Uit de wind met een truitje aan was het goed vol te houden, maar op de fiets had je echt wel een jas nodig (en de Spanjaarden een muts, een shawl en dikke handschoenen). Gelukkig moest ik het kalm aan doen: racen mag niet!

’s Avonds kwam ik tot de ontdekking dat we ook hier te maken hebben met “campinginternet”: een verbinding die overdag best redelijk is, maar in elkaar stort wanneer het donker wordt en alle oudjes moeten skypen met hun kleinkinderen. Dan maar lezen. Eindelijk het boek “de zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje” van Jonas Jonassen uit: de afgelopen twee maanden wel tien keer aan de kant geschoven (allemaal veel te onwaarschijnlijke gebeurtenissen), maar vandaag eindelijk de laatste 50 bladzijden gelezen en het boek kunnen deleten. Voor mensen die het verhaal niet hebben uitgelezen: de atoombom is uiteindelijk in China terecht gekomen. Heb nu nog 354 titels op mijn e-reader staan, dus we kunnen even vooruit.

De dag even afsluiten met een wijntje uit zo’n schijnbaar onuitputtelijke bag-in-box. Schiet me bij het inschenken van een wijntje een uitspraak van oud-buurman A.H. te binnen: “Alcohol lost geen problemen op, maar melk doet dat ook niet”. Anton kan het weten want hij heeft 40 jaar lang in de zuivel gezeten (op de “botterfabriek”). Terzijde: ik heb helemaal geen problemen op dit moment.

Een mooie dag, op naar een volgende.

donderdag 23 februari: zo ziet een dag van een overwinteraar er uit

De AOW en het pensioen zijn binnen, de rekening van de camperverzekering overigens ook, maar gelukkig blijft er nog voldoende over om vier weken door te komen. Het elektrieke gevalletje maar aan bij het ontwaken en nog even een uurtje onder de lappen: is de ergste kou weg bij het definitieve opstaan. Koffie zetten en dan een “barra” scoren in het restaurant. Morgen maar weer aan het bruine brood van de Lidl. Tegen elven voor het eerst in 2018 buiten kunnen eten. Om ons moeders gerust te stellen: met sinaasappeltjes persen kom ik wel aan de twee stuks fruit per dag. Boodschapjes doen bij de plaatselijke Mercadona. Beetje zonnekleppen en na de middag even buurten bij T en R (een echtpaar uit de straat dat met hun rijdende viersterrenhotel overwintert op camping Los Pinos, elders in Peñiscola). Heel gezellig een tijdje babbelen over allerlei zaken die pensionados bezig houden. Inderdaad: AOW, pensioen, campers, het weer, de hoeveelheid gebruikt gas en hoe-goed-we-het-wel-niet-hebben. Heb zelf nog niet de rust om drie maanden op dezelfde stek door te brengen, maar wie weet komt dat over een jaartje of zo. Twee koffie en een biertje later was het tijd om afscheid te nemen, maar niet nadat de “bomba de bicicleta” van T (inderdaad: de fietspomp) de banden had opgekrikt tot het gewenste aantal bar (met de duim gemeten).

Het was best goed toeven op Vizmar. Voor een Acsi-dagtarief van € 11,00 + 1 flapje voor de Wifi zit je gebakken. En recensies? De een vindt de oude dame bij de receptie een stuk chagrijn, de volgende vindt haar juist vriendelijk. Het sanitair is bij nummer één brandschoon, nummer twee vindt het ronduit smerig. Waarom lees ik die verhalen eigenlijk nog? Tip: na vieren is het gebouwtje schoongemaakt en tref je een gouden troon aan (wel kijken of het toilet een haakje heeft)! Maar let op: ervaringen in het verleden bieden geen garanties voor de toekomst.

Morgen toch maar een deurtje verder: via de Lidl in Benicarlo (de voorraden zijn vrijwel weggewerkt en de Mercadona is niet echt mijn winkel) naar Camperpark Valencia bij Bétera. Kijken of Roosje er nog werkt. Wijze uitspraak van T vandaag: “Als ik moest kiezen tussen reizen en alpaca’s fokken dan wist ik het wel”. Ik ook overigens.

