gelukkig hebben we de foto's nog (5)

 

 

woensdag 29/10: Salamanca

 

vrijdag 31/10: OBBB op de Ibaneta

 

 

zaterdag 01/11: Oradour sur Glane

 

keurig waterpas op blokken

 

zaterdag 01/11: camperplaats in Oradour

 

zondag 02/11: camperplaats aan het Lac du Der

 

maandag 03/11: het hellend vlak in Ronquieres

 

brief negen: 4 november 2014

En weer thuis. Wel even wennen. De kamer is wel een stukje groter dan de ”huiskamer” die ik de afgelopen zes weken tot mijn beschikking had, de eerste wasjes zitten alweer in de droogtrommel, dus tijd om het verhaal van dit reisje af te sluiten.

Maandag 03 november

De grusgrusjes (Latijnse naam voor de kraanvogels) vlogen iets voor half acht over de bus. Ik was net op tijd om zo’n duizend vogels voorbij te zien vliegen op zoek naar eten. Na de koffie werd het tijd voor de voorlaatste etappe. Via Reims naar Chalons-en-Champagne (de N4 en de D944). Vervolgens de A34 naar Charleville-Mézieres (het laatste stuk tot de Belgische grens is in ontwikkeling) en daarna de Belgische N5 naar Charleroi. Wat zijn die Belgen goed in het plaatsen van bordjes die aangeven hoe slecht de weg is en wat er allemaal mis kan gaan, soms met bosjes tegelijk. En de weg is slecht! Op naar het hellend vlak van Ronquieres. Een hoogteverschil van 68 meter in het kanaal wordt niet met sluizen overbrugd, maar de boten worden in bakken naar boven of beneden gesleept over “het hellende vlak”. Volgens mij kan het niet erg efficiënt zijn met maar twee bakken. Heel interessant, alleen jammer dat het gebeuren alleen aan de buitenkant viel te bezichtigen. Het panorama (een soort uitzichtsplatform was gesloten tot ergens in 2015. Waarom werd niet vermeld. Bij de site is een grote parkeerplaats waar je ook schijnt te kunnen overnachten, maar het was nog erg vroeg (half drie) en ik stond er in mijn eentje. Het stond me allemaal niet zo aan, ongetwijfeld zal het in de zomer drukker zijn. Dus op naar Sint Truien, zo’n anderhalf uur verder, daar zou volgens de Facile en Route een mooie camperplek zijn. Drukke stad en geen cp kunnen vinden. De P waarvan ik dacht “hier moet het zijn”, lag helemaal op z’n kop. Door naar Kortessem, een kleine twintig minuten rijden. Rustig plekje qua omgeving, alleen stond er een straffe wind.

Al weer de derde camperplaats op een rijtje, morgen maar eens uitgebreid douchen thuis. Maar och, ik ben opgegroeid in een tijdperk waarin je eens per week in een teiltje mocht en dan had ik nog het “geluk” dat ik de oudste was en er drie voor me mochten in hetzelfde badwater. Dus uitgebreide poezenwasjes moeten af en toe kunnen.

Over het weer zullen we het maar niet meer hebben.

Vertrek: 42.986; aankomst: 43.416

Dinsdag 04 november

De laatste etappe. Wakker geworden van de kerkklokken van Kortessem die om tien voor zeven uitnodigden voor kerkgang. Iets anders kan ik me niet voorstellen. ’s Avonds en ’s nachts heerlijk rustig bij de tennisbaan (te nat om een balletje te slaan?) Het voordeel van vroeg wakker worden is dat je vroeg kunt vertrekken. Miep was de baas vandaag. De autosnelweg op die net boven Maastricht op de A2 uitkomt, dan de A73 richting Venlo en daar de Duitse A40 op richting Duisburg. En dan in het Ruhrgebied de bordjes Oberhausen/Arnhem in de gaten houden. Het was druk en dan vooral de andere kant op, volgens mij stond er een file van ten minste 30 kilometer naar het zuiden, naar het noorden kon je goed doorrijden. In Bocholt de A3 verlaten en nog even in Rhede voor de laatste keer de tank volgegooid. Scheelt weer een kratje bier met Nederland.

Vertrek: 43.916; aankomst 43.649

De totale reisafstand bedroeg 7.646 kilometer.

De “evaluatie” volgt wanneer ik weer helemaal geacclimatiseerd ben.

brief acht: 2 november 2014

Zachte regendruppels op het dak van de camper, alle kraanvogels moesten voor het donker binnen zijn en dat was kwart voor zes! Geen zin in de afwas, dus maar eens kijken hoe lang de accu van mijn tablet het vol wil houden. Wijntje erbij, lampje aan en verzekerd van de veiligheid van 50 soms echt grote witte “jongens” naast me.

Woensdag 29 oktober

Op de fiets naar Salamanca, ook door de buitenwijken en juist die hadden we een paar jaar geleden niet gezien. Veel herkenningspunten in de binnenstad. Alleen de Plaza Major hebben ze omgetoverd tot een (antiek)boekenmarkt: duurt maar een maand, maar geen gezicht! Gisteravond brief zeven gemaakt, vanmorgen toen de camping leeg liep had ik een uitstekende internetverbinding, dus kon er gepubliceerd worden en ook nog foto’s geplaatst.

Donderdag 30 oktober

Grijs water lozen, betalen en vertrokken vanuit Salamanca bij een temperatuurtje van een graad of acht. Tot Burgos over de A62, daarna de N120. Graan, graan en nog eens graan (inmiddels wel gemaaid). Aan de bomen kun je nu goed zien dat het herfst is.

