Onder het motto “Geniet nu van het leven, anders doen je erfgenamen het” gingen we samen met zo’n 30 andere campers het NKC-weekend “Luchtmachtdagen Volkel” in. Eindpunt camping Slabroek in de omgeving van Uden. De camping maakt onderdeel uit van het Recreatiepark Slabroek (recreatiepark moet je wel met een korreltje zout nemen: grote weide die de camping moet voorstellen, een aantal vaste staplaatsen in het bos, een verbouwde boerderij die groepen accommodeert en een kleine B&B; niks mis mee, we konden er goed staan en alle accu’s konden regelmatig worden voorzien van verse vonkjes. Maar: recreatiepark?) Overigens: we waren weer eens een kleintje.
De luchtmacht was de afgelopen jaren “druk, druk, druk” en/of was er geen geld. Dit jaar zat er weer “lucht” in de begroting, dus konden de Luchtmachtdagen voor het eerst in drie jaar weer doorgaan. Kosten: zo’n 1,9 miljoen Euro schrijft het Brabants Dagblad. Of alle kostenposten daarin verwerkt zijn weet ik niet. Alleen al de inmense politiemacht die op de been was moet aardig in de papieren lopen.
Waar defensie en gemeente geld toeleggen, profiteert de regio juist volop; met name de verenigingen die zorgen voor het parkeerbeheer. Ze huren ca. 100 ha weiland van de boeren en voor € 5 (op een half uurtje lopen van de basis) tot € 10 (aan de overkant van de weg) mogen bezoekers hun auto neerzetten. Wederom het Brabants Dagblad: “Het betreft 24 verenigingen met 700 vrijwilligers”. Dat hotels in de wijde omgeving al maanden geleden volgeboekt waren voor deze dagen, kun je je voorstellen.
vrijdag 14 juni: @ uden
De standaard route naar de camping zou nog wat voeten in de aarde kunnen hebben: een gekantelde vrachtwagen op de A50 en veel vertraging op de N-wegen naar Volkel. Dus een alternatief gezocht. Ons ritje door Duitsland verliep vlekkeloos, bakje koffie onderweg. Files in de buurt van Uden stonden er wel, maar met de neus de andere kant op. Half een waren we geïnstalleerd. Handje, kopje koffie en op de fiets voor een verkennend rondje Uden. De gemeente Uden ligt aan de rand van het natuurgebied De Maashorst. De gemeente bestaat uit de dorpen Uden, Volkel en Odiliapeel. Jammer van de A50 die vlak langs het dorp gaat, maar als je als bewoner het geluid van straaljagers gewend bent kan een beetje autolawaai er ook nog wel bij.
Mooie kerk, daar in Uden; alleen de zon stond weer eens verkeerd, dus onder dankzegging een plaatje geleend. Het wapen van Uden is een afgeleide van het wapen van Kleef. Uden maakte in het verleden lange tijd deel uit van de Graafschap Kleef.
Een groot deel van de fietstocht (een kleine 30 kilometer) ging door het natuurgebied De Maashorst (grootte 4.000 hectare). Dit mooie stuk van Nederland wordt gepromoot als “het oergebied in Brabant. Met wilde natuur met onder andere wisenten, taurossen en Exmoor pony’s, unieke wijstgronden en bijzondere cultuurhistorie”. Dus ’s avonds druk op zoek op internet naar wijstgronden, taurossen en dat soort (voor ons) onbekende woorden.
Onbekende woorden waren er ook bij de presentatie over de Luchtmachtdagen, gegeven door een oud-medewerker van de Luchtmacht en tegenwoordig bestuurslid van de Koninklijke Vereniging Onze Luchtmacht. Terzijde: wie van mooie plaatjes van vliegtuigen houdt moet lid worden van deze club, dan krijg je onder meer zes keer per jaar het schitterend uitgevoerde blad “Onze Luchtmacht” thuisbezorgd. Voor W en mij kent de liefde voor vliegtuigen grenzen en die grens wordt bereikt bij het in ontvangst nemen van een gratis presentexemplaar. Boeiend verhaal overigens van deze kolonel buiten dienst ir. ing. Ben-zijn-naam-kwijt.
De presentatie (“briefing” om in defensietermen te blijven) konden we volhouden doordat we voor de tijd gevoed werden met een Brabants worstenbroodje. Niet te verwarren met het oudhollandse saucijzenbroodje; dat is gemaakt met bladerdeeg en het broodje uit Brabant is gemaakt van witbrooddeeg. Weer wat geleerd.
Flink wat verse groenten, een beetje macaroni en een kipfiletje waren snel omgevormd tot een maaltijdsalade. Vlug op tafel en goed binnen te houden. Nog lang buiten kunnen zitten, want lekker warm. Het laatste uurtje mochten we onze avondplaats in de camper weer innemen en dat gaat sinds kort onder het zingen van de tekst “jij in jouw klein hoekje en ik in’t mijn”. Voor diegenen die niet zo thuis zijn in de wereld van de christelijke liederen, hier het eerste couplet:
Jezus zegt dat Hij van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes, brandend in de nacht.
En Hij wenst dat ieder tot Zijn ere schijnt:
Jij in jouw klein hoekje en ik in’t mijn.
