gelukkig hebben we de foto's nog (5)

 

donderdag 23/10: het groene weggetje linksom richting Ayemonte

 

donderdag 23/10: Isla Cristina

 

vrijdag 24/10: het groene weggetje rechtsom

 

zondag 26/10: de baaien van Albufeira

 

maandag 27/10: OBBS op de punt van Europa (Cabo de Sao Vincente)

 

maandag 27/10: camperplaat in Batalha

 

 

dinsdag 28/10: de verlaten grens van Portugal en Spanje

 

brief zeven: 28 oktober 2014

Er is weer veel gebeurd in een klein weekje tijd. W. zit inmiddels weer thuis en is weer heerlijk aan het werk en ik moet er weer aan wennen dat ik ’s morgens water voor de koffie opzet in plaats van theewater. In de laatste brief zaten W. en ik in de buurt van Huelva, tegen de Portugese grens, dus daar pak ik de draad weer op.

Donderdag 23 oktober

Vanuit Isla Cristina loopt een “groen weggetje” naar links en naar rechts. Vandaag het groene straatje linksom gefietst naar Ayamonto. Veel vogels gezien onderweg, behalve meeuwen een aantal ooievaars en grote zilverreigers en een groot aantal die we niet thuis konden brengen. Ayamonte ligt aan de rivier de Guadiana die een behoorlijk aantal kilometers de grens vormt met Portugal. Dezelfde weg terug, anders moesten we naast de auto’s fietsen en nee: we doen geen helmpje op, foei!

Het leven wordt hier verder bepaald door vliegen (ik heb toch echt andere associaties met Spaanse vliegen), muggen (het heeft hier een week geleden behoorlijk geregend) en blauwe eksters (mooi, maar hondsbrutaal).

Vrijdag 24 oktober

Gisteren het groene straatje linksom, vandaag dus rechtsom en weer birdwatching. Erg veel ooievaars op een kluitje in de salina’s. Het groene straatje was eerst heel mooi: een betonpad tussen de moerassen door, daarna werd het mountainbiken. Gelukkig hebben onze fietsjes erg brede banden. Na de echte natuur kwam de kunstmatige: aardbeienvelden voor zover het oog kon reiken. Vraag me af of ze die rode vruchtjes echt allemaal met de hand moeten plukken. Bij Le Redondela werd het pad echt onbegaanbaar en zijn we via de kustweg (en een ommetje) teruggegaan naar de camping. ’s Middags nog een tijd op het strand gelegen, je kunt je nog verbranden in deze tijd van het jaar. Met zijn tweetjes een tijdje gespeeld met de hoge golven.

’s Avonds moesten we op de fiets nog even kijken of de zoutpannetjes er in de vloed anders bij lagen en: dat was ook zo.

Zaterdag 25 oktober

Spanje ingewisseld voor Portugal en meteen een uurtje tijdwinst, Portugal heeft de Engelse tijdzone. En daar komt vannacht nog een extra uurtje bij in verband met de wintertijd. Meteen aan de grens tolregistratie: op een deel van de autosnelwegen wordt automatisch tol geheven op basis van je kenteken en creditcard. Wel zo gemakkelijk, maar dan moet je de creditcard wel in de juiste gleuf stoppen (je hebt een lage en een hoge), maar gelukkig is ons Portugees zo goed dat we het meteen snapten…. Obrigado en vooruit over de kustroute richting Albufeira.

Grote teleurstelling: de Lidl in Portugal verkoopt van alles, maar geen Grafenwalder. Daar gaat mijn nieuwe index! Dus maar aan een lokaal biertje.

De kustroute (N125) was niet bijster interessant, maar daarentegen slecht onderhouden en dat maakt dan het gebrek aan natuurschoon weer meer dan goed: je hebt geen tijd om om je heen te kijken, want je moet op de weg letten: oeps weer een gaatje, leuk: daar gaat het serviesgoed weer! Gelukkig zitten de kastjes goed dicht.

De camping in Albufeira was goed en goedkoop. Ook nog gratis wifi (zelfs een goede verbinding). Moeten morgen OBBB wel op de parkeerplaats zetten, de slagbomen gaan maandag pas om zeven uur open en om die tijd moeten we al een tijdje op het vliegveld van Faro zijn.

Gefietst naar de oude stad: toeristenkermis. We konden wel de baai vinden waar we een paar jaar geleden met Oud en Nieuw een fantastisch vuurwerk hebben gezien.

Oeps, bijna de statistieken vergeten: V: 40.254; A: 40.383

Zondag 26 oktober

De laatste W-dag was een rustdag. Alleen de accu’s leeggetrapt op de bultjes van Albufeira. Nog een paar leuke baaitjes gezien en warempel: daar stonden campers met volledige uitstalling. W. heeft een wasje gedraaid, ingeruimd en de rest van de middag bij het zwembad gelegen en ik had een Jeffery Deaver.

’s Avonds – nadat we de bus op de parkeerplaats buiten de camping hadden gezet, hebben we het restaurant van de camping met een bezoekje vereerd. Er waren exact vier tafeltjes bezet (het tafeltje van ons tweetjes inbegrepen). Vroeg naar bed, want morgen om half zes (Portugese wintertijd) op.

Maandag 27 oktober

Omdat we de snelweg genomen hadden (wat de tol is geweest zien we later thuis wel), stonden we al om 06.15 bij de vertrekhal op de KenR. Het werd echt kissen en riden, want het was een gaan en komen op de parkeerstrook. Om goed kwart over acht stond ik op het uiterste zuidwestpuntje van het vaste land van Europa (Cabo de Sao Vicente; nog 2606 km snelste weg naar huis) koffie te zetten en te bedenken wat de vervolgroute zou worden. Overigens: de braadworst stond er niet meer (of stond die op de andere kaap?) Porto ligt ruim 600 km, dus neus die kant op en maar kijken hoever OBBB of zijn bestuurder er zin in hebben. Eerste stuk een hele mooie weg richting noorden: de N268 en de N120 naar Odemira. Opvallend veel fietsers met vakantiebepakking die bultje op, bultjes af gingen; moet echt afzien zijn.  Ook de Lidl in Odemira kon me niet helpen bij mijn Grafenwalderindex. Vervolgens naar Sines en toen nog maar eens de kaarten en Miep-Miep bestudeerd: Porto is toch een beetje te veel van het goede. Met een stukje tolweg is Fatima te halen. Nou die tolwegen doen we de volgende keer maar niet weer: voor zo’n 200 km mag je voor je campertje (categorie 2) €29,00 neertellen (en niks elektronische tol: gewoon een kaartje trekken en aan het eind betalen). En ik kreeg niet eens korting omdat ik er in mijn eentje in zat! Het schoot trouwens wel lekker op. De geur van eucalyptus kwam regelmatig de bus in walmen: veel plantages, wat zouden ze er mee doen? In Fatima was genoeg parkeerplaats, maar de cp stond vol. Nu wordt het schijnbaar gedoogd dat je een ander plekje inpikt, maar ik vond er totaal geen sfeer hangen, zeg maar Lourdes, maar dan tien keer erger. Kwam de Facile en Route toch nog van pas. Door naar Batalha, leuk gratis plekje naast een sportpark en de doos van W. kon ook nog gratis leeg. Bij vertrek 13 graden, bij aankomst om 17.00 uur 22 en daartussenin nog wat hoger.