De Camino (de pelgrimsweg naar Santiago de Compostella) loopt vanaf Burgos voor een groot deel vlak langs de N120. Er zijn nog veel wandelaars op pad: groepjes, tweetallen en opvallend veel individualisten, vaak voorzien van een stok. Het lijkt me niet prettig lopen dit stuk, je loopt weliswaar over een wandelpad, maar op vijf meter afstand razen de vele auto’s je met een vaartje van 90 kilometer per uur voorbij. Ooit heb ik het plan gehad om ook naar Compostella te lopen, maar als ik deze condities zie ben ik blij dat het bij een plan is gebleven.

In Logroño werd het mistig, het werd ineens erg somber. Later om de middag klaarde het weer op en werd het weer een lekkere 23 graden op de A12 naar Pamplona. Vandaag de lange broek aangehad, nog wel met blote voeten in de sandalen. Gekozen voor camping Ezcaba in Pamplona. Om half zes duikt de zon achter de heuvels en dan gaat het met de temperatuur snel bergafwaarts.

Vertrek: 41.418; aankomst: 41.885

Vrijdag 31 oktober

Weer een “monsteretappe”. Om kwart over acht vertrokken in de nevel. Het eerste deel van de Pyreneeën was ook bedekt met een grijze sluier, alleen op de toppen boven de 800 meter had het zonnetje vrij spel. In Roncesvalles werd het weer strak blauw, zodat de Ibaneta – vlak voor de grens met Frankrijk - er weer vriendelijk bij lag. De laatste keer stond het groene busje op dit hoogste punt. Wel koud, OBBB werd bijna incontinent (laat namelijk het water spontaan lopen bij drie graden boven nul) en dat zou jammer zijn van de zestig liter die de schoonwatertank op dat moment bevatte. Af en toe een Camino-ganger, de pelgrims komen ook over de Ibaneta. Ging gisteren de spijkerbroek al aan, vandaag moest ik op zoek naar sokken en dichte schoenen. Vanaf St.-Jean-Pied-du-Port (het begin van veel Caminogangers en nog steeds een toeristenkermis) de D933 naar Bergerac en de N21 naar Perigueux. De kachel kon weer uit en de airco na een tijdje aan (wisselend tussen de 21 en 26 graden.

In Perigueux de keuze gemaakt om een eindje onder Limoges een camping te pakken. Het beoogde doel (Oradour sur Glane) was toch een brug te ver. Het werd camping Montréal in St. Germain les Belles. OBBS kwam er net voor het donker aan.

Vertrek: 41.885; aankomst 42.406

Zaterdag 1 november

Een feestdag in Frankrijk: Allerheiligen. Veel winkels zijn er dicht, maar de meeste supermarkten zijn ’s morgens open (net als op zondag). Maar een klein stukje rijden vandaag: naar Oradour sur Glane. Eigenlijk had ik er gisteren al willen aankomen, maar je kunt niet alles in dit leven hebben. Kon dus lekker laat vertrekken. Over een stukje van 73 kilometer heb ik wel bijna anderhalf uur gedaan: wanneer je Miep-Miep de opdracht “snelweg vermijden” geeft is het altijd dolle pret: ze weet de mooiste weggetjes voor je te vinden.

Op 10 juni 1944 hebben een aantal SS-ers Oradour in de hens gestoken en iedere inwoner mocht eraan geloven. De vrouwen en kinderen werden in de kerk gepropt en daar werd ook even een vuurtje gestookt. Het oude dorp is in de toestand van 1944 gelaten en is nu een soort museum, het nieuwe dorp is er vlak naast opgebouwd. Erg indrukwekkend en beklemmend.

De rest van de middag rustig in en uit het zonnetje doorgebracht op de mooie en gratis camperplaats van Oradour.

Vertrek: 42.406; aankomst: 42.473

Zondag 2 november

Nu weet ik ook waar die grafkaarsjes bij de Lidl in Spanje voor waren: het is vandaag Allerzielen. Weinig van gemerkt overigens. Om goed acht uur werd het gaspedaal voor het eerst ingedrukt en die werd om half vijf voor het laatst weer losgelaten: It’s a long way …

Eerst terug naar Limoges om daar de A20 naar Chateauroux op te pikken. Daar wilde Miep mij op de snelweg houden, maar je moet haar niet altijd haar zin geven. Ik besloot de N121 te nemen naar Bourges en Auxerre. Allemaal bekende namen en goede herinneringen aan vorige vakanties. Zo mocht ik de Creuse, de Indre en de Loire oversteken. Op naar Troyes en daarna allerlei kruip-door-sluip-door weggetjes naar het Lac du Der, om precies te zijn de gratis camperplaats bij Giffemont.

Het Lac du Der staat bekend om zijn kraanvogels in maart en november. Heb er zo’n duizend gezien tegen zonsondergang. Volgens mij is het voor de grote kraanvogelkermis nog een weekje te vroeg. Mooi plekje om volgend jaar met z’n tweetjes heen te gaan. En ja W.: het appartementje stond er nog.

Vertrek: 42.473; aankomst: 42.98

gelukkig hebben we de foto's nog (5)

 

donderdag 23/10: het groene weggetje linksom richting Ayemonte

 

donderdag 23/10: Isla Cristina

 

vrijdag 24/10: het groene weggetje rechtsom

 

zondag 26/10: de baaien van Albufeira

 

maandag 27/10: OBBS op de punt van Europa (Cabo de Sao Vincente)

 

maandag 27/10: camperplaat in Batalha

 

 

dinsdag 28/10: de verlaten grens van Portugal en Spanje

 

brief zeven: 28 oktober 2014

Er is weer veel gebeurd in een klein weekje tijd. W. zit inmiddels weer thuis en is weer heerlijk aan het werk en ik moet er weer aan wennen dat ik ’s morgens water voor de koffie opzet in plaats van theewater. In de laatste brief zaten W. en ik in de buurt van Huelva, tegen de Portugese grens, dus daar pak ik de draad weer op.