Is er dan niks te zien in Peñiscola? Jazeker wel! Alleen: dat hebben we in voorgaande jaren al een paar keer bekeken en gedaan. De burcht van Papa Luna op het schiereiland is best de moeite waard en fietsen naar het zuiden langs de zee en later de artisjokkenvelden is ook een aanrader. Er zal wel niet veel veranderd zijn in een jaar tijd, alleen zullen het wel andere artisjokken zijn.

Het menu van vanavond: “judia redonda” en “cerdo empanado”. Als ik naar de verpakkingen kijk vermoed ik dat ik sperziebonen mag wegkauwen met een varkensschnitzel. Gezien de grootte van de porties gaat hetzelfde morgen weer op het bord verschijnen. De aardappelen laten we vandaag maar achterwege, heb nog een beetje stokbrood over en ik mag geen eten weggooien van mijn moeder.

 

 

de aanvliegroute

maandag 19 februari: @ bazoilles sur meuse

Nog even een bandenspanningcheck en controle van de vloeistoffen bij de autoboer: Puzzel heeft immers drie maanden in quarantaine doorgebracht. Ook wat levensmiddelen en wat nattigheid bij de Lidl scoren en dan van Baustelle naar Baustelle met af en toe een Stau als afwisseling. Weet nu ook weer waarom ik liever niet door Duitsland naar het zuiden rijd. Toch redelijk kunnen doorkachelen. In de Eiffel lag nog behoorlijk wat sneeuw. Even de tank volgooien in Luxemburg: litertje diesel net geen Euro; scheelt een jas wanneer je weet dat de prijs in Frankrijk schommelt tussen de 1.34 en 1.54. Met een beetje mazzel haal ik zonder tankstop Spanje.

De kop is er af. Ik had een paar adresjes genoteerd, het is uiteindelijk de laatste (lees: verste) geworden: Bazoilles sur Meuse, W en ik hebben er al eens naar gekeken tijdens een vorig reisje (mag van mijn oudste zus geen verwijzingen meer plaatsen naar vorige tochten, weet eigenlijk niet waarom: maar broer luistert!). Een P zonder voorzieningen (behalve een vuilnisbak), maar het is dan ook gratis. De KPN had inmiddels al drie sms-jes gestuurd: "welkom in Duitsland", "welkom in Luxemburg" en tenslotte "welkom in Frankrijk". Temperatuur bij vertrek 0 graden, oplopend tot 4 in Duisland, daarna zakkend naar -2 in de Eiffel (Puzzel nog even in de sneeuw kunnen fotograferen), daarna weer +4.

Toen ik het ankerbiertje tegen vijf uur nuttigde stond Puzzel alleen (een vette waterrat in de Maas niet meegerekend), uiteindelijk de nacht doorgebracht met drie campertjes. Kipfilet in een kerriesausje over een restantje bami. Smikkelen! De afwas maar even opsparen. Hoorde laatst van een dikker wordend meisje “Hoe verder ik kom met mijn zwangerschap, hoe meer poetsdrang ik krijg”. Wees gerust: volgens mij ben ik absoluut niet zwanger, heb een hekel aan poetsen. Kan er nog fijn drie weken een vrijgezellenhuishouding van maken: slingerende vuile onderbroeken, afwas van drie dagen, stinksokken in een hoekje. En meer van die viezigheid. Gezellig.

V: 106.285; A: 106.801

dinsdag 20 februari: @ la couvertoirade

Gevroren vannacht. De kachel niet aangehad maar wel heerlijk gepit onder drie donsdekbedden. Vanmorgen om 7:00 uur 2 graad in de bus en een buitentemperatuur van -1. Snel koffie zetten en om 8:00 uur vertrekken, later uitvoerig gebrunzt. Had bij de Lidl gisteren perssinasappelen meegenomen: vast wennen aan het Spaanse land waar de vitaminebommetjes ongetwijfeld een stuk goedkoper zullen zijn.