V: 40.383: A: 40.945; snelste weg naar huis: 2.249

Dinsdag 28 oktober

Hoe laat is het: de diverse klokken geven drie verschillende tijden aan: Portugese wintertijd, Nederlandse wintertijd en Nederlandse zomertijd en was nu Portugese zomertijd niet hetzelfde als Spaanse wintertijd? Het leek wel een beetje op mijn reisje met de Transsib eeuwen geleden; daar hadden we Nederlandse tijd, Moskoutijd (de tijd van de dienstregeling en het restaurant van de trein) en tenslotte lokale tijd (en die veranderde regelmatig).

En toen? Porto doe ik wel een keertje met W., Santiago de Compostella is zonder tolweg in één dag niet te doen. Salamanca ligt op één van de mogelijke routes naar huis. Maar Miep-Miep heeft me gefopt. Zij heeft geen rekening gehouden met het feit dat in Portugal praktisch alle snelwegen nu tolwegen geworden zijn. De A23 was in het prille leven van ons Miep weliswaar tolvrij, maar tegenwoordig hangt er om de tig kilometer een batterij camera’s boven de weg die tegen betaling graag een foto van je nemen. Gelukkig staat er wel een bord bij dat vertelt wat die foto je gaat kosten. Nu moet ik ons Miep niet alleen de schuld geven: als ik de overzichtskaart van de ANWB beter had bekeken, had ik negen Euri en nog wat kunnen uitsparen. Toen vond ik namelijk dat fotogeniek zijn leuk is, maar het moest wel betaalbaar blijven. Dus bij afslag 15 de geasfalteerde karrensporen op richting Marvoa (mooie plaats, volgende keer toch maar eens uitstappen). Aan de andere kant van de grens – in Spanje – werd de weg aanmerkelijk beter. Misschien is de Portugese filosofie wel: verwaarloos de secundaire wegen dan nemen de mensen vanzelf de tolweg.

Mooie weg naar Cáceres (N521). Boodschappen gedaan in een Mercadona die nu een echte supermarkt en geen distributiecentrum was. OBBB lustte ook een slokje. Daarna een kleine 200 kilometer autovia (dus gratis) naar Salamanca. Camping Regio ligt naast het gelijknamige hotel; toeval is dat W. en ik daar al eens overnacht hebben tijdens onze fly-drive naar Madrid en omgeving.

Volgens mij is het einde van de Jesus-nikes periode aangebroken en heb ik niet voor niets een aantal spijkerbroeken meegenomen. Het wordt frisser, bewolkte en af en toe valt er een drupje. Morgen maar eens naar Salamanca fietsen.

V: 40.945; A: 41.418; snelste weg naar huis: 1.849

 

gelukkig hebben we de foto's nog (4)

 

 

18/10: uitzicht vanaf de camping in Granada op de Sierra Nevada.

 



 

19/10: als je 100 foto's maakt in het Alhambra moet je kiezen.

 

 

20/10: bergrit Sierra Nevada.

 

 

20-21/10: El Rocio.

 

 

21/10: het bleef bij een waarschuwing.

 

 

 

22/10: de kustweg naar Isla Cristina.

 

 

 

22/10: het voorlopig uiteindelijke product van de Salina's.

 

brief zes: 22 oktober 2014

Het wordt weer tijd om wat te vertellen. Het is inmiddels 22 oktober en heet in dit deel van Spanje, ik vraag me af of het wel normaal is: al een aantal dagen zitten we met temperaturen ruim boven de 30 graden, vandaag en gisteren liep het tegen vieren op tot 35. ’s Nachts koelt het al een paar dagen niet echt af, het blijft een eindje boven de 20. W. heeft vooral van die nachttemperaturen last.

Vrijdag 17 oktober

Camping El Portus bij Cartagena. We hebben echt geen r… uitgevoerd. Een dagje niksen is ook lekker, W. veel aan het strand (50 meter verder), dus een beetje verbrand. Veel lezen, beetje de was doen en verder NIKS. Er valt hier ook weinig anders te doen dan niksen en soms heb je daar echt een dagtaak aan.

Zaterdag 18 oktober

Vertrokken van El Portus. Eerst een binnendoortje over “witte” weggetjes naar Totana en toen ging het snel, alleen maar snelweg: Lorca, Baza, Guadix (boodschappen gedaan bij de Lidl) en uiteindelijk Beas de Granada. In de verre zien we de met sneeuw bedekte toppen van de Sierra Nevada.

V: 39.356; A: 39.652

Zondag 19 oktober

De bedoeling was dat we met het openbaar vervoer naar Granada zouden gaan: de camping heeft een uitstekende busverbinding! Alleen: niet op zondag. Dus mocht OBBB voor openbaar vervoer spelen en dat was een fluitje van een cent. We kwamen goed 10.00 uur bij Alhambra aan en de vraag was of we nog wel kaartjes konden bemachtigen. Er is een speciale parkeerplaats voor campers en bussen en om half elf hadden we twee tickets voor het middagbezoek van 14.00 tot 18.00 uur met om 16.30 een bezoek aan de Palacios Nazaries. Het was een fantastische dag, en ja: het is toeristisch en ja: er komen zeven miljoen bezoekers per jaar, maar het was een heel interessant dagje met als hoogtepunt de Palacios Nazaries.