Donderdag 23 oktober

Vanuit Isla Cristina loopt een “groen weggetje” naar links en naar rechts. Vandaag het groene straatje linksom gefietst naar Ayamonto. Veel vogels gezien onderweg, behalve meeuwen een aantal ooievaars en grote zilverreigers en een groot aantal die we niet thuis konden brengen. Ayamonte ligt aan de rivier de Guadiana die een behoorlijk aantal kilometers de grens vormt met Portugal. Dezelfde weg terug, anders moesten we naast de auto’s fietsen en nee: we doen geen helmpje op, foei!

Het leven wordt hier verder bepaald door vliegen (ik heb toch echt andere associaties met Spaanse vliegen), muggen (het heeft hier een week geleden behoorlijk geregend) en blauwe eksters (mooi, maar hondsbrutaal).

Vrijdag 24 oktober

Gisteren het groene straatje linksom, vandaag dus rechtsom en weer birdwatching. Erg veel ooievaars op een kluitje in de salina’s. Het groene straatje was eerst heel mooi: een betonpad tussen de moerassen door, daarna werd het mountainbiken. Gelukkig hebben onze fietsjes erg brede banden. Na de echte natuur kwam de kunstmatige: aardbeienvelden voor zover het oog kon reiken. Vraag me af of ze die rode vruchtjes echt allemaal met de hand moeten plukken. Bij Le Redondela werd het pad echt onbegaanbaar en zijn we via de kustweg (en een ommetje) teruggegaan naar de camping. ’s Middags nog een tijd op het strand gelegen, je kunt je nog verbranden in deze tijd van het jaar. Met zijn tweetjes een tijdje gespeeld met de hoge golven.

’s Avonds moesten we op de fiets nog even kijken of de zoutpannetjes er in de vloed anders bij lagen en: dat was ook zo.

Zaterdag 25 oktober

Spanje ingewisseld voor Portugal en meteen een uurtje tijdwinst, Portugal heeft de Engelse tijdzone. En daar komt vannacht nog een extra uurtje bij in verband met de wintertijd. Meteen aan de grens tolregistratie: op een deel van de autosnelwegen wordt automatisch tol geheven op basis van je kenteken en creditcard. Wel zo gemakkelijk, maar dan moet je de creditcard wel in de juiste gleuf stoppen (je hebt een lage en een hoge), maar gelukkig is ons Portugees zo goed dat we het meteen snapten…. Obrigado en vooruit over de kustroute richting Albufeira.

Grote teleurstelling: de Lidl in Portugal verkoopt van alles, maar geen Grafenwalder. Daar gaat mijn nieuwe index! Dus maar aan een lokaal biertje.

De kustroute (N125) was niet bijster interessant, maar daarentegen slecht onderhouden en dat maakt dan het gebrek aan natuurschoon weer meer dan goed: je hebt geen tijd om om je heen te kijken, want je moet op de weg letten: oeps weer een gaatje, leuk: daar gaat het serviesgoed weer! Gelukkig zitten de kastjes goed dicht.

De camping in Albufeira was goed en goedkoop. Ook nog gratis wifi (zelfs een goede verbinding). Moeten morgen OBBB wel op de parkeerplaats zetten, de slagbomen gaan maandag pas om zeven uur open en om die tijd moeten we al een tijdje op het vliegveld van Faro zijn.

Gefietst naar de oude stad: toeristenkermis. We konden wel de baai vinden waar we een paar jaar geleden met Oud en Nieuw een fantastisch vuurwerk hebben gezien.

Oeps, bijna de statistieken vergeten: V: 40.254; A: 40.383

Zondag 26 oktober

De laatste W-dag was een rustdag. Alleen de accu’s leeggetrapt op de bultjes van Albufeira. Nog een paar leuke baaitjes gezien en warempel: daar stonden campers met volledige uitstalling. W. heeft een wasje gedraaid, ingeruimd en de rest van de middag bij het zwembad gelegen en ik had een Jeffery Deaver.

’s Avonds – nadat we de bus op de parkeerplaats buiten de camping hadden gezet, hebben we het restaurant van de camping met een bezoekje vereerd. Er waren exact vier tafeltjes bezet (het tafeltje van ons tweetjes inbegrepen). Vroeg naar bed, want morgen om half zes (Portugese wintertijd) op.

Maandag 27 oktober

Omdat we de snelweg genomen hadden (wat de tol is geweest zien we later thuis wel), stonden we al om 06.15 bij de vertrekhal op de KenR. Het werd echt kissen en riden, want het was een gaan en komen op de parkeerstrook. Om goed kwart over acht stond ik op het uiterste zuidwestpuntje van het vaste land van Europa (Cabo de Sao Vicente; nog 2606 km snelste weg naar huis) koffie te zetten en te bedenken wat de vervolgroute zou worden. Overigens: de braadworst stond er niet meer (of stond die op de andere kaap?) Porto ligt ruim 600 km, dus neus die kant op en maar kijken hoever OBBB of zijn bestuurder er zin in hebben. Eerste stuk een hele mooie weg richting noorden: de N268 en de N120 naar Odemira. Opvallend veel fietsers met vakantiebepakking die bultje op, bultjes af gingen; moet echt afzien zijn.  Ook de Lidl in Odemira kon me niet helpen bij mijn Grafenwalderindex. Vervolgens naar Sines en toen nog maar eens de kaarten en Miep-Miep bestudeerd: Porto is toch een beetje te veel van het goede. Met een stukje tolweg is Fatima te halen. Nou die tolwegen doen we de volgende keer maar niet weer: voor zo’n 200 km mag je voor je campertje (categorie 2) €29,00 neertellen (en niks elektronische tol: gewoon een kaartje trekken en aan het eind betalen). En ik kreeg niet eens korting omdat ik er in mijn eentje in zat! Het schoot trouwens wel lekker op. De geur van eucalyptus kwam regelmatig de bus in walmen: veel plantages, wat zouden ze er mee doen? In Fatima was genoeg parkeerplaats, maar de cp stond vol. Nu wordt het schijnbaar gedoogd dat je een ander plekje inpikt, maar ik vond er totaal geen sfeer hangen, zeg maar Lourdes, maar dan tien keer erger. Kwam de Facile en Route toch nog van pas. Door naar Batalha, leuk gratis plekje naast een sportpark en de doos van W. kon ook nog gratis leeg. Bij vertrek 13 graden, bij aankomst om 17.00 uur 22 en daartussenin nog wat hoger.

