eventjes naar de moezel

Op “aanraden” van alle bekende weersites vertrokken we op woensdag naar de Moezel. Beloofd: tot 21 graden op donderdag, vooral droog en zonnig. Margot en haar collega’s hebben het een beetje mis gehad, maar het was redelijk weer om wat te ondernemen.

woensdag 25 oktober: @ enkirch

Na een bakje koffie in Winterswijk (bij de oude oma) en route. Gewoon proberen om zo snel mogelijk aan de Moezel te komen, dus veel autosnelweg. Het dal van de Moezel is vooral in deze tijd van het jaar het paradijs voor bejaarden (en dat zijn we inmiddels): de druiven zijn geplukt, de Winzer zijn hun fruitjes aan het omzetten in kostelijke wijnen en er is bijna niets meer te doen. Alles maakt een vrij uitgestorven indruk. Ook Enkirch, waar we ons Puzzeltje voor twee nachten gestald hebben op een camperplaats waar zo’n 200 witte dozen kunnen staan, was min of meer uitgestorven. Op cp Moselvorgelände betaalden we 7 € Stellplatzgebühr en voor elke twee kwh aan vonkjes mocht je nog eens een Euro in de meter gooien. Toiletten (schoon) en zelfs douches bij het VVV-kantoor. Het autootje van de bakker komt elke ochtend rond acht uur zijn broodjes slijten, het is (eind oktober) dan nog vrijwel donker en veel klandizie heeft de man niet. Enkirch is één van de vele idyllische wijnstadjes aan de Moezel die met grote lussen zo’n 544 door het landschap slingert. De bron ligt in de Vogezen in Frankrijk en slechts de helft van de afstand legt de rivier door Duitsland af. Een poging ondernomen om met het tablet een selfie te maken: je moet je kop toch vastleggen voor het nageslacht? Let bij het bestuderen van de foto op de beschadigde neus: je kunt zeilen of niet!

 

 

Na het ankerbiertje een wandeling door het stadje, voor het eerst vermeld in 733 n Chr. Opvallend zijn de uit houtsnijwerk vervaardigde naambordjes van straten en huizen. De plaatselijke kebab Turk zit zo te zien al een hele tijd dicht (misschien is hij het hele seizoen niet open geweest?), een winkel met elektronica die al jaren en jaren in de etalage staat en heel veel restaurants die overdag hun deuren gesloten houden en waar je misschien ’s avonds een hapje kunt eten. Tripadvisor noemt op zijn website 7 dingen die je in Enkirch kunt doen: laten ze nu alle 7 met het woord Weingut beginnen.

Ons Puzzeltje was ook te zien op de webcam van Enkirch. Aan de overkant van de Moezel, in het plaatsje Kövenich staat een camera opgesteld die liet zien dat we toch wel een erg klein busje hebben vergeleken met het dozenwerk dat op de camperplaats staat. Dat kleine smalle dingetje, ongeveer in het midden van de foto, dat moet 'm zijn.

donderdag 26 oktober: @ enkirch

Vertrouw nooit op weersites: de beloofde 21 graden werd bij lange niet gehaald. Tot aan de noen was het zelfs frisjes te noemen en we betreurden het de handschoenen thuisgelaten te hebben. Toch in de (optrekkende) mist op de fiets: dat doe je toch als je als oudjes aan de Moezel bent? Starten aan de overkant van de Moezel (in Kövenich) zat er niet in: “de pont is wegens machinestoring voor de rest van het seizoen uit de vaart”. Gelukkig heeft een rivier twee oevers dus via het fietspad langs de B53 konden we het eerste stukje naar Traben-Trarbach afleggen. Net als Boeda en Pest zijn Traben en Trarbach twee plaatsjes aan weerszijden van het water. Een paar zware branden (1761 en 1857) hebben er voor gezorgd dat er nog weinig “echt oud spul” te zien is. Nog een mooie camperplaats in Lösnich gezien (onthouden voor een volgende keer) en na 20 kilometer nog steeds geen koffietent-in-Betrieb gespot te hebben, 180 graden omgedraaid en de herfstkleuren vanaf de andere invalshoek bekeken en nog eens 20 kilometer afgelegd. Wijnbouw en toerisme zijn de belangrijkste economische pijlers van deze streek. Nog wel veel rondvaartboten te boeken, maar bij het enige café dat geopend was, waren alle tafeltjes bezet: zowel binnen als buiten (14 graden). De koffie dus maar in het busje genuttigd. Voordeel: de kwaliteit van Kanis en Gunnink kennen we.