We kwamen tegen zevenen weer op dezelfde camping in Beas terug waar de Franse buren vroegen of we de weg waren kwijtgeraakt en de Engelse achterburen ons maar erg dapper (brave) vonden dat we met de camper naar Alhambra waren gereden. Volgens W. was het niet brave maar braaf wat we gedaan hadden. We hebben de dag afgesloten met een hapje bij het restaurant bij de camping, waar we buiten op het terras de nodige vis naar binnen hebben gewerkt en weggespoeld. Spannend was het grote bord met gefrituurde ansjovisjes. De patatas die we erbij besteld hadden zullen nu nog gebakken moeten worden.

V: 39.625; A: 39.698

Maandag 20 oktober

Gisteren cultuur, vandaag natuur (tenminste het eerste deel van de dag). Vanuit de camping konden we de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada zien liggen en als je dan op de kaart kijkt weet je dat je naar Pradollano moet rijden. De weg erheen (en terug, want er loopt maar één weg) was geweldig: fantastische uitzichten. In de winter rijd je hier in de file (Pradollano is een skidorp), nu was er geen kip op de weg.

Na dit uitstapje het gaspedaal stevig ingetrapt. We hadden een behoorlijke afstand af te leggen en omdat dit deel van Spanje qua natuur niet echt afwisselend is (we hebben honderden kilometers tussen de olijfbomen gereden) hebben we er maar een afstanddag van gemaakt: lekker doortuffen op de autovia. Overigens is Sevilla geen leuke stad om te doorkruisen met de camper. Vorig jaar hebben we het met de benenwagen heel anders ervaren.

W. had een ACSI-camping in El Rocio geprikt. We hadden al wel iets over het plaatsje gelezen, maar wat we daar aantroffen was in één woord “crazy”. Het dorp kent geen geplaveide wegen: er is alleen maar zand. Het dorp maakte de eerste dag een verlaten indruk: er staan honderden gebouwen die toebehoren aan broederschappen (hermandades). De gebouwen worden gebruikt als onderkomens tijdens de jaarlijkse pelgrimstocht (rond Pinksteren). De tweede dag dat we er waren was het al een stuk drukker en het schijnt elke zondag groot feest te zijn. Lucky Luke zijn we in dit westernstadje niet tegengekomen.

Vertrek: 39.698; aankomst: 40.136

Dinsdag 21 oktober

El Rocio ligt aan de rand van een natuurgebied Parque National de Doñana. Het is een uitgestrekt moerasgebied dat toen wij er waren nog droog lag. Men vertelde dat de Marismas (wetlands) vanaf november onder water staan en dan plaats bieden aan miljoenen vogels. We hebben ’s morgens een korte wandeling gemaakt naar het dorp en een “safari” geboekt voor later in de middag. In een kleine vier uur werden we met een 4-wheeldrive door een deel van het nationale park gereden en een enthousiaste gids die vier woorden Engels sprak (I don’t speak English) vertelde in rap Spaans van alles over boompjes, plantjes en beestjes. En ja, we hebben van alles gezien: herten, verschillende roofvogels en wilde zwijnen. De lynxen die hier voorkomen hadden een rustdag. Al met al een leuke ervaring met een hoog Hoge Veluwe gehalte. Maar volgens mij waren we een klein maandje te vroeg.

Woensdag 22 oktober

Nadat we vanmorgen het grijze en het zwarte water hadden geloosd werd het tijd voor een kleine verplaatsing richting Portugese grens. De kustweg die we hadden uitgezocht liet alles zien, behalve de kust. Wel veel aparte bomen die volgens W. op broccoliroosjes leken, maar volgens deskundigen tamarisken moeten zijn (moet ik nog wel even nazoeken). Bij het boodschappen doen zijn we bijna weer in de Mercadonaval gelopen: al twee keer deze reis zagen we een grote Mercadona en telkens bleek dit geen winkel te zijn maar een distributiecentrum. Dus vandaag geen Mercadona maar een “gewone” onbenullig grote Carrefour. Boodschappen doen voor twee dagen duurt dan gewoon een uur!

We staan nu op een camping bij Isla Cristina en blijven hier drie dagen en nachten vakantie vieren. Dus even niet “reizen”.

 

 

 

gelukkig hebben we de foto's nog (3)

 

 

 

 

 

12 oktober: opnieuw naar de stad van de kunst en de wetenschap, maar nu op de fiets

12 oktober: fietstocht langs onder meer de haven van Valencia



 

13/14 oktober: Oliva

 

 

15 oktober: dadelpalmenbos in de buurt van Elche

 

 

16 oktober: omgeving Cartagena

 

 

 

 17 oktober: nietsdoen in El Portus

 

 

brief vijf: 16 oktober 2014

Al weer toe aan de vijfde brief, geschreven vanaf camping El Portus ten westen van Cartagena. Volgens mij is mijn oudste zus(je) hier vorig jaar ook geweest. Maar… we waren gebleven bij zondag.

Zondag 12 oktober

Voor de derde keer naar Valencia (W. één keer minder). Vandaag met de fiets eerst de metro in. We hebben opvallend veel kaartcontroles meegemaakt en alle drie keer was het een duo: dame – heer; toeval of beleid?  Voor ons eindstation Almeda moesten we een keer overstappen: veel te kleine liftjes voor twee dikke konten en vouwfietsen. We moesten proppen om er zo in te passen dat de liftdeur dicht kon. Om beurten met de lift is geen optie (daar weet je alles van als je W. kent). Almeda ligt ook onder de grond, dus nog een keertje het feest met de lift. Eenmaal boven de grond was het echt geweldig. Dwars door Valencia stroomde vroeger de rivier de Turia en die had de nare gewoonte regelmatig buiten de oevers te treden. Toen de inwoners van Valencia voor de zoveelste keer natte voeten hadden gekregen besloot de overheid eind jaren tachtig de rivier buiten de stad om te leiden door de aanleg van een kanaal ten zuiden van de bebouwde kom. De oorspronkelijke bedding kwam droog te liggen en werd veranderd in een 7 kilometer lange groenstrook met parken, sportvelden, wandel- en fietspaden. Op deze zondagmorgen leek het dat half Valencia van het park gebruik maakte, zo druk was het.