V: 40.383: A: 40.945; snelste weg naar huis: 2.249

Dinsdag 28 oktober

Hoe laat is het: de diverse klokken geven drie verschillende tijden aan: Portugese wintertijd, Nederlandse wintertijd en Nederlandse zomertijd en was nu Portugese zomertijd niet hetzelfde als Spaanse wintertijd? Het leek wel een beetje op mijn reisje met de Transsib eeuwen geleden; daar hadden we Nederlandse tijd, Moskoutijd (de tijd van de dienstregeling en het restaurant van de trein) en tenslotte lokale tijd (en die veranderde regelmatig).

En toen? Porto doe ik wel een keertje met W., Santiago de Compostella is zonder tolweg in één dag niet te doen. Salamanca ligt op één van de mogelijke routes naar huis. Maar Miep-Miep heeft me gefopt. Zij heeft geen rekening gehouden met het feit dat in Portugal praktisch alle snelwegen nu tolwegen geworden zijn. De A23 was in het prille leven van ons Miep weliswaar tolvrij, maar tegenwoordig hangt er om de tig kilometer een batterij camera’s boven de weg die tegen betaling graag een foto van je nemen. Gelukkig staat er wel een bord bij dat vertelt wat die foto je gaat kosten. Nu moet ik ons Miep niet alleen de schuld geven: als ik de overzichtskaart van de ANWB beter had bekeken, had ik negen Euri en nog wat kunnen uitsparen. Toen vond ik namelijk dat fotogeniek zijn leuk is, maar het moest wel betaalbaar blijven. Dus bij afslag 15 de geasfalteerde karrensporen op richting Marvoa (mooie plaats, volgende keer toch maar eens uitstappen). Aan de andere kant van de grens – in Spanje – werd de weg aanmerkelijk beter. Misschien is de Portugese filosofie wel: verwaarloos de secundaire wegen dan nemen de mensen vanzelf de tolweg.

Mooie weg naar Cáceres (N521). Boodschappen gedaan in een Mercadona die nu een echte supermarkt en geen distributiecentrum was. OBBB lustte ook een slokje. Daarna een kleine 200 kilometer autovia (dus gratis) naar Salamanca. Camping Regio ligt naast het gelijknamige hotel; toeval is dat W. en ik daar al eens overnacht hebben tijdens onze fly-drive naar Madrid en omgeving.

Volgens mij is het einde van de Jesus-nikes periode aangebroken en heb ik niet voor niets een aantal spijkerbroeken meegenomen. Het wordt frisser, bewolkte en af en toe valt er een drupje. Morgen maar eens naar Salamanca fietsen.

V: 40.945; A: 41.418; snelste weg naar huis: 1.849

 

gelukkig hebben we de foto's nog (4)

 

 

18/10: uitzicht vanaf de camping in Granada op de Sierra Nevada.

 



 

19/10: als je 100 foto's maakt in het Alhambra moet je kiezen.

 

 

20/10: bergrit Sierra Nevada.

 

 

20-21/10: El Rocio.

 

 

21/10: het bleef bij een waarschuwing.

 

 

 

22/10: de kustweg naar Isla Cristina.

 

 

 

22/10: het voorlopig uiteindelijke product van de Salina's.

 

brief zes: 22 oktober 2014

Het wordt weer tijd om wat te vertellen. Het is inmiddels 22 oktober en heet in dit deel van Spanje, ik vraag me af of het wel normaal is: al een aantal dagen zitten we met temperaturen ruim boven de 30 graden, vandaag en gisteren liep het tegen vieren op tot 35. ’s Nachts koelt het al een paar dagen niet echt af, het blijft een eindje boven de 20. W. heeft vooral van die nachttemperaturen last.

Vrijdag 17 oktober

Camping El Portus bij Cartagena. We hebben echt geen r… uitgevoerd. Een dagje niksen is ook lekker, W. veel aan het strand (50 meter verder), dus een beetje verbrand. Veel lezen, beetje de was doen en verder NIKS. Er valt hier ook weinig anders te doen dan niksen en soms heb je daar echt een dagtaak aan.

Zaterdag 18 oktober

Vertrokken van El Portus. Eerst een binnendoortje over “witte” weggetjes naar Totana en toen ging het snel, alleen maar snelweg: Lorca, Baza, Guadix (boodschappen gedaan bij de Lidl) en uiteindelijk Beas de Granada. In de verre zien we de met sneeuw bedekte toppen van de Sierra Nevada.

V: 39.356; A: 39.652

Zondag 19 oktober

De bedoeling was dat we met het openbaar vervoer naar Granada zouden gaan: de camping heeft een uitstekende busverbinding! Alleen: niet op zondag. Dus mocht OBBB voor openbaar vervoer spelen en dat was een fluitje van een cent. We kwamen goed 10.00 uur bij Alhambra aan en de vraag was of we nog wel kaartjes konden bemachtigen. Er is een speciale parkeerplaats voor campers en bussen en om half elf hadden we twee tickets voor het middagbezoek van 14.00 tot 18.00 uur met om 16.30 een bezoek aan de Palacios Nazaries. Het was een fantastische dag, en ja: het is toeristisch en ja: er komen zeven miljoen bezoekers per jaar, maar het was een heel interessant dagje met als hoogtepunt de Palacios Nazaries.

