Het boerenbuitenleven is mooi, tenminste voor ons. We hoeven alleen maar te genieten van de leuke dingen zoals bijvoorbeeld van de vleermuizen die ’s avonds in het tweeduuster overscheren, de vele vogels die nestelen in bomen, kastjes of onder de dakgoten, de kudde dikbillen die het weiland achter onze bus kaalvreten en volschijten. Wij hoeven bij dag en dauw geen koeien te melken, noch de immense grasvlakten te scheren en de oogst in te kuilen. Gewoon “la vie en plein air”.
Trouwe lezeres F informeerde naar het wat en hoe van de Achterhoekse vlag die in 2018 het levenslicht zag. Welnu: u vraagt en wij draaien. Een tijdje geleden hebben drie zeer beroemde instituties de koppen bij elkaar gestoken en deze drie (hun vertegenwoordigers dan) kwamen tot de ontdekking dat het tijd werd voor een echte Achterhoekse vlag. Bierbrouwer Grolsch, de jongens van de Feestfabriek (bekend van onder meer de Zwarte Cross) en de Stichting Pak An kozen uiteindelijk een ontwerp van Paul Heutinck uit Winterswijk. Volgens Paul werd hij bij het ontwerpen geïnspireerd door het typische Achterhoekse coulisselandschap: het lichtgroen van de weiden, het donkergroen van de bossen en het a-typische kruis geeft de kronkelende wegen aan. Met een beetje fantasie kom je een heel eind. Het resultaat wappert nu aan vele masten.
zaterdag 25 mei: borkense baan
De Borkense baan is de bijnaam voor een deel van de spoorlijn Zutphen – Gelsenkirchen (in het Duitse Ruhrgebied). Textielfabrikant Jan Willink uit Winterswijk had steenkool nodig voor zijn fabrieken en in de tweede helft van de 19e eeuw kwam dat zwarte goud uit de mijnen van het Ruhrgebied. Mede op zijn initiatief werd de Nederlandsch-Westfaalse Spoorwegmaatschappij opgericht die rond 1880 het internationale lijntje aanlegde (met een zijtak van Winterswijk naar Bocholt). De lijn werd al zeer snel winstgevend door het vervoer van steenkool naar Nederland, waarbij Winterswijk een belangrijk doorvoerstation werd. Retourvracht bestond uit vee, levensmiddelen en hout. De lijn ging meerdere malen in andere handen over, zo werd het Duitse deel al in 1882 verkocht. Uiteindelijk kreeg de NS het beheer over het Nederlandse deel.
Wanneer we ons beperken tot het deeltraject Borken – Winterswijk dan kunnen we stellen dat het personenvervoer nooit een hoge vlucht genomen heeft. Uiteindelijk werd dat in 1940 gestaakt. Goederen werden nog vervoerd tot de lijn in 1979 volledig gesloten werd. De laatste jaren was het wel een kwakkellijntje geworden: Nederland stookte niet meer op kolen maar op aardgas. Opmerkelijk is dat er nog vrij lang een stoomtrein de reeks wagons trok.
(foto website Natuurmonumenten)
In 1989 zijn de restanten van de lijn door de NS ter gelegenheid van haar 150 jarig bestaan overgedragen aan Natuurmonumenten (de eerste 2,4 kilometer) en aan Stichting Geldersch Landschap (de laatste 1,6 kilometer naar de Duitse grens). Geldersch Landschap heeft de rails en de dwarsliggers laten liggen, Natuurmonumenten heeft alles verwijderd. Toch een beetje rare jongens die boys van Natuurmonumenten: hun site opent met een foto van de Borkense Baan MET rails en bielzen en ze doen het voorkomen alsof de NS het hele zooitje aan hen geschonken heeft en niet ook aan Geldersch Landschap. Het is wel een mooie foto (boven deze alinea), dat wel.
We gingen op zoek naar de plek waar het spoor richting Duitsland nog “intact” is en richting Winterswijk is opgebroken. We vonden het aan de Haverkampstegge (en ook nog een prachtige geocache, maar dat terzijde).
Wat is er van de lijn van Zutphen naar Duitsland nog over? Arriva boemelt met haar Spurts over het stukje Zutphen – Winterswijk; dan is er even helemaal niks en tenslotte tuft de Nordwestbahn van Borken naar Gladbeck-Zweckel. Geen grensoverschrijdend verkeer meer dus.