 

 

 

Soms heb je geen zin in koken. W had een fantastische pizzeria gevonden “Pizzeria Cappuccino da Pino” (staat ook goed bekend om zijn koffie). Voor 20 € (inclusief fooi) kregen we beiden een grote pizza en kon de hap worden weggespoeld met een Riesling (doe maar halbtrocken) en een biertje. Het eten en drinken smaakte goed, de pizzeria was alleen vergeven van een soort fruitvliegjes.

vrijdag 27 oktober: @ Brüggen

Alle zooi konden we op de camperplaats storten of weg laten lopen: Puzzel weer helemaal fris en fruitig. Een erg mooie tocht bracht ons via de oevers van de Moezel naar Burg Eltz, een oude Duitse ridderburcht. Je mag ook zeggen: het kasteel van Doornroosje. De burcht is een kleine 900 jaar oud en is een van de weinige kastelen in Europa die nooit door oorlogen zijn vernield. De burcht werd gebouwd aan een belangrijke handelsweg die de Moezel met de Eiffel verbond. Het stulpje is aan drie kanten omgeven door de Elzbach. In 1268 kregen de drie broers Von und Zu Eltz een beetje mot met elkaar, ieder betrok een eigen deel van het kasteel en knutselde en bouwde leuke torentjes. Drie families betekent ook dat er drie keukens in de burcht te vinden zijn. Vanaf 1815 is het kasteel in handen van één tak van de familie en konden de drie "huizen" met elkaar verbonden worden. Graf Karl Von und Zu Eltz-Kempenich mag zich eigenaar noemen. Eén lijn van de familie is uitgestorven en de andere tak werd uitgekocht.
Met een shuttlebusje werden we naar het slot gebracht, een (Engelstalige) rondleiding liet ons een deel van de 80 kamers van het kasteel zien. Daarna een korte blik in de “schatkamer” en via het Braamstruikse Binnenpad (de fans van de Fabeltjeskrant kunnen zich hierbij ongetwijfeld voorstellingen maken) terug naar de parkeerplaats. We hadden beter héén het voetpad kunnen nemen en terug de shuttle: de shuttle bracht ons naar beneden en het voetpad terug ging gestaag omhoog. Weet alles maar eens van tevoren.

Want als we alles van tevoren hadden geweten, hadden we nooit op vrijdagmiddag de A61 genomen. Het kostte ons een uur extra om in Brüggen op de camperplek te komen (code campercontact 754). Voor 5 € (en 2 flappen voor de stroom) staan we met zo’n 30 campers achter de Aldi verdekt opgesteld.

 

 

 

 

zaterdag 28 oktober: @ home

 

Nog even een paar lege bierflesjes bij de Lidl omruilen voor bruine broodjes en snelweg vermijdend naar huis. Totaal gereden 683 km, eigenlijk een beetje te ver voor een paar dagen.

 

V (woensdag): 105.097; A (zaterdag): 105.780



opnieuw uitwaaien

vrijdag 20 tot zondag 22 oktober: @ lauwersoog

Voor de derde keer dit jaar een paar uitwaaidagen in Lauwersoog (toch ruim drie uur rijden), waar de BC2 van vriend G in "Museumhaven Het Booze Wijf" voor anker ligt wanneer er niet mee gevaren wordt. Het Waddertje mag dan niet tot de oude authentieke schepen gerekend worden, het scheepje ligt er wel op een mooie plek. Puzzel werd geparkeerd op de grote P van camping Lauwersoog dat samen met de haven en een prettig restaurant eigendom is van Jelle Bos onder de verzamelnaam “Beleef Lauwersoog”. Het naam Booze Wijf is afkomstig van een oude vervaarlijke diepte in de voormalige Lauwerszee. Overigens hebben veel gaten in deze buurt een soortgelijke naam: Boos Wyfke, Kwade Wijf, Boas Wiff (Moddergat) en Kwaid Wijf (Schiermonnikoog). De foto van de jachthaven bij deze alinea is niet van mijzelf maar geleend van internet (bron: mapio.net). Het geeft wel goed de weersituatie van het weekend weer.