Een leuke onbekende route naar het zuiden (zuidwesten?): via de D74 en varianten hiervan (D974 en zo). Een erg mooie weg die voormalige N74. De rest van de nummertjes van vandaag zal ik je besparen, ook omdat mijn navigatiegeval een ander nummer aangaf dan de wegpaaltjes en ook omdat het kreng mij weer eens te pakken had: ome Tom had weer eens een shortcut gevonden om van Luzy naar Moulins te geraken. Ik dacht nog “Moet ik niet linksaf naar Moulins?” maar was te laat om een ruk aan het stuur te geven. Het leverde wel een schitterend tochtje op. Toegegeven: er zaten een paar muilezelpaden tussen, maar de omgeving (bos, bos en voor de verandering nog een beetje bos) maakte veel goed. Op zo’n moment mis je de copiloot. Even € 6,70 afgetikt om via de peage Clermont-Ferrand te omzeilen en op een nette manier op de A75 te komen. De mooiste autosnelweg van Europa liet zich vandaag niet van haar beste kant zien: de hogere delen (en dat zijn er aardig wat) lagen in de wolken, dus mist. Ze waren daar zelfs aan het strooien (uit voorzorg?). Nog een keer de creditcard in de betaalgleuf gestopt, nu voor het viaduct van Millau (€ 12,40 voor klasse 2) en even later tuften we op een weg-naar-nergensheen naar de uitgezochte camperplek.

Om 17:30 uur kon ik een biertje lostrekken. Mooi geweest voor vandaag. Ben terechtgekomen op een immens grote parkeerplek bij La Couvertoirade (code campercontact 12.230), een goed bewaard vestingstadje dat in de 12^e en 13^e eeuw is gebouwd door de orde van de Tempeliers. Weinig activiteit te bespeuren, zag ergens een bordje staan dat de echte pret pas half maart weer begint. Voordeel is wel dat de parkeerautomaat buiten werking was en ik dus € 3,00 in mijn zak kon houden. Nadeel was dat Puzzel zielig en alleen op die grote P stond. Heb in mijn dagverslag genoteerd: “goede plek om beroofd te worden, alhoewel: hier komt niemand”. Geen zin om nog een ander plekje te zoeken.

 

V: 106.801; A: 107.459

woensdag 21 februari: peñiscola

Minus 5 bij het opstaan (buiten dan) en plus 2 in het busje. De gaskachel aanzetten heeft geen nut voor dat eerste halve uurtje van de dag, de boordverwarming maakt het straks wel aangenaam. Maar gauw koffie zetten met een extra trui aan en dan wegwezen. Omdat ik dit kan schrijven kent dit gebied van Frankrijk blijkbaar geen roversbendes: het gerommel aan de bus vannacht was het gestoei van de stevige wind die er op deze hoogvlakte stond. Deze camperplaats onthouden voor later gebruik en dan misschien samen met W de oude stenen maar eens bekijken.

Vroeg naar bed (21:15 uur) betekent ook vroeg weer op (7:15 uur), dus al snel weer “en route”. Het voorzichtige zonnetje verdween al ras achter de wolken en kwam pas tegen elven weer tevoorschijn. De eerste bloesem gezien bij Narbonne, een bloeiende mimosaboom in een stadje aan de D6009 en wat was de afdaling bij Lodève weer mooi!

Het dilemma van de dag: haalt Puzzel Spanje zonder gelaafd te worden? Antwoord: op het nippertje! Bij de pasovergang (wel de betaalde A9 om de kermis bij Le Perthus te ontwijken) begon het beestje te piepen en kreeg ik de vriendelijke mededeling “bijtanken a.u.b.”. Gelukkig heeft La Jonquera tankstations genoeg en lag de literprijs met € 1,197 ruim 35 cent beneden die aan de andere kant van de grens. Als je weet dat Puzzel leeg zo’n 120 liter kan verstouwen kun je je voorstellen dat even wachten loont.

Het uitgespaarde bedrag werd overigens voor een deel wel weer besteed aan de Spaanse economie. De NII is wel een mooie weg, maar als je een half uur doet om door Peneda de Mar te komen en je weet dat je nog zo’n tien andere de-marretjes krijgt, lokken de betaalde snelwegen C32 (die je om Barcelona leidt) en AP7 tot aan Tarragona. Bij Reus pak je dan de gratis A7 die een eindje verder overgaat in de N340. Deze weg heeft een flinke opknapbeurt gekregen en omzeilt nu alle plaatsen. Ome Tom kende de nieuwe weg nog niet.

De temperatuur? Van -5 bij vertrek, via 17 graden in de omgeving van Blanes tot 14 graden in Peniscola, waar ik me meldde op camping Vizmar (W en ik waren er al eens eerder). Ik heb het dan over de rijtemperatuur buiten: binnen was al snel een T-shirt voldoende.

