Om Barcelona te omzeilen en geen tol te hoeven betalen vond
Ome Tom dat we maar via Vic en Manresa
moesten rijden; volgens mijn ingebouwde navi een beetje om, maar het was wel
lekker rustig rijden op – voor het overgrote deel – vierbaanswegen. Via Vila
Franca weer terug naar de kust, waar we een uitstapje hebben gemaakt naar
Torredembarra (oude herinneringen ophalen – november 2014). Na Tarragona de
N340 gepakt (ook al oude herinneringen: Montroig – maart 2015).
Leuk pauzeplekje gevonden “ergens aan zee” bij Miami Platja
en vervolgens de laatste kilometers naar l’Ampolla via de N340. L’Ampolla ligt
aan de noordelijke grens van het Parc Natural del Delta de L’Ebre, in gewoon
Nederlands de Ebrodelta.
Tja, een ongeluk komt nooit alleen: de tweede fiets heeft
het begeven. Er is een klein stroomkabeltje klem komen te zitten en dat stukje
kabel heeft vervolgens gemeend zich te moeten opdelen in twee zelfstandig
niet-meer-werkende stukken. En dat allemaal onder het toeziend oog van paus
Adrianus (jawel die uit Utrecht, maar daarover later meer). We waren dus een
eindje aan het fietsen toen het Chinese Wonderkind zei: “trap maar lekker verder
zonder elektrieke hulp”. Na de geldelijke ondersteuning van het Franse
fietsenmakersgilde wordt het binnenkort tijd voor een financiële bijdrage aan een
of andere nooddruftige Spaanse “reparador de bicicletas” (fijn hè zo’n cursus Spaans),
aangezien zelfs W. het rijwiel niet aan de praat kon krijgen (ook niet met
naald en draad – en dat laatste is géén grapje). Het kan trouwens ook een
Nederlandse fietsenboer worden, want we hebben van TenR een adresje gekregen
van een Nederlandse specialist in elektrische fietsen ten zuiden van Valencia.
V: 66.064; A: 66.395
zondag 13 maart:
fietsen? Nee, wandelen in de Ebrodelta!
De Ebrodelta is een enorm wetland ten zuiden van Tarragona.
Kenmerkend voor dit gebied zijn de rijstvelden en de vogels. Zoals het een goed
opgevoede delta betaamt is het een vlak land, dit in tegenstelling tot de
bergachtige omgeving. Men zegt dat de delta zijn langste tijd gehad heeft: het
zeewater stijgt en het land daalt: elk jaar gaat er een paar meter van de kust
af. Een jaar of tien geleden hebben we hier gefietst, nu dus (door
omstandigheden gedwongen) gewandeld. Vlak bij onze camping ligt het Bassa de
les Olles, een binnenmeer gescheiden van de zee door een smalle strook duinen.
We hebben hier heerlijk gewandeld op een zondag met een gouden randje:
strakblauw en een aangenaam temperatuurtje. De wandeling langs het meer
begonnen we met koffie op een terrasje en ruim drie uur later zaten we weer op
hetzelfde terrasje, maar nu was het geen koffietijd meer. Tussen dat zitten
door moest er gewandeld worden en vooral gekeken naar fladderwerk: flamingo’s,
grote en kleine zilverreigers, zwarte ibissen, zwaluwen en iets waarvan we
vermoeden dat het een karekiet was (een kleine mus, maar dan anders).
Adrianus moet nog even behandeld worden. Adriaan Floriszoon
Boeyens uit Utrecht was geestelijke en onder meer leermeester van Karel de
Vijfde (we leven dan zo rond 1500). Hij is een tijdje bisschop geweest in
Spanje en was ook nog iets belangrijks bij de Inquisitie. Adrianus werd uiteindelijk
tot paus gekozen. Wat heeft de goede man nu met l’Ampollo te maken? Wel: hij is
er één dag en één nacht geweest en wel om aan boord te stappen van één van de
bootjes die hem en zijn uitgebreide gevolg naar Rome moesten brengen. En daarom heeft
Adrianus niet alleen in Utrecht een standbeeld, maar staat hij ook in l’Ampollo
uit te kijken over de Middellandse Zee. Tussen haakjes: Adrie heeft het niet
lang volgehouden in Rome, met een goed jaar was hij dood.
het bord van de week: wie gaat er nu een machine repareren als hij nog functioneert?