We fietsten als eerste naar “de stad van de kunst en de wetenschap” (Ciutat de las Artes y las Ciencas), waar we de dag ervoor ook al met de toeristenbus waren geweest. Omdat vandaag de zon wat vaker achter de wolken vandaan kwam, kwamen de gebouwen door het licht nog beter tot hun recht. Toen richting Albufera gefietst tot El Saler, geheel fietspad (en terug). Aan zee op een terrasje een broodje genuttigd en toen door het park en de buitensteden van Valencia gefietst tot de eerste metrohalte BOVEN de grond, omdat we het gedonder met de liften wilden voorkomen. En ja hoor: wij mochten naar spoor 2, da’s dus met de lift op spoor 1 omhoog, viaductje over de rails en vervolgens met zo’n heerlijk klein liftje naar beneden naar spoor 2. In de metro zagen we het buiten steeds donkerder worden en inderdaad: toen we ons bestemmingsstation hadden bereikt, kwam het in bakken naar beneden. In de regen het laatste stukje maar even weggetrapt, het zag er niet naar uit dat het voorlopig minder zou worden. De dame van de receptie had inmiddels onze was gedaan, ook opgehangen en binnengehaald toen het ging regenen en dat allemaal voor drie Euro.

Recapitulerend: Valencia. Qua oudheden zijn er echt mooiere steden te vinden in Spanje, maar de combinatie van oud en nieuw en de drooggelegde rivier geeft de stad een aparte uitstraling.

Maandag 13 oktober

Weer een deurtje verder. Begonnen met de kustroute naar het zuiden: rijstvelden, nog meer rijstvelden en honderden zilverreigers. Een paar keer zagen we ook een roofvogel die we (nadat we die later op internet hadden opgezocht) maar uitgemaakt hebben voor een rode wouw, voor hetzelfde geld kan het ook een bruine kiekendief geweest zijn. Daarna kwamen we in de sinaasappelbuurt terecht: zover je kon kijken citrusbomen. Uitstapje naar Xativa (in de binnenlanden), maar dat stadje was niet veel bijzonders. Vervolgens weer terug naar de kust naar de camping in Oliva. De reden dat we op camping Europa terechtkwamen was een pakketje dat we moesten afgeven. Missie geslaagd. Na installatie een stuk naar het zuiden gefietst.

Vertrek: 38.853, aankomst: 39.010

Dinsdag 14 oktober

Spanje is toch een geweldig vakantieland. Ook vandaag weer werd ons busje gratis en voor niets gewassen. Tja, we mochten even een ochtendje binnen blijven zitten, maar ook dat heeft zijn charmes en we hadden toch al een rustdag gepland. ’s Middags klaarde het op en hebben we een mooi fietstochtje gemaakt: eerst naar het oude centrum van Oliva en daarna naar de kust, leuke kleine weggetjes met wuivend riet en citrusboompjes. Niet al te warm vandaag, maar ’s middags liet de zon zich regelmatig zien.

Woensdag 15 oktober

En route! De N332 naar het zuiden met soms mooie uitzichten op zee. Vanuit Althea het binnenland in naar El Castell de Guadalest (Schönes Aussicht). Voor mij een beetje te bulterig en W. was na een half uurtje al weer terug met de opmerking dat het één groot toeristisch complot was. Ik had intussen al wel de koffie klaar.

De volgende bezienswaardigheid moest Benidorm zijn, maar daar zijn we maar omheen gereden: wat een verschrikking al dat hoge beton! Dat al die oudjes het daar zo leuk vinden. Verder via de N332 naar het zuiden, dwars door Alicante. In het begin mooie uitzichten (zo tussen het beton van Benidorm en het beton van Alicante in). Zag later dat de A70 om Alicante heenloopt, maar ons Miep had de opdracht meegekregen “vermijd snelwegen” en soms luistert ons Miep.

Vervolgens rechtsaf de binnenlanden in naar Elche. Al een paar kilometer van de kust vandaan verandert het landschap: droog, kaal en leeg. Af en toe een palmenbos. Boodschappen gedaan in de Carrefour, W. wordt wild van de hammen die ze daar verkopen. Terechtgekomen op een supergrote camping ten zuiden van Crevillent. Veel mensen willen daar oud worden, of bruin, of de winter overleven (of een combinatie van deze mogelijkheden). We hebben een eindje weggetrapt naar leuk natuurgebied en vervolgens een dadelpalmenbos.

V: 39.010; A: 39.191

Donderdag 16 oktober

Het zonnige weer is weer terug van weggeweest. Strakblauw vandaag en onderweg up to 27 graden. Vandaag voorlopig het laatste stuk kustweg. Bestemming: een klein plaatsje in de buurt van Cartagena, maar eerst wilden we het Mar Menor bezoeken (een binnenzee met een smalle landtong ervoor). We hadden beiden een soort Waddenzeeverwachting: lief, ongerept natuurschoon.

Helaas! De binnenzee en de smalle landtong waren er, alleen geen rust en natuurschoon: helemaal volgebouwd, zo’n kleine 15 kilometer lang; weg in het midden en aan weerszijden hotels, appartementen, supermarkten, restaurants en dat soort leuke toeristische dingen. Als je hier een zonvakantie hebt geboekt zal er niks mis mee zijn, maar wij kwamen met totaal andere verwachtingen.

Bus neergezet op een camping in een baai ten oosten van Cartagena: El Portus. Rond om ons heen bergjes, dus ben benieuwd hoe laat de zon over de bultjes heen komt morgenvroeg. Morgen blijven we hier.

Vertrek: 39.191; aankomst: 39.356

gelukkig hebben we de foto's nog (2)

 

05/10: de achterkant van OBBB tussen de citroenen

 

 

 

06/10: op de grens van Frankrijk en Spanje

 

 

 07/10: Torredembarra

 

 

 09/10: de allereerste man van de optocht die gehouden werd ter gelegenheid van "Dia de la communidad"

 

 

11/10: echt: ik heb toestemming!

 

 

 

 

11/10: moderne architectuur in Valencia (Ciudad de las Artes y las Ciencas)

 

 

 

brief vier: 11 oktober 2014

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, dus achter het tabletje maar. Net terug van een enerverend dagje Valencia met W.

Zij ligt nu een beetje bij te komen en snode plannetjes te bedenken voor morgen. Tja het is “anders” met z’n tweetjes: een stuk gezelliger, maar ook: andere dingen doen. Het laatste bericht was van zondag 5 oktober. Nou over die dag valt weinig te vertellen. Heb toen de vorige brief geschreven en verder niets gedaan en dan NIETS met hoofdletters: beetje lezen, beetje dutten, beetje makkelijk koken, beetje internetten en redelijk vroeg naar bed.