 

Nog twee andere mannen waren hun “kwade wijven” ontvlucht, zodat de boot met z’n vieren (in ieder geval qua slaapplek) vol was. Het was een weekend waar we graag voor mooi-weer-toerist hadden willen spelen, maar in deze tijd van het jaar kun je niet alles hebben: we hadden vocht onder ons, het kwam van boven en het ging ook (vanzelf) naar binnen. Het nat van het Wad zat er met dit weer niet in (al bleef de beloofde windkracht 7 uit), dus werden de traditionele eerste-avond-mosselen genuttigd “ergens” op het Lauwersmeer. Dit Nationaal Park is overigens sinds vorig jaar uitgeroepen als tweede Dark Sky Park van Nederland, een gebied waar het donker is, waar de duisternis behouden blijft en waar je dus ’s nachts (na een uitstapje op het dek om het waterniveau in de blaas omlaag en dat van de Dokkumer Ee omhoog te brengen) je neus zo behoorlijk kunt stoten dat je de volgende dagen met pleisters rond moet lopen en moet slapen onder een dekbed met bloedvlekken. Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht (maar vooral zijn ego). Voor de volledigheid: het eerste Dark Sky Park van Nederland is de Boschplaat op Terschelling.

De gesprekken waren van het niveau “wanneer komt er een traplift van het dek naar de kajuit?” en “weet-je-wel-van-toen?”, dus gezellig. Weinig motoruren en (vooral de laatste dag) behoorlijk wat bezeilde stukken. De bonensoep van J was volgens de één “behoorlijk goed binnen te houden” en volgens een ander “geschikt om een ander voor te zetten”, dus ronduit lekker; de kippendijtjes (die op zaterdagavond laat heel anders genoemd werden) konden mee terug naar Drenthe. Een weekend voor herhaling vatbaar.

zondag 22 tot maandag 23 oktober: @ blijham

Na het poetswerk op de boot en het afscheid volgde een tocht naar “de Turfstee” in Oude Pekela (officieel ligt de camperplaats in Blijham), waar Puzzel voor de derde keer dit jaar (en ook voor de derde keer met slecht weer: regen en wind) mocht staan. Geen weer voor buitenwerk, dus kachel aan, lezen en zuurkool koken – en nog steeds is de gasfles die ik in maart aangesloten heb en heel Europa heeft gezien – niet leeg. Maandag het laatste stuk terug naar de Achterhoek.

V (vrijdag): 104.585; A (maandag): 105.097

het regent zonnestralen

donderdag 12 tot maandag 16 oktober: @ winterswijk

Waar we ook een blik op werpen – buienradar, weerplaza of weeronline – alleen maar leuke temperaturen en er wordt ons een lief zonnetje beloofd. Noemen ze dat indian summer of zo? Ik hou het gewoon op “oude-wijven-zomer”. Wel wat verplichtingen dit weekend dus een camping in de buurt. Het wordt de Vreehorst in het buitengebied van Winterswijk, ergens tussen Miste en het Woold; een Acsicamping met ruime plekken en goede voorzieningen. Op donderdagmiddag fietsen mee, W met de auto (voor de verplichtingen) en ik na vijf kilometer weer huiswaarts: wc-cassette vergeten. Het onmisbare attribuut had ik net een “grote beurt” gegeven en stond in de tuin uit te lekken. “Niet vergeten!”, nee niet vergeten en dan toch niet meenemen. De camping heeft ook vier camperplaatsen buiten de poort waar je voor een tientje kunt staan. Wij waren inclusief toeristenbelasting ongeveer het dubbele kwijt.