Vergeten te vertellen dat we tijdens ons tochtje weer zo’n stukje totaal-onbekende-geschiedenis tegenkwamen, namelijk Vluchtoord Uden. Weer een verhaal over de Groote Oorlog, WO-I. Nederland wist zich in de periode 1914-1918 bij de gratie van Duitsland en Engeland te onttrekken aan het wapengekletter. België was minder fortuinlijk, met het gevolg dat er sprake was van heel veel Belgische vluchtelingen. Een deel van deze vluchtelingen (in totaal 16.155 personen) streken neer op de uitgestrekte heide ten noorden van Uden en er ontstond een kamp. Eigenlijk is “dorp” een beter woord: er was een kerk, er was een school voor de kinderen, er was werk en er was ontspanning. En het voornaamste: iedereen was welkom. Blijkbaar gingen we toentertijd beter om met vluchtelingen dan heden ten dage.
V: 135.755; A: 135.869
zaterdag 15 juni: @ uden
Een behoorlijke bui regen vannacht. Bij het opstaan regende het nog steeds, maar na de afbakbroodjes uit de Omnia-pan konden we om half tien droog op de fiets naar de vliegbasis. Niet de kortste maar waarschijnlijk wel de mooiste route en met een groep van een man of vijftig. Nu had ik mijn Veilig Verkeer Nederland-petje niet op, dus hoefde ik me niet druk te maken om het ontbreken van veiligheidshesjes bij de begeleiding. Het blauwe NKC-hesje valt echt niet op. Bijna allemaal bejaard en met trapondersteuning, dus een tempo van-dik-hout.
Parkeren van fietsen was gratis en goed geregeld. Veiligheidscontrole van mijn rugzak bij de ingang, de handgranaten in mijn jaszak kwamen eenvoudig door de controle van de beroepsbeveiligers.
Gisteren 95.000, vandaag 145.000 bezoekers. Brabants Dagblad: “Het totaal van 240.000 bezoekers is wat minder dan de 250.000 waar Defensie op had gemikt. Een woordvoerder vermoedt dat potentiële bezoekers zich misschien hebben laten afschrikken door de regenval in de nacht van vrijdag op zaterdag en zaterdagochtend”.
De oorsprong van vliegbasis Volkel ligt in 1940 toen de Duitse Luftwaffe hier een Fliegerhorst bouwde. Na WO-II eerst overgenomen door de RAF, daarna gebruikt als basis van het Korps Mariniers en in 1951 aangewezen als eerste tactische vliegbasis van Nederland. Op dit ogenblik zijn er van de vele vliegbases nog maar drie MOB’s (Main Operating Bases) over, de rest werd in de loop der jaren wegbezuinigd, zoals vliegbasis Twenthe waar we de vorige week waren.
Een dagje vliegtuigjes kijken is leuk, maar zorgt wel voor tegenstrijdige gevoelens: is het allemaal wel nodig. Is het echt zo dat, wanneer we de luchtmacht opgedoekt hebben, de “grote boze jongens” de volgende dag voor de deur staan, zoals kolonel buiten dienst ir. ing. Ben-zijn-naam-kwijt ons wilde doen geloven. De kosten voor defensie bedragen in 2019 10 miljard Euro (zie grafiek overheid), kun je aardig wat kratjes bier van kopen.
Veel vliegtuigen en vliegtuigjes gezien dus. Zal echt niet veel namen noemen, want een naam als Yakovlev Yak-52 ben je over drie minuten vergeten. Twee uitzonderingen: we hebben een optreden gezien van de F-35 Lightning (ook bekend onder de naam Joint Strike Fighter of JSF), de opvolger van de F-16 en een demonstratie van zo’n groot werkpaard, de Boeing C-17 Globemaster III.
Nog even met de neus op de feiten gedrukt: bij de ingang maakte een ons aagereikte flyer ons attent op en waarschuwde ons voor de aanwezigheid van kernwapens op de vliegbasis. Nu hebben de oud-premiers Lubbers en Van Agt dat in 2013 bevestigd, dus niks nieuws onder de zon. Ik wist echter niet dat er al afspraken gemaakt zijn om deze oude bommetjes om te ruilen voor nieuwe verbeterde kernwapens.
’s Avonds een koud/warm buffet dat buiten begon en binnen eindigde: om half negen viel er exact één klein buitje in heel Nederland. Mag je raden waar! De regen zorgde wel weer voor een heel sfeervolle foto wat later op de avond.
zondag 16 juni: @ home
Vannacht een behoorlijk stuk koeler dan gisternacht. Voor mij maakt dat niet zoveel uit, maar W slaapt er stukken beter op.
Nog een afscheidsfietstochtje van zo’n 40 kilometer door het Brabantse land, voor een groot deel door De Maashorst, je weet wel dat stuk Brabant dat aangeduid wordt met “oergebied”. Ik wist overigens niet dat ze in de oertijd strak geasfalteerde fietspaden hadden. Wel lekker om te pedaleren, maar het oergevoel ontbreekt. Beetje heel erg netjes allemaal. Kon met een schreeuw W nog van een koude duik in het water weerhouden. “Het routebordje geeft toch echt die richting aan”, was haar excuus. Droog en wisselend bewolkt.
Als klap op de vuurpijl kwamen we het bordje “stiltegebied” tegen. Echt een lachertje: gisteren scheurden hier tien F-16’s en één F-35 over het bos heen, terwijl ze hun naverbranders gebruikten. Stilte, aub!
Mooi weekend; veel gezien, veel gelopen (een juichende stappenteller op zaterdag) en ca. 100 kilometer gefietst.
Op naar de fietsvierdaagse van Winterswijk in de laatste week van juni, maar eerst de avondvierdaagse en wandelmarathon van Lichtenvoorde.
V: 135.869; A: 135.984