Maandag 6 oktober

Moeilijk wegkomen vanmorgen: allemaal bomen en laaghangende takken. De uitvalsroute die ik me had bedacht was door een camper geblokkeerd. Een aardige Fransman (ja, er zijn er een paar) gaf aanwijzingen, zodat ik zonder schrammen en schaafwonden weg kon rijden.

Miep-Miep was verrassend. In ieder geval niet de kustweg, dat stuk hebben we al een paar keer gereden. Voor je het weet sta je in de grensplaats Le Perthus en daar was het kermis. Allemaal winkels, iets moet er goedkoop zijn (drank, tabak, ik zal het nooit weten). Snel een foto gemaakt van het plaatsnaambord en de grensovergang en wegwezen, richting Figueres (zat daar niet het Dalimuseum wat we in een grijs verleden eens bezocht hebben?) Het kwam me allemaal erg onbekend voor.

In Figueres nam Miep een vreemde beslissing. Niet naar het zuiden (Gerona en Barcelona), maar naar het westen, naar Olot. Verrassend en mooi. Geen camperverkeer. Boodschappen gedaan bij de Aldi in Olot. Vervolgens de C26 naar Ripoll en de C17 naar Vic. Miep stond geprogrammeerd op “snelwegen vermijden”, maar geef eens een definitie van een snelweg? Een vierbaansweg waar je 120 mag rijden? Ik denk dat ons Miep maar eens een keertje bijgewerkt moet worden of vervangen door een apparaatje dat ook rekening houdt met hoogte, breedte en lengte.

Toen stond er plotseling Tarragona op de bordjes en dat heb ik maar gevolgd. Miep volkomen de kluts kwijt: graag rechtsaf slaan bovenop een viaduct.

De camping in Torredembarra kon ik na enig zoeken vinden. Geen receptie meer (drie uur ’s middags), die deed mañaña weer zaken, volgens een expert met een campingshirt met Relax Sol erop aan. De expert sprak twee woorden Engels, ik acht woorden Castilliaans (da’s Spaans), maar ja daar in die streken spreekt men Catalaans. “Zoek maar een plekje, morgen melden”, kon ik ervan maken. Alles werkte, alleen geen wifi-code. Fietsje opgetuigd en een eind weggetrapt, de vuurtoren gezien en vervolgens via de boulevard terug, een kleine twee uur of zo. Het maakt hier ook een uitgestorven indruk, veel zaken dicht. Gelukkig houd ik van treinen. Elke paar minuten komt er wel een Renfe vlak langs de camping donderen, maar er zit afwisseling in: de helft gaat naar het noorden, richting Barcelona, en de andere helft… En vannacht gewoon de gehoorapparaten uit!

Vertrek: 38.210; aankomst: 38.493

Dinsdag 7 oktober (rustdag in Torredembarra)

Gisteravond viel de stroom een paar keer uit, merkte ik aan de radio. Die draait als het even kan op 220 volt (scheelt batterijen). Was elke keer met een kwartiertje gepiept, dus de cerveza bleef gelukkig koud in de frigo.

Vanmorgen pas om 08.45 uur wakker. Begin relaxt (schrijf je dat eigenlijk wel zo?) te worden, geloof ik. Sluierbewolking, maar up to 25 graden. Inschrijven, paspoort laten zien – zal wel bij Spanje horen. Wifi, maar matig. Heb er niet voor betaald, terwijl er toch $ 3,00 op het ticket stond. De tante van de receptie gaf me ook een verkeerde rekening mee (van een andere klant), maar wat geeft het allemaal? Zolang je maar zout op je eitje kun strooien is er niks mis met je arm.

Wat later een accuutje leeggetrapt en ’s middags gewandeld langs de zee. Na een lekker wandeltochtje bleek ik geen code te hebben voor het strandcampinghek: kwamen er dus nog twee extra (zweterige) kilometertjes bij. Gelukkig was het sanitair goed en schoon.

Nog even moeten werken voor de oude school: een huilerig onderwijzeresje had zich gemeld bij W. met de vraag of er nog een PPT-tje bestond van een ouderavondpresentatie van 2013. Laat ik toch het betreffende document op een stickie bij me hebben. Er moesten alleen een groot aantal foto’s naar de eeuwige jachtvelden worden gestuurd in verband met de maximale grootte van een te versturen bericht. D. blij, nu nog even wachten op de bloemen.

El Tiempo laat voor de komende dagen alleen maar zon zien.

Woensdag 8 oktober

Een fantastische dag! Niet zozeer vanwege de verplaatsing van Torrendembarra naar Betera (Valencia Camper Park). Die verplaatsing had niet zoveel om het lijf: voet op het gaspedaal en daarna de cruise control aan. De kustroute is een combinatie van de N240 en de A7, een goed gratis alternatief voor de AP7 waarvoor je betalen mag. Temperatuur oplopend tot 28 graden. Ook hier sprake van bermtoerisme van schaarsgeklede vrouwen.

Het fantastische van deze dag was ook niet de parkeerplaats van een Lidl onderweg. Eerst aangesproken door een donkere schone die geld van me wilde hebben en maar bleef aandringen totdat ik een paar ontzettend lieve woorden in het dialect uitgesproken heb, het mens was rap weg. Toen moest ik nog het winkelwagentje wegbrengen en werd aangesproken door een dame die me de “Wachtturm” wilde laten lezen. En als ik ergens een gruwelijke hekel heb dan is het aan die lui.

Nee het fantastische van deze dag is mijn nieuwe uitvinding. Tot heden toe was de Big Mac-index een graadmeter voor het prijspeil van een land. Nu vind ik van de MC alleen de koffie acceptabel en denk dus dat het tijd wordt voor een nieuwe prijspeilindex. Wel: vandaag bedacht! Elk zichzelf respecterend land heeft tegenwoordig wel vestigingen van de Lidl. Wat mij opviel is dat een groot gedeelte van het assortiment in elk land hetzelfde is. Zo heeft elk land Grafenwalder in de schappen staan. Voor wie niet weet wat Grafenwalder is: het is een acceptabel Duits biertje in een half-literblik. Wat me opviel was het grote prijsverschil tussen Frankrijk en Spanje, dus wordt het tijd voor de introductie van de Grafenwalder-index. Tot heden toe alleen de prijzen van Frankrijk en Spanje genoteerd, maar er zullen nog veel landen volgen. Frankrijk 0,59; Spanje 0,39. En dat voor hetzelfde blikje bier.