We kwamen tegen zevenen weer op dezelfde camping in Beas terug waar de Franse buren vroegen of we de weg waren kwijtgeraakt en de Engelse achterburen ons maar erg dapper (brave) vonden dat we met de camper naar Alhambra waren gereden. Volgens W. was het niet brave maar braaf wat we gedaan hadden. We hebben de dag afgesloten met een hapje bij het restaurant bij de camping, waar we buiten op het terras de nodige vis naar binnen hebben gewerkt en weggespoeld. Spannend was het grote bord met gefrituurde ansjovisjes. De patatas die we erbij besteld hadden zullen nu nog gebakken moeten worden.

V: 39.625; A: 39.698

Maandag 20 oktober

Gisteren cultuur, vandaag natuur (tenminste het eerste deel van de dag). Vanuit de camping konden we de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada zien liggen en als je dan op de kaart kijkt weet je dat je naar Pradollano moet rijden. De weg erheen (en terug, want er loopt maar één weg) was geweldig: fantastische uitzichten. In de winter rijd je hier in de file (Pradollano is een skidorp), nu was er geen kip op de weg.

Na dit uitstapje het gaspedaal stevig ingetrapt. We hadden een behoorlijke afstand af te leggen en omdat dit deel van Spanje qua natuur niet echt afwisselend is (we hebben honderden kilometers tussen de olijfbomen gereden) hebben we er maar een afstanddag van gemaakt: lekker doortuffen op de autovia. Overigens is Sevilla geen leuke stad om te doorkruisen met de camper. Vorig jaar hebben we het met de benenwagen heel anders ervaren.

W. had een ACSI-camping in El Rocio geprikt. We hadden al wel iets over het plaatsje gelezen, maar wat we daar aantroffen was in één woord “crazy”. Het dorp kent geen geplaveide wegen: er is alleen maar zand. Het dorp maakte de eerste dag een verlaten indruk: er staan honderden gebouwen die toebehoren aan broederschappen (hermandades). De gebouwen worden gebruikt als onderkomens tijdens de jaarlijkse pelgrimstocht (rond Pinksteren). De tweede dag dat we er waren was het al een stuk drukker en het schijnt elke zondag groot feest te zijn. Lucky Luke zijn we in dit westernstadje niet tegengekomen.

Vertrek: 39.698; aankomst: 40.136

Dinsdag 21 oktober

El Rocio ligt aan de rand van een natuurgebied Parque National de Doñana. Het is een uitgestrekt moerasgebied dat toen wij er waren nog droog lag. Men vertelde dat de Marismas (wetlands) vanaf november onder water staan en dan plaats bieden aan miljoenen vogels. We hebben ’s morgens een korte wandeling gemaakt naar het dorp en een “safari” geboekt voor later in de middag. In een kleine vier uur werden we met een 4-wheeldrive door een deel van het nationale park gereden en een enthousiaste gids die vier woorden Engels sprak (I don’t speak English) vertelde in rap Spaans van alles over boompjes, plantjes en beestjes. En ja, we hebben van alles gezien: herten, verschillende roofvogels en wilde zwijnen. De lynxen die hier voorkomen hadden een rustdag. Al met al een leuke ervaring met een hoog Hoge Veluwe gehalte. Maar volgens mij waren we een klein maandje te vroeg.

Woensdag 22 oktober

Nadat we vanmorgen het grijze en het zwarte water hadden geloosd werd het tijd voor een kleine verplaatsing richting Portugese grens. De kustweg die we hadden uitgezocht liet alles zien, behalve de kust. Wel veel aparte bomen die volgens W. op broccoliroosjes leken, maar volgens deskundigen tamarisken moeten zijn (moet ik nog wel even nazoeken). Bij het boodschappen doen zijn we bijna weer in de Mercadonaval gelopen: al twee keer deze reis zagen we een grote Mercadona en telkens bleek dit geen winkel te zijn maar een distributiecentrum. Dus vandaag geen Mercadona maar een “gewone” onbenullig grote Carrefour. Boodschappen doen voor twee dagen duurt dan gewoon een uur!

We staan nu op een camping bij Isla Cristina en blijven hier drie dagen en nachten vakantie vieren. Dus even niet “reizen”.

 

 

 

gelukkig hebben we de foto's nog (3)

 

 

 

 

 

12 oktober: opnieuw naar de stad van de kunst en de wetenschap, maar nu op de fiets

12 oktober: fietstocht langs onder meer de haven van Valencia



 

13/14 oktober: Oliva

 

 

15 oktober: dadelpalmenbos in de buurt van Elche

 

 

16 oktober: omgeving Cartagena

 

 

 

 17 oktober: nietsdoen in El Portus

 

 

brief vijf: 16 oktober 2014

Al weer toe aan de vijfde brief, geschreven vanaf camping El Portus ten westen van Cartagena. Volgens mij is mijn oudste zus(je) hier vorig jaar ook geweest. Maar… we waren gebleven bij zondag.

Zondag 12 oktober

Voor de derde keer naar Valencia (W. één keer minder). Vandaag met de fiets eerst de metro in. We hebben opvallend veel kaartcontroles meegemaakt en alle drie keer was het een duo: dame – heer; toeval of beleid?  Voor ons eindstation Almeda moesten we een keer overstappen: veel te kleine liftjes voor twee dikke konten en vouwfietsen. We moesten proppen om er zo in te passen dat de liftdeur dicht kon. Om beurten met de lift is geen optie (daar weet je alles van als je W. kent). Almeda ligt ook onder de grond, dus nog een keertje het feest met de lift. Eenmaal boven de grond was het echt geweldig. Dwars door Valencia stroomde vroeger de rivier de Turia en die had de nare gewoonte regelmatig buiten de oevers te treden. Toen de inwoners van Valencia voor de zoveelste keer natte voeten hadden gekregen besloot de overheid eind jaren tachtig de rivier buiten de stad om te leiden door de aanleg van een kanaal ten zuiden van de bebouwde kom. De oorspronkelijke bedding kwam droog te liggen en werd veranderd in een 7 kilometer lange groenstrook met parken, sportvelden, wandel- en fietspaden. Op deze zondagmorgen leek het dat half Valencia van het park gebruik maakte, zo druk was het.