Zoals gezegd hebben we ons fietstochtje gecombineerd met de moderne versie van schatzoeken, geocaching dus. W had er een andere benaming voor “doosjesfietsen”. We beginnen er steeds meer lol in te krijgen. En voor je het weet heb je weer 50 kilometer op de teller staan.
zondag 26 mei: feest in vreden
Voor een echte Duitse Bratwurst heb ik veel over, zelfs kijken naar een Duitse optocht. Dus toen W mij zo’n Duitse lekkernij in het vooruitzicht stelde, was ik verkocht. Nu hebben onze Nachbarn aan de andere kant van de grens weinig redenen nodig om een biertent op te zetten. Deze keer bestond de aanleiding in het feit dat de Bürgerschützenverein Sankt Georg in Vreden 425 jaar bestond. Als dan ook nog het muziekkorps van de Freiwillige Feuerwehr al 125 jaar door de straten van de stad loopt, wordt het tijd voor een gemeenschappelijk feestje. Nodig alle schuttersverenigingen, brandweerkorpsen en muziekkapellen in een straal van 10 kilometer rond Vreden uit en je kunt drie dagen feest vieren. De nadruk ligt dan wel op “das gemütliche Beisammensein mit allen Gästen” in een Festzelt van 20 bij 40 meter omgeven door verschillende soorten vreet- en dranktentjes. Voordat de gasten zich kunnen laven aan Bier und Wein moet er nog wel een parade door de stad gehouden worden, meer “duitserig” kun je het niet krijgen. Deze Festumzug was voor W zo interessant dat we via een zeer omtrekkende beweging in de stad kwamen die we deze week al eerder aangedaan hadden, eveneens met de fiets.
Via de koffie bij mijn moeder (waar we met de aanwezige familieleden het naderende pinksterkampeerweekend hebben doorgenomen) en een paar leuke caches (we hebben onder andere Elsjefiederelsje en een Grolsche kogel gevonden) waren we net op tijd om de optochters het Vredense feestterrein te zien binnenwandelen (en strompelen – een aantal dames liep op hoge hakken en veel Vereinsmitglieder waren aan de ietwat zeer gezette kant. De Bratwurst mit Senf und Brot was dat niet, deze had de omvang die je van een echte Deutsche Bratwurst kunt verwachten und war auch lecker). Een optreden van de Fegerländer uit Karinthië hebben we niet afgewacht, vanaf Vreden naar Kotten hadden we de wind namelijk pal van voren.
Nog even met een peinzende blik en gefronste wenkbrauwen gekeken naar wat voorheen camping De Knuver was, waar Henkie Rengelink samen met zijn vrouw jaren de scepter zwaaiden en dat nadat ze de boel verkocht hadden steeds slechter ging draaien. Als je een beetje gaat googelen kom je namen tegen als “Bospark de Achterhoek”, “the Great Entrance”, “the Flower of Life” en “Lifetime Recreationpark”. Het gaat dan om de naam van de camping, die van het café en van de feestzaal. Ik vond een filmpje op YouTube (van 19 augustus 2017) waarin een drone over de voormalige camping vliegt; alles staat leeg, alleen een stuk of vier perceeltjes kennen bebouwing. Worden er recreatiebungalows geplaatst? Kan hierover geen verdere informatie vinden, alleen dat het filmpje gemaakt is in opdracht van Arnold Bosman Vastgoed. Een wat recentere vermelding “drie eigenaren van recreatiepercelen op de Vredenseweg 188 hebben bezwaar aangetekend tegen een verdere uitbreiding van het [grensoverschreidende] Dienstencentrum Gaxel” dateert uit begin 2019. Misschien komt nu in het hoofd van mijn gewaardeerde lezers de vraag op “vanwaar al die belangstelling voor de Knuver?” Wel: in een grijs verleden, in mijn automatiseringsperiode - jaren negentig, kwam ik regelmatig op de Knuver, want onze Henk (hij overleed in 2015) moest ook aan de computer. En tijdens de vakantie was een aantal jaren lang de uitspraak “Henkie Rengelink betaalt” wanneer de portemonnee weer eens getrokken moest worden. Vandaar.
maandag 27 mei: @ home
Even een paar dagen naar het stenen huis: vriendinnen van W, vrijwilligerswerk en een kleinkind dat graag bij opa en oma komt spelen, roepen. En: het gaat regenen, dus hoeft er voorlopig niet gesproeid te worden.
V: 135.394; A: 135.414