Het water ruikt naar chloor (ook op de vorige camping al), dus over op het flessenwater voor de koffie e.d.

Donderdag 9 oktober

Een heel behulpzame tante aan de receptie van de camperplaats legde me exact uit hoe ik met de metro in Valencia moest komen, verkocht meteokaartjes en gaf me zelfs een visitekaartje met de opmerking dat ik niet moest schromen om te bellen wanneer ik in de problemen kwam.

In Valencia eerst de verkeerde kant opgelopen (je maakt onder de grond zulke rare draaien, zodat je je richtingsgevoel volstrekt kwijt bent). Later toch in de oude stad terecht gekomen. Big party: het was “dia de la communidad” in Valencia. Op 9 oktober 1238 knikkeren de christenen de Arabieren de stad uit, nadat dezen hier vijf eeuwen de baas waren geweest. Kanonschoten, optocht, oude klederdrachten, druk, warm; echt iets voor W., maar die was hiervoor een dag te laat. Ik was redelijk op tijd weer op de camping en heb ‘s middags en ’s avonds een complete Jeffrey Deaver op mijn e-reader weggewerkt,

Vrijdag 10 oktober

Al vroeg naar het vliegveld, zo’n bus raak je niet snel ergens kwijt. Een balk op 2,3 meter hoog is dus niet te hoog maar te laag en na twee rondjes aeroporte OBBB maar op langparkeren neergezet, helemaal achteraan waar geen schaduwtentjes waren en de bus heerlijk in het felle zonnetje stond, zonder laag dakje boven zich.

17 Minuten te laat vertrokken vanuit Rotterdam en ook 17 minuten te laat in Valencia. Drie keer over slikken van beide kanten, we hadden elkaar twee-en-een-halve week niet gezien.

Zo’n uitgang van een parkeerplaats op een vliegveld heeft twee slagbomen bij de uitgang, eerst gaat de achterste open en mag je doorrijden tot de volgende; de achterste gaat dicht en de voorste gaat open, zo gepiept dus. Tenzij je OBBS bij je hebt van 6,34 meter (en een paar cm voor een ingeklapte fietsendrager). Kaartje in de automaat, achterste slagboom gaat open, voorste blijft dicht. Iets naar voren, voorste blijft dicht en achterste blijft open. Uit de auto en eens goed gekeken hoe het allemaal in elkaar stak. Neus van de bus onder de voorste slagboom en ja: achterste slagboom dicht, voorste open en weer een avontuur verder.

Boodschappen gedaan in de grootste Carrefour die ik ooit heb gezien, Miep-Miep die ons stuurde door de kleinste steegjes die ik ooit heb meegemaakt, maar hoera W. is in Spanje. De rest van de dag rust. Lezen, eten, drinken, babbelen en hetzelfde nog eens, maar dan in omgekeerde volgorde. Dagafstand 73 km.

Zaterdag 11 oktober

Twee toeristen hebben Valencia bekeken, Metrootje heen, metrootje terug, gewandeld, de toeristen hop-on-and-off, hapje, drankje. Opvallend was het nieuwe gedeelte met interessante architectuur. Meer valt er vandaag niet over te zeggen, eerst alles maar eens laten bezinken. Morgen zeer waarschijnlijk nog eens naar Valencia, maar dan met de fiets. In een volgend verhaal waarschijnlijk meer over Valencia.

gelukkig hebben we de foto's nog!

woensdag 24/09: camperplaats Bacharach AM Rhein, alleen is de Rijn een aantal camperrijen weg

 

zaterdag 27/09: camping in Vizelle aan de Route Napoleon

 

maandag 29/09: OBBS aan de Verdon

 

 

 

dinsdag 30/09: campervriendelijke Middellandse Zee

 

 

 

woensdag 01/10: Pic du Cap Roux aan de weg van Cannes naar St. Rafael

 

 

 

 

 

woensdag 01/10: Sanary-sur-Mer

 

 

 

 

woensdag 01/10: hamburgers met paprika, ui en champignons en een restantje brood

 

 



 

vrijdag 03/10: het fietspad van Frontignan naar Vic-la-Gardiole

 

 

vrijdag 03/10: de een laat zijn hondje uit, een ander zijn fietsje

 

 

 

vrijdag 03/10: wat voor reiger moet dit zijn, W? Staat niet in de vogelwaaier.

 

brief drie: 5 oktober

Na een paar verschrikkelijk mooie dagen werd ik vannacht wakker gemaakt door de regen, kon nog net het dakluik op een kleiner standje zetten, mijn was binnenhalen en de stoel onder de bus schuiven. En dan kom je later tot de ontdekking dat je op een klerencamping staat en niet op een naturistenterrein. Vanmorgen waarschijnlijk nog een beetje regen en (volgens buienradar) vanmiddag weer volop zon. Dus volop tijd om te schrijven. Met mijn wifi-antennetje achter op de fietsendrager heb ik een redelijke verbinding met de receptie, dus dat wordt straks nog publiceren ook. Maar laten we de draad weer oppakken.

Woensdag 1 oktober

Na de ochtendbesognes OBBS weer aangezwengeld en vanuit (zo ongeveer Cannes) langs de middellandsezeekust gereden tot aan St. Rafael. De kustweg was prachtig met magnifieke vergezichten en dat allemaal in een kader van blauwe luchten en een fel zonnetje. In St. Rafael begon het toeristische circus weer. Het oorspronkelijke plan om via St. Tropez langs de kust te blijven rijden werd bijgesteld, want dat ritje was wel erg time-consuming. Ik heb al eerder geschreven dat ze hier een hekel hebben aan campers, dat bleek ook nu weer: je mag met je huisje op wielen niet eens de parkeerplaats van de Carrefour in Frejus op. Dus moesten de boodschappen maar bij de Lidl ergens verderop gedaan worden. Grote wegen: schoot vlug op, maar minder interessant. Kwam nog “door” Toulon, maar niets van gezien, je gaat er nu met een tunnel onderdoor. Voor je het weet ben je een paar kilometer verder en de stad weer uit. Net iets ten westen van Toulon ligt Sanary-sur-Mer met een luxe camping. Het enige nadeel was dat je na een paar kilometer al een accu hebt leeggetrapt (beetje overdrijven mag, niet?). Erg leuk plaatsje trouwens, maar het bultige karakter van de omgeving nodigde niet uit voor een wat langer verblijf. Graadje of 26, het leven is zo slecht nog niet.