We fietsten als eerste naar “de stad van de kunst en de wetenschap” (Ciutat de las Artes y las Ciencas), waar we de dag ervoor ook al met de toeristenbus waren geweest. Omdat vandaag de zon wat vaker achter de wolken vandaan kwam, kwamen de gebouwen door het licht nog beter tot hun recht. Toen richting Albufera gefietst tot El Saler, geheel fietspad (en terug). Aan zee op een terrasje een broodje genuttigd en toen door het park en de buitensteden van Valencia gefietst tot de eerste metrohalte BOVEN de grond, omdat we het gedonder met de liften wilden voorkomen. En ja hoor: wij mochten naar spoor 2, da’s dus met de lift op spoor 1 omhoog, viaductje over de rails en vervolgens met zo’n heerlijk klein liftje naar beneden naar spoor 2. In de metro zagen we het buiten steeds donkerder worden en inderdaad: toen we ons bestemmingsstation hadden bereikt, kwam het in bakken naar beneden. In de regen het laatste stukje maar even weggetrapt, het zag er niet naar uit dat het voorlopig minder zou worden. De dame van de receptie had inmiddels onze was gedaan, ook opgehangen en binnengehaald toen het ging regenen en dat allemaal voor drie Euro.

Recapitulerend: Valencia. Qua oudheden zijn er echt mooiere steden te vinden in Spanje, maar de combinatie van oud en nieuw en de drooggelegde rivier geeft de stad een aparte uitstraling.

Maandag 13 oktober

Weer een deurtje verder. Begonnen met de kustroute naar het zuiden: rijstvelden, nog meer rijstvelden en honderden zilverreigers. Een paar keer zagen we ook een roofvogel die we (nadat we die later op internet hadden opgezocht) maar uitgemaakt hebben voor een rode wouw, voor hetzelfde geld kan het ook een bruine kiekendief geweest zijn. Daarna kwamen we in de sinaasappelbuurt terecht: zover je kon kijken citrusbomen. Uitstapje naar Xativa (in de binnenlanden), maar dat stadje was niet veel bijzonders. Vervolgens weer terug naar de kust naar de camping in Oliva. De reden dat we op camping Europa terechtkwamen was een pakketje dat we moesten afgeven. Missie geslaagd. Na installatie een stuk naar het zuiden gefietst.

Vertrek: 38.853, aankomst: 39.010

Dinsdag 14 oktober

Spanje is toch een geweldig vakantieland. Ook vandaag weer werd ons busje gratis en voor niets gewassen. Tja, we mochten even een ochtendje binnen blijven zitten, maar ook dat heeft zijn charmes en we hadden toch al een rustdag gepland. ’s Middags klaarde het op en hebben we een mooi fietstochtje gemaakt: eerst naar het oude centrum van Oliva en daarna naar de kust, leuke kleine weggetjes met wuivend riet en citrusboompjes. Niet al te warm vandaag, maar ’s middags liet de zon zich regelmatig zien.

Woensdag 15 oktober

En route! De N332 naar het zuiden met soms mooie uitzichten op zee. Vanuit Althea het binnenland in naar El Castell de Guadalest (Schönes Aussicht). Voor mij een beetje te bulterig en W. was na een half uurtje al weer terug met de opmerking dat het één groot toeristisch complot was. Ik had intussen al wel de koffie klaar.

De volgende bezienswaardigheid moest Benidorm zijn, maar daar zijn we maar omheen gereden: wat een verschrikking al dat hoge beton! Dat al die oudjes het daar zo leuk vinden. Verder via de N332 naar het zuiden, dwars door Alicante. In het begin mooie uitzichten (zo tussen het beton van Benidorm en het beton van Alicante in). Zag later dat de A70 om Alicante heenloopt, maar ons Miep had de opdracht meegekregen “vermijd snelwegen” en soms luistert ons Miep.

Vervolgens rechtsaf de binnenlanden in naar Elche. Al een paar kilometer van de kust vandaan verandert het landschap: droog, kaal en leeg. Af en toe een palmenbos. Boodschappen gedaan in de Carrefour, W. wordt wild van de hammen die ze daar verkopen. Terechtgekomen op een supergrote camping ten zuiden van Crevillent. Veel mensen willen daar oud worden, of bruin, of de winter overleven (of een combinatie van deze mogelijkheden). We hebben een eindje weggetrapt naar leuk natuurgebied en vervolgens een dadelpalmenbos.

V: 39.010; A: 39.191

Donderdag 16 oktober

Het zonnige weer is weer terug van weggeweest. Strakblauw vandaag en onderweg up to 27 graden. Vandaag voorlopig het laatste stuk kustweg. Bestemming: een klein plaatsje in de buurt van Cartagena, maar eerst wilden we het Mar Menor bezoeken (een binnenzee met een smalle landtong ervoor). We hadden beiden een soort Waddenzeeverwachting: lief, ongerept natuurschoon.

Helaas! De binnenzee en de smalle landtong waren er, alleen geen rust en natuurschoon: helemaal volgebouwd, zo’n kleine 15 kilometer lang; weg in het midden en aan weerszijden hotels, appartementen, supermarkten, restaurants en dat soort leuke toeristische dingen. Als je hier een zonvakantie hebt geboekt zal er niks mis mee zijn, maar wij kwamen met totaal andere verwachtingen.

Bus neergezet op een camping in een baai ten oosten van Cartagena: El Portus. Rond om ons heen bergjes, dus ben benieuwd hoe laat de zon over de bultjes heen komt morgenvroeg. Morgen blijven we hier.