Wie W kent, kent ook haar motto “stilzitten is geen optie”, dus al snel gingen we op de fiets de plaatselijke wandelpaden verkennen: af en toe een stukje omrijden omdat het pad echt niet geschikt is voor rijwielen, maar 90 % is heel goed op twee wielen te doen. En wederom kregen we stukjes Achterhoek te zien waarvan we het bestaan niet wisten. ’s Avonds nog wel even het kacheltje aan om het een beetje behaaglijk te houden.

Ook op vrijdagmorgen maar even de Truma opgestookt. De buren zaten dan wel met een dikke winterjas aan buiten te ontbijten bij 12 graden, wij vonden ons gebakken eitje binnen bij 20 graden wat lekkerder smaken. De school die twee van onze kleinkinderen bezoeken sloot de Kinderboekenweek met een voorstelling af. Als beide ouders werken hebben opa en oma dan theaterdienst. Leuk en op zo'n moment iis het handig wanneer je een auto bij je hebt.

De middag stond in het teken van Henk Krosenbrink, een bekende Achterhoekse schrijver en historicus. Hij is ooit begonnen als onderwijzer, later verhuisd naar de RONO (de Regionale Omroep Noord en Oost; zeg maar de voorloper van Omroep Gelderland) en heeft zijn werkzame leven afgesloten (1990) als directeur van het Staring Instituut. Als hommage aan Henk is er een route uitgezet van zo’n 32 kilometer langs 26 historische plaatsen in het leefgebied van Krosenbrink: Woold/Miste. Tijdens de fietsroute kwamen we weer over weggetjes waar onze wielen nog niet eerder kennis mee hadden gemaakt. Bij boerderij Beestman in de Haart bij Aalten kwamen we een steen tegen met de volgende tekst:

 

De tijd is kort
De dood is snel
Wacht u van zonden
Zoo doet gij wel.

De tekst is van Hendrick Laurenszoon Spieghel en komt uit “Hertspieghel en andere zedeschriften”, voor het eerst verschenen in 1614, twee jaar na de dood van de schrijver waar we vroeger (in een heel grijs ver verleden) op de kweekschool van alles over moesten leren. Wist onze leraar Nederlands veel dat Spieghel vijftig jaar later nog in een blog van één van zijn leerlingen zou opduiken. Overigens luidt de laatste regel in het origineel “Zo doe dy wel”, maar dit even geheel terzijde.

Tijdens zo’n tochtje kom je van alles tegen, eigenlijk te veel om op te noemen. Ik volsta met een paar voorbeelden. We komen langs een wei met “aparte” schapen: zwarte kop en zwarte poten. Fotootje maken en in de bus opzoeken waarom we dit beest nog niet eerder (bewust) zijn tegengekomen. Blijkt dat het om het Suffolkschaap gaat, oorspronkelijk gefokt in Engeland. En al goochelend op internet kom je dan de volgende informatie tegen: De belangrijkste factoren voor de groeisnelheid zijn de lengte en de borstomvang van het Suffolk schaap, gecombineerd met een goed aangesloten en ruim bespierd lichaam. Volwassen Suffolk rammen halen een levend gewicht van 140 kg en ooien circa 95 kg. Waarvan akte.

 

 

 

 

Een heel verhaal zit ook vast aan boerderij Hemmink aan de Misterweg, voornaamste onderwerp: erfopvolging (Erf Hemminck wordt al in 1331 genoemd). Ik neem aan dat niemand is geïnteresseerd in een verhaal van tien kantjes. Op dit ogenblik staan er alleen nog wat restanten van wat ooit een groot bouwwerk is geweest. Het begeleidend boekje van de Krosenbrinkroute noemt het “een geconserveerde rest”. Waarom de Dienst Landinrichting en Beheer Landbouwgronden een paar halve muren heeft laten staan, de rest van het puin heeft afgevoerd en er een picknickplaats van heeft gemaakt, kan ik nergens achterhalen.