Weet je wat het grote verschil is met vakanties van zo’n jaar of 25 geleden? Niet het nachtelijk onderkomen, maar de opladers, de snoertjes en de kabeltjes. Ik probeer een overzicht te maken:

Opladers voor de fietsaccu’s, voor het tablet (heb ik er twee van bij me, zodat W. zonder zit, voor mijn e-reader,  voor de telefoon (die het niet doet), voor het fototoestel, voor de radio, voor mijn schoonmaakapparaat van de gehoorstoestelletjes, voor de streamer van het gehoorapparaat, voor het oplaadbare led-lampje, voor de router van de wifi-antenne en dan nog allerlei verbindingssnoertjes en kabeltjes. Ongetwijfeld zullen er meer zijn. Het frustrerende is dat het bijna nooit uitwisselbaar is: elke fabrikant verzint zijn eigen aansluiting.

Statistieken: vertrek 37.613, aankomst 37.765; weinig kilometers, maar er uren over gedaan.

Donderdag 2 oktober

Miep-Miep had een leuke route in haar hoofd. Het eerste deel is eigenlijk op de kaart niet te traceren, later werd het wel duidelijk: door de Camargue richting St. Maries de la Mer, de plek waar we vroeger vanuit de Sabliere een dagje naar zee gingen. Veel herkenningspunten dus. Kustweg via Grande Motte naar de eindbestemming van deze dag: camping les Tamaris in Frontignan Plage. Op het stalen ros de omgeving verkend en een fietsroute voor de volgende dag uitgestippeld. Het seizoen is hier duidelijk afgelopen: heel veel winkeltjes en restaurantjes zijn gesloten. Ook in de campingwinkel is bijna niets meer te krijgen, ze maken de laatste restjes op. Alleen het brood is elke dag vers en lekker: baguette serial; kost € 1,40 maar dan heb je ook wat. Temperatuur oplopend tot 26 graden en strakblauw.

Het avontuur van vandaag: tegen twaalven stopte ik op een parkeerplaats om een broodje te maken. Toen de serial met lekkere vette worst naar binnen was gewerkt en ik wilde vertrekken kon ik mijn sleutels nergens vinden. En dan ga je zoeken. Ons luxe huisje op wielen heeft naast het aanrecht een boodschappentas die bij ons gebruikt wordt als afvalemmer: plastic zak in de tas en klaar is kees. Tijdens het snijden van het brood zijn de sleutels waarschijnlijk van het aanrecht geschoven en in de afvalbak belandt. Natuurlijk is dat de laatste plek (wanneer je een half uur lang alles overhoop gehaald hebt) waar je gaat zoeken. Nu het leeslampje van de e-reader van W. nog!

OBBS moest vandaag ook drinken, het loopt 1 op 10,2. Eigenlijk zo’n constant verbruik.

Vertrek 37.765, aankomst 38.014; ruim vijf en een half uur over gedaan.

Vrijdag 3 oktober

Volgende week moet ik in Valencia zijn, moet kunnen. Vandaag een rustdag in Frontignan.

Een schitterende fietstocht gemaakt naar Frontignan stad en vervolgens over fietspaden langs zee naar Vic-la-Gardiole en terug naar de camping. Beide stadjes uitvoerig bekeken en diverse keren een uitstapje gemaakt om achter de lage duinen de zee te bewonderen. ’s Middags een wandeling van een paar kilometer gemaakt en dat had ik niet moeten doen: heen over het strand langs de zee ging nog wel, maar terug via de kustweg in de palle zon was een aanslag op mijn leven. En de worstjes van de Lidl waren ook nog een keer niet lekker. Even Skypen met de kleindochters (oma mocht alweer alleen oppassen). De dames vonden het maar vreemd om tegen een opa op een beeldscherm te praten.

Het blijft eentonig: 26 graden en strakblauw. In de avond en nacht koelt het in de camper af tot zo’n 19 graden. Wanneer het donker wordt (zo tegen kwart voor acht) wordt het te fris om buiten te zitten. Dus: veel lezen en – wanneer het kan – een beetje internetten.

Zaterdag 4 oktober

De wereld is gehuld in nevelen bij het opstaan. Beetje frisjes. Wat later tijdens de tocht wordt het beter, maar niet meer zo warm als vorige dagen. Via Sete langs de kust naar Agde. Miep-Miep had het er maar moeilijk mee: de oorspronkelijke kustweg is een voie verte geworden en de nieuwe weg ligt nu een eindje van de zee af. Miepie wilde me steeds het fietspad opsturen en wat kan ze dan vervelend worden! In Agde bij een Hyper U de voorraden een beetje aangevuld en ook vast een flesje port voor W. gekocht. Voor je het weet ben je zo een klein uur verder. Bovenlangs Bezier (onder loopt de peage), om Narbonne heen en vervolgens van de snelste route afgeweken: Leucate, Le Barcares, Carnet Plage tot Collioure. Opvallendste moment(en) van deze dag: op de route stonden veel schaarsgeklede dames “op de bus te wachten”.

Vertrek 38.014, aankomst 38.210.

En nu is het zondag. De regen is gaan liggen, de tshirts hangen weer aan de waslijn, het wordt weer blauw in de lucht. Nog wel een fris briesje, maar dat is goed voor de was. Je hoort later nog wel hoe deze dag eruit ziet. In ieder geval de bus een grote beurt geven.

 

 

 

brief twee: 30 september

Een weekje onderweg inmiddels en een verdiende rustdag aan de Middellandse Zee. Toen ik hier de 29^e aankwam was het schitterend weer met volle stranden, vandaag wat miezerig, zwaar bewolkt, maar niet koud. Ik loop echter op de zaken vooruit.