Vertrek: 39.191; aankomst: 39.356

gelukkig hebben we de foto's nog (2)

 

05/10: de achterkant van OBBB tussen de citroenen

 

 

 

06/10: op de grens van Frankrijk en Spanje

 

 

 07/10: Torredembarra

 

 

 09/10: de allereerste man van de optocht die gehouden werd ter gelegenheid van "Dia de la communidad"

 

 

11/10: echt: ik heb toestemming!

 

 

 

 

11/10: moderne architectuur in Valencia (Ciudad de las Artes y las Ciencas)

 

 

 

brief vier: 11 oktober 2014

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, dus achter het tabletje maar. Net terug van een enerverend dagje Valencia met W.

Zij ligt nu een beetje bij te komen en snode plannetjes te bedenken voor morgen. Tja het is “anders” met z’n tweetjes: een stuk gezelliger, maar ook: andere dingen doen. Het laatste bericht was van zondag 5 oktober. Nou over die dag valt weinig te vertellen. Heb toen de vorige brief geschreven en verder niets gedaan en dan NIETS met hoofdletters: beetje lezen, beetje dutten, beetje makkelijk koken, beetje internetten en redelijk vroeg naar bed.

Maandag 6 oktober

Moeilijk wegkomen vanmorgen: allemaal bomen en laaghangende takken. De uitvalsroute die ik me had bedacht was door een camper geblokkeerd. Een aardige Fransman (ja, er zijn er een paar) gaf aanwijzingen, zodat ik zonder schrammen en schaafwonden weg kon rijden.

Miep-Miep was verrassend. In ieder geval niet de kustweg, dat stuk hebben we al een paar keer gereden. Voor je het weet sta je in de grensplaats Le Perthus en daar was het kermis. Allemaal winkels, iets moet er goedkoop zijn (drank, tabak, ik zal het nooit weten). Snel een foto gemaakt van het plaatsnaambord en de grensovergang en wegwezen, richting Figueres (zat daar niet het Dalimuseum wat we in een grijs verleden eens bezocht hebben?) Het kwam me allemaal erg onbekend voor.

In Figueres nam Miep een vreemde beslissing. Niet naar het zuiden (Gerona en Barcelona), maar naar het westen, naar Olot. Verrassend en mooi. Geen camperverkeer. Boodschappen gedaan bij de Aldi in Olot. Vervolgens de C26 naar Ripoll en de C17 naar Vic. Miep stond geprogrammeerd op “snelwegen vermijden”, maar geef eens een definitie van een snelweg? Een vierbaansweg waar je 120 mag rijden? Ik denk dat ons Miep maar eens een keertje bijgewerkt moet worden of vervangen door een apparaatje dat ook rekening houdt met hoogte, breedte en lengte.

Toen stond er plotseling Tarragona op de bordjes en dat heb ik maar gevolgd. Miep volkomen de kluts kwijt: graag rechtsaf slaan bovenop een viaduct.

De camping in Torredembarra kon ik na enig zoeken vinden. Geen receptie meer (drie uur ’s middags), die deed mañaña weer zaken, volgens een expert met een campingshirt met Relax Sol erop aan. De expert sprak twee woorden Engels, ik acht woorden Castilliaans (da’s Spaans), maar ja daar in die streken spreekt men Catalaans. “Zoek maar een plekje, morgen melden”, kon ik ervan maken. Alles werkte, alleen geen wifi-code. Fietsje opgetuigd en een eind weggetrapt, de vuurtoren gezien en vervolgens via de boulevard terug, een kleine twee uur of zo. Het maakt hier ook een uitgestorven indruk, veel zaken dicht. Gelukkig houd ik van treinen. Elke paar minuten komt er wel een Renfe vlak langs de camping donderen, maar er zit afwisseling in: de helft gaat naar het noorden, richting Barcelona, en de andere helft… En vannacht gewoon de gehoorapparaten uit!

Vertrek: 38.210; aankomst: 38.493

Dinsdag 7 oktober (rustdag in Torredembarra)

Gisteravond viel de stroom een paar keer uit, merkte ik aan de radio. Die draait als het even kan op 220 volt (scheelt batterijen). Was elke keer met een kwartiertje gepiept, dus de cerveza bleef gelukkig koud in de frigo.

Vanmorgen pas om 08.45 uur wakker. Begin relaxt (schrijf je dat eigenlijk wel zo?) te worden, geloof ik. Sluierbewolking, maar up to 25 graden. Inschrijven, paspoort laten zien – zal wel bij Spanje horen. Wifi, maar matig. Heb er niet voor betaald, terwijl er toch $ 3,00 op het ticket stond. De tante van de receptie gaf me ook een verkeerde rekening mee (van een andere klant), maar wat geeft het allemaal? Zolang je maar zout op je eitje kun strooien is er niks mis met je arm.

Wat later een accuutje leeggetrapt en ’s middags gewandeld langs de zee. Na een lekker wandeltochtje bleek ik geen code te hebben voor het strandcampinghek: kwamen er dus nog twee extra (zweterige) kilometertjes bij. Gelukkig was het sanitair goed en schoon.

Nog even moeten werken voor de oude school: een huilerig onderwijzeresje had zich gemeld bij W. met de vraag of er nog een PPT-tje bestond van een ouderavondpresentatie van 2013. Laat ik toch het betreffende document op een stickie bij me hebben. Er moesten alleen een groot aantal foto’s naar de eeuwige jachtvelden worden gestuurd in verband met de maximale grootte van een te versturen bericht. D. blij, nu nog even wachten op de bloemen.

El Tiempo laat voor de komende dagen alleen maar zon zien.

Woensdag 8 oktober

Een fantastische dag! Niet zozeer vanwege de verplaatsing van Torrendembarra naar Betera (Valencia Camper Park). Die verplaatsing had niet zoveel om het lijf: voet op het gaspedaal en daarna de cruise control aan. De kustroute is een combinatie van de N240 en de A7, een goed gratis alternatief voor de AP7 waarvoor je betalen mag. Temperatuur oplopend tot 28 graden. Ook hier sprake van bermtoerisme van schaarsgeklede vrouwen.

