Grote beloften deden de weermannen en –vrouwen voor het
weekend. Voorbereidende blikken op meteosites (in verband met de nakende
voorjaarstocht naar het zuiden) lieten schitterende satellietfoto’s zien. Twee van
die foto’s van Meteo France wil ik je niet onthouden. En als ik zo naar de
plaatjes van het onbewolkte land kijk schieten me de woorden van een veel te
jong overleden zeilmaatje te binnen: “Ik hou van Frankrijk, vooral als het in
een fles zit”. 
De Gelderlander (en dus ook de Limburger, het Noord-Hollands
Dagblad, de Tubantia, De Stentor en alle andere kopbladen van het Algemeen
Dagblad) had een treffende cartoon op pagina 2 staan en wat later een beetje
surfen op het wereldwijde web op de term “global warming” leverde ook een leuk
plaatje op. Kortom: tijd om Puzzel uit de stalling te halen en met de smoes “even
controleren of alles werkt” het “gouden driehoekje” doen: Uelsen, Blijham en
Bentelo. Er zijn nog wat kleine klusjes, zoals een niet werkend gaspitje (iets
met de thermobeveiliging?) en een loszittend sierstripje (likje lijm zal
wonderen doen). 
Op het fietsje naar de stalling en zoals gewoonlijk: voor de
winter als laatste erin en nu als eerste er weer uit. Zonder problemen starten
(dankzij het regelmatige stroominfuus). 125.000 Is een mooie kilometerstand om
het nieuwe seizoen mee te beginnen. De grootste inpakklus is zoals gewoonlijk
het gasbussenwerk. En net als elk jaar ben ik weer vergeten welke kant de
schroefdop op moet. Fluitend naar Uelsen: zonnetje op het campertje, donkere
glaasjes op de neus, thermometer geeft een buitentemperatuur van 16 graden aan,
erg veel zilverreigers onderweg en op veel verkeersborden zitten buizerds te
loeren (busje toch een te grote prooi?). Druk in Uelsen Am Waldbad: er staan er
al zes, steeds keurig met een vrije plek tussenruimte. Even slikken bij het
trekken van een kaartje: prijsverhoging van 40 %, van vijf naar zeven Euro voor
een overnachting. De boeven (volgens mij heeft Duitsland met de jaarwisseling
geen btw-verhoging gehad). Iedereen heeft de stoeltjes buiten in het zonnetje staan,
een boekje in de hand, een glaasje ingeschonken en vooruit: een schaaltje
nootjes op tafel. Het merendeel van de campers heeft een geel nummerbord. Tegen
half zes wordt het frisjes en gaat bij menigeen de schotel omhoog: in de
avondstand. Puzzel is niet voorzien van tv-gemakken, maar een goede internetverbinding
(van de gemeente) en later een prettig boek zorgen voor een aangename
vrijdagavond.
Toch een voor het ochtendgebeuren essentieel item vergeten
in te pakken: de koffiekan. Behelpen dus met een filter los op een koffiekopje.
Na het zwarte vocht en de gebakken eieren op naar het Groningse via de
provincie Drenthe.
In Frankrijk heb ik de Route Napoleon al eens gereden, de
legendarische Route 66 in Amerika staat nog steeds op mijn verlanglijstje.
Vandaag mocht ik kennismaken met de “Hunebed Highway”. Nu heb ik al wel vaker
op de N34 gereden, maar vanaf juli 2018 heeft men gemeend deze provinciale weg
(tussen Zuid-Laren en Coevorden) te hernoemen in “Hunebed Highway”. Mona Keijzer
herself mocht de doopplechtigheid uitvoeren. De naam is wel goed gekozen: van
de 53 hunebedden die Drenthe kent staan er 47 aan de N34. Met een knipoog naar
Amerika zijn ook speciale highwayborden geplaatst. Na één maand waren er al
drie borden door souvenirjagers “veilig gesteld”, de provincie heeft overigens
aangifte van diefstal gedaan.
Voor de volledigheid: ook de Turfstee heeft haar prijs
verhoogd (naar € 12,50 voor twee personen, als single betaal je één Euro minder).
zondag 17 februari: @
bentelo
Opnieuw de Hunebed Highway af, maar nu naar het zuiden om
uiteindelijk neer te strijken op Campercamping De Bentelose Esch om bij John de
opgespaarde vaat te doen en eens uitgebreid onder de sproeikop te staan (all-in
voor 15 €). Airco aan tijdens het rijden, kwestie van op een knopje drukken.
Vroeger met de Lelijke Eend ging dat een stuk ingewikkelder: bij ons eerste exemplaar
(was trouwens een Diane) moesten we het dak net als de deksel van een
sardineblikje helemaal naar achteren oprollen; alleen de “oprolsleutel” ontbrak.
Een latere versie van de 2CV had een soort klapsysteem, hetgeen het leven van
een eendbezitter al een stuk gemakkelijker maakte. Behalve dan wanneer je het
dak aan de voorkant niet goed vastgemaakt had en het gevaarte met veel geweld
naar achteren klapte, meestal als je op topsnelheid reed.
’s Avonds me een beetje ingelezen in de term “ecorexia”.
Ecorexia is een aandoening waarbij mensen geobsedeerd raken door duurzaam
leven. Niet gewoon zuinig zijn op het milieu, maar een beetje teveel TE. Is net
geen woord van het jaar 2018 geworden, evenmin als “vliegschaamte”. Van dat
laatste heeft W ook een beetje last: voor 39 Euro naar Faro vliegen en uit
dankbaarheid Transavia de lucht vol laten pompen met prettige stoffen als CO2).
Ik kom hier in een later blog ongetwijfeld op terug.
maandag 18 februari:
@ home
Geen haast, dus in alle rust een beetje opruimen en poetsen
op deze plek waar echt alles klopt. Het was weer gezellig met mezelf, vanaf
morgen even een paar daagjes kijken of W en ik nog met zijn tweetjes in de bus
passen. Want “Het beste stuk huisraad is een goed wijf” waren ooit de woorden
van onze wijze Jacob Cats. Onze tijdelijke achtertuin (en voortuin) ligt dan in
de buurt van Wijk bij Duurstede.
Nu nog eerst even bij de grote tentenboer in Winterswijk een
paar nieuwe stoelen aanschaffen. Obelink legt op dit ogenblik de laatste hand
aan weer een gloednieuwe (grote) hal. Naar verluid gaat men van start met de
verkoop van campers. We zullen het zien. Hieronder vast een voorproefje van een
nieuwe serie W-in-de-luie-stand. En met de klantenkaart krijgen we uiteindelijk via gespaarde punten precies 1 % korting op de aanschaf: pik binnen, het was winter.
V: 125.000; A: 125.422