Zaterdag 27 september

Vertrokken met een strakblauwe lucht met als eerste halteplaat de Carrefour van Besançon. Mijn Miep-Miep heeft me alle hoeken van Besançon laten zien voor ze vond dat we er waren. Voor een paar dagen eten en drinken ingeslagen en OBBS lustte ook wel een slokje. Mooie route, maar het duurde wel lang. Eerst de N83 die later overging in de D1083 (lang leve de Franse omnummering een aantal jaren geleden, wat moet dat een geld gekost hebben: al die nieuwe bordjes langs de kant van de weg; het zal wel zo zijn reden hebben). De redelijk rustige weg via Bourg-en-Bresse moet het goedkope alternatief voor de peage naar en van het zuiden zijn: veel campers en caravans. Af en toe zwaait er een camperbestuurder naar je, eigenlijk is het daar veel te druk voor: je kunt je hand wel omhoog houden. Daarna naar en door Grenoble, steeds tussen de Alpjes door. Bij Vizelle begonnen aan het eerste echte reisdoel: de Route Napoleon (oorspronkelijk helemaal N85, maar tegenwoordig zijn hier ook grote stukken omgenummerd. De ACSI-camping was al snel gevonden. Je moet hier wel op tijd zijn, want na mij (nog geen half zes) gingen de madamekes weg. Ben benieuwd wat er gebeurt als je later komt. Het geslachte lam van de Carrefour kon in de pan.

Op camperforum is veel discussie over camperplaats versus camping. Ik betrap me er op dat ik in eerste instantie zoek naar een ACSI-camping, voordeel: altijd goede voorzieningen bij de hand, niet zo gek duur en meestal meer ruimte. Ik vergelijk het dan met betaalde camperplaatsen waar je voor wc en douche meestal extra moet betalen.

Op de camping waar ik deze nacht gestaan heb (Au prē du Lac in St. Theoffrey) was niet veel te doen. Opvallend was wel dat er twee personenauto’s waren waarin werd overnacht. Voor de statistieken: vertrek 36.881, aankomst 37.239.

Zondag 28 september

Beetje opschonen (niet alleen de bus) en twee van de drie delen van de Route Napoleon gereden. Die indeling in drieën komt van mezelf, qua route zijn het drie verschillende landschappen. Het eerste deel gaat naar Gap door de bergen, veel haarspeldbochtjes en erg mooi. Nappie zal wel op zijn paard gezeten hebben, maar zijn arme soldaten hebben moeten afzien. Het tweede gedeelte gaat via Sisteron naar Digne-les-Bains door het dal (voor een groot gedeelte parallel aan de vrij lege A51). Weer zo’n afwerkcamper tegengekomen op een koffiestopparkeerplaats, nu was het een Pool die aan zijn gerief kwam – de lege auto die erbij stond had een Pools kenteken. Tussen Gap en Sisteron veel perzikenplantages, wist niet dat ze die daar verbouwden.

Er zijn veel motorrijders op de weg, komt natuurlijk ook omdat het zondag is. Ze rijden levensgevaarlijk, vooral in de bergen. Wat een doorgetrokken streep is, hebben ze volgens mij nooit van gehoord.

De overnachtingscamping lag iets uit de route, maar-me-hebbe-alles-behalve-haast. Camping St.-Jean in Moustiers Ste Marie is een leuke ACSI-camping. Ik heb het dorpje niet gezien: was zo kapot dat ik voor het eerst een middagdutje heb gedaan (een uurtje maar). Lekker weer in de dalen: zo’n 22 graden en het zonnetje laat zich regelmatig zien. Vertrek 36.239, aankomst 37.613.

Maandag 29 september

Vandaag deel drie va de Route Napoleon, van Digne-les-Bains (dat ik overigens helemaal niet gezien heb in verband met het uitstapje naar de overnachtingscamping) naar de Middellandse Zee. Weer zo’n mooie tocht. In Barrême een omleiding via St. André-les-Alpes. Dat was echt geen straf, want zo reed ik een hele tijd langs de Verdon, mooie uitzichten, maar je kunt niet op elke parkeerplaats stoppen. Via Castellane (vond ik tegenvallen) naar Grasse, een weg met veel boeketten en kransen in de berm. Kan ook niet anders als je ziet hoe die Fransen hier over de bergwegen scheuren. Toen was het gebeurd met de leuk: Grosse (de ene parfumerieshop na de andere) en Cannes zijn een crime om door te rijden. En voor je het weet zit je aan de Middellandse Zee bij een temperatuurtje va zo’n 26 graden. Via de kustweg naar Camping Les Cigales (en ja: ze gingen aardig te keer), waar geen ACSI-plaatsen meer vrij waren, maar waar ik voor € 25,00 per nacht mag staan, dan maar een biertje minder. Veel langverblijvers (twee weken of meer) en veel doortrekkers en opvallend veel Engelsen, vaak met kasten van campers. Of ze ook over de pasjes gaan?

Kwam tegen half twee aan, geïnstalleerd, fietsje gepakt en een stuk kustweg gefietst. Helaas: fototoestel vergeten. Drukte van jewelste op het strand, alle tentjes open: wat een bedrijvigheid.

Dinsdag 30 september

Heel ander weer dan gisteren: zwaar bewolkt en later op de dag regen. Tussen de bedrijven door nog even naar Cannes gefietst. Had gelukt: een paar drupjes. Alleen jammer dat de foto’s die ik gemaakt hebben nu niet zo’n mooie blauwe uitstraling hebben, maar ook dat zal deze reis nog wel goed komen.

Ze hebben hier wel de pest aan campers er caravans. Op de hele kustweg geldt een parkeerverbod voor deze asocialen: u wordt weggesleept. Op parkeerterreinen ben je ook niet welkom, hier heeft men hoogtebalken geplaatst. Zal wel teveel wild gekampeerd zijn.

Cannes straalt luxe uit. Ondanks de miezer zat het vol op de (overdekte) terrasjes: lunchtijd. Heb maar niet op de kaart gekeken naar de prijzen. Mijn opgebakken brood van gisteren met een schijfje ham uit een blikje en de K en G-koffie smaakte ook verrukkelijk en zal ongetwijfeld een stuk goedkoper zijn.

Vijf uur: het regent pijpenstelen, luifeltje staat uit en keurig aan één kant laag, zodat het water van het doek kan aflopen. En wees eerlijk: ook dit moet je meemaken. Alleen jammer dat mijn eerste vakantiewasje nu niet droogt. Ik weet nu hoe ik hier foto's kan plaatsen, maar daarvoor is de verbinding niet toereikend. Las ze later wel in de berichten in.