Morgen staat in het teken van effe-niks-doen: even een wifi-code aanschaffen (eurootje per dag op Vizmar), beetje internetten, misschien kijken of het fietsje het nog doet. Na 1884 km in drie dagen (zou ik met W nooit voor elkaar gekregen hebben) trekken we ons even niets aan van de uitspraak van wijlen mijn oma “arbeid verwarmt, luiheid verarmt”.

V: 107.459; A: 108.069

 

de aardappels en de pindakaas ingepakt?

vrijdag 16/02: van blijham naar huis

Een rustige nacht daar net buiten Oude Pekela op camperpark Turfstee (code campercontact 24.950). Een beetje vorst, maar met de kachel op een voorzichtig standje en een dubbel dekbed is er geen vuiltje aan de lucht. André heeft vorig jaar in zijn blokhut sanitair aangelegd, het buitengebeuren kan dus in de winter worden afgesloten (scheelt een hoeveelheid ontdooiwerk). Was het gisteren regenachtig en winderig, vanmorgen scheen al vroeg het zonnetje op het dak van de camper en dan is het leven er in één keer een stuk dragelijker. Alles werkt, dus er hoeven geen reparaties meer verricht te worden. Het voodoovrouwtje (ergens ver weg) heeft deze winter dus niet in een speelgoedcampertje zitten prikken. En aan de inventaris ontbreekt alleen een dweil (wel handig bij het bevroren gras) en het elektrische kacheltje. Blijkbaar hebben beide bij de grote schoonmaak in het najaar een andere buiten-het-busje-plek gekregen. Het aftellen kan doorgaan.

Terug naar de titel van dit stukje. Nee, we zijn géén aardappelsjouwers en ja de pindakaas is ingepakt (nodig voor een paar keer pindasaus). Daarnaast heeft de hagelslag voor W en voor mij voor de hele reis 8 pondspakken koffie een plek gekregen in de voorraadkast. Alles is in het buitenland te krijgen en vaak nog lekkerder en goedkoper dan in Nederland, maar KG-koffie is niet te overtreffen. En zo zweert W bij de hagelslag en de Lidl-muesli (met fruit maar niet krokant). Als noodvoorraad nog een paar pakken kant-en-klaar pannenkoekenmix, een pak pasta en een blikje knakworsten. Er is dus nog voldoende ruimte om tijdens de reis het nodige te aan te schaffen en op te bergen. Ik kan me nu al verheugen op de Spaanse perssinasappelen waarmee je op elke straathoek wordt doodgegooid, de vreemde verpakkingen met wat-zit-daar-nu-in en de spruitjes die in het buitenland nog stinken tijdens het koken. Het geluk zit in een klein hoekje en zei mijn moeder vroeger niet altijd “zout en brood maken de wangen rood”?

En wat gaan we doen? Reizen naar het zuiden, dat staat vast. Puzzel moet 16 maart in Malaga zijn om de copiloot op te pikken en voor de rest zien we wel. Op het verlanglijstje staat wel het bijwonen van een aantal processies tijdens de Semana Santa – de heilige week, da’s de week voor Pasen. Een staartje van de Fallas zullen we ook nog wel meepikken, al gaan we het niet opzoeken (inmiddels al drie keer gezien). Heerlijk overigens lokale feesten in Spanje: ze bestaan meestal uit verkleedpartijen, iedereen sjokt mee achter de muziek en daarna de fik onder de immens grote paellapannen waarvan de inhoud vervolgens uren staat te pruttelen hetgeen de vitamientjes ongetwijfeld ten goede komt. Als je pech hebt is Amstel de sponsor van het feest, met een beetje geluk is het een lokaal Spaans biertje (wat dan toch weer in handen van de familie Heineken blijkt te zijn). Honden kun je beter niet meenemen want knallen is een essentieel onderdeel van bijna elke fiesta. Het gedonder van de mascléta, het dagelijkse vuurwerk begin maart, zit nog steeds in mijn oren.

Het busje doet het ook goed: 2 x 170 km. Straks maar weer de kilometerstanden goed bijhouden.