En dan tijdens al onze tochten de “wat-is-dit-nu-weer?”-vragen. De bloeiende klimop hebben we kunnen determineren, maar de rest? In enkele recensies lees je dat de route slecht aangegeven is, klopt niks van: de bordjes zijn op zich wat onduidelijk, maar de route is goed te volgen.

Terug naar ons weekendhuisje op vier wielen: open keuken, riante zithoek, schuifdeur naar een grote tuin (waarvan we het gras niet zelf hoeven te maaien), groot terras, badkamer met wastafel/douche/toilet, slaapkamer met bedleeslampjes, ringverwarming, warm en koud stromend water, stereo-installatie, koelkast (met diepvriesvak); en dat alles op een paar vierkante meter. De camping loopt langzaam maar zeker vol: herfstvakantie in Nederland, maar ook veel senioren uit Duitsland. Misschien dat het binnenzwembad en de verse broodjes ’s ochtends hieraan een bijdrage leveren? Overigens hanteren ze hier een fantastische naam voor patattent: “foodcorner”. Je moet het maar bedenken.

 

Een zwoele avond zodat het nog lang “gezellig” bleef op de camping.

Op zaterdag konden de winterjassen in de kast blijven, dus de ontbijtbroodjes werden buiten geserveerd. Als uitgangspunt voor onze fietstocht kozen we deze keer het knooppuntensysteem aan weerszijden van de grens, ook in Duitsland goed te volgen.

Tussen Winterswijk en Aalten liggen nog een aantal onbewaakte spoorwegovergangen. In totaal zijn er daar in Nederland nog een kleine 100 van, de particuliere overgangen (naar wei of huis) niet meegerekend. Prorail wil van die onbewaakte situaties af en terecht: er gebeuren regelmatig ongelukken.

 
Er is in deze omgeving weer wat nieuws: op 30 september is het Achterwooldse Klompenpad geopend. Nederland kent nu 101 klompenpaden, een wandeling over kleine weggetjes, door weilanden en over het erf van boerderijen. Het nieuwe pad is 10 (of met verlenging 18) kilometer lang en loopt door het Achterwoold (horeca bij de Brömmels, Roerdinkhof en Harminahoeve). Er wordt nadrukkelijk vermeld dat het niet geschikt is voor fietsers, wandelwagens en rollators.

 

Zondag werd de fiets gebruikt om ons te verplaatsen naar Groenlo, waar we de 65^e verjaardag van zuslief mochten vieren. ’s Middags “oude oma” opgehaald, wandelingetje gemaakt en pannenkoeken gebakken. Voor je het weet is zo’n mooi, lang weekend voorbij. Het is herfstvakantie, aan het werk (oppassen op kleinkinderen dus).

 

 

 

  

  

 

 

cp uelsen

dinsdag 03 oktober: @ uelsen (d)

We zijn weer thuis: Dick Passchier is dood, luchtvaartmaatschappij Monarch failliet, de postzegel wordt weer eens duurder en de vegetarische slager mag het woord “speckreepjes” (inderdaad met ck) niet meer gebruiken. Zo maar wat doffe ellende (krant en radio) van vandaag. W heeft haar balboekje weer vol voor de komende dagen, dus er even in mijn eentje op uit om een nieuwe camperplaats te inspecteren.

In Uelsen (zeg maar in de buurt van Vasse, Ootmarsum en Tubbergen, maar dan aan de Duitse kant van de grens) is een schitterende camperplaats tot stand gekomen: 13 plaatsen met een mooi, wijds uitzicht. 5 € aan muntjes in de automaat (de lezer voor bankpassen deed het niet) en je krijgt een parkeerkaartje en voor 0,50 € levert de paal je een kwh stroom. Wel allemaal verplicht met de neus naar de weg, waardoor Puzzel net blokken onder zijn wielen nodig had. Water en lozen mag je extra betalen. Om twee uur stond ik alleen op “Wohnmobilstellplatz Zum Waldbad” en toen ik de volgende ochtend het gaspedaal weer gebruikte, was ik nog steeds alleen. Wat een rust. En dan: gratis internet en wel zo goed van kwaliteit dat ik onze Janine Hennis-Plasschaert kon zien vertrekken op NOS-politiek. Het beste mens is ooit begonnen als minister van defensie met net zoveel kennis van militaire zaken als ik van kantklossen heb. Volgens mij wist ze amper dat een kogel het geweer meestal via de loop verlaat.


