bejaardensport

24 tot 30 juni: @ de brinkheurne

Eerst een weekje actief als vrijwilliger bij de Avondwandelvierdaagse/wandelmarathon in Lichtenvoorde, daarna een aantal dagen fietsen de omgeving van Winterswijk. De A4d kon “bediend” worden vanuit ons stenen huis, de Fietsvierdaagse had als uitgangspunt ons huis op wielen dat we evenals vorig jaar parkeerden op recreatiecentrum Het Winkel in de Brinkheurne bij Winterswijk. Leuk arrangementje: voor € 89 mag je vijf dagen je mobiele huisje parkeren en je krijgt er nog twee deelnemerskaarten voor de vierdaagse bij. De gemeente Winterswijk is lachende derde en incasseert toeristenbelasting à 1,20 € per persoon per overnachting, hetgeen het te betalen bedrag net boven de 100 euri doet uitkomen. Prettige camping, alleen is op deze locatie de aanvulling op recreatiepark “zalencentrum” hetgeen betekende dat er op vrijdagavond een leuk feestje gegeven werd met de nodige bonkebonkmuziek en op zaterdagavond werd dat nog eens dunnetjes overgedaan. Omdat het een warm weekend zou worden, hebben we er een dagje tegen Acsi-tarief bij aangeknoopt. 

De fietsvierdaagse, georganiseerd door de Stichting WFevenementen presenteert zich als Internationale Fietsvierdaagse Winterswijk, niet alleen omdat er een verdwaalde Duitser deelneemt, maar vooral omdat een deel van de route over Duitse wegen gaat. Dit jaar was men aan de zesde editie toe. Goed georganiseerd met erg veel vrijwilligers en wat het leuke is: we huppelen al bijna 70 jaar door het Achterhoekse land en nog steeds weten de routemakers voor ons onbekende weggetjes te vinden en af en toe een ook nog nooit bezochte horecagelegenheid. 

Nog even over de titel van dit blog (bejaardensport): het moge duidelijk zijn dat de doelgroep van dit evenement de actieve gepensioneerde is. Een aantal deelnemers die we onderweg gesproken hebben, jumpen van de ene naar de andere fietsvierdaagse. De volgende schijnt in Otterlo te zijn. De foto hiernaast kwamen we tegen op de website van de fietsvierdaagse. Foto is weliswaar vorig jaar gemaakt, maar een en ander is volstrekt uitwisselbaar, al was de korte broek dit jaar zwart.

De fietstocht van dinsdag leidde ons door het land van Aalten, Bredevoort en Miste. Miste is één van de buurtschappen van Winterswijk. Hier is de Achterhoekse schrijver Henk Krosenbrink geboren, opgegroeid en gestorven. Naast schrijver was hij historicus en radiomaker. Door zijn vele streekverhalen is hij bekend komen te staan als een groot liefhebber van de Achterhoekse streektaal en -cultuur. Bij terugkomst meteen maar zijn drieluik “De Wullinks” bestellen. In drie delen wordt het leven van een vooraanstaand boerengeslacht beschreven in de periode 1880 tot 1950. Uit een recensie: “Het familieverhaal speelt zich af tegen het buurtschapsleven met zijn vreugdevolle en droevige dagen. [….] Werkelijkheid en fictie zijn in de roman nauw met elkaar verweven.” Het wordt ongetwijfeld 1200 bladzijden smullen. De boeken zijn inmiddels uitverkocht, maar via grijze kanalen is er nog wel aan de digitale versie te komen. 

Woensdag was “fietsloos” omdat er drie kleinkinderen moesten worden opgehaald uit school. Ze konden zich uitstekend vermaken in het zwembad van de camping. De bekende barbecue-die-geen-barbecue-genoemd-mag-worden maakte een voedzaam einde aan de dag voor de koters. Blijven smeren was het devies want weer een tetterende zon. Op verzoek van W ’s morgens de bus maar 180 graden gedraaid zodat er wat meer schaduw te vinden was. 

Tijdens de fietstocht van donderdag kwamen we langs ons huis, dus de tocht ging richting Lichtenvoorde en vervolgens via de kerkepaden van Zieuwent. En dan: duizenden misschien wel tienduizenden keren zijn we er achteloos langsgefietst, gewandeld of gereden. Plotseling stonden we oog in oog met misschien wel de mooiste kerk van Nederland, de Werenfridus van Zieuwent (eerste steenlegging 1898). Mooi plaatje met de strakblauwe lucht op de achtergrond. Het is niet de eerste kerk die op dit plekje staat. Mocht men in de tijd van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden alleen stiekem naar de kerk (als je wat anders dan calvinist was), in 1795 veranderde dat met de komst van ons aller Nappie. Er werd dan ook al snel een rooms-katholieke kerk gebouwd. Na uitbreiding en herbouw bleek het stulpje elke keer weer te klein en besloot men in 1898 de zaken maar grondig aan te pakken. 

De tocht ging verder over de “bergen” van Zieuwent en omgeving. Zieuwent was (en is voor een deel nog) een drassig gebied. In het landschap zijn wat natuurlijke verhogingen te vinden, zandkoppen of kampen genoemd. Op deze “bulten” werd een boerderij gebouwd en rond dit “stamhuis” werd later familiegerelateerd bijgebouwd. Zo’n “kluitje” boerderijen noemde men een droebel. Door ruilverkaveling in de jaren zestig van de vorige eeuw werden veel boerderijen gesloopt, landerijen gelijk getrokken en afrasteringen verwijderd. Op dit ogenblik zijn er nog zo’n 20 droebels over die via een fiets- en/of wandelroute zijn te bewonderen. 

Vrijdag begon met een lange broek en voelden we ons uiig: elke keer konden we een laagje van ons afpellen. Uiteindelijk werd het weer bloedje-heet, maar toen hadden we al 60 kilometer op de teller staan, waarbij de routemakers ons Barlo, Rhede en Bocholt hadden laten zien: Duitsland dus. 




Zaterdag hebben we een deel van de gemiste route van woensdag gefietst. Warm, dus maar 45 kilometer op de teller gekregen. Voor het eerst deze week een vrijwel bekende route: alleen onze pauzeplek – een Biergarten in Oeding – was nieuw. Het was een mooi, maar erg warm weekje. En volgend jaar? Ik denk het wel! 

Zondag naar het noorden en zeilen op het wad. Een oud zeilmaatje gaat mee: in een speciale verpakking en het wordt voor hem een enkele reis.  

Bijna 300 kilometer op de fietsteller bijgeschreven, de kilometerstand van Puzzel nog niet het tiende gedeelte.