 

likkoekjes en opzetkaakjes

15/02: @ blijham 

Als de mollen hun kopjes boven de grond piepen (volgens mij houden ze niet van natte voetjes), wordt het tijd dat de beer uit zijn winterslaap komt. Veertien weken heeft ons Puzzeltje met een aantal soortgenoten doorgebracht in een niet-verwarmde schuur en moest hij de liefde van zijn baasje ontberen. We gaan het helemaal goedmaken! De foto hiernaast? Likkoekjes, maar daarover later meer.

Ontschorst en uit de stalling gehaald, aanstaande zaterdag een poetsbeurt (een buurman vindt het leuk en is niet vies van een zakcentje, ik moet er niet aan denken om een hele dag een bus in de was te zetten), maandag nog even een controlebeurtje in de garage (“Ga je al weer weg?”) en nu even testen of alle systemen werken. En dan? Dan gaan we naar Spanje (en misschien Portugal, je weet het maar nooit), een bezoek aan de snoeptrommeltjes van de katholieke kerk.

Ik zeg wel “we”, maar dat is niet helemaal waar: we maken er dit jaar een fly-drive van. W doet de fly en ik de drive: onder het motto “zorgen moet je doen, niet maken” (vrij naar Loesje) heeft W een tiental redenen om "wat later aan te schuiven": kleinkinderen kunnen niet zonder oma (of was het andersom?), ze kan haar moeder geen twee maanden alleen laten, ze vindt de heenreis erg ver (en misschien is dat wel de doorslaggevende factor). Kortom: ze komt later en die keuze kun je alleen maar respecteren. Als we op 16 maart elkaar in Malaga in de armen vallen heeft lief er behoorlijk wat minder uren over gedaan om in het zuiden van Spanje te komen dan ik en dan heeft ze beduidend minder flappen hoeven uit te geven om die afstand te overbruggen. Een enkeltje Schiphol – Malaga heeft W op de kop kunnen tikken voor € 39 en het ritje naar Schiphol betaalt ze met haar bejaardenpas (je weet wel: 7 x per jaar “gratis” reizen). Twee uur treinen naar Schiphol en drie uurtjes vliegen met Transvertragia, ik doe er iets langer over om de ongeveer 2500 kilometer te overbruggen en dan hebben we het nog niet over de kosten gehad: Puzzel rijdt één op tien, dus 250 liter brandstof. Wanneer je dan de overnachtingskosten nog even gaat meerekenen moeten we overwegen om Puzzel de volgende keer ook maar over te vliegen.

Naar Spanje dus, maar dat is begin volgende week. Eerst even testen of alle systemen nog werken, dus een eindje rijden, een nachtje nachten en dan weer terug naar af. Uelsen zou dan een perfecte bestemming zijn: niet te ver weg en een leuke plek. Maar ik heb deze week hachee gemaakt (en gegeten). Kom je tot de ontdekking dat tussen do en mi nog een noot zit, met andere woorden: geen last van diado en diami maar…. Laat nu Uelsen géén toilet hebben en de Turfstee in Blijham wel. Kwestie van keuzes maken dus. Jawel: heb een giertank aan boord, maar liever niet voor dat soort dingen.

André van de Turfstee herkende mijn snuitje maar kon er geen verhaal bij bedenken. Kan ik me voorstellen: de camperplaats is het gehele jaar open en normaal zullen er wel meer bezoekers zijn dan de twee campertjes die er vandaag stonden. Aan de stroom en de kachel aan. Alles doet het. Dank zij de perfecte internetverbinding hier kon ik zien hoe Sven zijn tien kilometer iets anders reed dan hij zou willen.

Vast een beetje wennen aan alleen rijden: de Portugese fado’s hoeven nu niet doorgespoeld te worden en dus kan het kattengejank lekker de bus vullen. Gesprekken zijn alleen mogelijk met mezelf: het onderwerp van vandaag was de periode na de carnaval. Ben goed rooms opgevoed, dus grootgebracht met een vastentrommeltje (voor de jongere lezers: in de periode tussen carnaval en Pasen mocht je niet snoepen. Alles wat je kreeg verdween in een trommeltje, waaruit je op zondag één snoepje mocht vissen en na Paaszaterdag je misselijk mocht vreten). Beelden kwamen boven van Mariakoekjes, biscuitjes, opzetkaakjes en likkoekjes. Opzetkaakjes! Koekjes uit twee delen: een ringetje en een figuur die met een pinnetje in het gat paste. Bestaan ze nog?