rondje nederland – 3: nog steeds in cuijk

Op de manier waarop we nu reizen is er geen sprake van een “rondje” Nederland: we staan namelijk al een paar dagen stil. In deze tijd van overvolle campings en camperplaatsen hebben we een mooi plekje gevonden en onder het motto “hebben is hebben en krijgen is de kunst” genieten we van het Land van Cuijk. Per 1 januari 2022 wordt dat ook de naam van de nieuwe gemeente waarin niet alleen Cuijk (met Sint Agatha, Beers en Haps) maar ook Boxmeer, Mill en Sint Hubert en Sint Anthonis in participeren. Mogelijk dat in de nabije toekomst ook Grave hier deel van uit gaat maken. 

zaterdag 19 september: @ cp de kleine geest, nabij cuijk 

Weer zo’n zonovergoten dag met temperaturen die tegen de 25 graden aanschurken. ’s Morgens bij het opstaan wel een stuk frisser, pas tegen een uur of 11 is het verantwoord om met blote benen en sandalenvoeten (dus geen sokken) op de fiets te stappen. De ochtend komen we ook wel op een prettige wijze door, je hoeft (nog) geen medelijden met ons te hebben. Volgens W fietsten we vandaag ons derde klaverblad, richting Boxmeer en Gennep. 

De eerste 20 kilometers waren wel prettig maar niet adembenemend (behalve dan de tegenwind). Pas toen we in de buurt van de Maas kwamen begon het landschappelijk aantrekkelijk te worden. Tot die tijd fietsten we van kerktoren naar kerktoren. Een van de mooiste is toch wel de 120-jarige Nicolaaskerk van Haps met zijn 45 meter hoge toren. De bijgaande foto heb ik vijf jaar geleden gemaakt tijdens mijn tocht van de bron naar de monding van de Maas. Zou de foto vandaag gemaakt zijn zou het plukje wolken niet te zien zijn. 

Boxmeer hebben we “geschampt”, dat wil zeggen: alleen de buitenwijken gezien. Je moet toch wat bewaren voor een volgende keer? Pauze aan de oevers van de Oude Maas. De Maas was in deze omgeving vroeger zo ondiep dat je de rivier hier kon oversteken, de Romeinen er een wachtpost bouwden en er bij Gennep een burcht geplaatst werd. Voor de scheepvaart zijn er later stuwen geplaatst en bochten uit de Maas gehaald.

Tussen Boxmeer en Gennep worden de percelen weiland niet gescheiden door prikkeldraad maar door heggen van sleedoorn- en meidoornstruiken. Vroeger stonden er veel meer van zulke heggen in Nederland, alleen hier in dit deel van het Brabantse land hebben ze de landbouwmechanisering, de ruilverkaveling en meer van dat soort dingen overleefd. De perceelafscheidingen hebben de toepasselijke naam “maasheggen” gekregen en het gebied heet Maasheggen (met een hoofdletter). Het moet er nog indrukwekkender uitzien wanneer de doornenstruiken in bloei staan. En sinds 2018 staan de stekelheggen ook nog eens op de Unescolijst. Wat wil een mens nog meer? De zwarte streep aan de bovenzijde van de foto is de onderkant van een viaduct van de A77; het is maar dat je het weet.

AH in Gennep verzorgde vandaag (wederom niet geheel belangeloos) onze lunch, waarbij we tot de ontdekking kwamen dat de smoothie van W behoorlijk wat meer suiker bevatte dan de mijne. Mooi stadje, dat Gennep. Leuke terrassen en een mooi raadhuis waar de VVV kantoor houdt. 

De lunch verorberden we op een historische plek in de buurt van Gennep, namelijk de plek waar vroeger het Gennepperhuis stond. De Romeinen schijnen een wachtpost gehad te hebben op de plek waar de Niers in de Maas stroomt en rond 900 deden de Middeleeuwers het nog eens dunnetjes over. Verschillende versies van het Huys van Gennep stonden er op deze plek totdat Franse troepen de laatste in 1713 volledig opbliezen. De burcht komt nadrukkelijk voor in het volkslied van Gennep, waarvan ik je de eerste vier regels niet wil onhouden: 

Waar de Niers langs kronkelwegen
Bij een burcht de Maas ontmoet,
Wenkt U Gennep vriendelijk tegen,
Biedt U zijnen welkomstgroet. 

Je moet je fantasie tegenwoordig goed gebruiken wil je je hier een burcht voorstellen of de 15 kilometer lange circumvallentielinie die Frederik Hendrik rondom de gebouwen liet aanleggen. Deze linie moest de Staatse troepen beschermen tegen Spaanse aanvallen. We lezen dan het jaartal 1641 op de kalender af. 

Langs de rechteroever van de Maas terug richting Cuijk waar de kerk er weer zo mooi bij lag dat we het weer niet konden weerstaan een foto te nemen. 

De veerman van de pont deed erg goede zaken en via de Jumbo en de Kraaijenbergse Plassen ging het terug naar onze camperplaats waar we 53 kilometer in ons balboekje konden noteren. De boer kookte vanavond, beter gezegd: hij had zijn vrouwvolk opdracht gegeven pizza’s te bakken. De kok van het busje had dus een avondje vrij en de pizza’s waren lekker (tonijn voor W, kip voor mij). Wat anders dan de broodjes met knakworst en zuurkool van vrijdag. Weer zo’n dag in een gouden lijstje (en dat lag niet alleen aan de pizza's).

zondag 20 september: @ cp de kleine geest, nabij cuijk

Het houdt niet op: buienradar geeft deze dag een 9 over-all, met een 10 voor fietsen en ook een 10 voor barbeque. Temperatuur 26 graden en dat in de tweede helft van september. Kalm aan beginnen, we hebben geen haast. Vandaag het laatste klaverblad om te fietsen en uiteraard bij terugkomst de aankomst van de Tour in Parijs.

Rondje Mook, Groesbeek, zuidwijken van Nijmegen, Overasselt, Nederasselt en via Grave terug. Allereerst het pontje bij Cuijk. Net als gisteren betaalden we 80 cent per persoon, je kunt er niet voor zwemmen.

Na Mook de Mookerheide. Het was een behoorlijke klim. W kende de weg: twee keer gelopen met de Vierdaagse van Nijmegen; ik moet er niet aan denken. Voordeel is wel dat ik het idee had dat het de rest van de tocht bultafwaarts ging. Mooie knooppuntenroute naar Groesbeek waar vandaag Jan Linders de eer had onze lunch te verzorgen, ook deze supermarkt deed het niet geheel belangeloos. W inkopen doen en ik rusten onder het beeld "marskramer met hond" van Ed van Teeseling (geplaatst 1988).

Toen we dachten de Maas over te steken bleek dat het Maas-Waalkanaal te zijn, ik vond het al zo'n recht watertje. De Maas liet nog even op zich wachten, die zagen we pas in de buurt van Heumen toen we besloten nog een paar kilometers extra te maken, namelijk een tocht over de dijk aan de Gelderse kant van de Maas. Vandaag wel even gekeken bij de sluis van Grave: mooi pauzeplekje.

En toen was het nog een kleine tien kilometer naar onze camperplaats, waar we de weekendgasten zagen vertrekken. Heel veel ruimte dus voor ons (kleine) busje. Plek genoeg om buiten te koken. Weer een mooie dag en 55  kilometers op de fietsteller. Het leven kan erg mooi zijn.