V: 104.364; A: 104.445

woensdag 04 oktober: @ home

Geen zin meer om nog een ander plekje op te zoeken: beetje koud en winderig. De kachel brandt thuis waarschijnlijk goedkoper dan in ons campertje en ook daar kan ik lezen.

V: 104.445; A: 104.526

 

najaarstocht 2017 – 18: via delft naar huis

zaterdag 30 september: @ delft

Afscheid genomen van de scheepsliften van Thieu (foto “geleend”). (Bruin) broodje scoren bij de plaatselijke bakker en daarna bracht een snelle route door het chaotische België (zeg ik te vaak) ons via Brussel, Antwerpen en Bergen op Zoom naar Delft, waar we voor één nachtje een plekje boekten op Stadscamping Delftse Hout. Alles is er, soms beetje erg jaren 70, maar de douche was warm en het afvalputje voor ons vuile water was gretig.

Delft omdat alle kinderen en (vooral) kleinkinderen een verlaat verjaardagsfeestje van kleinzoon Q in Delfgauw vierden. Natuurlijk mochten opa en oma daarbij niet ontbreken. Op de fiets is het vanaf de camping binnendoor maar een paar kilometer naar de niet-meer-echt-jarige. Het was erg gezellig en nee: géén familiefoto’s op deze site. Na de grote pan spaghetti ging familie van ons zoon(tje) terug naar de Achterhoek, bleef het gezin van dochterlief gewoon thuis en fietsten wij weer naar ons huis-op-vier-wielen. Eenmaal in het warme busje vallen toch de oogjes even dicht!

V: 103.904; A: 104.127

zondag 01 oktober: @ home

Een internationaal ontbijt: eieren uit Spanje, brood uit België, spek uit Nederland (van de campingwinkel die al om half negen open is) en sapjes uit Frankrijk. Schiet me plotseling te binnen dat we in Spanje als toetje een keer een blikje vijgen hebben gegeten. Vijgen waren afkomstig uit Spanje, maar vervoerd naar Duitsland waar ze in blik gestopt werden (Berlijn stond er op het etiket), verplaatst naar ons boodschappenkarretje bij de Real in Rhede (net over de grens) en met de Puzzel via Nederland, België en Frankrijk weer teruggebracht naar Spanje, alwaar ze in de pudding zijn terecht gekomen.

Tegen elven weer thuis en snel twee bezoekjes aan de “oude meisjes”. Het “normale” leven kan weer beginnen.

V: 104.127; A: 104.302

 

Het was een mooi (najaars)tochtje, begonnen met een evenement van de NKC (wereldhavendagen in Rotterdam) en daarna door België, Frankrijk naar Spanje en via dezelfde landen weer terug. In 30 dagen vooral onbekende plekken en plaatsen gezien. In totaal 6.101 kilometer (da’s gemiddeld 200 per dag, valt dus nog reuze mee). Dat is dan exclusief 700 fietskilometers. De benenwagenstappen hebben we niet bijgehouden, maar het waren er soms (te) veel. Puzzel heeft alles goed doorstaan, behoudens twee kapotte lampjes(en de horren mogen wel eens nagekeken worden). Hoogtepunten? Elke dag had er minstens één. Dieptepunten? Twee: één voor W, namelijk de slachting van de niet-te-vreten sardientjes in de buurt van Salamanca en voor mij het oversteken van de drukke N332 in Santa Pola. Kortom: het was heel gezellig en in het voorjaar gaan we ongetwijfeld weer naar het zuiden. Er valt nog steeds veel te zien en te ontdekken.