Het fantastische van deze dag was ook niet de parkeerplaats van een Lidl onderweg. Eerst aangesproken door een donkere schone die geld van me wilde hebben en maar bleef aandringen totdat ik een paar ontzettend lieve woorden in het dialect uitgesproken heb, het mens was rap weg. Toen moest ik nog het winkelwagentje wegbrengen en werd aangesproken door een dame die me de “Wachtturm” wilde laten lezen. En als ik ergens een gruwelijke hekel heb dan is het aan die lui.

Nee het fantastische van deze dag is mijn nieuwe uitvinding. Tot heden toe was de Big Mac-index een graadmeter voor het prijspeil van een land. Nu vind ik van de MC alleen de koffie acceptabel en denk dus dat het tijd wordt voor een nieuwe prijspeilindex. Wel: vandaag bedacht! Elk zichzelf respecterend land heeft tegenwoordig wel vestigingen van de Lidl. Wat mij opviel is dat een groot gedeelte van het assortiment in elk land hetzelfde is. Zo heeft elk land Grafenwalder in de schappen staan. Voor wie niet weet wat Grafenwalder is: het is een acceptabel Duits biertje in een half-literblik. Wat me opviel was het grote prijsverschil tussen Frankrijk en Spanje, dus wordt het tijd voor de introductie van de Grafenwalder-index. Tot heden toe alleen de prijzen van Frankrijk en Spanje genoteerd, maar er zullen nog veel landen volgen. Frankrijk 0,59; Spanje 0,39. En dat voor hetzelfde blikje bier.

Het water ruikt naar chloor (ook op de vorige camping al), dus over op het flessenwater voor de koffie e.d.

Donderdag 9 oktober

Een heel behulpzame tante aan de receptie van de camperplaats legde me exact uit hoe ik met de metro in Valencia moest komen, verkocht meteokaartjes en gaf me zelfs een visitekaartje met de opmerking dat ik niet moest schromen om te bellen wanneer ik in de problemen kwam.

In Valencia eerst de verkeerde kant opgelopen (je maakt onder de grond zulke rare draaien, zodat je je richtingsgevoel volstrekt kwijt bent). Later toch in de oude stad terecht gekomen. Big party: het was “dia de la communidad” in Valencia. Op 9 oktober 1238 knikkeren de christenen de Arabieren de stad uit, nadat dezen hier vijf eeuwen de baas waren geweest. Kanonschoten, optocht, oude klederdrachten, druk, warm; echt iets voor W., maar die was hiervoor een dag te laat. Ik was redelijk op tijd weer op de camping en heb ‘s middags en ’s avonds een complete Jeffrey Deaver op mijn e-reader weggewerkt,

Vrijdag 10 oktober

Al vroeg naar het vliegveld, zo’n bus raak je niet snel ergens kwijt. Een balk op 2,3 meter hoog is dus niet te hoog maar te laag en na twee rondjes aeroporte OBBB maar op langparkeren neergezet, helemaal achteraan waar geen schaduwtentjes waren en de bus heerlijk in het felle zonnetje stond, zonder laag dakje boven zich.

17 Minuten te laat vertrokken vanuit Rotterdam en ook 17 minuten te laat in Valencia. Drie keer over slikken van beide kanten, we hadden elkaar twee-en-een-halve week niet gezien.

Zo’n uitgang van een parkeerplaats op een vliegveld heeft twee slagbomen bij de uitgang, eerst gaat de achterste open en mag je doorrijden tot de volgende; de achterste gaat dicht en de voorste gaat open, zo gepiept dus. Tenzij je OBBS bij je hebt van 6,34 meter (en een paar cm voor een ingeklapte fietsendrager). Kaartje in de automaat, achterste slagboom gaat open, voorste blijft dicht. Iets naar voren, voorste blijft dicht en achterste blijft open. Uit de auto en eens goed gekeken hoe het allemaal in elkaar stak. Neus van de bus onder de voorste slagboom en ja: achterste slagboom dicht, voorste open en weer een avontuur verder.

Boodschappen gedaan in de grootste Carrefour die ik ooit heb gezien, Miep-Miep die ons stuurde door de kleinste steegjes die ik ooit heb meegemaakt, maar hoera W. is in Spanje. De rest van de dag rust. Lezen, eten, drinken, babbelen en hetzelfde nog eens, maar dan in omgekeerde volgorde. Dagafstand 73 km.

Zaterdag 11 oktober

Twee toeristen hebben Valencia bekeken, Metrootje heen, metrootje terug, gewandeld, de toeristen hop-on-and-off, hapje, drankje. Opvallend was het nieuwe gedeelte met interessante architectuur. Meer valt er vandaag niet over te zeggen, eerst alles maar eens laten bezinken. Morgen zeer waarschijnlijk nog eens naar Valencia, maar dan met de fiets. In een volgend verhaal waarschijnlijk meer over Valencia.

gelukkig hebben we de foto's nog!

woensdag 24/09: camperplaats Bacharach AM Rhein, alleen is de Rijn een aantal camperrijen weg

 

zaterdag 27/09: camping in Vizelle aan de Route Napoleon

 

maandag 29/09: OBBS aan de Verdon

 

 

 

dinsdag 30/09: campervriendelijke Middellandse Zee

 

 

 

woensdag 01/10: Pic du Cap Roux aan de weg van Cannes naar St. Rafael

 

 

 

 

 

woensdag 01/10: Sanary-sur-Mer

 

 

 

 

woensdag 01/10: hamburgers met paprika, ui en champignons en een restantje brood

 

 



 

vrijdag 03/10: het fietspad van Frontignan naar Vic-la-Gardiole

 

 

vrijdag 03/10: de een laat zijn hondje uit, een ander zijn fietsje

 

 

 

vrijdag 03/10: wat voor reiger moet dit zijn, W? Staat niet in de vogelwaaier.